To 95 κυκλοφόρησαν οι The Smashing Pumpkins το album Mellon Collie and the Infinite Sadness. Την ίδια χρονιά ο Mathieu Kassovitz πρόβαλε στις Κάννες την ταινία La haine. To καλοκαίρι του 95 έγινα 14 χρονών και έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου ένα τεύχος του Βυθού. 24 χρόνια μετά το αγαπημένο μου όπλο είναι το 95. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σφόδρα αλληλένδετα ωστόσο οι επιρροές των ερεθισμάτων, αλλά και πως αυτές ωριμάζουν μέσα καθορίζουν αυτά που είμαστε, αυτά που επιλέγουμε. Και όλα συνδέονται απλά είναι πολύ δύσκολο να τα χωρέσει άμεσα ο νους. Ίσως με λίγο χρόνο...
Επιλογή.
Τα τελευταία χρόνια μετά από έναν πλήρη κύκλο επιλογών, επιδίδομαι συστηματικά στο υπ. κυνήγι με agguato σε μικρά ή μεσαία βάθη. Ένα πολυδιάστατο κυνήγι με συνεχώς εναλλασσόμενες προκλήσεις και σύνθετες τακτικές που απαιτούν προσαρμοστικότητα και αντανακλαστικά. Το agguato όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ, δεν είναι μία τεχνική, αλλά η μητέρα όλων. Μία βουτιά για συρτό έχει σχεδόν πάντα λίγο πλανάρισμα, και κάμποσο στατικό καρτέρι, ενώ συχνά πυκνά δεν λείπουν οι φορές που βολές γίνονται στο προθαλάμι, στις σκιές του κατρακυλιού ή κάτω από μία διαμπερή πλάκα. Το agguato είναι μια ρευστή τεχνική που περιλαμβάνει όλες τις άλλες σαν αναπόσπαστα κομμάτια της και περιγράφει στο σύνολο τον βέλτιστο τρόπο, την αρτιότερη κινηματική τροχιά που πρέπει να ακολουθήσει ο δύτης ώστε να πλησιάσει ένα ή και περισσότερα θηράματα σε ένα υποθαλάσσιο τοπίο στη διάρκεια μία βουτιάς. Με μία μόνο ανάσα..! Σίγουρα δεν μιλάμε για την παραγωγικότερη τεχνική και η αλήθεια είναι πως δεν συγκρίνεται με το κυνήγι στη τρύπα... Αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι άπειρες φορές πιο απολαυστική και εγγυημένα χαρίζει πληθώρα συγκινήσεων και εντυπωσιακών εικόνων.
Πέρα και πάνω απ’ όλα είναι μια ολοκληρωμένη κυνηγετική τέχνη× η κυριότερη υποβρύχια κυνηγετική τέχνη, η εκτέλεση της οποίας επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Το φως, ο ήχος, το έρμα αλλά και ο ρυθμός και ο τρόπος κίνησης αποτελούν ύψιστης σημασίας παραμέτρους, όπως έχουμε εξάλλου αναλύσει στο άρθρο «Περί απόστασης» κάμποσα τρίμηνα πίσω. Το όπλο είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας και αποτελεί μάλιστα ένα από τα λίγα χειροπιαστά και πλήρως παραμετροποιήσιμα μέσα του υποβρύχιου κυνηγού, με αναρίθμητες παραλλαγές, ικανές να εξωθήσουν την προσπάθεια τελικής επιλογής στο χάος. Τι όπλο αλήθεια και γιατί; Και πόσες δυνατές απαντήσεις; Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την εντροπία σε χαμηλές τιμές την ώρα που θα επιχειρήσουμε να ξεδιαλύνουμε τους γρίφους... Ποιο είναι το καταλληλότερο και γιατί επιμένω στο 95; Ή έστω ποια λογικά βήματα με εξώθησαν σε αυτήν την επιλογή.
Παραδοχές & Συμβιβασμοί.
Πριν απ’ όλα πρέπει να σκεφτούμε ποιοί είμαστε και μέχρι που θα πάμε ή έστω μέχρι που θα αυτοπεριοριστούμε. Γιατί η χρήση ενός όπλου σε περιορίζει ως προς μία κατεύθυνση μεγέθους θηραμάτων και αυτό είναι κάτι που πρέπει να δεχθούμε πριν καν το σηκώσουμε από το ράφι του καταστήματος. Δεν μπορείς να πελεκίσεις τα μελανούρια στον τοίχο με το τριλάστιχο.... Και φυσικά δεν μπορείς να ρίξεις στη κατοστάρα τούνα με το 95άρι με το ρακετόνημα. Δηλαδή, μπορείς απλά δεν θα έχει καλή κατάληξη για κανένα και οι δικοί σου μπελάδες που θα ακολουθήσουν είναι πάντα μικρότερης σημασίας από το ψάρι που εκτός από τέρμα παράνομο, είναι πάνω από όλα ένα υπέροχο πλάσμα που σε καμία περίπτωση δεν του αξίζει ανάλογη, αναίτια ταλαιπωρία. Τα θηράματα πριν απ΄ όλα αξίζουν τον σεβασμό μας και έναν θάνατο με τον πλέον άμεσο τρόπο, τελετουργικό ανομολόγητης σπονδής, στη διαδικασίας κατανάλωσης που αποτελεί η ίδια η ζωή.
Είναι τεράστιας σημασίας ζήτημα να θέσουμε τον πήχη και αυτό προκύπτει από μία λογική διαδικασία. Τι σου αρέσει να κυνηγάς; Που σου αρέσει να κυνηγάς; Που θα ήθελες να κυνηγάς; Τι θα ήθελες να κυνηγάς; Πόσα ψυχολογικά έχεις; Πόσο συνειδητός είσαι; Πόσο ετεροκατευθυνόμενος από τις μόδες;
Προσωπικά που πήρε καιρό να απαντήσω όλα αυτά τα ερωτήματα. Καιρό και δοκιμές. Δοκίμασα παρέες, τόπους, βάθη και είδα ψαρέματος και όπλα. Πολλά όπλα. Μέχρι που μοιραία κάποια στιγμή κατέληξα στη δικιά μου Ιθάκη ή έτσι θέλω να πιστεύω και πορεύομαι αμφισβητώντας ταυτόχρονα τούτη τη θέση αναζητώντας την αρτιότερη επόμενη μέρα. Ο άνθρωπος είναι τρελός... Όπως και να έχει πλέον κυνηγάω ρηχά στις Κυκλάδες με agguato. Κυρίως στη Σύρο, με τους 80 και πλέον μόνιμους ψαροκυνηγούς, τους 5 μανάβηδες, τα πόσα νυχτομπούκαλα, το Νεώριο, το Boheme, τον Βαμβακάρη και τις Χαλβαδόπιτες. Και στην δική μου Σύρο τα θηράματα μου σπάνια ξεπερνούν τα πέντε κιλά σε μάζα. Είναι δε συνήθως αρκετά καχύποπτα, κατά συνέπεια πάντα έτοιμα να εξαφανιστούν με ταχύτητα από το οπτικό μου πεδίο.
Με βάση αυτά τα δύο δεδομένα έχουμε λύσει για τα καλά τον κύριο όγκο του γρίφου. Ψάρια μικρών διαστάσεων και μεγάλων ταχυτήτων απαιτούν ελαφριά συγκριτικά βέργα ικανή να ταξιδεύει με υψηλή ταχύτητα, ανάλογη των στόχων που καλείται να πλήξει. Βολές στο ανοιχτό νερό επιτρέπουν την χρήση διπλού φτερού, πιθανότατα και ανοικτής κεφαλής. Παράλληλα λόγω τεχνικής το όπλο επιβεβλημένα πρέπει να στρίβει πολύ εύκολα, προβάλλοντας μικρή αντίσταση άρα και θόρυβο και επιτρέποντας μας να προσαρμοζόμαστε άμεσα και με τις λιγότερες απώλειες στο διαρκώς εναλλασσόμενο τοπίο και τις αλιευτικές προκλήσεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια μίας βουτιάς. Το μήκος του πρέπει να είναι συγκρατημένο. Συγκρατημένο όσο σε ένα 90αρι; «Στο agguato θες τουλάχιστον 100αρι μου είχε πει ένας «παλιός» στο υγρό υπόγειο του Γλαύκου στα Πετράλωνα περισσότερα από 17 χρόνια τώρα καθώς βλέπαμε τον Dapiran να σκοτώνει τη θάλασσα με μία 6αρα γαλβανιζέ και το χειροποίητο ξύλινο με την αλουμινένια λαβή Beuchat Marlin…
95/6,25.
95 εκατοστά σωλήνα αρκούν. Ακόμη και αν ο σωλήνας είναι αλουμινίου, έστω και με κάποια διαμόρφωση. 95... Με αυτήν την επιλογή κρατάς τη δύναμη του 100 και την ευκινησία του 90, τα καλά δύο συγγενικών αλλά ταυτόχρονα διαφορετικών κόσμων. 95 συμβατικό και πραγματικά δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο καθώς η βέργα θα είναι ελαφριά. Αρκεί φυσικά να ξέρεις πάντα με ποιούς θα πας και ποιούς θα κυνηγήσεις. Για τον δικό μου κόσμο που εκτείνεται κυρίως στα κοντινά κατρακύλια του νησιού με προκαθορισμένες αλιευτικές προσδοκίες, η βέργα είναι επιβεβαιωμένα ελαφριά. Το βάρος βέβαια είναι σχετικό και στην εποχή που τα υπερόπλα κλέβουν όλη τη δόξα ακόμη και το 6,5 φαντάζει πολύ ελαφρύ. Και είναι, ειδικά αν μιλάμε για διπλά που ουσιαστικά τηλεμεταφέρουν οποιαδήποτε 6,5αρα με ταχύτητες που προλαβαίνουν ακόμη και πανικόβλητη συναγρίδα Σαρωνικού. Ωστόσο τα διπλά έχουν ένα μικρό τίμημα... Είναι λίγο πιο δυσκίνητα από το μονό και επειδή μιλάμε για agguato και πολλά χιλιόμετρα σε μετακινήσεις του όπλου ένα λάστιχο μπορεί να κάνει τη διαφορά καθώς πλησιάζουμε το ψάρι. Με κάθε τρόπο... Άσε που αλλάζει το ζύγισμα του όπλου... Σημασία δεν έχει μόνο να πάρουμε το ψάρι, όσο για μένα να κάμψουμε τελείως τις άμυνες του και να το πλησιάσουμε σε απόσταση αναπνοής. Θεωρώ ότι είναι άπειρες φορές πιο απολαυστικό να ρίχνεις εξ επαφής με ένα ταχύτατο και αποτελεσματικό όπλο, παρά από τα 6 μήκη. Προτιμώ να εξελίσσομαι σαν κυνηγός παρά σαν σκοπευτής. Αλλά αυτό είναι πάλι προσωπική υπόθεση...
6.25 χιλιοστά λοιπόν καλής ποιότητας ατσάλι μήκους 130cm είναι ότι πρέπει για αυτή τη χρήση. Όταν λέμε καλή ποιότητας εννοούμε σκληρό αρκετά όσο να διαχειρίζεται τα φορτία των ελαστικών, άλλα ταυτόχρονα αρκετά εύκαμπτο ώστε κάτω από ισχυρό στρες που προκύπτει κατά την πρόσκρουση σε βράχο ή από κάποιο χτύπημα να λυγίζει και να μην σπάει. Ποιες είναι όμως αυτές οι βέργες, μυρίζουν κάπως ή έχουν κάποια γεύση; Είναι σίγουρα όσες έχουν περάσει μέσα από ένα σωστό πρωτόκολλο θερμικής κατεργασίας και ένας απλός κανόνας για να τις επιλέξεις είναι η τιμή. Συνήθως όσο πιο ακριβή είναι η βέργα τόσο καλύτερη ποιότητα έχει... Συνήθως. Για περισσότερη σιγουριά χρειαζόμαστε μεταλλειολόγο... Και 6αρα γαλβανιζέ είναι άριστη επιλογή, αλλά είναι δυσεύρετες, σκουριάζουν και αν είσαι λίγο κανίβαλος στους χειρισμούς σου, μπορεί και να σπάσουν.
Το καλό βέβαια με αυτή τη μορφή ψαρέματος είναι πως σπάνια υποβάλλει την βέργα σε μαρτύρια μετωπικής με βράχους και σφυροκόπημα με βουβάλια... Κατά συνέπεια η αγορά μιας καλής βέργας είναι μία λογική επένδυση, που με λίγο ίσιωμα και τρόχισμα μία στο τόσο, άντε ίσως και καμία αλλαγή φτερού και χωρίς σημαντικές ατυχίες μπορεί να σε καλύψει για πολλά χρόνια. Τρανή απόδειξη η ετήσια απορία του φίλου μου του Ηλία του Γκούμα που μου χάρισε μια 6,25/130 πριν 8 χρόνια και κάθε χρόνο με ρωτάει «Μα καλά την έχεις ακόμη...». Ας είναι καλά ο τόρνος και η μέγγενες του Σάμιου του χρυσοχέρη ηλεκτρολόγου! Χρειάζεται βέβαια να δρας και λίγο προληπτικά... Να αλλάζεις ας πούμε εγκαίρως τις πετονιές, για να μην βρεθείς να ψάχνεις στην Ποσειδωνία την βέργα που ταξίδεψε ελεύθερη στο μπλε διαλύοντας τα δεσμά με την πολυκαιρισμένη πετονιά που είχες κλιπάρει τέσσερα καλοκαίρια πριν. Εγώ απλά ήμουν τυχερός.
Προτιμώ πάντα τις δίφτερες, ενώ επεμβαίνω στα φτερά ώστε να κλειδώνουν στο άνω νεκρό σημείο. Αυτή η επιλογή έχει τίμημα, που το πλήρωσα μάλιστα πρόσφατα αφήνοντας μία βέργα για δεκαπέντε μέρες κάτω από μία πλάκα... Τόσες μέρες χρειάστηκαν για να κατασκευάσω ανάλογου μήκους εξολκέα και να βρω το θάρρος να σφηνωθώ ξανά εκεί από κάτω που είδα τον σαργό να γλιστράει για πρώτη φορά.
Πόσες φορές μετάνιωσα αυτή τη βολή... Πότε όμως δεν μετάνιωσα τα διπλά φτερά, που μου έχουν δώσει ψάρια - ειδικά στην άρχή που μάθαινα το όπλο - τα οποία κρατιόντουσαν κυριολεκτικά από τις πέτσες. Διπλά φτερά και καρχαριάκια, όχι εγκοπές. Οι εγκοπές έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα ότι μεταφέρουν τη δύναμη στον άξονα του κέντρου βάρους της βέργας μειώνοντας τη διασπορά κατά τη σκόπευση... Το ποιοτικό ατσάλι όμως αποσβένει μέρος του προβλήματος και οι πάμφθηνες σχοινένιες καμπάνες είναι τόσο εύκολες και φιλικές στη χρήση, ενώ μπορείς να τις αλλάξεις ακόμη και υποβρυχίως, χωρίς εργαλεία. Πραγματικά ξενοιάζεις μαζί τους.
Η απόληξη της βέργας πρέπει να είναι πάντα ακονισμένη... Πάντα; Έστω στην αρχή κάθε ψαρέματος. Την τσεκάρουμε και αν έχει λαβωθεί αφιερώνουμε λίγο χρόνο με τη λίμα ώστε να τρυπάει... Πολλοί μερακλήδες φίλοι περνούν με απανωτά γυαλόχαρτα, τροχούς και σμυριδαλοιφή τις οπές και τα καρχαριάκια για να τους πάρουν το γρέζι και να μην λαβώνουν τη πετονιά και τις σχοινένιες καμπάνες. Εγώ που απλά θέλω να πηγαίνω για ψάρεμα αλλάζω τη πετονιά και τις καμπάνες με την υποψία φθοράς. Ίσως έτσι, τώρα που το σκέφτομαι, να δαπανώ περισσότερο χρόνο με δεδομένο ότι σπάνια χαλάω βέργες, αλλά τι να κάνουμε... Μου αρέσει το κλιπάρισμα, ειδικά από τότε που αγόρασα δικό μου κλιπαδόρο και δεν ταλαιπωρούμε με τις τανάλιες, ατζαμής γαρ...
Λάστιχα.
Η ελαφριά βέργα είναι μόνο πλεονεκτήματα και ένα από τα πολύ σπουδαία εξ’ αυτών είναι πως δεν απαιτεί πολλά λάστιχα για να ταξιδέψει με αξιοπρέπεια προς τον στόχο της. Για την ακρίβεια με την δική μου 6.25 χρησιμοποιώ ένα λάστιχο ακόμη και 14 χιλιοστών, ειδικά τα καινούργια τα μικρότρυπα που είναι πιο παχουλά, αρκεί. Η συνέχεια είναι ελαφρώς εμπειρική αλλά θα βάλω τα δυνατά μου να το εκλογικεύσω με έναν τρόπο κάπως χειροπιαστό. Βλέπετε για μένα σημασία έχει να πάω στη θάλασσα και να ψαρέψω. Ιδανικά θα ήθελα 17.5αρια με λόγο επιμήκυνσης γύρω στο 3. Αλλά αν έχω στην αποθήκη λίγο 16αρι τι να κάνουμε..; Πορεύομαι με αυτό. 16άρι; 16άρι! Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως η ενέργεια των ελαστικών είναι ευθέως ανάλογη των δυναμικών τους χαρακτηριστικών και εκθετικά ανάλογη της επιμήκυνσης στη οποία τα υποβάλλουμε. Δηλαδή, διπλάσια διάμετρος σημαίνει διπλάσια ενέργεια, στην ίδια επιμήκυνση.
Αλλά διπλάσια επιμήκυνση σημαίνει τετραπλάσια ενέργεια στην ίδια διάμετρο. Τέλος πρέπει να θυμόμαστε πως τα λάστιχα μας δεν θα εκτονωθούν άμεσα, αλλά όταν τελικά ευοδώσει και ζυγώσει ή ζυγώσουμε ένα ψάρι, ίσως και δύο ώρες μετά από τη πρώτη όπλιση. Καλό είναι λοιπόν να μην ξεφτιλίζουμε αυτήν την εκθετική συνάρτηση γιατί αποδεδειγμένα τα ελαστικά χάνουν ραγδαία την αποθηκευμένη τους ενέργεια όσο ποιο κοντά βρίσκονται στα όρια της πλαστικής του παραμόρφωσης.
Ένα λάστιχο 17.5mm με ένα συγκρατημένο λόγω επιμήκυνσης, που δεν θα το «στραγγίζει» κάνοντας τη βέργα να καμπυλώνει αν πατήσουμε τη σκανδάλη, είναι ότι πρέπει. Στην αρχή το κόβουμε με λόγο επιμήκυνσης κοντά στο 3, δοκιμάζουμε πως οπλίζει και αν μας ζορίζει για τα το κουμπώσουμε στο καρχαριάκι είναι καλό σημάδι. Πάμε για ψάρεμα, μαζεύουμε δεδομένα και επεμβαίνουμε ανάλογα. Αν καταλήξουμε σε συγκεκριμένα νούμερα που περιγράφουν ποιότητα ελαστικού, δυναμικά χαρακτηριστικά και μήκος όπλισης το κρατάμε για πάντα. Για μένα πάλι το καλύτερο ελαστικό είναι αυτό που θα έχω εύκαιρο και ας χρειαστεί να κάνω και μία χεριά παραπάνω προς το ψάρι μπας και μειώσω την απόσταση. Αν πάλι δεν τα καταφέρω, δεν έγινε και τίποτα. Υπάρχει το αύριο που θα επιστρέφω καλύτερα προετοιμασμένος ή έτσι θα θέλω να πιστεύω.
Λαβή.
Είμαι λάτρης των ανάποδων μηχανισμών. Θεωρώ πως δύο πανομοιότυπα όπλα με μόνη διαφορά στην αρχιτεκτονική των μηχανισμών, θα ρίχνουν διαφορετικά, με το όπλο που φέρει τον ανάποδο να υπερτερεί ελαφρώς. Ειδικά στην εποχή μας που το ζήτημα έχει αλλάξει επίπεδο και οι κατασκευαστές έχουν εξωθήσει την εξέλιξη των μηχανισμών στο όριο, οι ανάποδοι μηχανισμοί έχουν τελειοποιηθεί και δεν παρουσιάζουν πλέον κανένα πρόβλημα. Το ζητούμενο από έναν τέτοιο μηχανισμό είναι να απελευθερώνει απρόσκοπτα χωρίς την παραγωγή θορύβων. Εννοείται όταν και μόνο όταν πατάμε ηθελημένα την σκανδάλη. Ο θόρυβος κατά την απελευθέρωση είναι ζωτικής σημασίας παράγοντας, ειδικότερα για τα μονολάστιχα που καθυστερούν δύο στιγμές περισσότερο από τα πολυλάστιχα στο να προσδώσουν τη μέγιστη ταχύτητα στη βέργα.
Ένα ψάρι που πλησιάζει σε απόσταση βολής είναι τις περισσότερες φορές σε κάποια εγρήγορση. Ένας μηχανισμός που απελευθερώνει με έναν βίαιο πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του βυθού ήχο είναι ένα πρώτης τάξεως σημάδι για το ψάρι να εξαφανιστεί. Με δεδομένο πως ο ήχος ταξιδεύει ταχύτερα από τη βέργα η βολή στο κεφάλι προσγειώνεται τελικά στη πλάτη και στη μακρινή, η βέργα ανοίγει μουλινέ και ξαπλώνει άδεια στα φύκια... Ένα καλό ψάρι για να δοκιμάσεις τον μηχανισμό είναι η στήρα που έχει κυρτώσει και σε κοιτά καθώς πλανάρεις κατά πάνω της. Αν εστιάσεις στην αθόρυβη προσέγγιση και καρφώσεις την άμμο, τότε παίζει να μην φταις μόνο εσύ. Την τελειότερη μορφή όμως δοκιμής χαρίζουν οι μεγάλοι σηκιοί. Τα ψάρια αυτά είναι πολύ ευαίσθητα στον ήχο και έχουν τρομακτική πρώτη αντίδραση. Αν δεν μπορείς να τους πετύχεις με τίποτα τότε κάτι στα αλήθεια δεν πάει καλά. Προσωρινό γιατροσόφι είναι η ενδυνάμωση του λάστιχου...
Κατά την ταπεινή μου γνώμη καλύτερη επιλογή είναι αγγελία στο marketplace και δοκιμή άλλου όπλου. Στην εποχή μας υπάρχουν τόσες πολλές λύσεις και μάλιστα από Έλληνες κατασκευαστές που δεν αποκλείεται να βρεις μια λαβή με πολύ καλό μηχανισμό και γεωμετρία πυ ταιριάζει τέλεια στα χέρια σου. Θέλει μερικές δοκιμές και λίγο περισσότερο χρόνο. Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει. Η αίσθηση της λαβής που ταιριάζει ιδανικά και της καλής σκανδάλης κυριολεκτικά δεν συγκρίνεται με τίποτα και σε γεμίζει με τόση σιγουριά και αυτοπεποίθηση που από μόνο του αρκεί. Όταν το ψάρι πλησιάσει απλά θα σηκώσεις το όπλο και θα σημαδεύσεις. Η καλή τουφεκιά θα έρθει σαν φυσική συνέπεια.
Κεφαλή.
Ο τύπος της κεφαλή με διχάζει λίγο αλλά το αγαπημένο μου όπλο φορά ανοιχτού τύπου και νομίζω ότι αυτό είναι που τελικά μετράει. Θα ήθελα να φορά κλειστού τύπου για τα καλύτερα σκοπευτικά και την μικρότερη διασπορά στις βολές. Η ζωή όμως είναι γεμάτη από συνθήκες που δεν είναι όπως θα τις φανταζόμασταν ιδεατά και οι λόγοι στην πλειονότητα των περιστάσεων είναι απολύτως πρακτικοί. Η ανοιχτή κεφαλή δέχεται χύμα λάστιχο με δετές σχοινοκαμπάνες. Το λάστιχο αλλάζει ακόμη και μέσα στο νερό, ακόμη και δεμένο έτοιμο! Πρόσφατα ανακάλυψα πως το λάστιχο μπορεί να αλλάξει ακόμη και αν δεν το θες, από την ίδια εγκοπή τοποθέτησης. Μετά από μία βολή το είδα με τα έκπληκτα μου μάτια να αιωρείται λίγο πιο μακριά από το ψάρι που μόλις είχα τουφεκίσει. Στην επόμενη βολή το έχασα για πάντα. Επέστρεψα, άλλαξα εταιρεία ελαστικών και αυτό το μαγικό σβήστηκε από το υποβρύχιο ρεπερτόριο μας. Η απορία μου όμως έμεινε...
Αυτά τα χαρακτηριστικά πλεονεκτήματα της ανοιχτής κεφαλής ισοπεδώνουν το ζήτημα και καταλήγω να ψαρεύω με τον συγκεκριμένο τύπο, για την οποία έχω και μια υπόνοια ότι μπορεί να στρίβει και λίγο καλύτερα. Τώρα αν χάσω ξανά το λάστιχο, έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου να την ξεβιδώσω και να βάλλω μία κλειστού τύπου.
Μουλινέ.
Το μουλινέ ακόμη και στο ρηχό agguato χρειάζεται και άσε τους παλιούς γκρινιάρηδες να λένε ότι θέλουν. Χρειάζεται κυρίως γιατί στα ρηχά τις κατάλληλες ώρες και μέρες εφορμούν κυνηγόψαρα σε φρενήρεις μάλιστα ρυθμούς που ενίοτε επιβάλουν καουμπόικες βολές σε πρώτο χρόνο κατά την παλιά οικεία τεχνική «βοήθα Παναγιά μου». Σύμφωνοι αυτές οι βολές είναι καλό να αποφεύγονται αλλά κακά τα ψέμματα όλοι τις έχουμε κάποια φορά επιχειρήσει και το μουλινέ και δύο προσευχές έκαναν τα πράγματα πολύ καλύτερα.
Οι δάσκαλοι μου στο ψαροτούφεκο με δίδαξαν τα κάθετα με άγιο δισκοπότηρο εκείνα τα χρόνια το παλιό καλό Practisub. Η εμπειρία μου έδειξε ότι στα ρηχά που ακόμη και η παραμικρή λεπτομέρεια μετράει, κυρίως επειδή τα ψάρια έχουν εκτεθεί σε υψηλή αλιευτική πίεση και πληθώρα ερεθισμάτων τα οριζόντια υπερτερούν. Προβάδισμα έχουν τα μουλινέ που είναι πολύ ψηλά τοποθετημένα, σχεδόν πάνω στο σωλήνα ανεπαίσθητα μπροστά από την αψίδα της σκανδάλης. Αυτά σπάνια χτυπάνε τους βράχους κατά τις μετακίνησεις του όπλου, που στο agguato περνά εφαπτομενικά από την επιφάνεια του βυθού και γενικότερα δεν επηρεάζουν σημαντικά το προφίλ του ψαροτούφεκου διάσταση που έχει σημαντική επίπτωση στην εκτέλεση της τεχνικής.
Πολλοί φίλοι για το κυνήγι στα ρηχά χρησιμοποιούν κάθετα μουλινέ μινιατούρες που παίρνουν κάμποσα μέτρα σχετικά λεπτό σχοινί. Είχα και εγώ ένα. Ήταν τρομερό μέχρι που μπούκαρε εκείνο το 15άρι μαγιάτικο από τα δεξιά... Αν είστε 100% σίγουροι ότι θα ψαρεύεται μόνο πολύ ρηχά με το εν λόγω όπλο και πως τα θηράματα σας θα είναι απολύτως διαχειρίσιμα αφήστε το μουλινέ στην άκρη. Θα κάνει το όπλο καλύτερο, πιο ανάλαφρο. Για όλες τις άλλες περιπτώσεις βιδώστε ένα μεσαίου μεγέθους λειτουργικό οριζόντιο με τουλάχιστον 35 μέτρα 1,8 dyneema και έσο έτοιμοι. Σε υποψία ανάγκης, απελευθερώστε.
Καλή τύχη.
Το κείμενο αυτό δεν έχει καμία πρόθεση επιβολής μίας άποψης. Είναι μια ρεαλιστική κατάθεση δεδομένων, σκέψεων και στοχασμών τα οποία οδήγησαν σε μία επιλογή, απάντηση σε εξειδικευμένες απαιτήσεις σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ψαρέματος, σε προκαθορισμένο τόπο, με συγκεκριμένες αλιευτικές προσδοκίες. Το ζήτημα δεν είναι κάποιος να ανακαλύψει την «μαγική φόρμουλα» και να σπείρει στο διάβα του ψαρο-πτώματα. Το ζητούμενο είναι να «ξεκλειδώσει» με δημιουργικό τρόπο τις πληροφορίες, να δει τον μπούσουλα και να κτίσει το δικό του ταξίδι για την Ιθάκη. Όλα άλλωστε είναι τόσο προσωρινά και πεπερασμένα και το μόνο που έχει πραγματικό νόημα σε όλο αυτό είναι να απολαμβάνουμε το ταξίδι, κυριολεκτικά κάθε δευτερόλεπτο του.
Αν θα φτάσουμε τελικά κάπου, αν του χρόνου ψαρεύω με διπλά ή αν γυρίσω πάλι στο στατικό καρτέρι δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία. Σημασία έχει η απόλαυση. Ίσως και η εξέλιξη της μαθησιακής ικανότητας. Της αρετής να αποκωδικοποιείς τα δεδομένα και να τα μετατρέπεις σε κάτι χειροπιαστό, που σε δεύτερο χρόνο κάνει την ζωή σου καλύτερη, πιο εύκολη.
Δεν θα σταματήσω να το λέω ο σύγχρονος ψαροκυνηγός πρέπει να αγαπάει τη θάλασσσα και τα πλάσματα της, να ξέρει να μαθαίνει και να θέτει τις προϋποθέσεις ώστε να απολαμβάνει κάθε στιγμή. Η αλήθεια και ο τρόπος για αυτά βρίσκονται στο μπλε και μόνο. Ανοίξτε διάπλατα τα αισθητήρια και χαθείτε στη μαγεία της θάλασσας.