Δυο στήρες μαζί με ένα μικρό ροφό 3-4 κιλά.
Οι τεχνικές για την σύλληψη του ροφού είναι βασικά δύο. Το ψάρεμα στην τρύπα του ροφού όσο εύκολο και αν φαντάζει είναι αρκετά δύσκολο. Το ψάρι αυτό έχει μεγάλα και σκληρά αγκάθια και όταν τον χτυπήσουμε αμέσως σαν άμυνα φουσκώνει τα βράγχια και τα πτερύγιά του. Έτσι είναι προτιμότερο να προσπαθούμε να βρούμε τον εγκέφαλο ή το κεφάλι του ψαριού για να μπορεί πιό εύκολα να βγει προς τα έξω. Πριν κάνουμε την βολή πρέπει να δούμε και να σκεφτούμε γρήγορα, αν το θήραμα μπορεί να βγει από εκεί γιατί πολλές φορές όπως είπα και πιό πάνω φουσκώνει και δεν βγαίνει εύκολα.
Όσο πιό μεγάλος είναι τόσο δυσκολεύουν τα πράγματα γιατί ο ροφός έχει τεράστια δύναμη και είναι αρκετά γρήγορος. Ακόμα και αν είναι μικρός απαγορεύται να κάνουμε βολή, αν το ψάρι κοιτάζει με το κεφάλι προς τα μέσα, γιατί θα βρει σίγουρα κόντρα σε κάποιο βράχο. Πολλές φορές την έχω πατήσει και νομίζω ότι θα βγει και τελικά κάτι πάει στραβά και το ψάρι μας παιδεύει για ώρες. Είναι πολύ λεπτή η θέση μας λίγο πριν πατήσουμε την σκανδάλη, γι’ αυτό θέλει μεγάλη προσοχή και γρήγορη σκέψη.
Στο συρτό καρτέρι πρέπει να δώσουμε βάση πιό πολύ στην βουτιά μας και μετά στην βολή. Μια αθόρυβη και σωστή προσέγγιση θα μας φέρει πολύ κοντά στο ψάρι. Αν αυτό δεν μας έχει αντιληφθεί και μας δει την τελευταία ώρα είναι πολύ πιθανόν να γύρισει και να μας κοιτάξει λίγο πριν φύγει για το θαλάμι του. Αυτή είναι και η καλύτερη στιγμή για βολή, μόνο που τώρα στοχεύουμε περισσότερο στο κέντρο του ψαριού και όχι τόσο στο κεφάλι. Ανάλογα πάντα και πως θα στρίψει το ψάρι. Το σημαντικότερο είναι αμέσως μετά την βολή πρέπει να τον κοντράρουμε με την σωστή χρήση του μουλινέ και να τον εμποδίσουμε να μπει γρήγορα στην τρύπα. Είναι πολύ βασικό να μην τον αφήσουμε να μπει πολύ βαθειά μέσα στο θαλάμι του, γιατί εκεί όπως είπα και πιό πάνω τα πράγματα γίνονται αρκετά πιο δύσκολα. Η συμπεριφορά του ροφού αλλάζει όταν αυτός έχει φάει και προσπαθεί να χωνέψει το φαγητό του. Γίνεται πιό ευάλωτος και πιό επιρρεπείς στο να κάνει το λάθος. Συνήθως κάθεται έξω ή μπροστά από την τρύπα του και με μια σωστή και αθόρυβη προσέγγιση μπορεί φανούμε τυχεροί.
Σε αυτό το είδος ξεχωρίζουμε τα μόνιμα ψάρια και τα νεοφερμένα. Δηλαδή ένας ροφός μπορεί να μείνει σε κάποιο τόπο μόνιμα για όσο τον χωράει το θαλάμι του και η συμπεριφορά του, να είναι τελείως διαφορετική σε σχέση με τα ψάρια που έρχονται από τα βαθειά χωρίς να έχουν πολλές παραστάσεις από την φιγούρα του ψαροκυνηγού. Έτσι ένας μόνιμος κάτοικος σε ένα κομμάτι αποκτά εμπειρίες και ξέρει να προστατεύεται καλύτερα από τα καινούργια που βγαίνουν είτε για ζευγάρωμα, είτε για το λεγόμενο ανέβασμα. Ξέρω ψάρια για χρόνια που ακόμα δεν έχω μπορέσει να τα πάρω, γιατί πολύ απλά γνωρίζουν που να πάνε και τι απόσταση πρέπει να κρατήσουν από το όπλο. Με εξιτάρει να κυνηγώ τέτοια θηράματα, γιατί περιμένω πότε θα κάνουν το λάθος και να βρεθούν στο καμάκι μου. Επίσης αν από ένα θαλάμι έχουμε πάρει κάποιο ψάρι, καλό είναι να το ξαναεπισκεφτόμαστε γιατί σίγουρα κάποια στιγμή θα μπει και άλλο.
Όπως αναφέρθηκα και πιά πάνω αυτό το συγκεκριμένο θήραμα κρατάει και άλλα ψάρια εκεί κοντά και πολλές φορές είναι καλό να μην πάρουμε τον ροφό της περιοχής και να τον αφήσουμε να μαζεύει και άλλα θηράματα. Αυτό βέβαια είναι σχετικό γιατί μπορεί εμείς να θέλουμε να τον αφήσουμε, αλλά μετά να έρθει κάποιος άλλος και να τον πάρει. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι ένα πολύ μεγάλο ψάρι 15 κιλά και πάνω, κάνει ακριβώς το αντίθετο κάποιες φορές. Δηλαδή αντί να μαζεύει και άλλα παρόμοια άτομα του είδους, αυτό τα διώχνει σαν να θέλει να είναι το μοναδικό μαύρο στην περιοχή.
Όταν έρθουμε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο περιστατικό, τότε για εμένα καλύτερα είναι αν μπορούμε να πάρουμε αυτό το ψάρι, γιατί έχει κυριαρχικές τάσεις και θα ξαναδώσουμε ζωή στον τόπο. Είναι στην κρίση του καθενός να πάρει την σωστή απόφαση.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι ο ροφός σιγά σιγά αρχίζει να εξαφανίζεται από την ρηχή ζώνη, γιατί υπάρχει υπεραλίευση. Έτσι προτιμά τα πιό ασφαλή γι αυτόν βαθειά νερά και δεν βγαίνει πλέον τόσο έξω. Είναι τόσο σημαντικός σε ένα θαλάσσιο οικοσύστημα που αρκετές χώρες έχουν απαγορεύσει το ψάρεμά του για κάποια χρόνια ώστε να δώσουν την δυνατότητα στο είδος να ξαναπληθύνει.
Δίνει ζωή σε έναν τόπο, γιατί σαν γνήσιος βασιλιάς μαζεύει και πολλά άλλα ψάρια κοντά του. Εμείς πρέπει να φανούμε σωστοί στις επιλογές μας και να είμαστε αρκετά επιλεκτικοί σχετικά με το πόσα, αλλά και τι μέγεθος ψάρια θέλουμε να χτυπήσουμε.
Το όριο του ροφού όπως και κάθε μαύρο θήραμα είναι τα 45 εκατοστά, το οποίο αντιστοιχεί σε 2 με 2,5 κιλά ψάρι. Για εμένα είναι ακόμα πολύ μικρό και δεν συνηθίζω πλέον να χτυπάω τόσο μικρά ψάρια. Όπως είπα και πιό πριν, είναι όλα θέμα επιλογής και σωστής διαχείρισης.
Καλές αναδύσεις σε όλους!