Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν ένα καλοκαίρι αρκετά δύσκολο. Η ένταση των ανέμων δεν κόπαζε σχεδόν καμία μέρα, και όταν το έκανε ήταν μόνο για μερικές ώρες. Και σε όσους τουλάχιστον περίμεναν να έρθει το Σαββατοκύριακο για να ψαρέψουν, δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια…

Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ, που αυτό το καλοκαίρι και λόγω υποχρεώσεων και κούρασης, αλλά και εξ αιτίας κάποιου προβλήματος με τη μύτη μου, που με ταλαιπωρεί καιρό τώρα, οι βουτιές μου από την αρχή του χρόνου ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Όπως καταλαβαίνετε ήθελα να βουτήξω απεγνωσμένα. Κοιτώντας όμως τους καιρούς του Σαββατοκύριακου κάθε τέλος της εβδομάδας, η απογοήτευση έπαιρνε γρήγορα τη θέση του ενθουσιασμού και της προσμονής. Τα μποφόρ των ανέμων σχεδόν παντού ήταν από πολλά έως αρκετά, ακόμα και σε πολύ μακρινά σε εμένα μέρη, που όμως ήμουν διαθετιμένος να πάω αν χρειαζόταν.

Ο καιρός περνούσε και εγώ ακόμα έψαχνα να βρω μια καλή μέρα. Και τελικά την βρήκα. Θα κράταγε βέβαια μόνο μέχρι νωρίς το μεσημέρι πριν φορτώσει τον πεντάρη νοτιά και θα έπρεπε να οδηγήσω περίπου τρεις ώρες μέχρι να φτάσω στο σημείο, από όπου θα έριχνα το σκάφος, αλλά δεν πήγαινε άλλο...

Έτσι και έγινε λοιπόν και πριν καλά καλά ξημερώσει εγώ ήμουν ήδη επάνω στον τόπο και ετοιμαζόμουν να κάνω στην ουσία την πρώτη βουτιά του καλοκαιριού. Το κομμάτι ήταν η προέκταση ενός κάβου που είχαμε βρει με τον κολλητό την περασμένη χρονιά και τότε τουλάχιστον οι μισοθαμμένες πλάκες στην άμμο φιλοξενούσαν αρκετές και μεγάλες στήρες, που όσο πιο πολύ έπεφτε ο τόπος, τόσο μεγάλωναν τα ψάρια.

Φόρεσα λοιπόν την τεσσάρων χιλιοστών στολή μου, έβαλα στη ζώνη μου λίγα βάρη και επηρεασμένος από πληροφορίες που άκουγα από φίλους ότι το θερμοκλινές είναι ρηχό και έντονο και μετά παγωμένο νερό, δεν περίμενα να σας πω την αλήθεια και πολλά πράγματα.

Και όμως τελικά έπεσα πολύ έξω. Το νερό στην επιφάνεια «έβραζε» με 27 βαθμούς θερμοκρασία. Σχεδόν με έκανε να δυσανασχετώ. Θερμοκλινές ανύπαρκτο. Τουλάχιστον μέχρι αρκετά βαθειά. Και οι στήρες; Εκεί. Πιστές στον τόπο τους, στεκόντουσαν αγέρωχες έξω και λίγο πιο ψηλά από τις πλάκες τους δείχνοντας μου προκλητικά τα μεγάλα χρυσοκίτρινα μπαλώματά τους.

Αφού λοιπόν έκανα μερικές ρηχές βουτιές για ζέσταμα και αφού διαπίστωσα ότι υπάρχει και σήμερα κινητικότητα από ψάρια, χαλάρωσα καλά και έκανα την πρώτη προσπάθεια της ημέρας. Η τεχνική κλασική για τον τόπο. Πλανάρισμα από τα πιο ρηχά μέχρι πάνω από τις πλάκες μήπως με δεχθεί κάποιο από τα ψάρια χωρίς να βραχώσει.

Όντως μια όμορφη στήρα θα σταθεί λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε για να με περιεργαστεί και η βέργα θα τη βρει ανάμεσα στα μάτια, κάνοντας την όλη προσπάθεια να μοιάζει πολύ εύκολη. Πολύ πιο εύκολη από όσο ήλπιζα.

Στις επόμενες βουτιές τα ψάρια είχαν σκορπίσει στις πλάκες γύρω από τον κάβο και δεν έδιναν σημεία ζωής από την επιφάνεια. Αν κάποιος που δεν ήξερε τον τόπο κολυμπούσε πάνω από το κομμάτι εκείνη την ώρα σίγουρα θα νόμιζε ότι ήταν «νεκρό».

Ο καιρός εν τωμεταξύ άρχισε να φορτώνει και η κούραση από τις προσπάθειες να βγάλω σωστές εξισώσεις, έκανε την εμφάνιση της. Σε μια από τις τελευταίες βουτιές όμως θα διακρίνω με την άκρη του ματιού μου μια ουρά να στρίβει κάτω από μια από τις ρηχότερες πλάκες και θα κατευθυνθώ προς τα εκεί, με το όπλο έτοιμο για βολή. Η στήρα ευτυχώς δεν είχε χωθεί μέσα, αλλά στεκόταν στον προθάλαμο της φωλιάς της και με μία γρήγορη βολή από τα πλάγια θα καταφέρω να πάρω ακόμα ένα όμορφο ψάρι.

Κάπου εκεί τελείωσε αυτή η εξόρμηση μιας και ο καιρός είχε αγριέψει για τα καλά, αλλά και το αποτέλεσμα της προσπάθειας μου ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό και ομολογώ μη αναμενόμενο.

Καλές βουτιές σε όλους πάντα με ασφάλεια!