Περιοδικο Βυθος : Αρθρα & Αρθρογράφοι

Όταν την άνοιξη του 2015 μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τον Χαράλαμπο Βρανά, τον άνθρωπο που είχε βρει το «εγκαταλελειμμένο» όπλο μου μετά από τρία χρόνια, το κρατούσα ήδη στα χέρια μου γιατί είχε φροντίσει εν άγνοια μου να το αγοράσει ο Πάνος Μπάρδης από τον τότε κάτοχο του Γεώργιο Μπαριωτάκη και να μου κάνει έκπληξη στέλνοντας το μου με μια εταιρία μεταφορών στο μαγαζί, που τότε διατηρούσα ακόμα. Έτσι όταν μιλούσα με τον Χαράλαμπο στο τηλέφωνο περιεργαζόμουν το όπλο, ακούγοντας όσα είχε να μου αποκαλύψει για τις συνθήκες ανεύρεσης του και σκεπτόμουν πόσο μάταιο ήταν να προσπαθώ να φανταστώ το πιθανό σενάριο σχετικά με το τι είχε συμβεί στην Τήνο από εκείνη την μέρα στα τέλη Αύγουστου του 2011, μέχρι το 2014 που το είχε βρει στην Άγρια Γραμβούσα.

Έκανε «μια βουτιά» και πέρασε η μέρα… Έκανε «δυο βουτιές» και πέρασε ένας χρόνος… Έκανε «τρεις βουτιές» κι αισθάνθηκε το σώμα του βαρύ. Έζησε την νιότη μέσα στο νερό. Τρεις δεκαετίες γεμάτες θάλασσα, κολύμπι κι άπνοια. Αρχικά τον κάλεσε το θήραμα. Αυτό που έπιανε, αυτό που του έφευγε μέσα από τα χέρια, αλλά κι αυτό που έβλεπε και δεν μπορούσε να πιάσει. Όμως καθώς πέρασαν τα χρόνια, κι άλλαζε το σώμα, άλλαξε κι η σκέψη του. Κι ήρθε η στιγμή που κατάλαβε, πως δεν ήταν μονάχα το ψάρι, που τον τραβούσε στο νερό. Ήταν το ταξίδι, η βουτιά, οι εικόνες του βυθού. Μα πρώτο και καλύτερο, το άγνωστο, το απρόοπτο, που προκύπτει όταν κυνηγά το ψάρι. Γεννά συναίσθημα, χαρούμενο και λυπητερό μαζί που δύσκολα το χαρακτηρίζεις. Είναι τα καμώματα της «ξελογιάστρας» θάλασσας, το «αιώνιο παιχνίδι». Έτσι μάγεψε τον ψαροτουφεκά και τον κρατά κοντά της...

Το φετινό καλοκαίρι ήταν αντιγραφή του περσινού. Εδώ στο όμορφο νησί της Λέσβου, τα νερά δεν ζεστάθηκαν καθόλου, ήταν παγωμένα από την επιφάνεια ως τον πυθμένα και κάτι σαν υποψία θερμοκλινούς μετά τα πρώτα μέτρα, όπου απλά αντιλαμβανόσουν ότι το νερό γίνεται ακόμα πιο κρύο... Έπρεπε να περιμένουμε πάλι Σεπτέμβριο και Οκτώβριο για να ευχαριστηθούμε ψάρεμα και να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έξω έχει ζέστη πολλή κι αναπολώ τα κρύα νερά και το αγαπημένο μου θήραμα στις ελληνικές θάλασσες, την αυτής Εξοχότητα, την πριγκίπισσα συναγρίδα, αφού ότι και να γίνει βασιλιάς είναι ένας, ο ροφός.

Η ιστορία που ακολουθεί, ξεκινάει ουσιαστικά το 1984, όταν είχα συμμετάσχει για πρώτη φορά στο Κύπελλο Σύρου, καλεσμένος τότε του συναθλητή μου ιατρoύ από την Σύρο Γιώργου Καπέλα. Τότε μου είχε ξεκαμακωθεί ένας τεράστιος εύκολος δεκάκιλος ροφός, σε ένα σχίσμα στα 20 μ. στα δυτικά της ξέρας του Ασπρονησίου. Του είχα ρίξει σε πλανάρισμα καθώς λιαζόταν χωνεύοντας, μπροστά στο θαλάμι του με ένα κατοστάρι με 6mm βέργα και με ένα ζευγάρι 16φ άπλα λατέξ. Με τέτοια ψαρεύαμε τότε. Έτσι είχα χάσει την πρωτιά μέσα από τα χέρια μου.

Σε αυτό το άρθρο καλοί μου φίλοι θα σας εξιστορήσω δυο συλλήψεις που στην δική μου θαλασσινή ψυχή αναζητούσα διακαώς. Ο υποβρύχιος κυνηγός βουτώντας θα έρθει σιγά σιγά αντιμέτωπος με όλα τα θηράματα της ακτογραμμής και στην μετέπειτα πορεία θα δει και ψάρια που συνήθως κατοικούν σε βαθύτερες ζώνες. Όμως η αλήθεια είναι πως σε λίγα μέτρα νερό αν ασκήσει την τέχνη του καρτεριού με σύμμαχο του την σιγή θα δει να χτυπιούνται στην βέργα του ψάρια τρόπαια. Πολλά έχουν γραφτεί για συναγρίδες και τσιπούρες. Όμως η δική μου αλήθεια είναι πως για να έρθεις κοντά σε ψάρια καχύποπτα και δύσκολα θέλει εκτός από ικανότητα και τύχη και αν το αναλύσουμε ακόμα παραπέρα θα δείτε ότι αυτό συμβαίνει και μάλιστα έντονα...