Στις αρχές του Δεκέμβρη και με το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δένδρου τα πρώτα χοντρά κρύα ήρθαν στην Αττική συνοδευόμενα από έντονες βροχοπτώσεις. Δίπλα στο τζάκι λοιπόν και με το τάμπλετ συντροφιά, άρχισα να ψάχνω στο google maps, τα μέρη που θα μας επέτρεπαν να ψαρέψουμε μαζί με το λαβρακοπαρεάκι μου τον Κώστα και τον Μάνο. Δίδυμο πιστό που ψαρεύουμε μαζί αρκετά χρόνια και που αντέχουν και αυτοί όπως και εγώ την αψαριά, τις άγριες συνθήκες και τις ατελείωτες σκάτζες.
Για πρώτη εξόρμηση ήθελα έναν τόπο που να μπορούμε άνετα να τον ψαρέψουμε τρία άτομα με σκάτζες μιας και η καχυποψία αυτού του θηράματος τις περισσότερες φορές θέλει διακριτικότητα, όμως η παρέα όπως προείπα δεν είναι τυχαία διαλεγμένη. Παιδιά πάνω από όλα εχέμυθα και γνώστες στο συγκεκριμένο είδος κυνηγιού. Το ραντεβού έκλεισε όπως πάντα σε γνωστό σημείο της Εθνικής οδού και μετά από τα πρώτα γέλια και πειράγματα, τα πράγματα φορτώθηκαν και το αμάξι ξεκίνησε για τα ψαροτόπια της Εύβοιας. Οι φίλοι έκαναν το ταξίδι με το αμάξι να φαντάζει μικρό και σύντομα ο πετρελαιοκινητήρας έσβησε και η ματιά όλων μας καρφώθηκε στις ήρεμες εκβολές του ποταμού. Εδώ θα άφηνα τον Κώστα, λίγο πιο κάτω τον Μάνο και εγώ θα έπεφτα στο τέλος όπως από πριν είχαμε συμφωνήσει, έτσι ψαρεύουμε συνήθως τα πολύ ρηχά κομμάτια, με σκάλες εκμεταλλευόμενοι μεγαλύτερο κομμάτι ακτογραμμής και μην ενοχλώντας ο ένας τον άλλο, γιατί το πολύ μικρό βάθος που συνήθως δεν υπερβαίνει τα δύο μέτρα, μας δίνει αυτή την δυνατότητα.
Έκατσα στην όχθη και άρχισα να ντύνομαι σιγά σιγά, δεν υπήρχε λόγος για βιασύνη, σε αυτό το κυνήγι πρέπει να είμαστε από την αρχή ήρεμοι, πρέπει από πριν να έχει νικήσει ο υποβρύχιος κυνηγός το ψυχολογικό κομμάτι και με το που μπαίνει στο νερό, ειδικά όταν μιλάμε για κομμάτια hot spot που τα ψάρια κινούνται κοντά να είναι έτοιμος και χαλαρός, μόνο έτσι θα νικήσει την καχυποψία του θηράματος, γιατί αλλιώς το κρύο και η μονοτονία του πυθμένα θα τον κάνουν ανυπόμονο και όταν έρθει η στιγμή δεν θα σκεφτεί καθαρά. Αυτά όμως τα ήξερα και τα είχα ζήσει αρκετές φορές στο παρελθόν, είναι εμπειρία που χρόνο με τον χρόνο συσσωρεύεται φίλοι μου. Κύλισα αργά λοιπόν και άφησα το σώμα μου να υποδεχτεί το παγωμένο νερό, πρέπει να αγαπάς πολύ το υποβρύχιο κυνήγι για να βουτάς χειμώνα κοντά σε εκβολές, με την ελπίδα έστω του να δεις και όχι να πιάσεις την σιλουέτα του βασιλιά λύκου και συγχρόνως να έχεις ισχυρή θέληση και πειθαρχία, ούτως ώστε να μην σε ακουμπάει τίποτα.
Στα τοπάκια που ψαρεύουμε λαβράκια όλες οι βουτιές πρέπει να είναι σωστά εκτελεσμένες. Αυτό γιατί οι τόποι όπως ανέφερα πιο πάνω είναι μικροί και έχουμε αυξημένες πιθανότητες να τα συναντήσουμε ακόμα και στην πρώτη βουτιά. Ρούφηξα την τελευταία ανάσα και άφησα το σωστά ρυθμισμένο έρμα μου να με ακουμπήσει ήρεμα στον πυθμένα… Η ορατότητα ήταν ανέλπιστα καλή και μου επέτρεπε να βλέπω τόσο όσο χρειάζονταν για να μπορώ να έρθω γρήγορα σε θέση βολής και μέσα στο βεληνεκές του όπλου μου. Ιδανική ορατότητα για μένα είναι τα δύο με τρία το πολύ μέτρα από την μύτη της βέργας. Δεν θέλω λιγότερη γιατί με αιφνιδιάζει γρήγορα το ψάρι, αλλά ούτε και μεγαλύτερη γιατί κρατιέται μακριά μου. Η ώρα όμως άρχισε να περνά και βουτιά στην βουτιά, καρτέρι στο καρτέρι, το σώμα μου άρχισε να τρέμει από το κρύο, κάτι που συνήθως κάνει το μυαλό μας να μην παίρνει σωστές αποφάσεις. Είναι η στιγμή που πρέπει να τιθασεύσεις τον εαυτό σου και να πιστέψεις ότι θα βγεις νικητής.
Όμως ενώ ήξερα τι έπρεπε να κάνω και λίγο πριν έρθουν τα παιδιά να με πάρουν, η ανθρώπινη φύση μου με νίκησε και κουνώντας το κεφάλι μου νευρικά πριν την ανάδυση έδιωξα το μοναδικό ψάρι που είδα και που με πλησίασε από πίσω. Εκεί στα τελευταία καρτέρια είναι που πρέπει ο κυνηγός να πολεμήσει την αψαριά και την κούραση και εγώ για ακόμα μια φορά είχα ηττηθεί.
Τα κορναρίσματα έσπασαν την ηρεμία του τόπου και από τα πρόσωπα τον δύο φίλων προσπαθούσα να μαντέψω το αποτέλεσμα της πρώτης σκάτζας. Τα πειράγματα άρχισαν και πάλι μόλις είδαν την άδεια μου ψαροβελόνα και ξέροντας το πόσο «άρρωστος» είμαι με αυτό το ψάρι… Βγήκα γρήγορα και άνοιξα το ψυγείο, ο Μάνος στην δεύτερη του βουτιά είχε σταθεί τυχερός, μιας και με το που άγγιξε το βυθό ένα όμορφο σπαθάτο ψάρι με χαλκοπράσινες ανταύγειες, του κεφάλωσε και κάθισε να τον περιεργαστεί ένα μέτρο από την μύτη της βέργας. Έτσι είναι αυτό το ψάρι και γι’ αυτό μας τρελαίνει το κυνήγι του, μπορεί να έρθει με περίσσιο τσαμπουκά και όλα να γίνουν εύκολα και άπλα για εμάς, αλλά από την άλλη μπορεί και να μας “σκάσει”… Ο Κώστας ήταν και αυτός άτυχος, είδε ψάρια αλλά δεν μπόρεσε να τα χτυπήσει γιατί ήταν πολύ νευρικά, έτσι μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για την δεύτερη μας σκάτζα χαράζοντας πορεία για τις “πλάκες”.
Έχω το κουσούρι βλέπετε να δίνω ονομασίες στους τόπους και στα καλά μου σημεία… Εκεί ο τόπος ήταν μεικτός και πλούσιος σε διαμόρφωση, είχε όλων των ειδών την βλάστηση από τούφες με ψηλή ποσειδώνια, μέχρι χαμηλό τριφύλλι και ριζωμένες πίνες. Ενδιάμεσά τους μάλιστα είχε χαμηλές πλάκες, που πάνω από αυτές περνούσαν οι μεγάλοι λύκοι. Είναι τρομερό που το συγκεκριμένο ψάρι ακολουθεί προκαθορισμένες διαδρομές. Σε έναν τόπο φαινομενικά ίδιο το λαβράκι πάντα επιλέγει συγκεκριμένα σημεία για να κυνηγήσει. Όταν βρούμε αυτές τις διαδρομές τότε αυξάνουμε κατά πολύ τον δείκτη επιτυχίας. Ο Κώστας ήθελε να πέσει αυτός στο καλό σημείο και μιας και ο Μάνος είχε πάρει ένα όμορφο ψάρι και ένιωθε γεμάτος, του παραχώρησε ιπποτικά το σημείο για να γευτεί και αυτός με την σειρά του την χαρά μιας όμορφης σύλληψης. Έτσι είναι οι φίλοι μου και γι’ αυτό τον λόγο ψαρεύω μαζί τους, εγώ από την άλλη με το που έριχνα τον Μάνο ενδιάμεσα θα δοκίμαζα την τύχη μου στην μύτη του κάβου, που χτύπαγε λίγο ο καιρός.
Το ένστικτό μου, μου υπαγόρευε να βουτήξω ακριβώς πάνω στην ρεστία και το ρεύμα, μιας και ήξερα από άλλα παρόμοια σημεία ότι τα λαβράκια κυνηγάνε μέσα στους αφρούς των κυμάτων και στην αναμπουμπούλα και πίστεψα ότι ίσως φανώ τυχερός. Μηχανικά έβγαλα και πάλι τον εξοπλισμό μου από τον κουβά που έχω στο πορτ μπαγκαζ και ντύθηκα και πάλι αργά. Είναι μερικές κινήσεις που θυμίζουν έντονα ιεροτελεστία και που με τα χρόνια αποκτούν άλλη σημασία για εμάς, ακόμα και το φόρεμα του εξοπλισμού μας από το γάντι μέχρι το πέρασμα της μάσκας στο πρόσωπο κρύβουν κάτι αρχέγονο που θυμίζει τους πρώτους κυνηγούς. Είσαι εσύ με την φύση εκείνη την στιγμή όπως και τότε και φοράς την πανοπλία σου για να κυνηγήσεις και να φέρεις την τροφή στο σπίτι.
Κύλησα και πάλι αργά στο νερό και προσπάθησα να χαλαρώσω λίγο πριν την μύτη με σκοπό να κάνω ένα καρτέρι ακριβώς πίσω από αυτήν. Πίστεψα ότι ο ήχος των κυμάτων και η ταραχή από το σουέλ, θα έκρυβε τους ήχους που εκπέμπει το σώμα μου και θα με κράταγε αθέατο από κάποιο ψάρι που ίσως βρισκόταν και κυνηγούσε πίσω από αυτήν. Αυτό το καρτέρι που αυθαίρετα λέω «αυξημένων προσδοκιών» έπρεπε να το εκτελέσω όσο το δυνατόν καλυτέρα, οπότε χαλάρωσα αρκετά και βούτηξα αργά για ακόμα μια φορά πάνω στην δίνη του καιρού, με σύμμαχο μου τα πολλά βάρη που είχα από πριν ρυθμίσει για να με κρατήσουν σταθερό, γιατί το μυστικό σε αυτό το ψάρεμα είναι να έχεις αρκετά κιλά στο αμάξι και ειδικά πολλά αποσπώμενα που θα σε βοηθήσουν να αλλάξεις γρήγορα και εύκολα την πλευστότητα σου.
Ο χρόνος άρχισε να περνά βασανιστικά όταν από αριστερά μου πέρασε ένα μεγάλο ψάρι κολλητά στην ακτογραμμή, όμως και πάλι ενώ βρισκόμουν στο καλύτερο πόστο και ήξερα ότι είχα τις πιθανότητες υπέρ μου στάθηκα άτυχος. Ήταν η στιγμή που την προσοχή μου είχε τραβήξει μια μουρμούρα και στιγμιαία είχα στρέψει το βλέμμα προς τα βαθιά, έτσι το μόνο που κατάφερα ήταν να δω την μεγάλη του ουρά και μέχρι το τέλος της άπνοιάς μου, να προσπαθήσω να μείνω ανεπηρέαστος από την θέα του μήπως και γυρίσει... Μάταια όμως γιατί συνήθως το μεγάλο λαβράκι δεν ξαναγυρνάει και έτσι νικημένος και πάλι ανέβηκα για να ρουφήξω λαίμαργα το απαραίτητο οξυγόνο. Το χειρότερο όμως ήρθε μετά από τρία περίπου καρτέρια, όταν ένα όμορφο ψάρι ήρθε στην μύτη της βέργας και λόγω λυγισμένου αγκώνα χτυπήθηκε ψηλά και σκίστηκε… Είναι οι στιγμές που αμφισβητείς τον εαυτό σου, είναι η ωμή αλήθεια στο χειμερινό καρτέρι του λαβρακιού, τώρα πια τα ψάρια κυνηγιούνται πολύ και δεν είναι σε αφθονία όπως παλιά, οι ευκαιρίες είναι μετρημένες και οι καλές μέρες είναι λίγες, οπότε ο υποβρύχιος κυνηγός που θα αγαπήσει αυτό το κυνήγι δεν έχει την πολυτέλεια να τις χάνει.
Βέβαια έτσι είναι το ψάρεμα και αλίμονο αν με έπαιρνε από κάτω μια αποτυχία, το ψάρι θα ζήσει σκέφτηκα και εγώ δεν είχα πει την τελευταία μου κουβέντα, ήθελα όμως να βγω και να φύγω μακριά από αυτόν τον τόπο, ίσως πίστευα ότι θα αλλάξει το γούρι έτσι μπήκα στο αμάξι και πήγα να μαζέψω τους φίλους μου. Ο Μάνος αυτή την φορά δεν είχε δει λαβράκια παρά μόνο κάτι μέτριους κέφαλους που δεν έκανε βολή, οι πλάκες όμως και πάλι μας έδειξαν το πόσο δυνατό σημείο είναι και ο Κώστας δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά του με το δυομισάρι ψάρι που γέμιζε τα χέρια του. Το ψάρι μάλιστα του ήρθε στα τελευταία καρτέρια λίγο πριν πάμε να τον μαζέψουμε και ενώ είχε κάνει και στην αρχή βουτιά στο ίδιο σημείο, αλλά έτσι είναι η θάλασσα γεμάτη εκπλήξεις. Βάλαμε το ψάρι στο ψυγείο να κάνει παρέα στο άλλο και μπήκαμε στο αμάξι για μια ακόμα τελευταία σκάτζα σε σημείο που εννοείται πως τον πρώτο λόγο θα είχα εγώ ως «ο άψαρος της μέρας» μήπως και ρέφαρα.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα και εγώ διακαώς να χτυπήσω ένα ψάρι, για να γυρίσω σπίτι και να το μοιραστώ με την οικογένεια μου και με τις κόρες μου που πάντα περιμένουν για να δουν τι τους έφερα. Όπως όμως σας είπα οι φίλοι μου αυτό το ήξεραν και στην παρέα μας είμαστε χαρούμενοι όταν όλοι μας πιάνουμε ψάρια προσπαθώντας πάντα να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Το σημείο λοιπόν που θα με ρίχνανε πρώτο τα παιδιά είναι μια μεγάλη φυκιάδας με ψηλά φύκια, που βρίσκεται σε πολύ κομβικό για λαβράκια σημείο. Από την ρηχή της μεριά σχεδόν ξενερίζει, ενώ από την βαθιά της μεριά λίγα μόλις μετρά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας συνορεύει με ρηχή αποχή. Είναι από τα σημεία που σχεδόν πάντα κάνουν ψάρια και επειδή η μέρα φαινόταν καλή πίστευα ότι αν ήμουνα χαλαρός και ψύχραιμος η πιθανότητες θα ήταν με το μέρος μου. Χαλάρωσα στην ακροθαλασσιά λίγο πριν βουτήξω και το βλέμμα μου σκάναρε την επιφάνεια της, το σκούρο χρώμα μαρτυρούσε τον τόπο από κάτω, μπήκα πολύ αργά και κολύμπησα χωρίς πολλές κινήσεις. Είναι πολύ βασικό στο ρηχό καρτέρι η κινήσεις μας να γίνονται με φειδώ.
Έσπασα την μέση και βούτηξα ήρεμα σαν το φύλλο που πέφτει χωρίς να κουνήσω τα πέδιλα μου, ενώ βρισκόμουν στο τέλος μιας ψαρευτικής μέρας και κανονικά θα έπρεπε να ήμουνα κουρασμένος. Η καλή ψυχολογία και η πίστη μου για το μέρος με χαλάρωσαν τόσο που μόλις προσγειώθηκα στον βυθό αισθανόμουνα απαράμιλλη άνεση. Έκλεισα για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια μου, μάλιστα κάτι που συνήθως κάνω στα καλοκαιρινά μου καρτέρια και με χαλαρώνει ακόμα περισσότερο, μετρά από λίγα δευτερόλεπτα φίλοι μου η ευκαιρία που περίμενα καρτερικά άρχισε να παίρνει μορφή και να υλοποιείται μπροστά μου με τον καλύτερο τρόπο. Ένας όμορφος σπαθάτος “λύκος” ερχότανε γεμάτος τσαμπουκά κεφαλωμένος. Το ψάρι ήταν τόσο άφοβο που αναγκάστηκα να του ρίξω στα μούτρα, γιατί αλλιώς δεν θα έστριβε ποτέ και θα με κάρφωνε. Μετά την βολή το υπέροχο λαβράκι ξάπλωσε στα φύκια ακίνητο και εγώ ανέβηκα στην επιφάνεια και το άφησα για λίγο κάτω να το χαζέψω, αυτές οι στιγμές που διαρκούν μόνο για λίγα δευτερόλεπτα είναι τόσο δυνατές, που μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε την δύσκολη αυτή περίοδο.
Με το που σκότωσα το ψάρι δεν ήθελα να κάνω άλλο καρτέρι, ίσως φανεί παράξενο αυτό, αλλά σε πολλά ψαρέματα νιώθω αυτό το συναίσθημα πληρότητας και ειδικά όταν έχει προηγηθεί τόσο μεγάλη προσπάθεια για να το πέτυχω. Πιστεύω ότι η θάλασσα με ανταμείβει για την επιμονή και την υπομονή μου και δεν θέλω να την προδώσω συνεχίζοντας να διεκδικώ το κάτι παραπάνω. Έτσι βγήκα στην ακροθαλασσιά και άπλωσα το ψάρι πάνω στο πέδιλο μου για να υπολογίσω το μεγεθός του. Σιγουρά δεν ήταν κάνα τρόπαιο φίλοι μου, λίγο πιο κάτω από τα δύο κιλά. Ένα ωραίο λαβράκι ικανό για να μας χορτάσει σπίτι. Ξάπλωσα στην άμμο της παράλιας μέχρι να έρθουν τα φιλαράκια μου, κοίταξα τον μουντό χειμωνιάτικο ουρανό και αισθάνθηκα ζεστασιά, περίεργο πως, αλλά το κρύο ως δια μαγείας είχε εξαφανιστεί... Η κόρνα του αμαξιού ακούστηκε επαναφέροντας με στην πραγματικότητα και τα χαμογελά των παιδιών δεν ήταν για τα ψάρια που είχαν πιάσει, αλλά για τον φίλο τους που είχε επιτέλους βγει και αυτός νικητής. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, φορέσαμε την επίγειά μας ενδυμασία και πεινασμένοι πήγαμε στο γνωστό μας στέκι, για να πέσει ακόμα καλύτερα η αυλαία…
Αυτό είναι το ψάρεμα του λαβρακιού τον χειμώνα από την μια το πολύ κρύο, η κούραση και αρκετές δόσεις απογοήτευσης και από την άλλη η μαγική φύση, η καλή παρέα και τα υπέροχα ψάρια. Αν με ρωτάτε λοιπόν μετά από τόσα χρόνια προς τα πού γέρνει η πλάστιγγά, θα παραφράσω μια γνωστή παροιμία και θα σας πω «μπρος στα λαβρακο - κάλλη τι είναι ο πόνος» …
Οπότε καλό βόλι αδέρφια!