Κατ΄αρχήν θέλω να εκφράσω δημόσια τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειες των ανθρώπων που χάθηκαν φέτος, αλλά και όλα αυτά τα χρόνια.
Είναι τόσο θλιβερό να ακούς πνιγμούς νέων ανθρώπων που μουδιάζεις και δεν ξέρεις τι να πρώτο σκεφτείς. Όλο αυτό με την σειρά του γεννάει θυμό, φόβο και ίντριγκες που τις τελευταίες μέρες γίνονται έντονα αισθητές στον διαδικτυακό χώρο. Άλλοι εκφράζουν πως για τους πνιγμούς φταίνε τα σχολεία, οι αθλητές του χώρου, οι διαδικτυακές «προσωπικότητες» του ελληνικού ψαροντούφεκου, άλλοι λένε ότι φταίει το βάθος και γενικότερα το θέμα έχει εκτροχιαστεί.
Για να πνίγει ένας άνθρωπος πρέπει να γίνουν ένα σωρό λάθος διαδικασίες, μέχρι να επέλθει το μοιραίο. Δεν φταίνε ούτε οι πρωταθλητές, ούτε τα σχολεία. Ο «εγωισμός» του ανθρώπου ίσως να είναι και το πρόβλημά του, που σκέφτεται πρώτα το ψάρι και μετά τη ζωή του. Λέμε εγωισμός και ουσιαστικά μιλάμε για μια λάθος ερμηνεία του όρου, μιας και θα έπρεπε ο εγωιστής να σκέπτεται πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του, άρα και τη ζωή του. Ο «εγωισμός» του ανθρώπου φταίει που πάει μόνος του στο τόπο, για να μην πάει άλλον. Είναι ο «εγωισμός» του ανθρώπου που φταίει, όταν δεν βρίσκει ζευγάρι και πάει μόνος του αντί να πάει για τρέξιμο ή για οτιδήποτε άλλο τον ευχαριστεί. Είναι ο «εγωισμός» του που βάζει το ψαροτούφεκο πάνω από όλα, λες και είναι τα πάντα γι’ αυτόν. Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα παραδείγματα, αλλά δεν θέλω να χαθεί η ουσία των σκέψεών μου.
Αν όμως το αναλύσουμε λίγο βαθύτερα θα δούμε ότι τον εγωισμό και την έπαρση - που έχουμε όλοι μας κρυμμένη τόσο έντεχνα μέσα μας - την εκφράζουμε μέσω της τεχνολογίας για να καλύψουμε τα «κενά» μας. Ο εγωισμός μας έχει βρει ένα τεράστιο και χαοτικό πεδίο δράσης να εκφραστεί και λέγεται internet, YouTube Facebook Instagram. Παλαμάκια, πολλά παλαμάκια. Είσαι φοβερός λέει ο ένας, δυνατό πιστόλι λέει άλλος. Γερά πνευμονία έχεις αδερφέ μου και άλλα πολλά, που γεμίζουν μια ένα δοχείο με περηφάνεια, που στην θάλασσα γίνεται ένα βαρίδι περασμένο στον λαιμό του καθενός μας, έτοιμο να μας πάρει ανά πάσα ώρα και στιγμή στον πάτο της θάλασσας παγωμένους και άψυχους.
Κάθε φορά που ντύνομαι πριν μπω στο νερό σκέφτομαι μια κουβέντα ενός καλού μου φίλου που είχε πει «πριν μπεις στο νερό το πράγμα που πρέπει να αφήσεις από πάνω σου είναι ο εγωισμός». Σοφή κουβέντα που έχει βγει βιωματικά και με πόνο, καθώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε δει πνιγμένο τον καλύτερο του φίλο.
Δεν θέλω να πω πολλά και να γράψω πολλά, αλλά θα πω πως κανένας από όλους αυτούς που σας βαράνε παλαμάκια ή σας φουσκώνουν τα μυαλά δεν θα είναι δίπλα σας όταν το θέμα στραβώσει. Γι’ αυτό μην είστε εγωιστές βρείτε έναν φίλο να μοιραστείτε στιγμές, ψάρια, επιτυχίες και αποτυχίες και μην τραβάτε τίποτα στα όρια, άλλωστε σημασία έχει το ταξίδι όχι ο προορισμός…