Περιοδικό Βυθός : Δημοσθένης Βαρβέρης

Καθώς έχω φτάσει στην όγδοη βουτιά θα πέσω για καρτέρι σε βάθος 15 μέτρα. Λίγο πριν φτάσω στον πάτο θα δω το ψάρι 10 μέτρα πιο μπροστά, θα πλαγιάσω προς το ψάρι χωρίς να κουνάω ούτε πέδιλα,

Το καλοκαίρι είναι εδώ. Το θέρος έχει κάνει από νωρίς την εμφάνισή του. Η εποχή που θα «εισέλθουν» νέοι ψαροτουφεκάδες σε αυτό το πανέμορφο και συνάμα απαιτητικό σπορ έφτασε. Έτσι λοιπόν σε αυτό το άρθρο θα αναλύσουμε διεξοδικά, το πως μπορεί κάποιος να το εντάξει στην καθημερινότητα του σωστά και με τα λιγότερα λάθη.

Σάββατο βράδυ Αυγούστου χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι το ζευγάρι μου, μου λέει πάμε αύριο για καμιά βουτιά μιας και είδα τον καιρό και είναι καλός; Λόγω υποχρεώσεων είχα να βουτήξω καιρό και αμέσως του λέω φύγαμε, αλλά του λέω θέλω να πάμε να δούμε ένα νέο μέρος, αυτό που είχα μάθει από τους ψαράδες. Του λέω είναι έκπληξη χωρίς να του πω τίποτα άλλο.

Δεν λέω, ήταν εννιά πολύ ενδιαφέροντες μήνες. Εννιά μήνες που τα είχαν όλα. Αγωνία, συγκίνηση, χαρά, άγχος, όνειρα, αλλαγές... ή μάλλον σχεδόν όλα... δεν είχαν ψάρεμα...

Για καιρό με είχε προβληματίσει το θέμα της σύλληψης μιας μεγάλης συναγρίδας. Τα τελευταία χρόνια τις έβλεπα μέσα στο νερό, αλλά δεν μπορούσα να τις πιάσω. Η εικόνα τους και η θέα τους καθώς αποτελεί την ψαροτούφεκαδικη Mέκα, με έκανε να ανεβάζω παλμούς και να προδίδω την πρόθεση μου απέναντι τους. Έβλεπα με μανία βίντεο από άλλους ψαροκυνηγούς και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνουν οι άλλοι και δεν κάνω εγώ. Μετά από πέντε χρόνια η απάντηση ήρθε μόνη της ως δια μαγείας, σε ένα καφέ με έναν αδελφικό φίλο μου.