Τρόποι ανακάλυψης ψαρότοπων και σωστή διαχείριση
Δυστυχώς ο κάβος και η ξέρα είναι η εύκολη λύση, αλλά στις μέρες μας αυτά τα κομμάτια τα ξέρει όλος ο κόσμος και τα θηράματα είναι λίγα και πάρα πολύ δύσκολα, ακόμα και μέσα στο θαλάμι τους. Εκτός από κάποιες μέρες ή πιο σωστά κάποιες ώρες που θα πέσουμε σε ανέβασμα και θα έχουμε τη χαρά να δούμε εικόνες από το παρελθόν. Το μέλλον στο υποβρύχιο κυνήγι είναι τα ξεκομμένα κομμάτια, που είναι χαμένα στο πουθενά. Γι’ αυτούς που έχουν σκάφος τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Χρειαζόμαστε ένα καλό βυθόμετρο - GPS και πολύ υπομονή. Πιάνουμε μια ζώνη βάθους που μπορούμε να ψαρέψουμε και αρχίζουμε τα περάσματα σε περιοχές που εικάζουμε ή έχουμε ακούσει ότι έχουν ενδιαφέρον. Μην περιμένετε πάντα να δείτε στην οθόνη του βυθόμετρου πολύ έντονες εξάρσεις του βυθού ή μεγάλα ψάρια. Μια μικρή ανωμαλία, μια μπάλα από μικρόψαρα είναι αρκετά για να μας βάλουν σε συναγερμό. Ρίξτε μια σημαδούρα και βουτήξτε. Η σημαδούρα βοηθάει και να μην χάσουμε το κομμάτι, αλλά και για να έχουμε σημείο αναφοράς. Οι τόποι είναι συνήθως αρκετά βαθιά και πολλές φορές έχουν ρέμα και θολούρα. Γιατί να κάνουμε τσάμπα βουτιές; Ρίχνουμε τη σημαδούρα και αρχίζουμε τα αναγνωριστικά πλαναρίσματα. Στην παρουσία θηραμάτων ή καλού βυθού με ενδιαφέρον, πατάμε το στίγμα και ψαρεύουμε.
Για όσους δεν έχουν σκάφος η τεχνική είναι η ίδια, το μόνο που αλλάζει είναι ότι θα πρέπει να περιοριστούν στο ένστικτό τους. Δεν υπάρχει η βοήθεια του βυθόμετρου. Κάνεις ένα καρτέρι ή ένα πλανάρισμα σε μία φυκιάδα, χωρίς να κάνει βυθό στον περίγυρο και ξαφνικά βλέπεις ένα στηρόπουλο να φεύγει για το πέλαγος. Που πάει; Μήπως; Ανοίγεσαι λίγο, πλανάρισμα στα μεσόνερα με οριζόντια πορεία και από το πουθενά τρεις στήρες και μια σφυρίδα μπαίνουν σε ένα ξεχασμένο μονόπετρο. Ρίχνουμε το πετάνι που έχουμε στη ζώνη μας να μαρκάρουμε τον τόπο και ακολουθεί βουτιά εκ νέου. Για τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να υπάρχει ένα φορητό GPS σε μια στεγανή θήκη στη σημαδούρα. Να τονίσω ότι η υπομονή και η επιμονή είναι το κλειδί της εύρεσης νέων τόπων, μετά έρχεται το ένστικτο και η εμπειρία και στο τέλος μπαίνει η τεχνολογία.
Τέτοια κομμάτια βρίσκανε και παλιά χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας… Πήγανε λοιπόν όλα καλά και βρήκαμε μέσα στο πουθενά την πέτρα - θησαυρό. Τι κάνουμε; α) κατεβαίνουμε και με προσεχτικές βολές παίρνουμε όλα τα ψάρια; β) Παίρνουμε δύο ψάρια και ξαναερχόμαστε πάλι την επόμενη εβδομάδα; γ) Παίρνουμε το καλύτερο ψάρι και ξανά επισκεπτόμαστε την πέτρα μετά από 4 - 5 μήνες με σκοπό να πάρουμε πάλι ένα ψάρι και να φύγουμε για να παραμείνει το κομμάτι ζωντανό όσα χρόνια μπορούμε να βουτάμε;
Ο κάθε ένας από εμάς ελπίζω ότι έχει τη στοιχειώδη λογική να καταλάβει, ποιά είναι η σωστή απάντηση… Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως το καλοκαίρι -επειδή τα ψάρια είναι κινητικά- είναι η καλύτερη εποχή να ασχοληθούμε με την ανεύρεση νέων τόπων. Έχουμε περισσότερες πιθανότητες να μας αποκαλύψουν τα λημέρια τους, αλλά και τα θαλάμια τους πιο συγκεκριμένα. Φυσικά και για εμάς είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες (ζεστά νερά, καλές ορατότητες, μεγάλη ημέρα, μεγάλες επιδόσεις) κάτι που κάνει πιο εύκολο το έργο μας.
Τεχνικές σύλληψης
Οι τεχνικές που θα ακολουθήσουμε στο ψάρεμα της στήρας και της σφυρίδας εξαρτώνται πρωτίστως από τη καλή γνώση του εκάστοτε ψαρότοπου. Σε κομμάτια που ήδη γνωρίζουμε ξέρουμε ακριβώς πως πρέπει να κινηθούμε. Σε ένα κομμάτι που επισκεπτόμαστε για πρώτη φορά πάντα ξεκινάμε να ψαρεύουμε με καρτέρια. Το καρτέρι είναι μία τεχνική που και θα μας δώσει ψάρια από μόνη της, αλλά και θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε ψάρια που σε άλλη περίπτωση δεν θα τα βλέπαμε καν.
Α. Καρτέρι: Η τεχνική του καρτεριού είναι πιο αποδοτική από Ιούνιο μέχρι και τέλος Οκτώβρη περίπου, όταν τα νερά είναι ζεστά και τα ψάρια πιο κινητικά. Οι στήρες στις μέρες μας και ιδίως οι σφυρίδες συνήθως δεν θα μπουν σε βολή με την αυτούσια τεχνική του καρτεριού, πολύ περισσότερο δε σε πολυψαρεμένους τόπους, εκτός αν ηθελημένα ή άθελά μας έχουμε σταθεί κοντά στο θαλάμι του ψαριού. Συνήθως θα πρέπει λίγο ή πολύ να αυτοσχεδιάσουμε…
Β. Μικτές τεχνικές: Ο αυτοσχεδιασμός που λέγαμε παραπάνω… Το κλασσικό στατικό καρτέρι σχεδόν πάντα με αυτά τα δύο ψάρια θα μετατραπεί σε συρτό καρτέρι. Αφού εντοπίσουμε το θήραμα σερνόμαστε αργά κατά πάνω του εκμεταλλευόμενοι τις όποιες ανωμαλίες του βυθού. Ξεκλέβουμε λίγα μέτρα. Η ήρεμη και αθόρυβη προσέγγιση έχει ηρεμήσει το θήραμα. Το συρτό καταλήγει πάλι σε καρτέρι. Ποιος είπε ότι θα ήταν εύκολο;
Γ. Ψάρεμα στην τρύπα: Η πιο κλασσική και αποδοτική τεχνική όλο το χρόνο. Οι ψαροκυνηγοί που έχουν πολλά μαρκαρισμένα θαλάμια στο ρεπερτόριό τους έχουν μεγάλο πλεονέκτημα. Αριστερό αθόρυβο κατέβασμα, εντοπισμός θηράματος και καίρια βολή. Για να μην μπλέκουμε σε περιπέτειες, πρώτο μέλημα του ψαροκυνηγού είναι να σκοτώνει τα ψάρια και να τα παίρνει στην ίδια βουτιά. Σε περίπτωση που δεν γίνει αυτό ειδικά στη σφυρίδα επειδή έχει μαλακή σάρκα και σκίζεται εύκολα, πρέπει να δευτερώσουμε. Αφήνουμε πάντα μία βέργα πάνω στο ψάρι και το τραβάμε από την άλλη.
Δ. Πλανάρισμα: Θανατηφόρα τεχνική της παλαιότερης γενιάς, ωστόσο στις ημέρες μας την θεωρώ ξεπερασμένη, αλλά και δύσκολη. Απευθύνεται κυρίως σε φρεσκοανεβασμένα θηράματα ή σε κάποιο ψάρι φαγωμένο που είναι δυσκίνητο. Τις μεσημεριανές ώρες που είναι κάθετα οι ακτίνες του ήλιου, είναι η καταλληλότερη στιγμή να εφαρμόσουμε την εν λόγω τεχνική. Αθόρυβη βουτιά και σβήσιμο στα τελευταία μέτρα, είναι το κλειδί της επιτυχίας.
Ε. Τσοπάνεμα – Μάντρωμα: Και όμως πολλές φορές αποδίδει. Βουτάμε από τα βαθύτερα και ωθούμε τα ψάρια προς τα ρηχά με απώτερο στόχο και σκοπό να βραχώσουν και να τα πάρουμε ευκολότερα στην τρύπα.
Εξοπλισμός
Ο εξοπλισμός του ψαροκυνηγού που επιδιώκει να έχει στενές επαφές με δύο από τα δυσκολότερα και βαθύτερα ψάρια της Μεσογείου πρέπει να είναι απόλυτος και κατάλληλος για τις συνθήκες αυτές. Ζεστή υπερ-ελαστική στολή, μαλακά πέδιλα από ανθρακόνημα, μάσκα μικρού όγκου κτλ… Τα όπλα που θα επιλέξει ο κυνηγός είναι από 60 - 75 εκατοστά, κυρίως για δευτέρωμα, 82 - 90 εκατοστά για ψάρεμα στην τρύπα και 100 - 110 - 120 εκατοστά για κυνήγι στο ανοιχτό νερό.
Γευσιγνωσία
Η στήρα και η σφυρίδα με όποιο τρόπο και αν μαγειρευτούν (κάρβουνα, σούπα, καρπάτσο, σούσι, φούρνο) παίρνουν άριστα 10!
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
- Τα ψάρια που σκοτώνονται ακαριαία είναι νοστιμότερα.
- Καθαρίζουμε πάντα τα ψάρια στη θάλασσα με διπλό όφελος. Κρατάμε την κουζίνα μας καθαρή και τα ψάρια αλατίζονται φυσικά, με αποτέλεσμα να είναι πιο εύγεστα.
- Τα μεγέθη από 2 έως 5 κιλά είναι πιο νόστιμα.
- Τα μεγάλα ψάρια τα αφήνουμε τουλάχιστον 10 ημέρες στην κατάψυξη να σιτέψουν.
- Όταν ψήνουμε τα ψάρια στα κάρβουνα τα τοποθετούμε ψηλά στη φωτιά έτσι ώστε να ψηθούν καλά εσωτερικά και να μην αρπάξουν από έξω.
Καλές και ασφαλείς βουτιές!