Συνήθως, τα σύννεφα αυτού του είδους συνοδεύονται από έντονες καταιγίδες.
«Ισχυρή βροχόπτωση και χαλάζι σημειώθηκε στην Αθήνα το απόγευμα της Τρίτης.
Η πυροσβεστική έχει δεχτεί 20 κλήσεις για απάντληση υδάτων κυρίως σε περιοχές των βορείων προαστίων, ωστόσο, η εικόνα μέχρι στιγμής δεν δημιουργεί ανησυχία.
Το ξαφνικό μπουρίνι προκάλεσε κυκλοφοριακά προβλήματα, χωρίς όμως να έχουν αποκλειστεί δρόμοι, εκτός από τον παράδρομο της Εθνικής οδού Αθηνών - Λαμίας, στο ύψος του 20ου χιλιομέτρου (στο ρεύμα της ανόδου), που έχει πλημμυρίσει από την έντονη βροχόπτωση.
Η βροχή ξεκίνησε λίγο μετά τις 19.00 και ήταν ιδιαίτερης έντασης, ενώ σημειώθηκε και χαλαζόπτωση για μερικά λεπτά….»
Ένα άρθρο στο διαδίκτυο από ένα φαινόμενο που δεν επηρέασε ιδιαίτερα τους κατοίκους της Αθήνας εκείνη την Τρίτη, 28 Ιουνίου του 2016, αλοίμονο σε αυτούς που βρίσκονταν στην θάλασσα θα έλεγα εγώ…
Εν΄τω μεταξύ την ίδια στιγμή στην Άνδρο, όπου βρισκόμασταν για ψάρεμα την ίδια μέρα εγώ με τους αδερφούς Κωτσάκη και τον Τάσο Καπετάνο απολαμβάναμε μια απίστευτη μπουνάτσα με ηλιοφάνεια και μια ωραία ψαριά. Ένας μεγάλος ροφός κάνα 2 στήρες μπαμπάτσικες και μερικοί πανέμορφοι χοντροί σαργοί είχαν καταλαγιάσει τα ένστικτά μας για εκείνη την ημέρα. Τραβήξαμε τις αναμνηστικές φωτό και με τα καφεδάκια ανα χείρας από το λιμάνι ξεκινήσαμε για πίσω.
Έχοντας κάνει ούτε 10 λεπτά ταξίδι άρχισαν να βαράνε τα τηλέφωνα όλων μας σχεδόν ταυτόχρονα από τα οικεία μας πρόσωπα στην Αθήνα… Τι γίνεστε; Είστε καλά; Εδώ έχει σκοτεινιάσει ο ουρανός, πέφτει χαλάζι, πέφτουν αστραπές! Τους καθησυχάσαμε λεγοντάς τους πως εδώ επικρατεί τέλειος καιρός και το πολύ σε καμιά ώρα και μισή θα είμαστε στην γλύστρα του πόρτο-ράφτη από όπου και ξεκινήσαμε. Κοιταχτήκαμε απορημένοι μεταξύ μας για τις συνθήκες που μας περιέγραψαν από το τηλέφωνο μιας και πραγματικά ζούσαμε το απόλυτο ψαρευτικό καλοκαιρινό ταξίδι, πάνω στο 7μέτρο φουσκωτό με μουσική, κουβέντα, ζέστη, ξυπόλητοι με τα σορτσάκια μας και φορώντας γυαλιά ηλίου…
Ύστερα από κάμποσα λεπτά και ενώ το σκαρί του σκάφους έσκιζε την θάλασσα ανοιχτά από τον κόλπο των Πεταλιών στον νότιο Ευβοϊκό, διακρίναμε πέρα (μακριά) ακριβώς πάνω από το Πόρτο Ράφτη ένα γκρί-μαύρο σύννεφο, που ολοένα και μεγάλωνε με τρομακτικά γρήγορο ρυθμό. Προσπαθήσαμε να ψυχανεμιστούμε την κατάσταση και συμφωνήσαμε ομόφωνα να συνεχίσουμε την ευθεία πορεία που είχαμε, μιας και το σύννεφο μετακινούνταν προς τον βορρά, οπότε μέχρι να φτάναμε δυτικά θα είμασταν εκτός καταιγίδας (έτσι έδειχνε τουλάχιστον την παρούσα στιγμή).
Λοιπόν, το πολύ σε δεκαπέντε λεπτά από εκείνη την στιγμή ένα ψυχρό ρεύμα αέρα μας πάγωσε ξαφνικά τα γυμνά μας πόδια και ξεκίνησε να βρέχει σε έντονο ρυθμό. Συνεχίσαμε την πορεία στρίβοντας ελαφρώς προς τον νοτιά για να μην βραχούμε άλλο και να περάσουμε ξυστά έως καθόλου, από τον «χοντρό» καιρό που είχαμε εμπρός μας πλέον και αρκετά κοντά. Όσο προχωρούσαμε τόσο δυνάμωνε η βροχή και ο αέρας ταυτόχρονα. Δυστυχώς καμιά φορά η υπερβολική σιγουριά που πηγάζει από την θαλασσινή μας πολυετή εμπειρία, μας κάνει να ξεχνάμε τον νούμερο ένα κανόνα, να μην τα βάζουμε με τα στοιχεία της φύσης.
Ο Βαγγέλης έστριψε εντελώς προς τον νοτιά το σκάφος και αυξήσε την ταχύτητα προσπαθώντας να αποφύγει το αναπόφευκτο. Το γιγάντιο μπουρίνι που ολοένα και χόντραινε ξεκίνησε πλέον να μας κυνηγά αφού είχε αλλάξει πορεία και το τελευταίο πράγμα που είδαμε πριν αρχίσει ο εφιάλτης, ήταν ένα μεγάλο αλιευτικό καίκι το οποίο έβγαινε από την καταιγίδα και οι ψαράδες μας κουνούσαν τα χέρια ενώ ένας από αυτούς μας τραβούσε βίντεο με το κινητό. Αυτό δεν μας πολυάρεσε για να είμαι ειλικρινής, προσωπικά έχω πετύχει στα τόσα χρόνια σε Αιγαίο, Ιόνιο και Αδριατικό πέλαγος 5-6 μπουρίνια, αυτό όμως ήταν κάτι το διαφορετικό, παρ΄όλη την σιγουριά που εμπνέει ένα γρήγορο και μεγάλο σκάφος όταν πέφτεις πάνω σε κακοκαιρία είναι σαν να μικραίνει το μήκος του σκάφους και αισθάνεσαι εντελώς έρμαιο… Ε, αυτό ήταν, μέσα στα επόμενα 5 (μόλις) λεπτά βρεθήκαμε σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν του αρχέγονου φόβου και της ανάγκης για επιβίωση!
Τα σύννεφα Mammatus είναι γνωστά για την ενδιαφέρουσα μορφή τους, καθώς μοιάζουν να κρέμονται σαν καλοσχηματισμένες στρογγυλές «σακούλες». Το όνομα mammatus προέρχεται από την λατινική λέξη mamma που σημαίνει μαστός, γι’ αυτό και σε ελεύθερη μετάφραση είναι γνωστά ως «Σύννεφα γυναικείου μαστού».
Οι κεραυνοί να φωτίζουν την θάλασσα κάθε 20 δευτερόλεπτα τριγύρω μας, το χαλάζι να πέφτει πάνω μας σαν το εκτόξευε μια τεράστια σφεντόνα, η θάλασσα κάτασπρη σαν σεντόνι από τον θυελλώδη άνεμο και μια ορατότητα που δεν ξεπερνούσε τα 3 μέτρα από την πλώρη. Εκεί άρχισα να σκέφτομαι πάρα πολύ άσχημα πράγματα για μερικά δευτερόλεπτα και μετά σαν να κατέβηκε μια δικλείδα ασφαλείας στον εγκέφαλο και σταμάτησα. Επικεντρώθηκα στους φίλους μου και γαντζώθηκα από τα σίδερα του καθίσματος τόσο σφιχτά που είχαν ασπρίσει οι κόμποι από τα δαχτυλά μου. Ο Τάσος ήταν δίπλα μου κρατημένος και αυτός πολύ σφιχτά, ενώ του μιλούσα όσο πιο συχνά μπορούσα διότι φοβόμουνα μην τον πιάσει πανικός και τα χάσει. Ο καπετάνιος μας ο Βαγγέλης προσπαθούσε ο φουκαράς να κρατήσει μια κάπως ίσια πορεία κοιτώντας το ηλεκτρονικό όργανο καμπουριαστός στα τριάντα εκατοστά από την οθόνη και ο αδερφός του ο Ζαφείρης σαν βράχος στο πλάι του με το ένα χέρι κρατιόταν από το σίδερο και με το άλλο βαστούσε το καπάκι από το βυθόμετρο, πάνω από το συνοφρυωμένο μέτωπο του αδερφού του για να τον προφυλάξει από το χαλάζι στα μάτια.
Μιλάμε για μια υγρή κόλαση. Με τον αέρα να λυσσομανάει και ο μαύρος μολυβί ουρανός να ξερνάει χαλάζι και κεραυνούς ολόενα και πιο δυνατά ολοένα και πιο συχνά και με την ελπίδα να βγούμε ζωντανοί να αρχίζει σιγά-σιγά μέσα στο μυαλό μου να εξατμίζεται έφερα (αθελά μου) στο μυαλό το καίκι που έβγαινε από την καταιγίδα και που (πολύ πιθανόν) μάλλον μας ξέγραψαν την ίδια στιγμή που μας είδαν. Δεν μπορώ να σας πω πόσα λεπτά πέρασαν (διότι πραγματικά σας το λέω ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος) μέχρι να μεταμορφωθεί η ισχυρότατη καταιγίδα που ζούσαμε σε μια καταιγίδα φυσιολογική, η οποία εκείνη την ώρα μας έφερε τρομερή χαρά (κάτι εντελώς παράλογο), χαρά όμως που κράτησε για 5 λεπτά μόλις, μιας και ξαναξεκίνησε και ξαναδυνάμωσε ακόμα πιο πολύ από την αρχική!
Πραγματικά να μην ξέρεις αν στα επόμενα λεπτά θα γίνεις κάρβουνο από τους κεραυνούς που φρέναραν με λύσσα επάνω στα κύματα ή αν θα φύγεις με κάποιο κύμα μέσα στην θάλασσα χωρίς σωσίβιο και με ορατότητα 8-10 μέτρα το πολύ! Και άντε πέφτεις στην θάλασσα, (καλοκαίρι είναι) θα σε βρούν μετά; Πως; ή θα σε κόψει κομμάτια κάποιο άλλο διερχόμενο πλοίο;
Ακόμα και τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά τρία χρόνια μετά, μου έρχονται τόσο έντονα τα συναισθήματα που με κυριεύει ένας παράλογος φόβος για τις συνέπειες που θα μπορούσαν να έχουν τα λάθη που κάναμε. Έπρεπε σίγουρα να περιμένουμε με ασφάλεια τουλάχιστον 5 μίλια μακριά να περάσει το μπουρίνι σε κάποιο κολπίσκο και σίγουρα θα έπρεπε να έχουμε φορέσει σωσίβια!
Θα…Αν…Και πάει λέγοντας, η ανακούφιση και η χαρά που πήραμε όταν αντικρύσαμε τον τσιμεντένιο μώλο του Λαυρίου απλά ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ. Δεν θυμάμαι πόση ώρα βρεθήκαμε μέσα σε αυτήν την «κακιά» καταιγίδα, μια καταιγίδα που απλά σταθήκαμε πάρα πολύ τυχεροί, που βγήκαμε από μέσα της σώοι και αβλαβείς. Βοήθησε σίγουρα ο καπετάνιος με την εμπειρία του και όλοι μας που κρατηθήκαμε και δεν μας έπιασε πανικός διότι ως γνωστόν ο πανικός σκοτώνει.
Για την ιστορία φτάσαμε στα σπίτια μας εκείνη την ημέρα στις 00.30. Απ΄ ότι μάθαμε μερικούς μήνες αργότερα από έναν γέρο ψαρά στο Λαύριο, το συγκεκριμένο μπουρίνι ήταν κάτι πού δεν είχε ξαναδεί στην ζωή του, όταν δε άκουσε πως είμασταν μέσα σε αυτό, τα μάτια του γούρλωσαν σαν να είδε φάντασμα. Ήσασταν πάρα πάρα πολύ τυχεροί παιδιά (μας είπε), αυτά τα μπουρίνια είναι που τα ζείς στην στεριά και λες από μέσα σου μακάρι να μην είναι κάποιος άνθρωπος μέσα στην θάλασσα.
Ετησίως, περίπου 24.000 άτομα σκοτώνονται και άλλα 240.000 τραυματίζονται από χτυπήματα κεραυνών σε όλο τον κόσμο.
Όμως αυτοί που επιζούν, ακόμα και δεκαετίες μετά το χτύπημα, βιώνουν τις σοβαρές επιπτώσεις του κεραυνοβολήματος. Τα χιλιάδες βολτ που διαπερνούν το ανθρώπινο σώμα τη στιγμή του χτυπήματος, πολλές φορές προκαλούν σοβαρές βλάβες στο νευρικό σύστημα με αποτέλεσμα πολλά θύματα να αναφέρουν απώλεια μνήμης, αδυναμία συγκέντρωσης και αλλαγές στην προσωπικότητά τους. Ο τυπικός κεραυνός περιέχει 300 εκατομμύρια βολτ ηλεκτρικού δυναμικού και μπορεί να τροφοδοτήσει μια λάμπα των 100 watt για ένα χρόνο. Στην περίπτωση που κάποιος είναι σε ανοιχτό χώρο της υπαίθρου, πρέπει το συντομότερο δυνατό να μεταβεί στο χαμηλότερο σημείο της εγγύτερης περιοχής. Εάν αυτός ο ανοιχτός χώρος είναι μέσα στη θάλασσα, τότε το υποψήφιο θύμα πρέπει να καταφύγει άμεσα σε στεριά.
Την παραπάνω εμπειρία που έζησα με τους Βαγγέλη Κωτσάκη, Ζαφείρη Κωτσάκη και Τάσο Καπετάνο θα την θυμάμαι για πάντα αν και θα προτιμούσα να την διαγράψω μέσα από το κεφάλι μου. Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός που επιβιώσαμε από αυτό το πολύ σπάνιο καιρικό φαινόμενο, το οποίο τείνει να συμβαίνει όλο και πιο συχνά μέσα στο καλοκαίρι. Φταίει η αλλαγή του κλίματος; Σίγουρα λέω εγώ.
Καλές θάλασσες και καλό καλοκαίρι σε όλους τους φίλους και προσοχή πολύ προσοχή στα ταξίδια στην θάλασσα.
Ανδρέας Κωστανάσιος, ένας από τους τέσσερις επιζήσαντες του πληρώματος εκείνης της Τρίτης…