Menu
  1. Αρχική
  2. ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ
  3. ΑΡΘΡΑ & ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
  4. ΤΕΧΝΙΚΕΣ
  5. ΕΙΔΗ ΨΑΡΙΩΝ
  6. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
    1. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ - ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ
    2. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ
    3. ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ / E-SHOP
  7. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ
  8. ΘΕΜΑΤΑ
  9. ΝΕΑ
  10. VIDEOS
Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2024

Περιοδικό Βυθός : Ροφός ο Βασιλιάς του Βράχου

Ροφός - Epinephelus Marginatus

Είναι ένα ψάρι που στοιχειώνει τα όνειρα μας και που θεωρείται ψάρι τρόπαιο. Αυτό δεν είναι άλλο από τον «βασιλιά» ροφό. Η επιστημονική του ονομασία είναι epinephelus marginatus και ανήκει στην οικογένεια των σερανιδών. Τον συναντάμε σε βάθος έως 300 μέτρα και στις ελληνικές θάλασσες το βάρος του μπορεί να ξεπεράσει τα 25 κιλά. Είναι ψάρι κοντόχοντρο με πολύ μεγάλο κεφάλι (σχεδόν το 1/3 του ψαριού). Τα δόντια του είναι ψιλά και πριονωτά. Έχει πολύ μεγάλα μάτια και ιδιαίτερα σκληρό κρανίο. Το χρώμα του είναι σκούρο καφέ με ασπροπράσινες κηλίδες ενώ κοιλιά του είναι ανοιχτό καφέ. Δεν συνηθίζει να κινείται σε κοπάδια και ζει σε βραχώδεις σχισμές και σπηλιές.

Συνήθως ο ροφός καταβροχθίζει ότι ελκυστικό βρεθεί κοντά στο θαλάμι του. Τρέφεται με κάθε λογής μικρότερα ψάρια όπως μελανούρια, σκορπίνες και σαργοί, ενώ αγαπημένη του τροφή είναι το χταπόδι και γενικά όλα τα μαλάκια. Επίσης του αρέσουν πολύ τα κυδώνια και τα στρείδια.

Ο ροφός είναι ψάρι ερμαφρόδιτο. Από τον πρώτο χρόνο της ζωής του παράζει αυγά. Τα πρώτα 10 χρόνια είναι γένους θηλυκού, ενώ μετά ξεκινά να μετατρέπεται σε αρσενικό.


Μανώλης Φωτιάδης, ο Μεγαλύτερος Ροφοκυνηγός της Μεσογείου (2ο Μέρος).

Του Νίκου Σταυρόπουλου (ΑΡΧΕΙΟ ΒΥΘΟΣ, ΤΕΥΧΟΣ 117, ΦΕΒ 2002)

  • Αρθρογράφος: Natex Media
  • Αριθμός προβολών: 41263
  • 0 Σχόλια
Μανώλης Φωτιάδης, ο Μεγαλύτερος Ροφοκυνηγός της Μεσογείου (2ο Μέρος).

Η μητέρα του Σταύρου μας είχε όλα τα καλούδια και το πρωινό κόντεψε να γίνει μεσημεριανό, ενώ κοίταγα με απορία τον τελευταίο να καταβροχθίζει στις εφτά το πρωί μετά από ολονύκτιο ταξίδι κάτι μεταξύ χωριάτικου λουκάνικου και γαρδούμπας. Το κατάλαβε και απολογήθηκε σαν μικρό παιδί ότι είχε ένα ολόκληρο χρόνο για να τα γευτεί. Βγήκα στην μικρή βεραντούλα και ακριβώς στις εφτάμιση, ούτε ένα λεπτό παραπάνω ή παρακάτω φάνηκε το κόκκινο αυτοκίνητο - κλούβα και πίσω από το τζάμι η φιγούρα του Μανώλη. Τον αναγνώρισα αμέσως. Θα τον αναγνώριζα παντού, τόσο επίμονα που είχα μελετήσει τις φωτογραφίες του, προσπαθώντας από τις γραμμές του προσώπου να μαντέψω ή να καταλάβω κάτι περισσότερο για αυτόν.

Back To Top