Περιοδικό Βυθός : Κυνήγι στην τρύπα

Το καλοκαίρι έφυγε. Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Ευτυχώς όμως στην περίπτωσή μας, μόνο για λίγους μήνες. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται σταδιακά η πιο σκληρή εποχή για τους υποψήφιους κυνηγούς. Ο χειμώνας. Φουρτουνιασμένες θάλασσες, θολά νερά και χαμηλές θερμοκρασίες. Κάποιοι θα κρύψουν τον εξοπλισμό τους στην αποθήκη μέχρι τις πρώτες λιακάδες του Απρίλη. Όχι όμως όλοι. Οι φανατικοί ψαροκυνηγοί θα τροποποιήσουν τις τεχνικές προσέγγισης, θα αναζητήσουν ίσως διαφορετικά θηράματα, θα προσθέσουν αρκετά χιλιοστά νεοπρέν, αλλά θα είναι εκεί. Μαζί με όλες αυτές τις αλλαγές, είναι λογικό να αλλάξουν και οι οπλικές επιλογές τους. Τι όπλα πρέπει να έχει ο σάκος μας; Πώς να τα στήσουμε; Το 130άρι με τη χοντρή βέργα και τα τρία λάστιχα χρειάζεται; Ας τα δούμε αναλυτικά.

Έχει μελετηθεί και σχεδιαστεί τόσο για αρχάριους, εξελισσόμενους  υποβρυχίους κυνηγούς, όσο και για αρκετά έμπειρους και συγχρόνως απαιτητικούς χρήστες που ψαρεύουν στην ακτογραμμή, σε τρύπες, και γενικά σε βραχώδεις βυθούς. Έχει δοθεί ιδιαίτερη σημασία σε όλες τις παραμέτρους που συνθέτουν ένα ποιοτικό σύνολο σε επίπεδο κατασκευής, εύχρηστης λειτουργίας και βαλλιστικών επιδόσεων. Προσπέρνα προβλήματα και αδυναμίες όπως ανάκρουση, παραμορφώσεις, πλευστότητα, ή μακρόχρονη αξιόπιστη και άριστη λειτουργία μηχανικών μερών κ.α.

Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι οι ψαροκυνηγοί, είναι το βράχωμα των ψαριών κάτω από τις πέτρες. Τα ψάρια, κυρίως τα μαύρα, δηλαδή οι ροφοί, οι στήρες, οι σφυρίδες και οι πίγκες, όταν τα πρσεγγίσουμε και καταφέρουμε να έχουμε μία επιτυχημένη βολή, πολλές φορές βραχώνουν σε δύσκολα σημεία του βυθού.

Η μητέρα του Σταύρου μας είχε όλα τα καλούδια και το πρωινό κόντεψε να γίνει μεσημεριανό, ενώ κοίταγα με απορία τον τελευταίο να καταβροχθίζει στις εφτά το πρωί μετά από ολονύκτιο ταξίδι κάτι μεταξύ χωριάτικου λουκάνικου και γαρδούμπας. Το κατάλαβε και απολογήθηκε σαν μικρό παιδί ότι είχε ένα ολόκληρο χρόνο για να τα γευτεί. Βγήκα στην μικρή βεραντούλα και ακριβώς στις εφτάμιση, ούτε ένα λεπτό παραπάνω ή παρακάτω φάνηκε το κόκκινο αυτοκίνητο - κλούβα και πίσω από το τζάμι η φιγούρα του Μανώλη. Τον αναγνώρισα αμέσως. Θα τον αναγνώριζα παντού, τόσο επίμονα που είχα μελετήσει τις φωτογραφίες του, προσπαθώντας από τις γραμμές του προσώπου να μαντέψω ή να καταλάβω κάτι περισσότερο για αυτόν.

Υπήρχε μια μεγάλη, τεράστια θα έλεγα σπηλιά, όπου στο βάθος της οι ροφοί ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε φακούς ούτε πολύ δυνατά όπλα. Τους βλέπαμε να μπαίνουν στο μεγάλο άνοιγμα ο ένας μετά τον άλλον σίγουροι για το θαλάμι τους, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα.