Έφτασε ο Ιούνιος. Ο μήνας Μάιος πέρασε βασανιστικά αργά. Το μυαλό φτιάχνει δικές του εικόνες, με μεγάλα ψάρια να κεφαλώνουν στο καρτέρι, και η θέληση να πας για ψάρεμα είναι μεγάλη.

Επιτέλους, η μέρα που θα πάμε ψάρεμα έφτασε. Όλα είναι κανονισμένα από το απόγευμα. Ο εξοπλισμός έχει ελεγχθεί σχολαστικά, το σκάφος είναι έτοιμο για κοτσάρισμα. Μέχρι και βενζίνη είναι γεμάτο, για να μη καθυστερήσουμε το πρωί, αλλά και να μήν μας δουν πολλά μάτια…

Ντύσιμο στη γλύστρα, για να μην κουβαλάμε πολύ βάρος, καθώς είχα τότε ένα συμβατικό σκάφακι.

Η μηχανή παίρνει μπροστά, και ξεκινώντας να φύγουμε από το λιμάνι, η ψυχολογία είναι στα ύψη. Φτάνουμε στο πρώτο κομμάτι που εκεί κάνει συναγρίδες, αλλά το κομμάτι είναι άδειο.

Αποφασίζουμε να αλλάξουμε τόπο, γιατί θέλαμε κάτι καλό, μιας και ήταν αρχές Ιουνίου και όλα ήταν πιθανά να συμβούν.

Φτάνουμε στον τόπο και πέφτουμε γρήγορα στο νερό. Έχουμε ένα δυνατό όπλο, και ένα μικρό για δευτέρωμα, αν χρειαστεί.

Πρώτο καρτέρι από το ζευγάρι, και μια συναγρίδα φεύγει τρομαγμένη. Παίρνω το μεγάλο όπλο, και κολυμπώντας πάω πιο κάτω να βρω ένα καλό πόστο για να κάνω καρτέρι και συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο για μένα...

Βλέπω από την επιφάνεια, ένα μεγάλο μαγιάτικο και ένα μικρό, δίπλα - δίπλα απλά να κάθονται.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, σπάω μέση και τα πολλά βάρη που φοράω με βυθίζουν αθόρυβα κάτω. Τα ψάρια ήρεμα ακόμα, μοιάζουν να μην με έχουν αντιληφθεί. Η απόσταση μικραίνει, αλλά μου φαίνεται ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Ξαφνικά το μεγάλο ψάρι, που είναι και ο στόχος μου, με αντιλαμβάνεται και σηκώνεται ελάχιστα από τον βυθό και στρίβει.

Σκέφτομαι να ρίξω στο σώμα, αλλά μετά αποφασίζω να ρίξω κεφάλι, έτσι ώστε αν γίνει μάχη να μπορώ να το χειριστώ εύκολα, αλλά και επειδή οι πιθανότητες να σκιστεί είναι πολύ μικρές.

Το ψάρι σηκώνει πτερύγια, και εκεί είναι η στιγμή που κάνω την βολή στο μάγουλο. Και ξαφνικά, εκεί που το ψάρι ήταν ήρεμο στρίβει πολύ γρήγορα και η ουρά παίρνει φωτιά. 

Μαζί με την ουρά, φωτιά πήρε και το μουλινέ, που δεν το είχα ξαναδεί να ξετυλίγει τόσο γρήγορα. Περνάω το χέρι μου μέσα στα λάστιχα και αφήνω το όπλο και πιάνω το σκοινάκι του μουλινέ. Νιώθω τη δύναμη του ψαριού στα χέρια μου, κάτι που δεν είχα νιώσει ξανά σε τέτοιο βαθμό.

Μετά από ώρα, βλέπω το μουλινέ και τα 75 μέτρα σκοινί να τελειώνουν. Εκεί άρχισα να αγχώνομαι, καθώς δεν έχω δει αν έχει περάσει η βέργα το ψάρι πέρα-πέρα.

Ενώ έχουν μείνει γύρω στα 5-7 μέτρα σκοινάκι, το ψάρι σταματάει να σέρνει. Το αφήνω λίγη ώρα, χωρίς να χαλαρώσω το σκοινάκι καθόλου και ξεκινάω σιγά σιγά να το μαζεύω, χωρίς να κάνω απότομα τραβήγματα.

Κάποια στιγμή μου λέει το ζευγάρι να σταματήσω, καθώς έχει οπτική επαφή με το ψάρι. 

Μόλις το ψάρι τον βλέπει, ξεκινάει ο δεύτερος γύρος της μάχης. Φτου κι από τη αρχή. Όσο σκοινάκι έχω μαζέψει το παίρνει, και αδειάζει όλο το μουλινέ πάλι. Αυτό επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές.

Έχουμε πάει μεσοπέλαγα. Πλέον δεν βλέπω καθόλου πάτο. Μόνο μπλε. Το ψάρι φαίνεται ακούραστο. Παλεύουμε για μιάμιση ώρα και δεν το έχω δει καθόλου. Ξαφνικά βλέπω το σκοινάκι του μουλινέ να τραβάει προς τον γυαλό. Το ψάρι βγαίνει έξω. Έτσι το ακολουθούμε και εμείς από πίσω. Το ζευγάρι μου, καθώς ήταν πιο κοντά στο ψάρι, το βλέπει και έχει τυλιχτεί γύρω από ένα βράχο και για μεγάλη μας έκπληξη, το μικρό είναι δίπλα του και κάθονται και τα δύο στον πάτο. Χαλαρώνει και καταδύεται να χτυπήσει το μικρό, και εκεί είναι που παθαίνει σοκ...

Η βέργα είναι μόνο στο ένα μάγουλο καρφωμένη, και το ένα φτεράκι είναι τελείως έξω από το ψάρι. Όλη η μάχη γίνεται τόση ώρα με το ένα φτεράκι. 

Έτσι αντί να χτυπήσει το μικρό, θανατώνει το μεγάλο.

Το βγάζει έξω από το νερό και μου το δείχνει από απόσταση. Ακόμα δεν ξέρω τι νιώθω. Χαρά, άγχος κούραση; Πρώτη μου κίνηση να μαζέψω το μουλινέ. Μετά πάω και βλέπω το ψάρι από κοντά.

Εκεί ήταν που ένιωσα ένα συναίσθημα που μόνο τα μεγάλα τρόπαια σου δίνουν!