Η μεγάλη λίτσα πέρασε από πάνω, αφήνοντας τον δύτη ανίκανο να αντιδράσει. Καθώς καρτέρευε στο βυθό, ήρθε από πίσω του κι όταν σήκωσε το όπλο, δίστασε να πατήσει την σκανδάλη… Έβλεπε το πίσω μέρος του σώματός κι η καμακιά δεν θα την συγκρατούσε. Ωστόσο η εικόνα που έμεινε στο μυαλό του, ήταν το χοντρό σώμα κι η ψαλιδωτή μεγάλη ουρά, που χανόταν αργά στην θολούρα…

«Η αλήθεια της θάλασσας»

Πέντε φορές συνολικά, η μεγάλη λίτσα είχε εμφανιστεί στα καρτέρια του ψαροτουφεκά. Τρεις φορές, είχε καταφέρει να την καμακίσει, όμως η ασυγκράτητη δύναμη και το ακατάλληλο καμάκι σε συνδυασμό με την πολυκαιρισμένη πετονιά του στερούσαν ένα εντυπωσιακό ψάρι, δεύτερης ποιότητας. Το μόνο κέρδος που αποκόμισε, ήταν η διαπίστωση πως, στο υποτυπώδη ρημαγμένο ψαρότοπο, τριγυρνούσαν μεγάλες λίτσες… Φύση αδύνατον να συναντούσε πάντα ένα συγκεκριμένο ψάρι.

Είναι ανεξήγητα περίεργο το πως είχαν εμφανιστεί τέτοια ψάρια ξαφνικά, σε ένα πολυψαρεμένο τόπο, που ο ψαροτουφεκάς κολυμπούσε χρόνια και ποτέ δεν είχε δει. Ωστόσο είναι ένα θετικό σημάδι στην μύωση της υποβρύχιας πανίδας. Όταν ο ψαροτουφεκάς μετέφερε τις εμπειρίες του στον έμπειρο δύτη, μιλούσε με θαυμασμό κι απορία για τα ψάρια που είχαν έρθει. Αυτός με πλήρη επίγνωση τον καθησύχαζε. Ήταν ολοφάνερο, προσπαθούσε να του εξηγήσει πως τέτοια ψάρια, για να πιαστούν, εκτός από ένα δυνατό όπλο, άριστα συντηρημένο, χρειάζεται και μεγάλη αυτοσυγκέντρωση…

Το κακό τρίτωσε...

Από το πρωί που έπεσε στο νερό, έκανε πολλά καρτέρια, αμέτρητες προσπάθειες. Κολυμπούσε στην άκρη του αφρισμένου γιαλού. Κάλυψε μια τεράστια διαδρομή, κόντρα στο κύμα και στο ρεύμα, καταφέρνοντας να πιάσει μόνο ένα ψάρι. Μπορεί να ήθελε όσο τίποτε άλλο την μεγάλη λίτσα, μα στο μέρος που ψάρευε, ένα καλό λαβράκι, μια μεγάλη τσιπούρα, ή ένας σαργός «τάκος», είναι πλέον σπάνια θηράματα, δεν μπορούσε να τα αγνοήσει. Έφτασε έως ένα σημείο και γύρισε την πλάτη στο ρεύμα και στο κύμα του βοριά. Στο γυρισμό βγήκε λίγο πιο ανοιχτά. Εκεί που βρίσκονται οι τελευταίοι βράχοι, πριν αρχίσει η καταπράσινη, καθαρή ποσειδωνία. Θα εκτελούσε στατικές ενέδρες, χωρίς να σέρνεται. Αυτό είναι πιο ξεκούραστο, αφού δεν κολυμπούσε, κι άφηνε το δυνατό βοριά να τον παρασέρνει. Επίσης δεν σερνόταν στο βυθό όπως πριν, με κόντρα τον καιρό.

Η ρεστία λίγο πιο μέσα, δεν είναι τόσο έντονη. Στα λιγοστά κομμάτια που έβλεπε μένουλες, έκανε επαναλαμβανόμενες ενέδρες. Τραβούσε την αναπνοή του, μέχρι τέλος κι ας μην έβλεπε γρήγορα ψάρι. Αυτή είναι μια μέθοδος αποθεραπείας, ώσπου να γυρίσει, στο σημείο που έπεσε στο νερό. Όταν έχει τον καιρό στην πλάτη, μπορεί να διανύσει τριπλή απόσταση άνετα… Όλα έδειχναν πως δεν θα κρεμούσε άλλο ψάρι στο ψαροβελόνι του, εκτός από εκείνο το λαβράκι που κουβαλούσε πάνω του, εδώ και πολύ ώρα...

Σε μια στιγμή καθώς χαλάρωνε στην επιφάνεια έτοιμος να βουτήξει, είδε τα μικρόψαρα να σπάνε πανικόβλητα το κοπαδάκι τους σε δυο μέρη. Το «θεριό», η μεγάλη λίτσα βρέθηκε από κάτω του. Την είδε καθαρά, συνειδητοποιώντας το μέγεθός της. Η ουρά της, η φαρδιά ράχης του ψαριού, το άγριο επιθετικό βλέμμα του, τον καθήλωσαν. Έσπασε την μέση του... Τα μολύβια που κουβαλούσε στην ζώνη και στην πλάτη, τον οδήγησαν πάνω της χωρίς να κάνει πεδιλιά. Το ψάρι δεν τρόμαξε, τον άφησε να βγάλει το όπλο μπροστά έτοιμο για βολή. Έβαλε γρήγορα το καμάκι πάνω στην πλάτη του ψαριού και πάτησε την σκανδάλη, χωρίς δεύτερη σκέψη. Του έριξε βιαστικά, γιατί φοβόταν πως με ένα τίναγμα της ουράς, θα χαθεί έτσι όπως εμφανίστηκε. Η δύναμη και η ταχύτητα του καμακιού, αυξάνετε όταν η βολή είναι κάθετη. Με το πρώτο σπαρτάρισμα το καμάκι βγήκε όλο από την άλλη μεριά. Το ψάρι παλεύει να ξεφύγει έχοντας μείνει στην πετονιά. Το δευτερόλεπτο που χτυπήθηκε, έστριψε απότομα δεξιά.

Ο δύτης έκοψε άτσαλα την ταχύτητα της κατάδυσης, προσπαθώντας ταυτόχρονα να λύσει το φρένο, από το καρούλι του όπλου... Κόντραρε την ροή του σκοινιού… Το θήραμα τον παρασέρνει με απίστευτη δύναμη παράλληλα με την στεριά, κόντρα στον καιρό. Ο ψαροτουφεκάς πίστεψε προς στιγμήν, πως το έχει σίγουρο. Η πετονιά στα τελευταία μέτρα και το νήμα, που συνδέουν το καμάκι με το μουλινέ, είναι ολοκαίνουργια, αψεγάδιαστα. Το ψάρι δεν θα αντέξει για πολύ, σκέφτηκε…

Η κόντρα που αισθανόταν εξ αρχής κρατώντας το όπλο, σταματά. Το ψάρι έχει απομακρυνθεί και δεν το βλέπει. Νιώθει διαδοχικά χτυπήματα, όμως το ψάρι δεν τον τραβά όπως πριν. Μα όταν τραβά αυτός το νήμα, το ψάρι δεν μετακινείται. Ξανά νιώθει το ίδιο. Τα έχασε καθώς δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί. Παράτησε το όπλο και μαζεύοντας και αφήνοντας το νήμα με τα χέρια, κάνει δυνατές πεδιλιές ακολουθώντας το κορδόνι, που χάνεται στο θολό, ρηχό βυθό. Μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις, να αποκτήσει οπτική επαφή με το ψάρι. Ωστόσο βλέπει το νήμα να κοντράρει στην γωνία ενός βράχου. Από εκεί και πέρα να βρίσκετε χαμηλά στο βυθό τεντωμένο. Κολύμπησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, καταλαβαίνοντας πως το ψάρι έχει τυλίξει νήμα και πετονιά, σε κάποιο βράχο…

Από μακριά διέκρινε αχνά την λάμψη του ψαριού μέσα στην θολούρα, μα δεν πρόλαβε να κάνει τίποτε άλλο… Όντως το ψάρι τύλιξε πετονιά και νήμα στον τελευταίο βράχο πριν αρχίσει η ποσειδωνία. Με τιτάνια δύναμη έκοψε την πετονιά, σε ένα σημείο που είχε τριφτεί πολύ, σε κοφτερό σημείο της πέτρας… Όχι, όχι, όχι, ξεφώνησε με όλη του την δύναμη, όταν έβγαλε το κεφάλι έξω από το νερό… Όμως δεν τα παράτησε, ετοίμασε το όπλο κακήν κακώς, το όπλισε και έκανε κύκλους κολυμπώντας βιαστικά πιο πέρα... Κι όλο άνοιγε τον κύκλο στην πορεία που έκανε, αναζητώντας το λαβωμένο ψάρι. Μετά από ώρα κατάλαβε πως ήταν μάταιο, όσο και να έψαχνε δεν επρόκειτο να το βρει… Το μόνο που απέμενε ήταν να μιλήσει πάλι με τον έμπειρο δύτη. Να του πει πόσο άτυχος ήταν για τρίτη συνεχή φορά...

 «Ο λόγος του έμπειρου δύτη»

 -Μα όλο κάτι συμβαίνει και δεν μπορώ να το πιάσω, του έλεγε με αγωνία. Ο έμπειρος δύτης με σώφρονα λογισμό, αναφέρεται και πάλι στην αυτοσυγκέντρωση του δύτη. Μιας και το όπλο μπορεί να πλήξει το θήραμα, το μόνο που απομένει είναι η ψυχραιμία που πρέπει να επιδείξει ο ψαροτουφεκάς, την ώρα που πατά την σκανδάλη. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει τις κουβέντες που του είπε:

- Όταν σηκώσεις το όπλο, το αίμα σου πρέπει να μένει παγωμένο, να είσαι ψυχρός. Να μην επιτρέψεις στο νου σου, να παρασυρθεί από την έντονη εικόνα, που σχηματίζουν τα χαρακτηριστικά του ψαριού, όταν το έχεις τόσο κοντά. Αν συμβεί κάτι τέτοιο το θήραμα, αποκτά πλεονέκτημα απέναντι στον θηρευτή του…

- Πρέπει να εστιάσεις μόνο στο σημείο του σώματος, που θα χτυπήσεις το ψάρι. Κοντά και πίσω από το σκληρό του κεφαλιού. Ένα πράγμα θα έχεις στο νου σου. Αν είναι δυνατόν το ψάρι να μείνει «ξερό» μετά την καμακιά. Αν όχι, να χάσει τις δυνάμεις του, γιατί αλλιώς δεν το κάνεις καλά. Αυτό να κοιτάς κι όχι την μεγάλη ουρά και το έντονο βλέμμα του… Εσύ έχασες κι άλλο ψάρι γιατί σου πήραν τον αέρα. Ωστόσο μετά το σοβαρό της κουβέντας, ο έμπειρος δύτης αστειευόμενος λέει στον ψαροτουφεκά, θέλοντας να τον ξεανγχώσει.

- Να ξέρεις πως για να πιάσεις την μεγάλη λίτσα έπρεπε να τριτώσει το κακό, τώρα που τρίτωσε, θα πιάσεις το επόμενο ψάρι που θα βρεις… Αυτό το αστείο ίσως και να ήταν το ξόρκι της ατυχίας, που στερούσε το ψάρι από τον ψαροτουφεκά. Όπως αποδείχτηκε στο τέλος, οι κουβέντες του έμπειρου δύτη βοήθησαν το ψαροτουφεκά και έτσι η επόμενη και τελευταία συνάντηση με την μεγάλη λίτσα, είχε αίσιο τέλος για αυτόν…

Ο ψαροτουφεκάς σκεφτόταν πόσο δίκιο είχαν τα λόγια του έμπειρου δύτη. Όταν έφερνε στο μυαλό του τις στιγμές εκείνες, θυμόταν πως το μόνο που επιδίωκε ήταν να χτυπήσει το ψάρι, σε μέρος που δεν σκίζεται η σάρκα του. Λανθασμένα πίστευε πως μπορεί με ευκολία να δαμάσει την δύναμη του. Ύστερα έφερε στο μυαλό του, τους πρώτους ροφούς που χτύπησε όταν ψάρευε στην Σκύρο, πριν από δυο γεμάτες δεκαετίες. Ενώ μπορούσε να τους καμακίσει, πολύ δύσκολα κατάφερνε να τους πιάσει, για έναν και μοναδικό λόγο. Δεν τους καμάκιζε σωστά. Το αποτέλεσμα ήταν να χάνει, τριπλάσιους από αυτούς που έπιανε. Όμως σιγά, σιγά, με τον καιρό έμαθε να τους χτυπά και να τους πιάνει χωρίς να του ξεκαμακώνονται, ή να του βραχώνουν. Από ένα σημείο και μετά, οροθέτησε ένα και μοναδικό, το σωστό χτύπημα του ροφού. Αυτό που θα τον φέρει στην βάρκα, αγρατζούνιστο, κι όχι πληγωμένο από τις πολλές καμακιές και την χρήση του γάντζου, όταν βραχώσει. Η διαφορά έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που τον κυνηγά, με καρτέρι, η ψαχτήρι… Ίσως κάτι ανάλογο να συμβαίνει και τώρα με τις λίτσες. Αλλά πόσες φορές ακόμα, θα συναντούσε μια τόσο μεγάλη λίτσα; Ήδη του είχαν παρουσιαστεί πέντε ευκαιρίες, στις τρεις, την είχε καμακίσει, όμως δεν κατάφερε να πιάσει καμιά…

«Δυο διαφορετικοί ψαρότοποι».

Ο ψαρότοπος είναι «ρημαγμένος» από κάθε θεμιτό κι αθέμιτο τρόπο ψαρέματος. Αυτό που είχε συμβεί με τις λίτσες, ήταν μια ευχάριστη εξαίρεση στον κανόνα. Ο ψαροτουφεκάς αναγκασμένος πλέον να ψαρεύει σε αυτά τα μέρη, ελάμβανε το ψάρεμα σαν μια διαρκή εξάσκηση. Πιστεύει πως αν καταφέρνει σε αυτό το μέρος να πιάνει συστηματικά, έστω λίγα ψάρια, μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού, η επιτυχία θα ήταν πολύ μεγαλύτερη και θα ερχόταν πιο εύκολα, όταν θα ψάρευε σε ένα μακρινό τόπο. Ήρθε η περίοδος που στο γιαλό έρχονται οι μπάφες να αφήσουν αυγά. Μαζί με αυτές και πολλοί επίδοξοι ψαράδες, μιας κι είναι η ευκαιρία να πιάσουν σχετικά εύκολα, κάποια αξιόλογα σε μέγεθος ψάρια, φυσικά δεύτερης ποιότητας. Υπήρξε μέρα που ο ψαροτουφεκάς ψάρευε ανάμεσα από άλλους ψαροκυνηγούς. Συνάντησε περισσότερους από ότι ψάρια…

Έφτασε σε σημείο να φοβάται μήπως κάποιος τον χτυπήσει, καθώς έκανε συρτό καρτέρι, μέσα στην θολούρα κι έξω, έξω. Είδε ελεύθερους δύτες να κουβαλούν στον πλωτήρα σήμανσης, ακόμα και τρία όπλα, γάντζο και ξεβραχωτήρι. Είδε τους «τραβηχτούς» να σαρώνουν την περιοχή σε λίγη ώρα. Άλλους με σκούτερ, να προσπαθούν να βραχώσουν τον μοναδικό σαργό που έβλεπαν, και τι δεν έχουν δει τα μάτια του, σε αυτό το μέρος, που ακόμα φέρει το όνομα ψαρότοπος. Ωστόσο δεν ήταν αυτός καλύτερος, για να τους κρίνει ή να τους χλευάσει. Ήταν σίγουρος όμως, πως κουβαλούσαν τόσο εξοπλισμό τσάμπα, χωρίς να έχει καμία απολύτως χρησιμότητα.

Άλλωστε υπήρξε εποχή που κι αυτός, κουβαλούσε δυο όπλα και γάντζο, την δεκαετία του 1990 στην Σκύρο. Εκεί υπήρχαν άφθονοι, μεγάλοι ροφοί, σε πολύ μικρά βάθη!!! Έχει καιρό να αντικρύσει εκείνο τον πανέμορφο βυθό της Σκύρου. Φοβάται πολύ, πως αν τον ξαναδεί, δεν θα είναι τόσο ζωντανός όπως τότε. Μαθαίνει τα μαντάτα από τον Γιάννη, τον άλλο ψαροτουφεκά, που ζει ακόμα εκεί. Μα όπως και να έχει, είναι πολύ καλύτερος, από αυτόν που κολυμπάει τώρα. Εκεί ποτέ δεν είχε συναντήσει πολυκοσμία κι ήταν απέραντος, δεν τελείωνε ποτέ. Θυμάται με νοσταλγία τις εναλλαγές του υποβρύχιου τοπίου. Ήταν τόσο χαρακτηριστικές που ορισμένα σημεία είχαν αποκτήσει όνομα... Οι παράλληλοι πάγκοι μέσα από την σαρπιά, τα τετράγωνα, το γλυκό μέρος, τα νεροφαγώματα… Πόσο διαφορετικό ήταν το ψάρεμα τότε, από αυτό που κάνει τώρα, στην ρηχή ζώνη τις Αττικής…

«Η ώρα τις επιτυχίας»

Το μόνο που του έδινε κουράγιο για να συνεχίσει το ψάρεμα, ήταν τα δύο, τρια, ψάρια που θα μπορούσε να πιάσει. Ακόμα κι η ιδέα πως, μπορεί να ξανασυναντήσει την μεγάλη λίτσα. Κάπου μέσα του πίστευε ότι, το μεγάλο αρπακτικό ακολουθούσε τους κέφαλους. Όσο αυτοί φαινόταν στα καρτέρια του, είχε ελπίδες… Η μέρα ξημέρωσε με βοριά και λαμπερό ήλιο. Κατέβηκε στο γιαλό, μα πριν βουτήξει, παρατήρησε την θάλασσα. Θα βουτούσε στο σημείο όπου το κύμα ήταν πιο έντονο. Όταν μπήκε στο νερό, κατάλαβε πως δεν ήταν τόσο παγωμένο, όπως τις προηγούμενες μέρες. Αυτό ήταν κάτι ενθαρρυντικό. Ωστόσο οι μπάφες δεν εμφανίστηκαν γρήγορα, από τα πρώτα καρτέρια. Έφτασε σε ένα ξενέρι κοντά στην ακτή. Επιχείρησε να συρθεί στο βυθό, πριν κάνει όμως την πρώτη χεριά, διέκρινε ένα μικρό μπουλούκι με κέφαλους.

Έκατσε ακίνητος και σε λίγο τα ψάρια ήρθαν δίπλα του. Σήκωσε το όπλο, σημαδεύοντας ένα από τους μεγαλύτερους και πάτησε την σκανδάλη. Το καμάκι όμως το βρήκε χαμηλά. Το ψάρι σπαρτάρισε έντονα, κι ώσπου να το πιάσει στα χέρια, τρόμαξαν οι υπόλοιπες και χάθηκαν από κοντά του. Το πέρασε στο ψαροβελόνι και ετοίμασε το όπλο. Λίγο πιο πέρα βούτηξε πάλι, πιστεύοντας πως θα τις ξαναβρεί. Τότε έγινε «θαύμα». Δυο μεγάλες λίτσες, εντελώς ήρεμες, μπαίνουν από τα δεξιά μέσα στο όριο βολής. Ίσως να τις προσέλκυσε, ο θόρυβος από το σπαρτάρισμα του κέφαλου, που χτύπησε λίγο πριν. Δεν τόλμησε να γυρίσει την ματιά του, για να διαλέξει την μεγαλύτερη. Το μόνο που έβλεπε ήταν ο «σβέρκος» του ψαριού, που βρέθηκε πιο κοντά του. Σήκωσε το όπλο, με αργή σταθερή κίνηση και έβαλε το καμάκι, ελάχιστα πίσω από το κεφάλι. Ακολούθησε την πορεία του ψαριού, για κλάσματα δευτερολέπτου ώστε να τεντώσει το χέρι του. Ελευθέρωσε το καμάκι πατώντας την σκανδάλη. «Τούπ» ακούστηκε… Το βέλος βρήκε το ψάρι στο κέντρο του σώματος και βγήκε διαγώνια, πίσω από το άλλο μάτι. Επί τόπου έλυσε το φρένο. Κράτησε κόντρα και αισθάνθηκε την δύναμη του ψαριού, που αυξανόταν σταδιακά. Η σωστή βολή που είχε κάνει, του έδινε ελπίδες. Ωστόσο, παρόλο που το ψάρι είχε δεχτεί το καμάκι, σε καίριο σημείο, δεν έχασε την δύναμή του. Τον τραβούσε προς το πέλαγός, χωρίς να κάνει απότομα χτυπήματα. Αυτό τον καθησύχασε. Προσπάθησε εκ νέου να ασκήσει μεγαλύτερη κόντρα στο ψάρι τραβώντας λίγο, λίγο το νήμα. Το έφερε κοντά, μα όταν το ψάρι πλησίαζε, αγρίευε και χτυπούσε πιο έντονα την ούρα. Μάζευε με πιο πολύ δύναμη κι άφηνε το ψάρι να παίρνει νήμα, με μεγαλύτερη κόντρα. Σκοπός του ήταν να το κουράσει.

Σκέφτηκε να την τραβήξει σιγά, σιγά, προς τα έξω. Ο κίνδυνος όμως, να μπλέξει το νήμα σε κάνα βράχο, τον έκανε να αναθεωρήσει. Από την στιγμή που την χτύπησε, είχε περάσει αρκετός χρόνος. Προτίμησε να μείνει πάνω από την φυκιάδα, εκεί όπου βρισκόταν. Δεν βιάστηκε, αντιλαμβανόταν πως όσο ο χρόνος περνούσε ήταν συμφέρον του. Μετά από αρκετές προσπάθειες με αργές αποφασιστικές κινήσεις, κατάφερε να το φέρει κοντά του και να πιάσει το καμάκι, με τα δυο του χέρια, κρατώντας το ψάρι ανάμεσα. Η μεγάλη λίτσα είχε αρχίσει να εξασθενεί σημαντικά. Τώρα μπορούσε να την «κουμαντάρει». Έβγαλε προσεχτικά το μαχαίρι κι έδωσε το επιθανάτιο χτύπημα στο θήραμα… Το ψάρι βρισκόταν νεκρό στα χέρια του, το παρατηρούσε λεπτομερώς κι από τα χαρακτηριστικά του, αντιλαμβανόταν πόσο δύσκολο είναι να το κρατήσεις, αν η καμακιά δεν το τραυματίσει θανάσιμα…

Τον τελευταίο καιρό, ψαρεύω με συρτό καρτέρι, στα παράλια τις Αττικής. Αρκετές φορές μεταφέρω στον Ρομπέρτο, την κατάσταση που επικρατεί στον βυθό. Έτσι ακριβώς όπως συνομιλούσα κάποτε, με τον Γιάννη στην Σκύρο. Ήρθε η ώρα να του μιλήσω, να του πω, ότι χτύπησα και έπιασα την μεγάλη λίτσα. Την έχω κόψει στα δύο για να χωρέσει στο μικρό ψυγείο του πάγου, που χρησιμοποιώ τώρα πια…