Πάει καιρός που θυμόμουν τα ξαδέρφια μου αμούστακα με την τρελά της νιότης να βουτάνε στα δροσερά νερά του Θρακικού, κάτω από το εξοχικό του θείου μας στα Δίκελλα Μεσημβρίας. Θυμάμαι όμως τόσο ζωντανά την κάθε λεπτομέρεια από τα παιδικά μου χρόνια και αυτό που με κάνει να χαμογελάω, είναι πως είχαν μεγάλη δόση αλμύρας, που συνεχίζει να καλύπτει τα κενά της θαλασσινής μου ύπαρξης ακόμα και τώρα στα τριάντα μου χρόνια.

Θυμάμαι που περίμενα καρτερικά ακολουθώντας τις σημαδούρες τους και κοιτώντας το κάθε σπάσιμο της μέσης τους, πριν κατέβουν σε αυτόν τον σιωπηλό κόσμο. Θυμάμαι με τι περηφάνεια πήγαινα περπατώντας ξυπόλητος στο χώμα τα ψάρια και τα χταπόδια, που ήταν ίσα με το μπόι μου, πίσω στους δικούς μας. Η αίσθηση του ήλιου και του μπλέ νερού στα μικρά μάτια, έδινε την αίσθηση του απείρου στα παιδικά μου αθώα χρονιά. Ούτε που φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου καμακιστή. Μα ένα ήταν το μόνο σίγουρο ότι οραματιζόμουν τον εαυτό μου από τα παιδικά μου ανέμελα χρονιά, κοιτώντας τον ορίζοντα να είναι μια ζωή κοντά στην θάλασσα. Τα χρόνια περνούσαν και οι εικόνες άλλαζαν, μα η θάλασσα ήταν πάντα εκεί. Αυτό που αναμφίβολα κατάλαβα είναι πως έκανε το πέρασμα η εποχή της ανεμελιάς, του ρομαντισμού, του πρωτόγονου, της έκστασης του ανθρώπου, που ανακαλύπτει κάτι καινούργιο.

Πέρασε η εποχή που ο άνθρωπος βίωνε μέσα από την ίδια την ζωή με την ύπαρξη του όλες τις μορφές της ζωής. Με όλες του τις αισθήσεις. Μια εποχή που είχε ρετρό στοιχεία σε όλα της τα παρακλάδια. Μια εποχή που έμοιαζε πιο πολύ παιδική και όχι ενήλικη, με ύφος πλούτου και αστείρευτης γνώσης, που έφερνε σαν επακόλουθο της τον υπέρμετρο εγωισμό.

Η έξαρση της τεχνολογίας έκανε τις ζωές των ανθρώπων να μοιάζουν ανούσιες δίχως να τιμούν την μαγεία της στιγμής. Της κάθε στιγμής. Ρομαντισμός. Μια έννοια που περιφρονείται από τους κυνικούς της στείρας αμάσητης γνώσης, δια μέσω της τεχνολογίας. Βιβλία και περιοδικά έγιναν προσάναμμα για το τζάκι του ευνουχισμένου από το πνεύμα τεχνολογικού ανθρώπου, που έχασε την έκσταση που προκαλεί η φύση στον άνθρωπο, καθώς και το διαφορετικό του λόγου. Έχασε την ευκαιρία να ζει πρωτόγονα την κάθε του στιγμή, να γελά και να κλαίει στην ζωή του, για την ζωή του και όχι για τις ζωές που του προβάλουν να ζει σε ένα απρόσωπο καταναλωτικό και στείρο πρότυπο.

Να ζει την στιγμή για την ψυχή του. Γιατί όπως έχω ξαναπεί σε ένα παλιότερο άρθρο, το βίωμα ενός καμακιστή είναι για την ψυχή, μα η εικόνα και ο ήχος που φυλακίζουμε με την κάμερα δεν τον αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο. Φυλακίζουμε εικόνες στο νερό όχι για μας αλλά για το ρηχό «Εγώ» μας φουσκώνοντας με περηφάνια στην κάθε προβολή του. Μα ο πρωτόγονος κυνηγός οφείλει να κρατά τα ψάρια κρυφά και από τους ανθρώπους και από τα ίδια τα ψάρια. Έλεγε σε μια συνέντευξη ο Γιάννης Βλάχος, στην ταινία για την ζωή του Ρομπέρτο Κάλιτς. Το πέρασμα της εποχής έκανε τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους ολοένα και περισσότερο και να αναζητούν χαρά και ευτυχία σε δρόμους που έχουν γεμάτο υλισμό ματαιοδοξία και προπαντός καμία χαρά σε πιο πνευματικές έννοιες και αξίες.

Χαίρομαι βαθύτατα που έχω ζήσει σε μια εποχή που μεγάλωσα ματώνοντας τα γόνατα στο χώμα, τσαλαβουτώντας με μια γυάλινη στρογγυλή μάσκα στον βυθό προκειμένου να πιάσω κοχύλια και χταπόδια. Από την άλλη λυπάμαι τόσο πολύ βλέποντας την εξέλιξη στις ζωές των ανθρώπων, που μόνο χαρά δεν διακρίνω. Ρομαντικός; Μπορεί. Μα δεν θα στειρωθεί ποτέ μέσα μου το πνεύμα του παιδιού που κοίτα τον ορίζοντα στο ακρογιάλι και μειδιάζει. Γιατί ξέρει πως η αλήθεια είναι στην απλότητα. Το πέρασμα της εποχής του αναλογικού ήρθε να εδραιώσει την εποχή της τεχνολογίας. Όμως προσέξτε φίλοι μου προσέξτε μην χάσετε να ζείτε την μαγεία της στιγμής. Το έγχρωμο απρόσωπο γυαλί της εικόνας του κινητού ή του υπολογιστή δεν θα αγγίξει ποτέ την ύπαρξη του χαρτιού.

Όμως ολοένα άνθρωποι βυθίζονται με τα μούτρα στα τεχνολογικά πρότυπα, που ενώ έγιναν για να μας διευκολύνουν τις ζωές στο τέλος κατέληξαν να μας τις σκλαβώνουν. Η διαίσθηση του καμακιστή να βρεί το θήραμα ακούγοντας τον παλμό του νερού στην καρδιά του έγινε βυθόμετρο. Τα σκληροτράχηλα πόδια του που κολυμπούσαν αποστάσεις έγιναν μηχανή. Το πνεύμα της ιδέας και της γνώσης μέσα από τα βιβλία έγινε το ίντερνετ και ο άνθρωπος που έπαιζε κολυμπούσε και χαμογελούσε ζώντας, απλά έγινε σκυθρωπός και γκρίζος στο τεχνολογικό τσιμέντο που έπεσε και σκέπασε την καρδιά του.

Επανάσταση φίλοι μου θέλει η ζωή. Γιατί το ανέμελο είναι ιδέα, είναι φιλοσοφία, είναι ανάσα. Ανάσα του ίδιου του πνεύματος. Που έχει καταντήσει να είναι μόνιμα υποξικό δίχως χρόνους χαλάρωσης. Μην αφήσετε το πέρασμα της εποχής να σας στερήσει την χαρά που είχατε διαβάζοντας ένα βιβλίο η ένα περιοδικό. Μην αφήσετε να σας στερήσει την ατόφια χαρά του καμακωμένου ψαριού σκεπτόμενοι τα ψεύτικα παλαμάκια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μην γίνεστε έρμαια της τεχνολογικής εποχής. Νοιώστε τα πάντα γύρω σας. Γίνεται ένα με αυτό που κάνετε. Πιάστε το καμακωμένο ψάρι και δοξάστε την θάλασσα και τον ήλιο για ότι σας παρέχουν.

Αντί επιλόγου.

Βρισκόμουν στα τέλη του Απρίλη και είχα μονάχα μια μέρα για να προλάβω να κάνω μια βουτιά στις αγαπημένες μου ρηχοπατιές ώστε να χαλαρώσω από την πίεση των εορταστικών ημερών που είχα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Το αρχικό πλάνο ήταν βουτιά στα ρηχά μέσα στις αμμοφυκίαδες για τα τελευταία ψήγματα ενός χειμωνιάτικου ψαρέματος. Όμως το ξύπνημα στο χάραμα δεν έγινε ποτέ, καθώς το κορίτσι ζητούσε βόλτα και ο κολλητός έπαιζε μουσική σε ένα μπαράκι. Χατίρια αγαπητοί μου φίλοι δεν χάλασα σε κανέναν και όταν λέω σε κανέναν βάζω και τον εαυτό μου μέσα.

Η βουτιά έγινε μεσημέρι με μικρές προσδοκίες λόγω ώρας και λόγω του ότι λίγο πριν μπω στο νερό έβγαινε άλλος ψαροντουφεκάς από το μέρος. Τα καρτερία ερχόντουσαν διαδοχικά με στατική, αλλά και συρτή μορφή. Ο βυθός όμως είχε όψη χειμώνα. Ήταν θολός και άδειος. Τότε είπα μέσα μου μην κυνηγάς τίποτα απλά σπάσε την μέση και αφέσου εκεί, όπου τα λόγια και οι σκέψεις δεν έχουν καμία υπόσταση. Το ψάρεμα άρχισε να γίνεται πιο διασκεδαστικό ακόμα και αν δεν είχε ψάρια ακόμα και αν ο βυθός ήταν θολός και άδειος. Ανοίχτηκα στις φυκιάδες και άρχισα να βουτάω δίχως καμία προσδοκία. Το πρώτο μπαρμπούνι ήρθε από περιέργεια, το αγαπημένο 90αρι σαν προέκταση του χεριού πλέον ήξερε από ένστικτο τι θα κάνει. Το χέρι τέντωσε κλειδώνοντας τον αγκώνα και το μπαρμπούνι ήταν ήδη περασμένο στην βέργα. Ωραία λέω μέσα μου θα βγει ένας μεζές. Πέρασμα στην πετονιά όπλιση χαλάρωση και ξανά μέσα αθόρυβα για άλλο ένα συρτό με τον ήλιο πλάτη ανάμεσα στις αμμοφυκιάδες.

Έκπληκτος αντιλήφθηκα ότι ένα μεγάλο αρσενικό λαβράκι ερχόταν κατά πάνω μου με τσαμπουκά. Το αγαπημένο μου 90αρι χαμογέλασε…