PHOTOS: APNEA PASSION MAGAZINE

Άλλο ένα Ευρωαφρικανικό Πρωτάθλημα προστέθηκε στην αλυσίδα της αρχαιότερης διοργάνωσης αγώνων υ/β αλιείας της παγκόσμιας Ομοσπονδίας (από το 1954 ως Ευρωπαϊκό). Εξήντα οκτώ χρόνια μετά το ξεκίνημά της, η Ευρωαφρικανική κόντρα των καλύτερων υποβρύχιων ψαράδων των δύο ηπείρων συνεχίζει να ηλεκτρίζει με το επίπεδο και το συναγωνισμό της. Ειδικά τα δύο αφρικανικά, του 2009 (Tipasa Αλγερία), και το φετινό, άσκησαν ιδιαίτερη γοητεία στους Έλληνες, αφού τα ψάρια τους ήταν μεγάλα και εντυπωσιακά και βέβαια οικεία λόγω μεσογειακού βυθού.

Ειδικά το πρωτάθλημα του Bizerte θύμισε τις μεγάλες μεσογειακές κόντρες των τιτάνων των δεκαετιών του 70 και του 80. Ήταν ένα δυνατό πρωτάθλημα με πρωταγωνιστές τους σημερινούς αιωνίους αντιπάλους από Ισπανία και Ιταλία, Oscar Cervantes και Giacomo de Mola.

Το ζευγάρι ξεκίνησε να κονταροχτυπιέται από το Open της Μαγιόρκα το 2016 (ομαδικός αγώνας) με νικητή τον Ισπανό (2^η θέση η ομάδα του Giacomo). Στο παγκόσμιο της Σύρου το 2016 ο Oscar εσπευσμένα φεύγει από το νησί για την πατρίδα του πριν απ’ τον αγώνα και ο Giacomo τερματίζει 5^ος. Το Γενάρη του 2017 στο Open της Palma ο Oscar ξανακερδίζει το Giacomo του οποίου η ομάδα μένει στο τρίτο σκαλί του βάθρου, ενώ στο Master (ατομικό) ο Ισπανός παίρνει πάλι το χρυσό και ο Ιταλός μένει μακριά (8^ος). Το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους στο  Ευρωαφρικανικό της Κροατίας (Mali Losinj) ο Oscar χάνει για λίγο το χρυσό από το μεγάλο Daniel Gospic. Ποιος είναι τρίτος; Μα ο Giacomo που τον κυνηγάει απηνώς!

Oscar Cervantes

Το 2018 στο Master της Palma o Oscar κερδίζει ξανά το Giacomo που μένει τρίτος μετά και τον Gospic. Στο ομαδικό η κόντρα αποφεύχθηκε, μια και ο Oscar αγωνίσθηκε στο εθνών (χρυσό μετάλλιο) και ο Giacomo στο open (επίσης χρυσό). Στην Πορτογαλία στο παγκόσμιο του 2018 δεν πήγε κανείς τους και το ραντεβού ανανεώθηκε για το Γενάρη του 2019 στη Μαγιόρκα. Ο Giacomo επιτέλους κερδίζει το ατομικό, αλλά ο μεγάλος του αντίπαλος ακύρωσε τη συμμετοχή του. O Ιταλός θα τον κατανικήσει, όμως, στο open εμπορικών εταιρειών μετά από επική μάχη των ομάδων τους (Pathos vs. Beuchat) με τρελό σκορ και για τους δύο! Το Σεπτέμβριο του 2019 στη μάχη τους θα δώσει άδοξο τέλος ο άδικος χαμός του Mattias Sandek. Ο Oscar θα πάρει το χρυσό μετά την πρώτη μέρα και αφού ο αγώνας διακόπηκε στις 3 ώρες της δεύτερης. Ο Giacomo θα μείνει 4^ος, αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν αν τελείωνε εκείνος ο αγώνας.

Το Γενάρη του 2020 στην Πάλμα, ο Giacomo ξανακερδίζει το ατομικό απόντος του Oscar και χάνει το εμπορικών εταιρειών μετά από απίστευτη μάχη με υψηλό σκορ από την ομάδα του αιωνίου αντιπάλου του. Ο κορωνοιός ματαίωσε τα master του 2021 και 2022, αλλά στο παγκόσμιο της Σαρδηνίας που έγινε το Σεπτέμβριο του 2021, ο Giacomo κατάφερε να υποσκελίσει τον Ισπανό για πρώτη φορά σε διεθνές πρωτάθλημα. Φυσικά κανείς δεν χώρεσε ανάμεσά τους και ο Oscar ήταν αργυρός και στο βάθρο.

Όλοι περιμέναμε τη μονομαχία τους στην Τυνησία, αλλά ειδικά ένας κανόνιζε να τους χαλάσει τα σχέδια ολωσδιόλου… Ο Γεράσιμος είχε απτά δείγματα των μέσων, της ικανότητας, της τεχνογνωσίας, της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικότητας των δύο μεγάλων του αντιπάλων, όταν αποφάσιζε να πει το πολυπόθητο «ναι» για να μετάσχει στην αποστολή της Τυνησίας. Παρά ταύτα, πίστευε πως με καλή προετοιμασία, είχε τις δυνατότητες να τους κερδίσει και τους δύο. Οι τράπεζες, τα ψάρια και οι συνθήκες ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του για να κάνει το μεγάλο βήμα. Και το πρώτο που χρειάζεται κανείς για το μεγάλο βήμα είναι πίστη!

Συν τοις άλλοις, Σιδέρης και Ρίγγας ήταν νοκ άουτ και οι Τζουμάκας, Χριστάκης πολύ νέοι για να επωμισθούν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα για το ομαδικό. Η ομαδική βαθμολογία κινδύνευε να ξαναβρεθεί πολύ χαμηλά και αυτό ξεδιάλυνε τους τελευταίους ενδοιασμούς του Γεράσιμου. Να ξέρουν όλοι ότι φέτος ο Γεράσιμος ήρθε πρωτίστως για τη σημαία. Κανονικά οι προσωπικές του συνθήκες δεν του επέτρεπαν τη συμμετοχή. Μαζί με τον Τάσο Χάλαρη είδαμε και πάθαμε να τον πείσουμε να αναθεωρήσει. Και αυτή πρέπει να είναι η αντιμετώπιση όλων απέναντι στην εθνική, αλλά και στους νέους αθλητές της. Θέλουν στήριγμα κι ας μην το ζητάνε. Όταν το έδαφος χάνεται κάτω απ’ τα πόδια, ο έμπειρος πρέπει να είναι εκεί, να τους καλύπτει με τους βαθμούς του.

Επομένως η Ελλάδα πήγαινε με δύο στόχους σε αυτό το πρωτάθλημα: α) Να δει τον Γεράσιμο στο βάθρο και β) να δοκιμάσει τα νέα παιδιά της σε ένα δύσκολο πρωτάθλημα, δίχως να τα «κάψει». Το ομαδικό θα ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία, λόγω της δύναμης που θα είχε η έδρα, η οποία ανήκε σε χώρες εκτός παραδοσιακών δυνάμεων. Συνεπώς η Ελλάδα θα έπρεπε πλην των φαβορί Ισπανίας και Ιταλίας, να παλέψει σκληρά για την τρίτη θέση και με Τυνησία και Αλγερία. Εννοείται ότι μεγάλη διεκδικήτρια για τη θέση αυτή θα ήταν και η Κροατία. Με τα ψάρια να βρίσκονται στη ζώνη των 30 – 45 μέτρων, σε αχανείς τόπους και με διαρκή μετακίνηση, τα πράγματα ήταν πολύ ρευστά και δύσκολα για τους περισσότερους. Το ισχυρό ρέμα (2 knots) που επικρατούσε στις τράπεζες κάποιες ημέρες τα έκανε οριακά ακόμη και για τους διεκδικητές του βάθρου.

Ο Καββαδίας προετοιμάσθηκε 14 ημέρες με βαρκάρη και συμβουτηχτή το φίλο του Νίκο Καλουδάκη και από την πρώτη έβρισκε ψάρια παντού. Παρά το ότι είχε πολλά προβλήματα με την πρώτη βάρκα του, ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και γέμισε το Gps του με στίγματα από πολύ νωρίς, αλλά διαπίστωσε ότι πολλά ψάρια μετακινούνταν και εναλλάσσονταν με άλλα στους τόπους. Το έντονο θερμοκλινές στα 26-28 μέτρα και το ρέμα ποτέ δεν ανησύχησαν το Γεράσιμο που στόχευε σε μια βαθμολογία 50.000 την κάθε μέρα τουλάχιστον. Οι ροφοί στις τράπεζες ήταν πολλοί και μεγάλοι, ενώ υπήρχαν και πολλές πίγγες και στήρες σε καλά μεγέθη (3-6 κιλά). Από λιανά ψάρια, το πιο διαδεδομένο ήταν ο σηκιός, ενώ υπήρχαν και ούγενες, σαργοί και σαργοί φαραώ.

Υπολογίζαμε ότι για την πρώτη θέση κάθε ημέρας θα χρειάζονταν 6-7 μαύρα (επιτρέπονταν 2 ροφοί άνω των 7 κιλών και 5 από τα υπόλοιπα άνω των 2 κιλών) και 4-6 λιανά ή κάποια συναγρίδα/φαγκρί. Οι βουτιές από 35 έως και 53 μέτρα σε 5 ώρες έφταναν για να βγουν αυτά τα ψάρια ακόμα και σε συνθήκες αγώνα με άλλους αθλητές να βουτούν ταυτόχρονα παντού, αλλά και με ρέμα. Η μόνη ανησυχία ήταν κάποια εξαιρετική επιτυχία των Oscar ή Giacomo σε μεγάλου μεγέθους στήρες/πίγγες ή κάποιο εξαιρετικό ψάρι.

Ο Απόστολος Τζουμάκας ταξίδεψε στην Τυνησία με το αυτοκίνητο σύροντας το φουσκωτό του και κουβάλησε και πολλά πράγματα των άλλων δύο αθλητών μας, που δεν έμπαιναν σε αεροπλάνο λόγω βάρους. Προετοιμάσθηκε 13 ημέρες με βαρκάρη τον παππού του Κώστα Καλογήρου (τις δύο τελευταίες ήρθε και ο πατέρας του Βασίλης), αλλά δεν είχε βοήθεια στο νερό, με αποτέλεσμα να κουράζεται γρήγορα στα βάθη που έψαχνε (35-50μ). Στην αρχή θεώρησε πως έβρισκε αρκετούς ροφούς, αλλά γρήγορα διαπίστωσε ότι τα ψάρια μετακινούνταν πολύ και η ανασφάλεια άρχισε να τον κυριεύει. Μαζί με την αναξιοπιστία των ψαριών την αισιοδοξία του Απόστολου ήρθε να ταράξει και ένα ισχυρό ρέμα που φαινόταν να του χαλάει τα σχέδια για την απροβλημάτιστη προσέγγιση των στιγμάτων του.

Ένα είναι σίγουρο: Ο μικρός κατανόησε από την αρχή ότι με δύο ροφούς την κάθε μέρα και δίχως άλλα αλιεύματα, ένας αθλητής θα μπορούσε να έχει μια πολύ καλή κατάταξη μέσα στην πρώτη δεκάδα και δεν μπερδεύτηκε με ουτοπίες. Η σκέψη αυτή, μαζί με τις μεγάλες του αθλητικές δυνατότητες τον κράτησαν όρθιο την πρώτη μέρα όταν όλα γύρω του μαρτυρούσαν πως θα βγει «άψαρος». Το ρέμα δεν του επέτρεπε να πέσει σωστά στα κομμάτια που ήθελε χάνοντας πολλές βουτιές, ενώ, όταν τελικά κατάφερε να χτυπήσει ένα ροφό, αυτός του βράχωσε άσχημα και μετά από λίγη ώρα, η πετονιά της βέργας κόπηκε στην οροφή του θαλαμιού και χάθηκε και η επαφή του ψαριού με την επιφάνεια.

Καταλαβαίνοντας πόσο σημαντικό ήταν για τη βαθμολογία του αυτό το ψάρι, ο Απόστολος αποφάσισε να το παλέψει και να μην πάει στην εύκολη λύση του να στραφεί σε άλλο τόπο. Η απόφαση δείχνει καθαρό μυαλό παρά το νεαρό της ηλικίας (20 ετών) και πολύ κουράγιο (δεν χρειάζεται να πω πόσο επίπονο είναι να ξεβραχώνεις στα 42 μέτρα με ρέμα 2 κόμβους). Οι περισσότεροι θα έλεγαν «δε θέλει σήμερα» και θα πήγαιναν παρακάτω. Ο Τζουμάκας ξαναβρήκε το θαλάμι, ξαναχτύπησε το ψάρι και χρειάστηκε αρκετές βουτιές και γάντζο για να καταφέρει να το απελευθερώσει. «Παραλίγο να βγω με 0» έλεγε και ξανάλεγε ο Απόστολος στην αποβάθρα το μεσημέρι σκεπτόμενος πως μέσα σε 5 ώρες είχε περάσει από τα στάδια της «προσδοκίας», της «αμφιβολίας», του «τρόμου» και της «ανακούφισης» χωρίς σχεδόν να το καταλάβει. Με αυτό το ψάρι των 8 κιλών ήταν 16^ος την πρώτη ημέρα. Αν είχε άλλο ένα μεγάλο 12,5 κιλών, θα ήταν 7^ος την πρώτη μέρα. Τόσο απλά είναι καμιά φορά τα πράγματα στο χαρτί…

Ο άλλος νεαρός (30) αθλητής μας, Στέλιος Χριστάκης, προετοιμάσθηκε μόνον 7 ημέρες, εκ των οποίων οι δύο ήταν με πολύ δυνατό αέρα και άλλες δύο με πολύ ισχυρό ρέμα. Βαρκάρης και βοηθός του στο νερό ήταν ο αδελφός του Μάνος. Τα παιδιά βρήκαν κάποια ωραία ψάρια και σε βατά μέτρα, που, όμως, σχεδόν όλα μετακινήθηκαν κατά τις ημέρες του αγώνα. Αποτέλεσμα ήταν ο Στέλιος να φέρει ψάρια μόνο την πρώτη μέρα στη ζυγαριά. Μια πίγγα 2,5 κιλά, 1 σηκιός 1,5 κιλά και ένας σαργός, έδωσαν στο Στέλιο τη 18^η θέση την πρώτη ημέρα, μόλις δύο θέσεις πίσω από τον Απόστολο. 

Ο Γεράσιμος ήξερε ότι δεν αρκούσαν τα μαύρα ψάρια για να προσπεράσει το σούπερ δίδυμο των φαβορί και προσπάθησε να πάρει ένα πλεονέκτημα την πρώτη ημέρα χτυπώντας σηκιούς στην πρώτη επιλογή, που τους είχε βρει σχετικά ρηχά (38 μ) πολλούς μαζί. Με δύο όπλα στα χέρια θέλησε να πάρει από την αρχή τα λιανά που θα του έδιναν την πρώτη θέση και μετά να επικεντρωθεί στα μαύρα ψάρια. Όμως το σημείο προσέλκυσε άλλους δύο αθλητές και ο πρώτος μεγάλος σηκιός ξεψάρισε από την πεντάαινα του Γεράσιμου. Με το δεύτερο όπλο χτύπησε μια πίγγα που δεν βγήκε στην ίδια βουτιά. Το ρέμα έκανε την όλη ιστορία πολύ πιο χρονοβόρα και κουραστική από αυτό που είχε σχεδιάσει ο πρωταθλητής μας. Παρά ταύτα, στην επιλογή αυτή πήρε ένα σηκιό και την πίγγα των 2,5 κιλών.

Επιμένοντας σε λιανά, επισκέφθηκε δεύτερη επιλογή με σηκιούς, όπου πήρε ένα ψάρι. Όμως, στο σημείο αυτό συνέβη μια αβαρία που χάλασε το μυαλό του Γεράσιμου. Το βαρύ έρμα του «σκάλωσε» σε ένα ρηχό και σταμάτησε να παρασύρεται από το νερό. Το μπαλόνι δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη δύναμη του ρέματος και σιγά - σιγά βυθίστηκε. Χάνοντας όγκο από την πίεση του νερού η σημαδούρα βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά, μέχρι που χάθηκε στο βυθό μαζί με το έρμα. Ο Γεράσιμος μη θέλοντας να χάσει χρόνο αρματώνοντας νέο έρμα και σημαδούρα έχασε περισσότερο χρόνο βουτώντας μάταια για τη χαμένη. 

Σα να μην έφθανε αυτό, στην επόμενη επιλογή σε ναυάγιο στα 42 μέτρα χτυπάει ένα ροφό 20 κιλών που βραχώνοντας τη μουσούδα του, τον υποχρέωσε σε 6 βουτιές στα με 2 κόμβους ρέμα. Σε μία τραβηγμένη από αυτές εγκατέλειψε τη ζώνη με το μαχαίρι μπροστά στο θαλάμι με σκοπό να την ανασύρει σε επόμενη βουτιά. Στην επόμενη, το χέρι του πιάστηκε με τσακιστή στην πετονιά της δεύτερης βέργας και δεν είχε μαχαίρι να την κόψει. Κάπου εκεί ο Γεράσιμος αναρωτήθηκε αν ήταν σώφρον αφήσει την τελευταία του πνοή στο βυθό της «Τούνεσης» και ουσιαστικά «παραδόθηκε» σε μια μοίρα που του αρνιόταν λίγη έστω εύνοια από τη στιγμή που είχε πατήσει το πόδι του στη χώρα… Όλη την υπόλοιπη μέρα, ο αθλητής μας «καμμένος» από το συμβάν δεν χτύπησε άλλο ψάρι. Προτάσσοντας την υγεία του (πολύ σωστά!) δεν πήγε καθόλου σε πολύ βαθιές επιλογές του με πολλά μαύρα ψάρια. Στην τελευταία βουτιά, ένας χειρισμός του βαρκάρη τρόμαξε μια πίγγα που ήταν στα σκοπευτικά του Γεράσιμου…

Η βαθμολογία του ήταν 20.183 πόντοι, ανεπαρκής για το μεγάλο στόχο που είχε θέσει. Κατέληξε 9^ος με χαώδη διαφορά από τους δύο πρώτους, που φυσικά δεν ήταν άλλοι από τους Oscar και Giacomo. Ο πρώτος μάζεψε 61.000 πόντους από 4 κομμάτια μέχρι 35 μέτρα πιάνοντας 2+5 μαύρα (μάξιμουμ) και 6 σηκιούς, ενώ ο δεύτερος είχε 2 ροφούς, 3 πίγγες και 3 λιανά φτάνοντας τους 47.500 περίπου. Η τρίτη θέση ίσως ήταν ακόμα εφικτή αν ο Καββαδίας έπαιρνε την πρώτη θέση τη δεύτερη ημέρα και οι 6 μπροστινοί του μετά τους δύο πρώτους δεν τα πήγαιναν τόσο καλά όσο την πρώτη ημέρα. Η ομάδα ήταν πέμπτη πίσω από Ισπανία, Ιταλία, Τουρκία και Τυνησία και πίσω της καιροφυλακτούσαν οι Αλγερία και Κροατία.

Τη δεύτερη ημέρα οι Έλληνες έχουν συνήθως πιο καθαρό μυαλό και καλύτερη απόδοση, λόγω και των διδαγμάτων της πρώτης. Πραγματικά οι δύο από τους τρεις αθλητές μας επιβεβαίωσαν τον κανόνα. Δυστυχώς, ο Στέλιος έμεινε δίχως βαθμούς την ημέρα αυτή. Στην καλύτερή του τράπεζα (είχε πιο πολλά ψάρια τη β ημέρα), δεν κατάφερε να πάρει ούτε ένα ψάρι. Είναι βέβαιο ότι οι μέρες αναγνώρισης ήταν λίγες, ότι οι κύριες επιλογές του τον πρόδωσαν (είχε δύο μεγάλους ροφούς στα 17 και 26 μέτρα αντίστοιχα), αλλά είναι βέβαιο ότι έκανε και λάθη. Το αποτέλεσμα αντικατοπτρίζει και τα δύο. Η ψαρευτική του ικανότητα και το συνετό βάθος που είχε τις επιλογές του, έπρεπε να του χαρίσουν κάποιους βαθμούς έστω. Τερμάτισε 26^ος στην τελική κατάταξη.

Η πίεση ενός τόσο σημαντικού αγώνα λυγίζει σίδερα όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Οι δύο επαφές που είχε με καλά ψάρια στον αγώνα (ροφός και πίγγα) απέβησαν άκαρπες κυρίως λόγω μικρού όπλου, ενώ ένα καλό στίγμα στα 33 μ. προσφέρθηκε από το Μάνο στην ομάδα μια και ο Στέλιος δεν μπορούσε πια να το βουτήξει. Για τις μεγάλες δυνατότητες του Χριστάκη έχω πληροφορηθεί από πρώτο χέρι από πολύ δυνατούς αθλητές που έχουν ψαρέψει μαζί του και οι δύο δεύτερες θέσεις στα δύο τελευταία δύο Πανελλήνια εκτός έδρας μιλούν από μόνες τους.

Νομίζω ότι το μάθημα το πήρε από αυτό το πρωτάθλημα δίχως να του κοστίσει αυτοπεποίθηση. Δεν τον φοβάμαι γιατί είναι θετικός άνθρωπος και αθλητής και θα μετατρέψει το πάθημα σε εξέλιξη. Είμαι βέβαιος ότι στο μέλλον θα μας χαρίσει μεγάλες στιγμές, ακόμα και σε χώρες και βυθούς που παραδοσιακά δεν τα πάμε καλά (με εμβληματικούς πρωταθλητές μας να ταλαιπωρούνται απίστευτα), γιατί είναι καλός ψαράς και πολυσύνθετος, μη περιοριζόμενος σε ένα συγκεκριμένο στυλ ψαρέματος. Αρκεί να συμμετέχει σε όσους περισσότερους αγώνες μπορεί για να πάρει την απαραίτητη εμπειρία. Η τελική 26^η θέση του θα τον πεισμώσει και θα του δώσει τροφή για σκέψη κάνοντάς τον ακόμη καλύτερο στο μέλλον.

Ο Τζουμάκας προσπάθησε να βγει με δύο μεγάλους ροφούς τη δεύτερη μέρα. Τα κατάφερε και πάλι μόνο κατά το ήμισυ. Πήρε ένα μεγάλο ψάρι 13,5 κιλών και ντουφέκισε άλλο ένα ζώο, που όμως του ξεψάρισε. Του ξεψάρισε και μια πίγγα καλού μεγέθους. Είχε και αυτή την ημέρα προβλήματα με το ρέμα και έπεσε πολλές φορές σε λάθος σημείο. Τερμάτισε 17^ος στην τελική βαθμολογία. Ο Απόστολος έχει ένα θετικό χαρακτήρα που θα του εξασφαλίσει καλή ψυχολογία στους αγώνες όταν μάθει να τους προετοιμάζει σωστά. Σε τούτο το στάδιο που είναι ακόμα άπειρος, η θετικότητα δεν τον αφήνει να υποψιασθεί κάποιους κινδύνους. Το υπερβολικό ρέμα ήταν ένας από αυτούς που στο Bizerte του στέρησε μια πολύ καλύτερη βαθμολογία. Παρά ταύτα, το ότι δεν εγκατέλειψε σε κανένα σημείο του αγώνα την προσπάθεια να βουτήξει σωστά και βαθιά (κακώς δεν είχε πιο συντηρητικές επιλογές) για να πάρει όσο περισσότερους βαθμούς γίνεται, το ότι κατάφερε να ξεβραχώσει μεγάλους ροφούς σε δύσκολες (απάνθρωπες θα έλεγα εγώ) συνθήκες μαρτυράει ότι έχει τα βασικό στοιχείο για να ανέβει τα σκαλιά προς την κορυφή: «ψυχή».

Σε όλα τα αθλήματα για να γίνεις κορυφαίος θέλεις «ψυχή». Οι επιδόσεις χωρίς αυτή δεν γίνονται. Το ψαροτούφεκο, όμως, δεν είναι δρόμος ή ορειβατικό σκι, όπου μετρούν μόνο σωματικές επιδόσεις και η σωστή διαχείριση τους στους αγώνες. Το αγωνιστικό ψαροτούφεκο επηρεάζεται από τόσους  εξωτερικούς παράγοντες, που δίχως αγωνιστική εμπειρία, οι επιδόσεις συνήθως δεν αρκούν. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο Απόστολος είναι είκοσι μόλις ετών, οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Φυσικά χρειάζεται προσήλωση στην εξέλιξη και συμμετοχές σε αγώνες. Η οικογένειά του τον στηρίζει με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό, αφού σήμερα το ψαροτούφεκο δείχνει να τον κερδίζει από τα άλλα δύο αθλήματα στα οποία έχει κορυφαίες επιδόσεις. Μόνο καλά έχουμε να περιμένουμε και από αυτόν στο μέλλον.

Ο Καββαδίας τη δεύτερη ημέρα έπρεπε να βρει τρόπο να πέσει στο νερό με κίνητρο. Δεν ξέρω αν το βρήκε στο κυνήγι της τρίτης θέσης ή αν το ότι το χρυσό είχε εξαφανισθεί σαν πιθανότητα τον απάλλαξε από κάποιου είδους άγχος. Δεν είχε πλέον να κάνει με τους δύο πρώτους και οι υπόλοιποι είναι σίγουρο ότι δεν αποτελούσαν φόβητρο για το Γεράσιμο. Και μεταξύ των «υπολοίπων» ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής του Περού το 2014 και ασημένιος στο Sagres το 2018, πρωταθλητής Ευρώπης και Αφρικής το 2015, Ισπανός Xavi Blanco, ο πρωταθλητής Ισπανίας 2019 και 2022 David Montero, ο πρωταθλητής Ιταλίας 2016 και 2019 Luigi Puretti…

Παρά το ότι ανεξήγητα αστόχησε εντελώς σε μια ωραία στήρα στην πρώτη του βουτιά στα 28 μέτρα, ο Γεράσιμος, απόλυτα ήρεμος, συνέχισε με το γνωστό στωικό του τρόπο το ψάρεμα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Παρά το ισχυρό ρέμα, στις επόμενες τρεις βουτιές είχε τρία ψάρια (τη στήρα, ένα σκάρο κι ένα σαργό). Ακολούθησαν σε καλό ρυθμό ακόμα δύο στηρόπιγγες, ένα φαραώ και ο μεγάλος ροφός των 14 κιλών. Ανάμεσα σε αυτά και πριν πάρει το πρώτο ροφό του υπέστη ένα μικρό σοκ, αφού είδε το Valerio Losito να χτυπάει δίπλα του ένα τεράστιο γκρανιό 30 κιλών. Ο Γεράσιμος άκουσε τη βολή και είδε το ψάρι να χτυπιέται με τη βέργα… Ο Losito ήταν 2 θέσεις πίσω από το Γεράσιμο την πρώτη μέρα και μονομιάς προστέθηκε σε αυτούς που ο τελευταίος προσπαθούσε να προσπεράσει στην κατάταξη…

Ποιος δεν θα επηρεαζόταν; Όχι ο Jerry! Συνέχισε το ψάρεμα σαν να ήταν στη Χαλκιδική. Μάλιστα έκανε βυθόμετρο πάνω από τους τόπους για να εντοπίσει τα ψάρια και τα κυνηγούσε με συρτά παίρνοντάς τα έξω από τις τρύπες. Κάποια στιγμή παίρνει τη μεγάλη πίγγα των 6,2 κιλών και μία μικρή στήρα 2,5. Έμενε 1 ώρα και 45 λεπτά για να κλείσει τα μαύρα με ένα ροφό. Έχει στίγματα, αλλά τα ψάρια λείπουν ή έχουν ενοχληθεί και δεν εντοπίζονται. Ένας μεγάλος του δείχνει όλο το σώμα από μια χαραματιά, αλλά θα απαιτούσε δύσκολο ξεβράχωμα και ο Γεράσιμος δεν χρειαζόταν να ξαναπεράσει τα χθεσινά. Αποσύρθηκε και προσπάθησε σε άλλα στίγματα. Ένα τέταρτο πριν το τέλος, καταφέρνει να εντοπίσει ένα ψάρι 9 κιλών. Παρότι κοιτούσε προς το εσωτερικό του θαλαμιού, ο Καββαδίας κατάφερε να το εκτελέσει και να το πάρει μαζί του στην επιφάνεια μαζί με το 100% της δεύτερης ημέρας με 52.611 πόντους.

Χωρίς αυτό το ψάρι θα ήταν δεύτερος την ημέρα αυτή πίσω από τον Τυνήσιο Ahmed Ben Salah που χτύπησε δύο μεγάλους ροφούς πάνω από το ανώτατο όριο των 12,5 κιλών, μία πίγγα 5,2 κιλών, αλλά και ένα τεράστιο ήμερο φαγκρί βάρους 11,2 κιλών. Με 45.845 πόντους, ο Τυνήσιος πήρε 87,14%, 0,1% παραπάνω από το Γεράσιμο στο σύνολο των δύο ημερών. Το χάλκινο μετάλλιο χάθηκε για 52 γραμμάρια, από ένα τρελό ψάρι «μπαλαντέρ» 11.286 γραμμαρίων… Με άλλα λόγια το φαγκρί θα ήταν όσο έπρεπε. Αν έπρεπε να είναι 12 κιλά θα ήταν, κι αν έπρεπε να ήταν 12,5 κιλά, πάλι θα ήταν. Οι αρχαίοι πρόγονοι έβλεπαν θεούς πίσω από όλα αυτά. Θα έβρισκαν να προσάψουν στο Γεράσιμο ότι με κάποια συμπεριφορά είχε «τσατίσει» τον Ποσειδώνα… Εγώ πάλι (τώρα που συνήλθα), λέω ότι το φαγκρί δικαιούται μετάλλιο, όπως δικαιούται και η έδρα!

Αν το καλοσκεφτείς, ένα έθνος ολόκληρο πανηγύρισε αυτή την επιτυχία. Άνθρωποι που με λίγα μέσα κατάφεραν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να διοργανώσουν ένα μεγάλο διεθνές πρωτάθλημα. Το φαβορί αθλητής τους την πρώτη μέρα κατέληξε με νόσο στο θάλαμο. Ο δικός τους πόθος για τη διάκριση ήταν 52 γραμμάρια βαρύτερος από το δικό μας! Για μας το χάλκινο του Γεράσιμου θα ήταν παρηγοριά για την απώλεια του χρυσού. Για την Τυνησία ήταν η κορυφαία στιγμή στην ιστορία της! Χαλάλι τους, και μπράβο! Δεν θα το χάριζα με τίποτα, αλλά το πήραν στα ίσια και οφείλουμε όλοι να το παραδεχθούμε και γιατί όχι να χαρούμε για μια χώρα μικρή σαν τη δική μας που παλεύει με χίλια προβλήματα.

Εμείς κρατάμε το 100άρικο, 4^ο στη ιστορία μας μετά από τα δύο του Γιάνκου στο Helsinki και το ένα του Σιδέρη στη Σύρο, δείγμα των δυνατοτήτων του «Big G». Στη χειρότερη του τράπεζα, όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, άφησε τον εαυτό του ελεύθερο να κάνει αυτά τα εξωπραγματικά πράγματα που όλοι (και οι ξένοι) πια ξέρουν ότι είναι σε θέση να κάνει. Τρεις μεγάλοι διεθνείς αγώνες με 3^η, 5^η και 4^η ατομική θέση, αντίστοιχα. Είναι άθλος! Με το βλέμμα χαμηλά και το μυαλό βαθιά μέσα στο κεφάλι, ο Γεράσιμος αποτελεί για μένα ακόμη αντικείμενο μελέτης. Ένας καθηγητής Λυκείου που δεν έχει ανάγκη να αναπνέει, με ταχύτατη αντίληψη τόσο ως προς τη συμπεριφορά των ψαριών, όσο και στην εξέλιξη της τεχνολογίας, με ναυτοσύνη και αυτοκυριαρχία που θα τη ζήλευαν πολλοί, είναι πραγματικά λες και δημιουργήθηκε κατόπιν παραγγελίας!

Δικής μου παραγγελίας… Θυμάμαι το 2014 όταν ο Γιώργος Τσαλαβούτας μου έλεγε: «Ο Καββαδίας είναι πιο καλός απ’ το Σιδέρη και το Γιάνκο» πόσα γέλια έκανα… Τα ίδια και ο Χάλαρης: «Τον έπεισα να κατέβει» μου έλεγε, «θα πάθετε όλοι πλάκα». «Ρε παιδιά» τους έλεγα εγώ, «ας μην είναι καλύτερος, ας είναι σαν κι αυτούς»! Αναρωτήθηκα τότε πως θα ήταν ο Σιδέρης χωρίς το γαϊδουρινό του πείσμα και την αδιαφορία για έγκαιρο και σχολαστικό προγραμματισμό μέσων και προετοιμασίας στους αγώνες του εξωτερικού, πως θα ήταν ο Γιάνκος χωρίς την υπέρμετρη προσήλωση σε εξουθενωτική προετοιμασία και αντιμετώπιση ανύπαρκτων προβλημάτων: «Μπα», είπα μέσα μου «δεν γίνονται αυτά». Αν τότε είχα λίγο πιο πολλή πίστη και είχα κάνει τη σχετική ευχή με την προσθήκη ο Γεράσιμος να απολυθεί ή να παραιτηθεί από δημόσιος υπάλληλος (σε όλο τον πλανήτη οι δημόσιοι υπάλληλοι υποστηρίζονται από το κράτος – εδώ αν δεν είσαι σε Ολυμπιακό άθλημα δε δικαιούσαι τίποτα), μπορεί να τον είχαμε στην εθνική την τριετία 2017 -2019 και τώρα να μιλάγαμε αλλιώς…

Ας είναι, έβαλε πλάτη φέτος, και η ομάδα στάθηκε στα πόδια της. Πέμπτη θέση στο ομαδικό με ελάχιστη διαφορά από την τέταρτη Αλγερία.  Έχασε μόνο από τις δύο υπερδυνάμεις της μεσογείου Ισπανία Ιταλία και από τις δύο χώρες της έδρας. Ξεπέρασε παγκόσμιες δυνάμεις όπως η Κροατία και η Πορτογαλία και οι δύο νέοι αθλητές της πήραν πολύτιμη εμπειρία. Θα ήταν πολύ κρίμα το ντεμπούτο τους να συνοδευόταν από μια εντελώς αποτυχημένη θέση στην ομαδική κατάταξη. Οι φίλοι στην πατρίδα δεν καταλαβαίνουν και καλώς ή κακώς κρίνουν μόνο από την κατάταξη. Καλώς, λέω εγώ. Αυτοί είναι οι αγώνες! Όποιος αποφασίζει να πάει, πρέπει να ξέρει ότι ξεκινάει από τελευταίος. Μόνο αυτός που μένει σπίτι δεν χάνει ποτέ…

Να πω εδώ και μια κουβέντα για το Γιάννη Ρίγγα. Πολλοί δεν έχουν κατανοήσει τι δύναμη έδωσε στην ομάδα ο Γιάννης επί τόσα χρόνια και πόσα έχει θυσιάσει για την εθνική. Θυμίζω ότι πρωτοεμφανίσθηκε στο Περού το 2014 και ήταν καλύτερος Έλληνας βοηθώντας την ομάδα να κρατηθεί στην 6^η θέση στον κόσμο! Αυτό το έκανε με τη βραχύτερη αναγνώριση και την πιο αργή βάρκα απ’ όλη την ομάδα. Στο Ευρωαφρικανικό του 2017 (Mali Losinj Κροατία), μαζί με τον Περούλη προσπάθησαν να καλύψουν το κενό το άρρωστου Βαγγέλη Κωτσάκη και συγκράτησαν την κατηφόρα στην 9^η θέση με ελλιπέστατη προετοιμασία σε έναν αγώνα με 6 Μποφώρ και απίστευτο ρέμα. Επίσης, μαζί με τον Περούλη στο παγκόσμιο του 2018, κάλυψαν μια κακή δεύτερη ημέρα του Κώστα Μακρή διασώζοντας τα προσχήματα και επιτυγχάνοντας μονοψήφιο αριθμό στις θέσεις κατάταξης (9^η).

Τέλος, στο περσινό παγκόσμιο της Σαρδηνίας, ο Γιάννης με μιάμιση μέρα αγώνα κατατάχτηκε 12^ος στον πλανήτη και συνέβαλε τα μέγιστα για να επιτύχει η Ελλάδα την υψηλότερη θέση της (3^η) σε παγκόσμιο πρωτάθλημα εκτός έδρας. Τη δεύτερη ημέρα εγκατέλειψε πριν τη μέση του αγώνα, χτυπημένος γερά από νόσο των δυτών με άγνωστες συνέπειες για τη γενικότερη υγεία του και τη ζωή του. Το περσινό συμβάν έκανε την Ομοσπονδία να αρνηθεί να συμπεριλάβει τον Ρίγγα στην αποστολή παρά τη δική του δήλωση διαθεσιμότητας. Η απόφαση ήταν πέρα για πέρα ορθή, αφού η υγεία είναι πάνω απ’ όλα, αλλά οφείλω να πω ότι το Bizerte ήταν ένας αγώνας που ταίριαζε πολύ στο Γιάννη. Η απουσία του έλαμψε και μας αναγκάζει όλους να επανεκτιμήσουμε την ποιότητα και την προσφορά του στην εθνική. Οι ευχές όλων για πλήρη επαναφορά και γρήγορη επανεμφάνιση, δεδομένες!

Για τη μάχη Oscar και Giacomo τώρα, τι να πει κανείς; Σχεδόν αλάνθαστος ο Ισπανός, έβαλε δύσκολα στο «Γιακουμή» που είχε κάνει για άλλη μια φορά πληρέστερη προετοιμασία και είχε τα ψάρια για να κερδίσει. Όμως οι προετοιμασίες δεν φτιάχνουν τη βαθμολογία. Γίνονται για να υπάρχει μια καλή βάση. Από εκεί και πέρα ο αθλητής πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται τις συνθήκες του αγώνα. Όλες τις συνθήκες. Και το ρέμα και την κακοκαιρία και ίσως και μια μικρή αβαρία που θα στοιχίσει λίγο χρόνο. Καμιά φορά οι μακρές προετοιμασίες σε αποσυντονίζουν γιατί εγκλωβίζεσαι στα δεδομένα τους και πιέζεις καταστάσεις αρνούμενος τις πραγματικές συνθήκες του αγώνα.

Ο Giacomo ξεκίνησε τρομερά το Ευρωαφρικανικό, με δύο ροφούς (9 και 14 κιλά) στις δύο πρώτες βουτιές στα 32 μέτρα, πολύ κοντά στο Στέλιο Χριστάκη. Στην τρίτη βουτιά κατάφερε και μια μεγάλη πίγγα. Είχε όλο τον αγώνα μπροστά του να κλείσει τα μαύρα και να προσθέσει λιανά που θα του έδιναν πλεονέκτημα. Όμως, κάπου εκεί τα σχέδια πήγαν στραβά γιατί οι καλές επιλογές με μεγάλες στηρόπιγγες ήταν βαθιές και τα ψάρια ήταν ανήσυχα. Με το τρελό ρέμα, ακόμη και ο Giacomo είχε πρόβλημα στις επαναλαμβανόμενες βαθιές καταδύσεις με συρτές προσεγγίσεις των ψαριών και στις επιλογές των όπλων. Το πιο κοντό όπλο για τις τρύπες που επέλεξε στάθηκε αδύναμο να κρατήσει μεγάλα ψάρια έξω από το θαλάμι με συνέπεια δυο άσχημα σκισίματα.

Ο Oscar, από την άλλη, έκανε μόνο δύο εβδομάδες προετοιμασία με ένα μόνο βοηθό και εντόπισε λιγότερα μέρη. Ήταν όμως σε βάθη μέχρι τα 35 μέτρα στην πρώτη τράπεζα και κρατούσαν πολλά ψάρια. Επέλεξε να τα ψαρέψει εξονυχιστικά και να «σηκώσει» από 4-5 κομμάτια όλα – όλα, πάρα πολλά ψάρια. Μετά Χριστόν όλοι μπορεί να πούμε ότι αυτό είναι προφανές σαν τακτική, αλλά εκείνη την ώρα, δεν είναι και τόσο. Πολλοί θα επέλεγαν να επισκεφθούν φρέσκιες επιλογές, αντί να βασανίζουν με συνεχόμενες βουτιές τους «κουρασμένους» τόπους. Όμως ο Oscar είχε την ευστροφία και την έμπνευση να μην το κάνει. Το σκορ της πρώτης ημέρας, 100 με 77,89 δεν θα γυρνούσε εύκολα χωρίς την τέλεια ψαριά (ίσως και μια συναγρίδα επιπλέον) και ο Giacomo το γνώριζε.

Ξεπέρασε τον Oscar με 1.000 πόντους τη δεύτερη ημέρα, αλλά δεν μπόρεσε να τον φτάσει και έμεινε συνολικά στη δεύτερη θέση. Και οι δύο ψαριές ήταν εντυπωσιακές. Ο Oscar είχε ένα μεγάλο ροφό, ένα σηκιό και 5 μεγάλες στηρόπιγγες. Ο Giacomo είχε δύο μεγάλους ροφούς, μία πίγγα και 4 λιανά. Κατατάχτηκαν 4^ος και 3^ος, αντίστοιχα πίσω από Καββαδία και Ben Salah την ημέρα αυτή, αλλά ανέβηκαν στα δυο πρώτα σκαλιά του βάθρου με τρίτο τον Τυνήσιο. Τεράστιοι αθλητές και οι δύο, επιβεβαίωσαν ότι σε αγώνες στη Μεσόγειο και την Αδριατική, ελάχιστοι μπορούν να τους πλησιάσουν, με δεδομένα και τα μέσα (έμψυχο δυναμικό βοηθών και οικονομική υποστήριξη μιας πλήρους προετοιμασίας) που τους παρέχονται από τις ομοσπονδίες των χωρών τους.

Ο Oscar παίρνει δεύτερο σερί Ευρωαφρικανικό Πρωτάθλημα, κάτι που στο παρελθόν έχουν πετύχει μόνον οι συμπατριώτες του Gomis (66 -68) και Amengual (82 -84). Αυτό από μόνο του τα λέει όλα για τον αθλητή, αλλά και την παράδοση της χώρας του. Μια χώρα που διαπρέπει στον παγκόσμιο αθλητισμό επειδή όχι μόνο συνειδητά επενδύει σε αυτόν, αλλά επειδή επενδύει σωστά.

Πέμπτος τερμάτισε ο Ισπανός Xavi Blanco, έκτος ο Ιταλός Puretti, έβδομος ο Αλγερινός Abdennour Cherdoud, όγδοος ο Ισπανός David Fernandez Montero, ένατος ο γκρανιοκτόνος Valerio Losito και δέκατος ο Τούρκος Aydiner. Είμαι σίγουρος ότι οι δυο νέοι  αθλητές μας βλέπουν πλέον με άλλο μάτι την αξία της θέσης «10» στην κατάταξη, θέση για την οποία τους είχα πει ότι αποτελεί «παράσημο» και δείγμα «αριστείας» και ότι με τη βαθμολογία της πρέπει να προσδιορίσουν το δικό τους επίπεδο στο διεθνή χάρτη του αγωνιστικού ψαροτούφεκου. Με 38.456 πόντους και 67,27 τοις εκατό σε μια «σφαγή» σαν κι αυτή πρέπει να αισθάνεται κανείς ότι συγκαταλέγεται στην ελίτ! Ο κόσμος κοιτάει πάντα τα μετάλλια, αυτοί που ξέρουν, κοιτούν τη δεκάδα… Τρομαχτικοί αθλητές, όπως οι πολύπειροι Κροάτες Antonio Buratovic και Stjepko Kesic δεν χώρεσαν σε αυτή…

Στο πρωτάθλημα των γυναικών από 9 συνολικά κορίτσια πιάστηκαν μόνο δύο έγκυρα ψάρια την πρώτη ημέρα και άλλα δύο τη δεύτερη. Το όριο των 500 γραμμαρίων στην ίδια τράπεζα με τους άνδρες ήταν πολύ υψηλό για τις κοπέλες και το χρυσό μετάλλιο κρίθηκε μετά από ισοβαθμία (100 - 100) στο βάρος του ψαριού. Το κατέκτησε η Ιταλίδα Tiziana Martineli με δεύτερη την συμπατριώτισσα της Alessandra Totaro και τρίτη την επίσης Ιταλίδα Alice Ferrari. Στο ομαδικό μετά την Ιταλία, δεύτερη ήταν η Ισπανία, ενώ Πορτογαλία και Κροατία ισοβάθμησαν στην τρίτη θέση με 0 βαθμούς. Η εμμονή των διοργανωτών στο υψηλό όριο των 500 γραμμαρίων για τα κορίτσια ήταν εσφαλμένη και τους στέρησαν έναν πραγματικό ανταγωνισμό και όμορφες αναμνήσεις από ένα πρωτάθλημα στο οποίο κατέβαλαν όλες μεγάλη προσπάθεια για να προετοιμασθούν κατάλληλα και να συμμετάσχουν.

Φυσικά, στις γυναίκες, μετείχαν μόνο οι χώρες, των οποίων οι ομοσπονδίες πληρώνουν για τα έξοδα συμμετοχής. Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει διακρίσεις στα πρωταθλήματα των γυναικών με τις ελάχιστες αθλήτριες που έχει, αλλά κανένας δεν ασχολείται πραγματικά με το ζήτημα αυτό. Η ιστορία θα κρίνει αν κάνουμε καλά…

Η εθνική ομάδα ευχαριστεί την ΕΟΥΔΑ για την αμέριστη συμπαράσταση, την ασφάλιση των αθλητών και τη μικρή οικονομική συμμετοχή στο παράβολο του αγώνα. Κατά τα λοιπά η αποστολή κατέστη εφικτή χάρη στη μεγάλη οικονομική συμβολή των χορηγών των αθλητών της. Η εταιρεία Pathos (Άγγελος Μιχαλόπουλος) ενίσχυσε την προετοιμασία του Απόστολου Τζουμάκα, ενώ η XTdiving (Τάσος Χάλαρης) αυτήν των Καββαδία και Χριστάκη. Είναι μεγάλη χαρά και περηφάνια για μένα να βλέπω Ελληνικές επιχειρήσεις να έχουν τη δύναμη να στέλνουν τους αθλητές μας στις διεθνείς διοργανώσεις. Είναι βέβαιο ότι η δύναμη αυτή πηγάζει από τα εκπληκτικά Ελληνικά προϊόντα τους, που πλέον επισκιάζουν πολλά από αυτά πολυεθνικών κατασκευαστικών οίκων μεγάλων βιομηχανικών χωρών.

Εκατοντάδες ώρες θυσιάστηκαν στα τιμόνια των βαρκών από τους Κώστα Καλογήρου, Βασίλη Τζουμάκα, Νίκο Καλουδάκη και Μάνο Χριστάκη (ενώ οι τελευταίοι δύο βούτηξαν και στο βυθό ξεκουράζοντας τους αθλητές μας). Τους είμαστε βαθιά υποχρεωμένοι! Τα ρούχα της ομάδας ήταν για 6^η συνεχόμενη χρονιά προσφορά της εταιρείας Blue Hunter (Κώστας Αθανασόπουλος), την οποίαν ευχαριστούμε μέσα απ’ την καρδιά μας.

Το παγκόσμιο του 2023 θα γίνει 7-11 Σεπτεμβρίου στο Laredo της χώρας των Βάσκων (Ισπανία). Θα είναι το 33^ο και θα είναι ακόμα πιο δύσκολο και απαιτητικό από τα προηγούμενα. Θα είμαστε κι εκεί; Κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά σήμερα. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας. Ζει για το σήμερα και το αύριο τη βρίσκει πάντα απροετοίμαστη, μίζερη, διαμαρτυρόμενη, αλλά και γενναία. Το αντιμετωπίζει όταν το συναντήσει με παρρησία. Κάποιες φορές με άθλους, κάποιες με καταστροφές…