Βρίσκομαι στην Κύθνο για λίγες μέρες. Εννοείται πως ο εξοπλισμός πηγαίνει πάντα μαζί μου.
Έχω βουτήξει στο νερό περίπου στις 18:00 για απογευματινό.
Θα ξεκινήσω τα καρτερία μου, όπως πάντα σε βάθος από 5 μέχρι 13 μέτρα.
Ο βυθός φαινόταν αρκετά πλούσιος με κάποιες συναγρίδες που ήρθαν στο καρτέρι και κάτι στήρες στα μακριά.

Καθώς έχω φτάσει στην όγδοη βουτιά θα πέσω για καρτέρι σε βάθος 15 μέτρα. Λίγο πριν φτάσω στον πάτο θα δω το ψάρι 10 μέτρα πιο μπροστά, θα πλαγιάσω προς το ψάρι χωρίς να κουνάω ούτε πέδιλα, ούτε σχεδόν τίποτα, παγωμένος με το ψάρι να με κοιτάει στα μάτια, θα σημαδέψω και θα πατήσω σκανδάλη. Θα στρίψει με αποτέλεσμα να το περάσει όλη η βέργα, αλλά το ψάρι να καταφέρει να μπει στην τρύπα του. 

Αμέσως θα πάρω τον δρόμο προς τα πάνω.
Όταν βγήκα στην επιφάνεια θα δω το ρολόι μου να γράφει 17,3 μέτρα, ένα βάθος που είχα αρκετό καιρό να ψαρέψω και όχι αρκετά σύνηθες.
Θα ξεκουράστω και θα ξεκινήσω την κατάδυση μου. Βλέπω το ψάρι να έχει βγει από την άλλη μεριά της πέτρας που βρισκόταν και να έχει πάρει και την βέργα μαζί του. Εκεί τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά για εμένα. Θα ξανανέβω στην επιφάνεια και θα ξεκουραστώ αρκετά…

Άρχισα να σκέφτομαι το τι θα κάνω και το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν ότι και να αποφασίσω να είναι στα μέτρα τα δικά μου.
Θα κάνω δυο βουτιές ακόμα και μετά από αρκετή σκέψη θα κόψω την βέργα και θα πάρω μόνο το ψάρι μαζί μου. Τα υπόλοιπα θα τα αφήσω στο βυθό.
Τίποτα δεν αξίζει παραπάνω από την ζωή μας, ούτε κανένα ψάρι ούτε πράγματα αναλώσιμα. 
Σημασία έχει πάντα να επιστρέφουμε στο σπίτι μας καλά, στα άτομα που μας αγαπάνε.
Καλές αναδυσεις σε όλλους και το μυαλό στην θέση του.

Πάντα και πάντα με ζευγάρι!