Πέρασαν κιόλας 25 χρόνια από εκείνη την ολόσωμη σαν πετσί στολή και την πρώτη προσπάθεια να ψαρέψω χειμώνα φορώντας σακούλες στα πόδια αντί για καλτσάκια. Το χταπόδι που έβγαλα στα παγωμένα νερά του Ευβοϊκού δεν το χάρηκα, καθώς χρειάστηκε να βγω άρον άρον σε άλλο σημείο της παραλίας και να έρθουν να με πάρουν, γιατί τα πόδια μου είχαν παγώσει σε τέτοιον βαθμό που δεν μπορούσα να περπατήσω στις πέτρες!
Από τότε άλλαξαν πολλά ναι. Κάτι όμως έχει μείνει ίδιο. Η λαχτάρα να πάω για ψάρεμα. Και φυσικά όλα τα μοναδικά συναισθήματα που νιώθω κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας με το όπλο μου στο χέρι.
Είμαι σίγουρη οτι με νιώθετε...
Ναι κάνω ψαροτούφεκο και μου αρέσει πολύ. Είναι ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου. Αυτά που μου έχει χαρίσει δεν περιγράφονται και δεν συγκρίνονται.
Εύχομαι και στα επόμενα 25 και βλέπουμε.
Είμαι η Ευτυχία και είμαι καλά!