Menu
  1. Αρχική
  2. ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ
  3. ΑΡΘΡΑ & ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
  4. ΤΕΧΝΙΚΕΣ
  5. ΕΙΔΗ ΨΑΡΙΩΝ
  6. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
    1. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ - ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ
    2. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ
    3. ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ / E-SHOP
  7. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ
  8. ΘΕΜΑΤΑ
  9. ΝΕΑ
  10. VIDEOS
Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου 2024

Περιοδικό Βυθός : Μελανούρι

Μελανούρι

Μελανούρι

Το μελανούρι (Oblada melanura Λινναίος, 1758) είναι ένα Μεσογειακό ψάρι του αλμυρού νερού που ανήκει στην οικογένεια των Σπαριδών. Είναι το μόνο είδος του γένους Oblada.

Το σώμα του είναι αρκετά φαρδύ στη μέση, τα μάτια του είναι μεγάλα με διάμετρο σχεδόν το μισό ύψος του κεφαλιού και το στόμα του είναι λοξό με λεπτά χείλια και μόνο κοπτήρες μπροστά χωρίς άλλα δόντια.

Το πιο συνηθισμένο μέγεθος είναι στα 300-400 γραμμάρια, ενώ κάποιες φορές μπορεί να ξεπεράσει και τα 700 γρ. Το μήκος του είναι 34 εκ. και παρόλο το μικρό του μέγεθος σε σχέση με άλλα ψάρια, μπορεί να ζήσει 11 χρόνια και κάποιες φορές λίγο παραπάνω.


Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Του Νίκου Σταυρόπουλου (ΑΡΧΕΙΟ ΒΥΘΟΣ, Τεύχος 117, ΦΕΒ 2002)

  • Αρθρογράφος: Natex Media
  • Αριθμός προβολών: 32215
  • 0 Σχόλια
Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Υπήρχε μια μεγάλη, τεράστια θα έλεγα σπηλιά, όπου στο βάθος της οι ροφοί ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε φακούς ούτε πολύ δυνατά όπλα. Τους βλέπαμε να μπαίνουν στο μεγάλο άνοιγμα ο ένας μετά τον άλλον σίγουροι για το θαλάμι τους, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Έτσι επινόησα τον παρακάτω τρόπο για να τους πιάσουμε. Κατεβαίνω πρώτος εγώ με το όπλο. Ακολουθούσε ένας δεύτερος κυνηγός και μετά από λίγο ένας τρίτος. Έμπαινα μέσα στη σπηλιά και ο δεύτερος έπιανε τα πόδια μου από τα πτερύγια.

Προχωρούσαμε μαζί βαθύτερα στην σπηλιά - το φως από το μεγάλο άνοιγμα ήταν αρκετό - και ο τρίτος έπιανε τα πτερύγια του δεύτερου. Έριχνα προσεκτικά μιας και έπρεπε με την πεντάαινα να σκοτώσω αμέσως ψάρια 15 έως 20 kg το καθένα και έκανα με τα πόδια μου μία χαρακτηριστική κίνηση - σημάδι για τον δεύτερο και αυτός το ίδιο για τον τρίτο. Ο τελευταίος τραβούσε τον δεύτερο και αυτός εμένα.

Αυτό γινόταν γιατί όσο πήγαινε η τρύπα στένευε, χωρίς να αφήνει περιθώρια ελιγμών γι’αυτόν που είχε χωθεί μέσα-μέσα και για να μην θολώσει με άτσαλες κίνησης. Έτσι βγάλαμε εκείνη τη μέρα πολλά και μεγάλα ψάρια από το ίδιο θαλάμι.

ΚατηγορίαΙΣΤΟΡΙΑ - ΑΡΧΕΙΟ
Print
Back To Top