Δεν λέω, ήταν εννιά πολύ ενδιαφέροντες μήνες. Εννιά μήνες που τα είχαν όλα. Αγωνία, συγκίνηση, χαρά, άγχος, όνειρα, αλλαγές... ή μάλλον σχεδόν όλα... δεν είχαν ψάρεμα...

Εγώ απ’ την άλλη, όλο Αχ και Βαχ. Δεν χρειαζόταν να πω κάτι παραπάνω, και οι δύο ξέραμε γιατί ξεφυσούσα...

-Κάνε καλή μου υπομονή, μερικοί μήνες είναι θα περάσουν.
-Κάνω, αλλά όχι και μερικοί καλέ μου. Πέντε μήνες είναι ακόμη και όλο βλέπω στον ύπνο μου ότι πάω για ψάρεμα. Άσε το μετά. Ποιός ξέρει πότε θα μπορέσω να πάω...
-Μετά κοριτσάκι μου μη σε νοιάζει, μόλις γεννηθεί το μωρό μας με το καλό, εγώ είμαι εδώ. Θα το κρατήσω όσο χρειαστεί να πας για ψάρεμα! 
-Σίγουρα; Η το λες έτσι;
-Σιγουρότατα. Σου δίνω το λόγο μου!
-Όσο χρειαστεί; 
-Όσο χρειαστεί!
-Καλά, πάω να δω κανένα βίντεο...

Οι περισσότερες μέλλουσες μαμάδες είμαι σίγουρη ότι αφιερώνουν πολύ χρόνο να διαβάζουν άρθρα και να βλέπουν βίντεο σχετικά με την εγκυμοσύνη και τον ερχομό του μωρού, αλλά εγώ, ως γνωστή ψαροτουφεκόπληκτη μέσα στους εννιά αυτούς μήνες είδα αμέτρητα βίντεο σχετικά με το υποβρύχιο ψάρεμα. Μάλιστα δεν μου έφτανε που συνόδευα την προβολή τους με του κόσμου τα «κοσμητικά επίθετα» και τα «γαλλικά» στις αστοχίες και τα ξεψαρίσματα, αλλά σημάδευα και με το δάχτυλο τα ψάρια, σίγουρη πως θα είχα ρίξει και καλύτερα και νωρίτερα. Για τέτοιο ψώνιο μιλάμε...

Αυτό το παιδάκι πια, από την κοιλιά τους έμαθε όλους τους ψαροκυνηγούς. Τι τεχνική έχει ο τάδε, αν χρησιμοποιεί έρμα ο δείνα κλπ κλπ...

Όσο για τον πατέρα, δεν έχω λόγια. Τεράστια υπομονή και κατανόηση και στήριξη, αλλά και πολύ γέλιο. Ειδικά όταν γύριζε από το ψάρεμα που άνοιγα το ψυγείο και έπαιρνα τα ψάρια του αγκαλιά σαν μωρά... μη αναστρέψιμη κατάσταση δηλαδή... η δική μου, ο Γιάννης ήταν καταπληκτικός.

Άφησα τελευταίο τον γιατρό μου, τον Γιάννη (Γιάννης και αυτός) γιατί αυτός και αν τα είδε όλα. Τι σε ελικόπτερο σινούκ του ανακοίνωσα οτι θα μπω πεντέμισι μηνών για γυρίσματα. Τι άδεια να πάω ταξίδι με υποβρύχιο του ζήτησα ένα μήνα μετά. 

-Υποβρύχιο;
-Ναι γιατρέ μου, του Πολεμικού Ναυτικού, έχω πάρει άδεια. Μπορώ να πάω για δυο μέρες σε μια άσκηση; Θα βγει φοβερή εκπομπή!
-...............
-Γιατί γιατρέ μου δεν μιλάς; Τι λέει η βιβλιογραφία; 
-Εσύ παιδάκι μου είσαι μια βιβλιογραφία μόνη σου! Εσύ βρε Γιάννη δεν της λες τίποτα;
-Τι να της πω βρε Γιάννη; όσο ακούει εσένα που είσαι ο γιατρός της, άλλο τόσο ακούει και μένα.
-Αστα, μπλέξαμε οι Γιάννηδες...

Τα γυρίσματα έγιναν κανονικά και “Δόξα τω Θεώ” όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Πέρασαν οι μήνες, ήρθε το μωράκι, κύλησαν και οι πρώτες 40 μέρες και άρχισα τα σχέδια...

-Καλέ μου περνάνε οι μέρες...
-Ναι καλή μου, δεν στο είπα; όποτε θες πήγαινε να το ευχαριστηθείς.
-Τώρα όμως δεν έχει καλό καιρό.
-Θα φτιάξει κοριτσάκι μου, κάνε λίγη υπομονή. (Πόσο υπομονή να κάνει πια αυτός ο άνθρωπος... ήρωας...)
-Καλά...

Βέβαια μετά από τέτοια αποχή τι να μου κάνει ένα ψάρεμα κι δύο. Ήθελα να πέσω με τα μούτρα. Έτσι μου ήρθε η ιδέα!

-Καλέ μου το βρήκα! πάμε Κάσο;
-Κάσο;
-Ναι θα πάρουμε και το μωρό και τα σκυλιά, εσύ θα κυνηγάς και γω θα ψαρεύω. Θα πάρουμε και τη μητέρα μου να κάνει baby sitting!
-Μμμ... Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ. Έχει προγραμματίσει η εταιρία ένα συνέδριο τον άλλο μήνα, αλλά ακόμα δεν είναι σίγουρο. Αν δεν γίνει πάμε, αλλιώς πήγαινε εσύ.

Εγώ είχα πιάσει ήδη το τηλέφωνο.

-Έλα ρε, μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα, οk έκλεισε!

Δεύτερο τηλεφώνημα.

-Ελα ρε, μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα, οk έκλεισε!
-Καλέ μου κανόνισα με Δημήτρη και Θανάση, είναι και οι δύο μέσα. Πότε θα φύγουμε;

Ο Γιάννης τελικώς δεν τα κατάφερε λόγω συνεδρίου, αλλά οι υπόλοιποι πήγαμε και μάλιστα του πήραμε και το αυτοκίνητο για να τραβήξουμε πιο ξεκούραστα το φουσκωτό του Δημήτρη. Βέβαια ο καλός μου είπε να πάρουμε το δικό του φουσκωτό, αλλά προτιμήσαμε το πιο οικονομικό. Μα και αυτός ο Γιάννης προσφέρθηκε να μας το δώσει, χάθηκε ο κόσμος να το γεμίσει καύσιμα; Μισές δουλειές… Α πα πα...

Η μεγάλη μέρα κύλησε σαν νερό και αργά το μεσημέρι φτάσαμε στο νησάκι για δέκα μέρες με τους φίλους μας να μας υποδέχονται στο λιμάνι.

-Καλώς ήρθατε!
-Καλώς σας βρήκαμε καπετάνιε μου!
-Να σας ζήσει το μωρό, καλότυχο.
-Να σαι καλά, τι λέει; ψάρια έχει;
-Έχει, για πες μου σε ποιόν μοιάζει;
-Θα σου δείξω φωτογραφία, τι ψάρια έχει;
-Κατάλαβα, εσύ δεν κρατιέσαι ε;
-Πως το κατάλαβες;;

Συνήθως η πρώτη - δεύτερη βουτιά στο ψάρεμα μου δίνει και το πρώτο ψάρι. Αυτή τη φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά και εγώ ντεφορμέ. Όχι μόνο ήμουν σαν φελός, αλλά με έπιασε και μια αλλεργία στο πρώτο ψάρεμα, που παραλίγο να τα παρατήσω και να βγω στο σκάφος. 

Έβλεπα ψάρια και δεν μπορούσα να βουτήξω ούτε στα 3 μέτρα. Πνιγόμουν από τον βήχα. Στην αρχή τρόμαξα αλλά μετά συνειδητοποίησα πως πρέπει να προκλήθηκε από ένα αποσυμφορητικό που έβαλα στη μύτη και για κάποιο λόγο μου έκανε αλλεργία. Σκέφτηκα λοιπόν οτι πρώτη μέρα είναι θα περάσει και αύριο θα είμαι καλύτερα. 

Όμως και την επόμενη δυσκολευόμουν στις βουτιές και ας μην είχα αλλεργία και τότε κατάλαβα οτι η 9μηνη αποχή την είχε κάνει τη ζημιά της. Ευτυχώς τα αγόρια πήγαιναν καλά και είχα μια παρηγοριά.

-Δεν πειράζει καλή μου, θα τη βρεις τη φόρμα σου. Εμείς εδώ είμαστε μια χαρά, μην έχεις κανένα άγχος. (Ο ήρωας στο τηλέφωνο)
-Κοίτα να δεις που δεν έχω άγχος για το μωρό και έχω για τα ψάρια.
-Εσύ δεν αγχώνεσαι για τα ψάρια, το ξέχασες; Έχεις πολλές μέρες μπροστά σου, θα δεις θα πάνε όλα καλά.
-Μακάρι...

Και να πω οτι δεν τα έβλεπα. Όλοι οι εύκολοι ροφοί σε μένα τύχαιναν.

Τρίτη μέρα πέφτω πρώτη από τη βάρκα και τα αγόρια ακολουθούν. Βλέπω ένα ψάρι κάνα πεντάρι κιλά να με κοιτάει και να μπαίνει κάτω από μια πλάκα σχετικά εύκολη. Είχε ένα ρεύμα ενοχλητικό και είπα στα αγόρια που είχαν φτάσει στο μεταξύ να κάτσουν να τον ψάξουμε. 

Βουτάω πρώτη, ψάχνω τίποτα. Ανεβαίνω βουτάει ο Δημήτρης, ψάχνει καλύτερα, τίποτα. Ανεβαίνει πάει ο Θανάσης απ’ την άλλη και κουτουλάει πάνω στο κεφάλι του. Μπαμ και πάρτον κάτω τον ροφό, η μάλλον πάνω.

Συνεχίζουμε το ψάρεμα, σε κοντινή απόσταση, αλλά επειδή δεν με πήγαινε καλά με τους ροφούς το έριξα στα λιανά να χορτάσω τουφεκίδι. 

Φτάνω σε μια ωραία αποχή και βλέπω έναν ροφό ίδιου μεγέθους με τον προηγούμενο που είχε όρεξη για παιχνίδια. Μπαινόβγαινε σε ένα σπάσιμο και με κοίταγε. Ψάρι στην ψαροβελόνα που λέει και ο Γιάννης όταν κάποιο ψάρι είναι τόσο σίγουρο. Όχι όμως στη δική μου....

Χαλαρώνω καλά, βουτάω, πλησιάζω, αυτός νομίζει οτι μου κρύβεται αλλά το μισό του κεφάλι είναι στη διάθεσή μου, πατάω τη σκανδάλη και ρίχνω στο γάμο του καραγκιόζη. Απίστευτο! Τέτοιο ψάρι και αστόχησα. Και μετά μου φταίει η αποχή απ’ το ψάρεμα. Η βλακεία μου φταίει που δεν είμαι ικανή να σκοτώσω ένα ψαρι που με κοιτάει. Τι να πω στα αγόρια; Τι να πω του Γιάννη στο τηλέφωνο; Οτι έχασα την ικανότητα μου στο ψάρεμα; Πήγαινα να σκάσω. 

Γιατί αν υποθέσουμε ότι σε κάθε ψάρεμα συναντάμε ένα ή δύο καλά ψάρια, εγώ το είχα τερματίσει. Δηλαδή μετά απ’ αυτό τι; 

Φυσικά όλα αυτά δεν τα μοιραζόμουν με τα αγόρια γιατί δεν ήθελα να τους προβληματίσω αλλά και γιατί περνούσαμε πολύ ωραία όλες τις ώρες. Εμένα μπορεί να με έτρωγε λίγο η αγωνία αν έχασα την ψαρευτική μου ικανότητα, αλλά ήταν νωρίς να βγάλω συμπεράσματα. Από την άλλη είχα τον Θανάση που υποστήριζε πως τώρα που έγινα μάνα δεν θα ψαρεύω όπως παλιά. Μα είναι δυνατόν; Οχι δεν το δεχόμουν. Βέβαια τα γεγονότα άλλα έδειχναν....

Την επόμενη μέρα η κατάσταση χειροτέρεψε. Ψάρευα πάλι δίπλα στα αγόρια όταν βλέπω ξαφνικά από μακριά ένα μεγάλο ψάρι. Το ακολούθησα να δω που θα πάει, αλλά η συμπεριφορά του δεν έδειχνε ροφό νευρικό η ανήσυχο. Αντιθέτως συμπεριφερόταν σαν αυτά τα νεόφερτα ψάρια, που βλέπουν ψαροκυνηγό και τον κοιτούν με απορία, μέχρι να φάνε την τουφεκιά...

Ωραία, θα πάρω την εκδίκησή μου σκέφτηκα και ήδη το ονειρευόμουν στην ψαροβελόνα. Πόσο λάθος...

Το ψάρι ήταν 7-8 κιλά και κάποια στιγμή μετά από αρκετή παρακολούθηση μπήκε σ’ ένα μεγάλο μονόπετρο. Μέχρι να χαλαρώσω ξαναβγήκε. Μιλάμε για ΤΟ εύκολο ψάρι και όπως τα υπολόγιζα έγιναν τα πράγματα, τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος. 

Προσγειώθηκα στο βυθό λίγο πιο μακριά, και μόλις πλησίασα τον είδα να με κοιτάει με μια τάση να χαθεί στο μονόπετρο, αλλά ακίνητο. Τόσο ώστε να του ρίξω και να τον πετύχω. Το ότι ξεψάρισε είναι άλλο καπέλο...

Δεν ξέρω πως έγινε πάλι αυτό, ή μάλλον ξέρω. Απ’ τη λαχτάρα μου έριξα και από μακριά και επιπόλαια με τη βολή να τον βρίσκει στα ψαχνά πίσω από το κεφάλι. Με ένα τίναγμα το ψάρι πέταξε τη βέργα και χάθηκε στα σκοτάδια της πέτρας... Εδώ ταιριάζει η φράση «και κλάμα η κυρία».

Έψαξα το μονόπετρο, χωρίς αποτέλεσμα, κάτι που βαθιά μέσα μου ήξερα από πριν. Εδώ κάτι δεν πήγαινε καλά, είχα χάσει την ψαρευτική μου ικανότητα; Αυτή η ερώτηση με έτρωγε και δικαιολογίες πλέον δεν χωρούσαν. 

Γύρισα στα αγόρια που μόλις είχαν βγάλει ένα ψάρι κάνα εξάρι κιλά με τα μούτρα κατεβασμένα.

-Ωραίο ψάρι ρε, μπράβο σας!
-Ευχαριστούμε, Τι έχεις;
-Έχασα πάλι ένα ψάρι και ήταν και καλός.
-Πως; Που;
-Εδώ δίπλα.
-Πάμε! 
-Μπα, την έφαγε και ξεψάρισε, έχει κρυφτεί.
-Έλα ρε δεν πειράζει, θα βρεις άλλον.
-Ναι και θα τον ξαναχάσω... Πάω να βαρέσω σκάρους.

Η αλήθεια είναι πως τη νύφη τη πλήρωσαν οι σκάροι. Γέμιζε λέπια το φουσκωτό από το καθάρισμα τους κάθε μέρα. Τα αγόρια έξυναν ροφούς και γω σκάρους και σαργούς...

Αλλά αν εξαιρέσουμε την αψαρία μου, περνούσαμε πολύ καλά. Και καθώς κυλούσαν οι μέρες χαλαρώναμε όλο και πιο πολύ. Μπορεί να κουραζόμαστε στη θάλασσα, αλλά δεν μας απασχολούσε τίποτα άλλο εκτός από τον καιρό της επόμενης μέρας και την επιλογή του τόπου. 

Έτσι λοιπόν και γω χαλάρωσα και έπαψε να με απασχολεί το οτι δεν έβγαζα ροφούς. Άλλωστε και με τον Θανάση που ψαρέψαμε στον καιρό, δύο φορές με τον Δημήτρη να μας κάνει τον βαρκάρη, είδαμε ψάρια που δεν μπορέσαμε να τα βγάλουμε. Συμβαίνει λοιπόν και στις καλύτερες οικογένειες. Εκεί που έδινα ροφούς σε φίλους και γνωστούς όταν γύριζα από το ψάρεμα, τώρα θα δινω σκάρους και σαργούς. Την έκτη μέρα ο καταψύκτης που είχαμε πάρει μαζί κόντευε να γεμίσει. 

Μετά από μια βδομάδα έβαλε καιρό. Ψαρέψαμε λίγες ώρες στα υπήνεμα και μόλις τον γύρισε, πήραμε το φουσκωτό να πάμε κάπου ήσυχα να καθαρίσουμε τα ψάρια.

Μπήκαμε σε ένα κόλπο που «έκοβε» αλλά γύρω γύρω είχε καιρό και ρεύμα. Τα αγόρια πήραν τα μαχαίρια και τα ξυστράκια και γω το όπλο μου.

-Που πάς;
-Θα κάνω μια βουτιά.
-Να έρθω μαζί σου;
-Οχι ρε εδώ δίπλα θα είμαι.
-Να έρθω εγώ;
-Ρε πάω να δω ένα κομμάτι που θέλω και θα γυρίσω, ούτε 50 μέτρα μακριά δεν είναι. 
-Ότι χρειαστείς μίλησέ μας. 

Παράπονο δεν έχω, κύριοι και οι δύο. Ακόμα και στο καθάρισμα με βοηθούσαν.

Εμένα όμως κάτι με έτρωγε. Εκεί στο γύρισμα του καιρού είχε ένα κομμάτι που από την πρώτη μέρα ήθελα να ψαρέψω, αλλά όλο επιλέγαμε άλλους τόπους. Έπεσα στο νερό και όλα ήταν μια χαρά, καθώς όμως πλησίαζα το ρεύμα ήταν αισθητό. Είχε και κύμα. Ο καιρός έμπαινε φρέσκος απ’ το πέλαγος και η κίνηση ήταν έντονη.

Τον είδα από μακριά. Και με είδε και αυτός. Σήκωσα το κεφάλι και ο Θανάσης με κοίταγε. Του έκανα σήμα ότι όλα είναι εντάξει και πόντισα τη σημαδούρα. Το ψάρι μπήκε εκεί που δεν έπρεπε. Συμπαγής βράχος με σπάσιμο από τη μία και από την άλλη και ενα μονόπετρο στη μέση. Εκεί τρύπωσε αλλά για κάποιο λόγο ήμουν πολύ ήρεμη. Και αποφασισμένη. Στην πρώτη βουτιά δεν τον είδα. Τον είδα στη δεύτερη στο πιο στενό σημείο της πέτρας, αλλά την ώρα που διόρθωνα το όπλο, ένας πολύ δυνατός μεταλλικός θόρυβος με κατατρόμαξε και πετάχτηκα στην επιφάνεια! 

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που άκουσα, μέχρι που είδα σε κοντινή αποσταση να περνάει το ΠΡΕΒΕΛΗΣ που έφευγε απ’ το νησί και το μυστήριο λύθηκε.

Ακούστηκε βέβαια την πιο ακατάλληλη στιγμή, αλλά μετά από λίγο ήμουν και πάλι έτοιμη να βουτήξω. Μόλις έσπασα τη μέση, μια σιγουριά με κυρίευσε. Ο κυνηγός μέσα μου είχε επιστρέψει. Το ψάρι ήταν στριμωγμένο στο ίδιο σημείο, αλλά ο κύριος Στέλιος, το όπλο μου, με έβγαλε ακόμα μια φορά ασπροπρόσωπη. Η βέργα το βρήκε σχεδόν στο μυαλό και με δυο κινήσεις το έβγαλα στην ίδια βουτιά και χωρίς κόπο. 

Στην επιφάνεια με το ψάρι στην αγκαλιά ξαφνικά δεν είχα καμία αμφιβολία. Ήμουν και πάλι ο ψαράς που είχα αφήσει στην άκρη πριν από 11 μήνες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Γύρισα στα αγόρια με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Δεν με ενδιέφερε αν θα έβγαζα άλλα ψάρια μέχρι να φύγουμε. Είχα νικήσει τους δαίμονές μου.

Είπα δεν με ενδιέφερε αν θα έβγαζα άλλα ψάρια μέχρι να φύγουμε απ’ το νησί, όχι γενικά…

-Είδες καλή μου που ανησυχούσες; 
-Ναι ευτυχώς όλα μια χαρά, είμαι πολύ χαρούμενη! 
-Και μεις εδώ δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Περνάμε τέλεια.
-Χαίρομαι γιατί τώρα που βρήκα τη φόρμα μου, δεν έχω σκοπό να την ξαναχάσω.
-...Τι εννοείς;
-Εννοώ πως δυο φορές τη βδομάδα από δω και πέρα θα πηγαίνω για ψάρεμα.
-Καλή μου εγώ δουλεύω, ποιός θα κρατάει το μωρό; 
-Εσύ Γιάννη μου στα ρεπό σου! Αφού είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου!