Τα πράγματα φορτώθηκαν από το προηγούμενο απόγευμα στο αμάξι και κάθε ένα πήρε την θέση του όπως τόσες και τόσες φορές, με μια μορφή ιεροτελεστίας, που με τα χρόνια αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα σε κάθε έναν από εμάς. Τις τελευταίες μέρες ο καιρός είχε αλλάξει και η φθινοπωρινή μουντάδα σε συνδυασμό με το ψιλόβροχο μίλαγε μέσα μου… Τέτοια εποχή στο κατώφλι του χειμώνα με ίδιες ακριβώς συνθήκες έχω πάρει πολλά όμορφα ψάρια του είδους και μάλιστα τα μεγαλύτερα μου…

Πιστά στο ραντεβού βγαίνουν ξανά στα ρηχά για να κυνηγήσουν και θα τα συναντήσουμε στα ίδια πόστα. Η ηρεμία σιγά σιγά που επανέρχεται στην ρηχή ζώνη, ξαναζωντανεύει τον άδειο βυθό και έτσι ο υποβρύχιος κυνηγός που κυνηγάει λαβράκια, γνωρίζει με τα χρόνια ότι με τέτοιες ιδανικές συνθήκες, δεν πρέπει η ευκαιρία να πάει χαμένη…

Έτσι και εγώ ήθελα να ξαναζήσω το όνειρο φίλοι μου. Κανένα άλλο ψάρι δεν κάνει την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά, όσο το μεγάλο λαβράκι. Tο μόνο ψάρι που θα “ζηλέψω“ αν το δω στην ψαροβελόνα του ζευγαριού μου είναι αυτό… Ίσως γιατί η δυσκολία του να το φέρεις κοντά σου είναι εφάμιλλη με την σπανιότητα του. Πολλές σκάτζες τις περισσότερες φορές με δύσκολες καιρικές συνθήκες και σε μονότονους βυθούς, που κάνουν το μυαλό και τον δείκτη του χεριού να αδρανεί και εκείνη την στιγμή που μέσα σου τα έχεις παρατήσει και αμφιβάλεις για τις επιλογές σου, εκείνο έρχεται και φεύγει σαν φάντασμα.

Είναι η στιγμή που πρέπει να συγκεντρωθείς για την μια και μοναδική ίσως βολή της ημέρας που θα σε χρήσει τροπαιούχο ή ηττημένο γιατί το μεγάλο ψάρι δεν θα δώσει δεύτερη ευκαιρία. Πρέπει λοιπόν να το αγαπάς πολύ αυτό το θήραμα για να μην τα παρατήσεις και να αφοσιωθείς στο κυνήγι του, πρέπει πολλές φορές να αφήσεις αρκετά άλλα ψάρια να περάσουν χωρίς να πατήσεις την σκανδάλη με τον «κίνδυνο» του να βγεις ατουφέκιστος. Η πανέμορφη σπαθάτη σιλουέτα του που μοιάζει με “ασημένια στήρα”, οι χαλκοπράσινες πινελιές, το μέγεθος και η απαράμιλλη γεύση του το κάνουν το καλύτερο θήραμα του χειμώνα και όχι μόνο και πιστέψτε με είναι σοβαροί λόγοι για να το περιμένουμε καρτερικά.

Έτσι και προχτές μετά από πολλές ώρες στην θάλασσα, η αντοχή μου σε συνδυασμό με την γνώση του τόπου με δικαίωσαν και στην τελευταία σκάντζα της ημέρας ένας πανέμορφος σπαθάτος βασιλιάς λίγο πάνω από τα τρία κιλά έγινε δικός μου… το ψάρι μπήκε με τσαμπουκά από τα δεξιά μου και μιας και είμαι αριστερόχειρας, έμεινα ακίνητος μέχρι να περάσει μπροστά από το όπλο, η βολή έγινε ψύχραιμα στο κατάλληλο σημείο και το μεγάλο ψάρι με σπασμένο σπόνδυλο βυθίστηκε άψυχο μαζί με την βέργα…

Όταν πηγαίνεις για το ψάρι που θες και στο τέλος δικαιώνεσαι, όσα χρόνια και αν περάσουν το αίσθημα της απόλυτης πληρότητας δεν μειώνεται… αυτό είναι το αληθινό ερασιτεχνικό υποβρύχιο κυνήγι. Στο τέλος ένα φιλί για να αποδώσω φόρο τιμής και σεβασμό στον άξιο θηρευτή, που νικήθηκε και βγήκε μάλλον αυθόρμητα…

Το ψάρεμα είχε τελειώσει… Μπήκα στο αμάξι, έβαλα στις επιλογές μου το τραγούδι των Magic de Spell “ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει”… και ρούφηξα μια τζούρα καφέ. H βροχή είχε δυναμώσει και άλλο, φέρνοντας τις μυρωδιές του χειμώνα όλο και πιο κοντά… όμως εμένα προσωπικά ποτέ δεν με τρόμαζε αυτή η εποχή, ίσα ίσα που τα καλοκαίρια που βλέπω τις παραλίες γεμάτες από κόσμο την νοσταλγώ και ο κύριος λόγος βρισκόταν εδώ και λίγη ώρα μέσα στο ψυγείο μου…

 ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO