Η ιστορία που ακολουθεί, ξεκινάει ουσιαστικά το 1984, όταν είχα συμμετάσχει για πρώτη φορά στο Κύπελλο Σύρου, καλεσμένος τότε του συναθλητή μου ιατρoύ από την Σύρο Γιώργου Καπέλα. Τότε μου είχε ξεκαμακωθεί ένας τεράστιος εύκολος δεκάκιλος ροφός, σε ένα σχίσμα στα 20 μ. στα δυτικά της ξέρας του Ασπρονησίου. Του είχα ρίξει σε πλανάρισμα καθώς λιαζόταν χωνεύοντας, μπροστά στο θαλάμι του με ένα κατοστάρι με 6mm βέργα και με ένα ζευγάρι 16φ άπλα λατέξ. Με τέτοια ψαρεύαμε τότε. Έτσι είχα χάσει την πρωτιά μέσα από τα χέρια μου.

Το Κύπελλο Σύρου γινόταν κάθε δύο χρόνια έτσι το 1986 όταν ξαναπήγα εμπειρότερος, την προηγούμενη του αγώνα σε μια υποτυπώδη προετοιμασία, είχα δει ότι υπήρχαν πολλές τεράστιες συναγρίδες στην κλασική τράπεζα του αγώνα. Είχα πιάσει μάλιστα μια τετράκιλη, την οποία είχαμε φάει όλοι μαζί στο ταβερνάκι του «Σαργολόγου» στη Βάρη. Στην παρέα μας υπήρχαν εκτός των άλλων φίλων μου και οι συγχωρεμένοι Γιώργος Κολάρος της Balco και Σάββας Κονταξόπουλος του Λιμενικού.

Την ημέρα του αγώνα, με το τρίμετρο συμβατικό φουσκωτό μου, παρέα με τον πιτσιρίκο τότε Ανδρέα Μαυράκη ως βαρκάρη, ξεκίνησα το ψάρεμα στην περιοχή Φάμπρικα, ανοιχτά από τις ξέρες, όπου είχα βάλει υποτυπώδη σημάδια στη στεριά, με τις δυο εκκλησιές ενός χωριού που φαίνονται από το πέλαγος. Φύσαγε ένα βοριαδάκι που σε αυτήν την περιοχή έκοβε και ψαρευόταν εύκολα. Μπορώ να πω ότι αυτές οι ξέρες ήταν σχεδόν παρθένες. Δεν ψάρευε κανείς ανοιχτά τότε.

Πολύ γρήγορα, με επαναληπτικά καρτέρια γύρω στα 18 μέτρα είχα «φορτώσει» στο μικρό «Zed 3,10» που έφερε μια 6 HP Evinrude, τρεις συναγρίδες. Ήμουν σχεδόν σίγουρος για την νίκη όταν συναντηθήκαμε με τους Λυκούργο Παπαγιαννόπουλο και Μενέλαο Κάραβο οι όποιο μου έδειξαν την ψαριά τους. Είχαν πολλά ψάρια. Θυμάμαι να σηκώνουν μια αρμαθιά με 20-25 «σαργομελάνουρα» και ενώ θεωρούσα ότι είχα σχεδόν «καθαρίσει», έκρινα ότι απειλούνταν η «θέση» μου στην βαθμολογία, οπότε αποφάσισα να πάω στο Ασπρονήσι το οποίο είχα αποφύγει μέχρι στιγμής λόγω βοριά, ώστε να συνεχίσω εκεί το ψάρεμα.

Φτάνοντας εκεί με τον Ανδρέα αγκυροβολήσαμε στα ρηχά, ανατολικά της ξέρας του Ασπρονησίου. Θυμάμαι ότι είχα προτιμήσει να αγκυροβολήσουμε για να μην τρομάζουν τα ψάρια από τον θόρυβο της μηχανής, καθώς θα δούλευε διαρκώς εξαιτίας του βοριά. Ήθελα να κυνηγήσω τις συναγρίδες που είχα δει την προηγούμενη μέρα.

Έπεσα στο νερό και κινήθηκα βόρεια της ξέρας, ξεκινώντας τα καρτέρια από την ζώνη των δεκαπέντε φτάνοντας μέχρι τα είκοσι δύο και μέσα σε μια ώρα περίπου χτύπησα άλλες δύο μεγάλες ενώ έχασα μία, γιατί έμπλεξε η μισινέζα κάπου και δεν την έφτασε η βέργα. Συμπληρώνοντας μια ψαριά μαζί με μερικά άλλα λιανά, συνολικά δηλαδή πέντε τεράστιες συναγρίδες έγιναν αιτία, στην επιστροφή προς τη Βάρη, το βοηθητικό φουσκωτό που κατασκεύαζε τότε η Zodiac ως tender για μεγαλύτερα σκάφη να μην πλανάρει λόγω βάρους...

Με τον συναθλητή μου Συριανό Γιώργο Καπέλα

Όταν φτάσαμε στη Βάρη τελευταίοι, αγωνιούσα να δω τι είχαν κάνει οι άλλοι. Ο Γιώργος Καπέλας με τον Τζώρτζη Μακρυωνίτη είχαν έναν μεγάλο ροφό. Ο Σάββας Κονταξόπουλος με τον Κίμωνα Φιλήντρα μια στήρα 7 ολόκληρα κιλά και ο Λυκούργος με τον Μενέλαο το «κοπάδι» με τα άσπρα. Η δική μου ψαριά ακόμα και σε μένα φαινόταν… εξωπραγματική. Ψάρευα συναγρίδες αλλά 5 δεν είχα πιάσει ποτέ, μέσα σε μια μέρα και επ’ ουδενί σε αγώνα!

Η ψαριά αυτή λοιπόν στη Σύρο έμελλε να περάσει στην ιστορία ως μοναδικό ρεκόρ και να με καθιερώσει ως τον άνθρωπο που δίδαξε και διέδωσε το καρτέρι, στα δρώμενα του σύγχρονου ελληνικού ψαροντούφεκου στην Ελλάδα!