Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν θέλω να το πιστέψω. Είναι μόλις 5 το χάραμα. Η γρύλια από την ξύλινη μπαλκονόπορτα διαμαρτύρεται με έναν κλασσικό εκνευριστικό θόρυβο, σημάδι ότι έξω επικρατεί ισχυρός άνεμος. Δεν πτοούμαι όμως. Είμαι λαβρακοκυνηγός!
Ντύνομαι με ζεστά ρούχα, όσο πιο καλά μπορώ και αφήνω εκτεθειμένα μόνο τα μάτια μου στο λυσσασμένο βοριά. Φορτώνω το αυτοκίνητο με γοργούς ρυθμούς, ενώ παράλληλα έχω αφήσει τη μηχανή αναμένη να ζεσταίνεται, καθώς ρίχνω νερό στα παράθυρα που έχουν πιάσει πάγο όλη τη νύχτα. Στο δρόμο δεν υπάρχει ακόμα ζωή, εκτός από κάποια λίγα αυτοκίνητα που προφανώς θα πηγαίνουν στις δουλειές τους οι άνθρωποι. Κινούμαι με πολύ χαμηλή ταχύτητα λόγω της ολισθηρότητας του δρόμου. Ριπές ανέμου με χτυπούν κάθε λίγο, θυμίζοντας μου πως πρέπει να είμαι προσεκτικός.
Σκουπίδια πετάνε ανεξέλεγκτα και ταμπέλες λικτίζονται επικίνδυνα. Χαμογελάω. Το έχω δει το έργο πάμπολλες φορές στο παρελθόν. Φτάνω στο κομμάτι μου. Η θάλασσα είναι πιο ακύμαντη από αυτό που περίμενα. Εξάλλου δεν επέλεξα τυχαία για σήμερα το μικρό προφυλαγμένο από το βοριά κόλπο. Παραμένω μέσα στο αυτοκίνητο και σκέφτομαι πως θα κινηθώ, ενώ παράλληλα αγναντεύω με δέος απέναντι τις χιονισμένες βουνοκορφές. Μαγικό τοπίο. Θα ξημερώσει σε λίγο. Πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Κοιτάω το χαμηλό πράσινο φυκάκι που πηγαινοέρχεται στο σκάσιμο του κύματος. Προς στιγμήν γυαλίζει το μάτι μου. Ανυπομονώ να ξαναζήσω τη κυνηγετική έξαψη που προσφέρει το ψάρεμα του ''λύκου''.
Σφίγγω τα δόντια και βγαίνω από το αυτοκίνητο με θόρυβο. Μη μασάς σκέφτομαι. Είσαι Λαβρακοκυνηγός! Λαβρακοκυνηγός! Τι λέξη και αυτή... τίτλος τιμής. Δεν τον έχουν όλοι. Ένας λαβρακοκυνηγός είναι ψαροκυνηγός. Ένας ψαροκυνηγός όμως δεν είναι απαραίτητα λαβρακοκυνηγός. Για να πάρεις αυτό το τίτλο πρέπει να σφίξεις πολλές φορές τα δόντια και να εγκαταλείψεις τη ζεστασιά και τη θαλπωρή του κρεβατιού σου τα ξημερώματα, με εξωτερική θερμοκρασία πολλές φορές κάτω του μηδενός. Πρέπει να περάσεις από χιονισμένες εθνικές οδούς και νωπούς χωματόδρομους από τη βραδινή νεροποντή. Πρέπει να έχεις εκθέσει το σώμα σου γυμνό στο παγωμένο βοριά και να έχεις κάνει άθελά σου πολλούς περαστικούς να σταυροκοπιούνται στη θέα του τρελού, που βγάζει τα ρούχα του πρωινιάτικα στη παραλία. Πρέπει να σε έχουν τρίψει τα βράδια με θερμαντική από τη ταλαιπωρία που υποβάλλεις το κορμί σου, που δικαιολογημένα αντιδρά στο διψήφιο αριθμό κιλών που το φορτώνεις για να νικήσεις τη θετική πλευστότητα που προκαλεί η στολή ''πάπλωμα'' στα δύο μέτρα νερό.
Πρέπει μέσα στη πηχτή θολούρα η φαντασία σου να έχει πλάσει χοντρά κεφάλια λαβρακιών να πλησιάζουν για να ανεβάσεις αδρεναλίνη και να ξεχάσεις για λίγο το ρίγος που σου διαπερνά τη ραχοκοκαλιά από τους 11 ή και λιγότερους βαθμούς, που έχει το νερό κοντά στις εκβολές των ποταμών. Τέλος πρέπει να έχεις αντέξει τη πικρή γεύση της ήττας, όταν όλα τα παραπάνω δεν αποδίδουν και γυρνάς στο σπίτι κατάκοπος με άδεια χέρια και κουρασμένα λάστιχα από τις τόσες ώρες που βρισκόντουσαν μάταια σε τάνυση...
Στο νερό.
Όλα αυτά σκέφτομαι καθώς κινούμαι στο νερό σαν φάντασμα με ελάχιστες κινήσεις των πτερυγίων. Πέρασε κιόλας μια ώρα και δεν έχω κάνει βολή. Δεν έχω δει τίποτα. Μέσα στη θολούρα διακρίνω από την επιφάνεια, λίγα μέτρα μπροστά μου ένα παλιό αγκυροβόλιο.
Ρουφάω αχόρταγα όσο περισσότερο οξυγόνο μπορώ και σπάω αθόρυβα τη μέση. Προσγειώνομαι απαλά για να μην δημιουργήσω επιπλέον θολούρα και παραμένω ακίνητος κάνοντας δύο δυνατούς λαρυγγισμούς. Το κεφάλι σε μια ήρεμη δεξιόστροφη κίνηση σταματά. Τα μάτια διέκριναν μεγάλη ασημί φιγούρα να έρχεται διστακτικά και να γίνεται λαβράκι. Η παλάμη σφίγγει τη λαβή. Ήρθε η στιγμή να πετάξω το μανδύα του φοβισμένου θύματος και να αφήσω το καλοακονισμένο καμάκι μου να προδώσει αυτό που είμαι. Γυρνάω απαλά το όπλο μου και μαζί του «σπάει» ο τρομοκράτης της ακτογραμμής. Είναι αργά όμως πλέον για αυτό...
Συνάντησε το πεπρωμένο του βρίσκοντας γρήγορο θάνατο από έναν ορκισμένο λαβρακοκυνηγό. Δεν χρειάζομαι σήμερα κάτι άλλο από το περιβάλλον. Θα βγω. Το αρχέγονο ένστικτο που με διακατέχει ξεδίψασε. Καθαρίζω το ψάρι στη παραλία δίπλα σε σπασμένες καλαμιές που έχει ξεβράσει το κύμα. Βγάζω τη στολή μου και την ακουμπάω απαλά πάνω στα νεκρά φύλλα της βαρυχειμωνιάς. Αργά, πολύ αργά. Πλέον οι κινήσεις μου διακατέχονται από φλεγματικότητα. Δεν κρυώνω πια. Δεν μπορεί να με αγγίξει τίποτα τώρα. Όπως λέει και ο Άντον Τσέχωφ, «οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι όταν είναι ευτυχισμένοι»...
Καλές και ασφαλείς αναδύσεις!