Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε έναν περίεργο και δύσκολο χρόνο. Απαγορεύσεις και περιορισμοί ήταν πλέον καθημερινότητα και αν για τους περισσότερους συμπολίτες μας ήταν μια φορά δύσκολο, για όλους εμάς τους ανθρώπους της θάλασσας, την στέρηση της αγαπημένης μας δραστηριότητας την νιώσαμε στο δεκαπλάσιο.
Με αυτά και αυτά όμως, να λοιπόν που βρισκόμαστε προ των πυλών του καλοκαιριού και ήδη τα πλάνα των πρώτων ψαρευτικών εξορμήσεων έχουν καταστρωθεί.
Σκέψεις και συναισθήματα είναι μπερδεμένα μέσα μου. Από την μία ο ενθουσιασμός σαν να είμαι μικρό παιδί επειδή επιτέλους θα ξαναβουτήξω και από την άλλη ο προβληματισμός σε τι κατάσταση θα βρίσκομαι, μετά από τόσους μήνες αποχής.
Τότε μου ήρθε στο μυαλό η ανάμνηση του πρώτου ψαρέματος του περσινού καλοκαιριού, του οποίου πάλι είχε προηγηθεί μεγάλη αποχή λόγω καραντίνας, αλλά και λόγω κάποιου προβλήματος υγείας που με κράτησε εκτός ψαροντούφεκου για αρκετούς μήνες.
Ο προβληματισμός και τότε ήταν ο ίδιος. Σε τι κατάσταση θα βρίσκομαι; Θα μπορώ να βουτήξω καλά; Θα μου βγουν οι εξισώσεις;
Αν και ομολογώ πως είχα λίγο άγχος για το πώς θα εξελιχθούν οι βουτιές, ήμουν αποφασισμένος να σβήσω αυτές τις σκέψεις και να πάω στην θάλασσα με την καλύτερη ψυχολογία. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Σαν να είναι όλα φυσιολογικά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Έτσι λοιπόν, μια από τις πρώτες μέρες του Ιουνίου, μας βρήκε με τον Τόλη στην Ανάβυσσο, να ρίχνουμε το φουσκωτό νωρίς το πρωί και να βάζουμε πορεία για Κυκλάδες.
Κάθισα αναπαυτικά μπροστά από την κονσόλα και ρούφαγα με βουλιμία αυτές τις πρώτες στιγμές του ταξιδιού, που τόσο μου είχαν λείψει όλους αυτούς τους μήνες που πέρασαν.
Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, προσεγγίσαμε την ακτογραμμή του νησιού και ήμασταν έτοιμοι να βάλουμε τον εξοπλισμό μας για να ξεκινήσουν επιτέλους οι βουτιές. Αντ’ αυτού όμως, αποφασίσαμε να κάτσουμε για λίγη ώρα για να απολαύσουμε την άγρια ομορφιά του κακοτράχαλου αυτού τοπίου. Τόσο μεν γνώριμο, αλλά πάντα σαγηνευτικό. Εξάλλου και εγώ και ο Τόλης, πάντα βάζαμε σαν προτεραιότητα στις εξορμήσεις μας να περνάμε καλά. Αν φυσικά πιάναμε και κάποιο όμορφο ψάρι, τότε θεωρούσαμε την εκδρομή μας, απόλυτα επιτυχημένη.
Οι πρώτες βουτιές της ημέρας έγιναν σε μικρά και μεσαία βάθη με σκοπό να προσαρμοστούμε ξανά στο υδάτινο περιβάλλον και να δούμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε. Με χαρά διαπιστώσαμε και οι δυο ότι δεν έχουμε χάσει τη φόρμα μας και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στο κυρίως μέρος του ψαρέματος ή αλλιώς «βουρ στον πατσά» που λένε. Το πανέμορφο υποβρύχιο τοπίο, αλλά και οι πολύ καλές ορατότητες, μας έκαναν να ευχαριστηθούμε τις βουτιές στο μέγιστο. Η κίνηση των ψαριών όμως ήταν άκρως απογοητευτική, μιας και το μόνο ψάρι που είχαμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μια μικρή πίγγα.
Αποφασίστηκε αλλαγή τόπου και ύστερα από λίγη ώρα ρίχναμε άγκυρα στο κεφάλι μιας ξέρας, γνωστή στο πανελλήνιο. Έχοντας το γνώθι σαυτόν δεν περιμέναμε και πολλά πράγματα εκεί, όπως και όντως έγινε.
Μιας όμως που είδα ότι βρισκόμουν σε καλή μέρα, αποφάσισα να κρατήσω το δυνατό μου όπλο και να κάνω μια βαθειά βουτιά με την ελπίδα να φανώ τυχερός.
Ο τόπος κάτω δεν φαίνεται από την επιφάνεια και εγώ προσπαθώ να χαλαρώσω όσο καλύτερα γίνεται, μιας και έχουν περάσει αρκετές ώρες και η κούραση αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της. Ο Τόλης με βοηθάει με μια τακουνιά να πάρω τα πρώτα μέτρα και με μερικές πεδιλιές ακόμα, αφήνω την αρνητική πλευστότητα να με βυθίσει. Πλανάρισμα λοιπόν πάνω από το κομμάτι και στο τέλος του τόπου θα διακρίνω με την άκρη του ματιού μου, έναν ωραίο ροφό να στρίβει δίπλα σε ένα μεγάλο μονόπετρο. Το πλάνο της βουτιάς αλλάζει από πλανάρισμα σε Agguato, με σκοπό να πλησιάσω τον ροφό όσο περισσότερο γίνεται. Τον βλέπω έτοιμο να χωθεί στην είσοδο της πέτρας και κάνω βολή. Το ψάρι όμως θα προλάβει να βραχώσει και έτσι, ανοίγω μουλινέ και φεύγω για την επιφάνεια. Εκεί πάντα βρίσκεται το ζευγάρι μου για να φροντίσει για την ασφαλή μου ανάδυση.
Εξηγώ στον Τόλη τι έγινε γιατί ήταν η σειρά του να βουτήξει. Μερικές προσπάθειες αργότερα θα διαπιστώσουμε ότι ο ροφός έχει δουλειά ακόμα για να βγει.
Διάλειμμα λοιπόν πάνω στο σκάφος για την απαραίτητη ξεκούραση και ενυδάτωση πριν συνεχίσουμε. Τότε ένα άλλο σκάφος θα μας πλησιάσει που επάνω είχε δυο καλούς φίλους που είχαμε να δούμε καιρό. Τελικά από ότι φαίνεται πιο εύκολα συναντιέσαι κάπου μεσοπέλαγα, παρά στην πόλη.
Συνέχεια των προσπαθειών με εναλλάξ βουτιές από εμένα και τον Τόλη και λίγη ώρα αργότερα καταφέραμε να φέρουμε το ψάρι σχεδόν ολόκληρο έξω. Η τελευταία βουτιά ανήκε στο ζευγάρι μου όπου με ένα καλό τράβηγμα, ελευθέρωσε τον ροφό και αφού επέστρεψε ασφαλής στην επιφάνεια, απλά τράβηξα το ψάρι κοντά μου με το σχοινί του μουλινέ.
Ήταν ακόμα μεσημέρι. Είχαμε μπροστά μας αρκετές ώρες να ψαρέψουμε. Αποφασίσαμε όμως να σταματήσουμε εκείνη την ώρα. Ένα ωραίο ψάρι μας έφτανε.
Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, αλλάξαμε με χαλαρούς ρυθμούς και κάτσαμε κάτω από την τέντα του σκάφους συζητώντας το ψάρεμα που μόλις είχε λήξει, απολαμβάνοντας για άλλη μια φορά το Κυκλαδίτικο τοπίο πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Όπως κάναμε πάντα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.