Όλα ξεκίνησαν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα πριν από τρία χρόνια σε μια ανάποδη σκέψη του μυαλού μου, καθώς έστηνα ένα όπλο για βαθύ καρτέρι. Συναγρίδες, πίγκες, στήρες, πελαγίσια και άλλα τέτοια ωραία…
Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το χερούλι από το μουλινέ που ήταν λευκό και έτσι πήρα μαύρη μονωτική ταινία και το τύλιξα. Χα! Τώρα δεν θα με βλέπουν τα ψάρια!
Μειδίασα και μόνο που το σκέφτηκα.
Ρε λες όλα αυτά να είναι υπερβολές; Πώς θα το μάθω όμως, αφού κάθε ψαροκυνηγός έχει και άλλη άποψη και τα ψάρια δυστυχώς δεν μπορούν να μας απαντήσουν εάν με τον εξοπλισμό παραλλαγής είναι πιο ευάλωτα. Τότε ακριβώς γεννήθηκε η ιδέα. Το βρήκα! Το χειμώνα θα φορέσω πάνω μου ένα πολύ έντονο λευκό χρώμα και θα κάνω καρτέρια στα ρηχά. Εάν όντως το χρώμα του εξοπλισμού παίζει τόσο σπουδαίο ρόλο, ειδικά στη ρηχή ζώνη λόγω της έντονης φωτεινότητας, δεν θα πρέπει να σταυρώσω ψάρι. Θα με βλέπουν από πολύ μακριά και θα εξαφανίζονται.
Χειμώνας 2016 -2017
Ο χειμώνας δεν άργησε να έρθει και με τα πρώτα κρύα θυμήθηκα την ιδέα που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό. Αγόρασα για αρχή λευκή μάσκα, αναπνευστήρα και ζώνη βαρών. Ομολογώ πως ήμουν λίγο δύσπιστος για το αποτέλεσμα. Οι όποιες αμφιβολίες μου όμως εξαφανίστηκαν από το πρώτο κιόλας ψάρεμα, αφού ήμουν τυχερός και εκείνη την ημέρα υπήρχε έντονη κινητικότητα. Έπεσε αρκετό τουφεκίδι και στις επόμενες δύο ώρες είχα μία γεμάτη ψαροβελόνα. Βγήκα πολύ χαρούμενος και εξιταρισμένος, διότι οι αρχικές υποψίες μου είχαν βάση.
Έκανα πολλά ψαρέματα με λευκό εξοπλισμό με μεγάλη επιτυχία και δεν άργησα να πάρω την απόφαση να δυσκολέψω και άλλο το παιχνίδι. Έτσι μια ωραία πρωία γύρισα ανάποδα τα πλαστικά πέδιλά μου, που χρησιμοποιώ το χειμώνα αποκλειστικά για την τεχνική του ρηχού καρτεριού και τα έβαψα με λευκό σπρέι. Την επόμενη ημέρα αφού είχε στεγνώσει το χρώμα πήγα για ψάρεμα. Ωστόσο οι συνθήκες δεν ήταν καλές. Η μπουνάτσα σε συνδυασμό με την μεγάλη ορατότητα που επικρατούσε, είχε τραβήξει τα ψάρια στις βαθύτερες ζώνες. Δεν πτοήθηκα. Γνώριζα πολύ καλά πως η άδεια ψαροβελόνα μου, σίγουρα δεν οφειλόταν στο λευκό εξοπλισμό μου που έγινε ακόμη πιο έντονος. Πράγματι στις επόμενες δύο εξορμήσεις έπιασα δύο χοντρά λαβράκια και μια τσιπούρα και βγήκα πάλι με χαμόγελα.
Είχα φτιαχτεί για τα καλά. Τώρα όμως μου άνοιξε η όρεξη και ήθελα να το τερματίσω. Ήταν ήδη μέσα Φεβρουαρίου και η καλή περίοδος για την τεχνική της καλής ενέδρας πλησίαζε στο τέλος της. Ήθελα να φορέσω και λευκό σακάκι, όμως δεν μου άρεσε η ιδέα να βάζω τη στολή μου. Τη λύση έδωσε τελικά ένα λευκό φανελάκι. Ξάπλωσα στη φυκιάδα σε στάση καρτεριού και ζήτησα από το ζευγάρι μου να μου πει τη γνώμη του. Με ενημέρωσε πως είμαι σα τη μύγα μες στο γάλα και ότι φαινόμουνα από πολύ μακριά. Χαμογέλασα ευχάριστα γιατί αυτό ακριβώς ήθελα. Έπαιζα το τελευταίο μου χαρτί. Είχα ολοκληρώσει το λευκό εξοπλισμό μου και το μόνο που μου έμενε πλέον ήταν να κάνω πολλά ψαρέματα με όλες τις συνθήκες για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα. Έβαλα μερικές ημέρες άδεια από τη δουλειά μου και έπιασα όλα τα γνωστά μου ρηχά λημέρια. Σε δέκα ημέρες έκανα οχτώ ψαρέματα. Έπιασα σχεδόν όλα τα είδη που χαρακτηρίζουν την τεχνική του ρηχού καρτεριού. Στο τέλος εκείνου του χειμώνα άλλαξαν πολλά από τα δεδομένα που πίστευα. Είδα μπροστά στα μάτια μου να καταρρέει ο μύθος της παραλλαγής...
Χειμώνας 2017 – 2018
Τον επόμενο χειμώνα δεν άλλαξε τίποτα απολύτως στον εξοπλισμό μου. Έβγαλα όλη τη σεζόν ντυμένος στα λευκά. Έπειτα από πάρα πολλές επιτυχίες σε πολλά και διαφορετικά θηράματα και έπειτα από πολλά ψαρέματα με διαφορετικές συνθήκες και σε διαφορετικές θάλασσες, μπορούσα πλέον να προσυπογράψω με σιγουριά, πως ο εξοπλισμός παραλλαγής δεν παίζει σπουδαίο ρόλο.
Χειμώνας 2018 – 2019
Τα συμπεράσματά μου τα είχα βγάλει, αλλά ακόμα δεν μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά για ένα τόσο ριζοσπαστικό επιχείρημα. Έαν δεν το δεις δεν μπορείς να το πιστέψεις, διότι γαλουχηθήκαμε οι νέοι ψαροκυνηγοί με την πεποίθηση, ότι η παραλλαγή και το καρτέρι είναι κομμάτια αλληλένδετα. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως η γνώση είναι δύναμη και πρέπει να μοιράζεται απλόχερα. Έτσι έβαλα την κάμερα στο όπλο και έκανα μερικά ψαρέματα με σκοπό να το δει ο κάθε ψαροκυγηγός και να βγάλει ελεύθερα τα δικά του συμπεράσματα και γιατί όχι, ακόμα καλύτερα να αρχίσουν να πειραματίζονται και να μην περιμένουν έτοιμες συνταγές.
Μετά από αυτό το πείραμα τριών ετών, σήμερα γελάω διπλά για το τύλιγμα του μουλινέ με την μονωτική ταινία εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα. Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι πως όταν τα ψάρια θέλουν και ο ψαροκυνηγός μπορεί να μετατραπεί από κυνηγός σε κυνηγημένος κρύβοντας τις προθέσεις του, θα πιάνει πάντα ψάρια. Όσο για το χρώμα του εξοπλισμού επειδή με ρωτάνε πολλοί φίλοι, θα συνεχίσω συχνά - πυκνά να φοράω διάφορες παραλλαγές, αλλά πλέον ξεκάθαρα γιατί μου αρέσουν αισθητικά, γιατί βαριέμαι τη μονοτονία του μαύρου και όχι γιατί πιστεύω ότι γίνομαι «αόρατος» στα μάτια των ψαριών.
Καλές και ασφαλείς βουτιές!