Από το πρωτάθλημα του 1962.
Ο Γ. Σαρρής με τα κύπελλα στο αρματαγωγό «Δανιόλος».
Όταν το περασμένο καλοκαίρι αποφάσιζα να γράψω ένα αφιέρωμα στους πρωταθλητές του ψαροτούφεκου της περιόδου 1956 – 1970, ο πρωταθλητής για τον οποίο ήξερα τα λιγότερα από όλους, ήταν ο Γιώργος Σαρρής. Δεν τον γνώριζε κανείς προσωπικά από τους παλαιμάχους που είναι ακόμα στη ζωή και είχα καταφέρει να εντοπίσω, και μάλιστα κάποιος από αυτούς μου είχε μεταφέρει σαν γεγονός ότι ο Σαρρής είχε πεθάνει. Χρειάστηκε η δημοσίευση του άρθρου μου στα τεύχη Ιουλίου και Αυγούστου του «Βυθού» για να δημιουργηθεί στην Αθήνα των 5 εκατομμυρίων ανθρώπων ο τελευταίος επικοινωνιακός σύνδεσμος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν του ψαροτούφεκου. Κάποιοι έδειξαν το περιοδικό στην οικογένεια του Σαρρή και η εγγονή του επικοινώνησε με το Βυθό. Ο Γιώργος Σαρρής είναι εδώ μαζί μας στα 97 του, με τα μυαλά του «τετρακόσια» και τη χειραψία σφιχτή σα «μέγγενη»…
Δε χρειάζεται να γράψω ότι η ντροπή μου για τη γκάφα που είχα διαπράξει να τον «στείλω» στον άλλο κόσμο, μετριάστηκε αρκετά από τη χαρά μου που θα είχα την ανέλπιστη ευκαιρία να συνομιλήσω με τον πρωταθλητή Ελλάδος 1962 και 1966. Πήρα το Γιώργο Τσουκαλίδη, παλαίμαχο αθλητή της Βουλιαγμένης και ανηφορίσαμε για τη Λυκόβρυση που είναι το σπίτι του «παππού». Η Μαρίνα Κούλη, εγγονή του Σαρρή, μας οδήγησε στην πόρτα του σπιτιού και ο Σαρρής μας περίμενε στο κατώφλι με τη μαγκούρα στο χέρι. Με την τραγιάσκα να σκεπάζει τη φαλάκρα που είχε από νέος, είχε ακόμα εκείνη την αποφασιστικότητα στο βλέμμα που βλέπει κανείς στις φωτογραφίες του 1960. Η σύζυγός του μας έφτιαξε καφέ και η κουβέντα πήρε αμέσως μπροστά:
«Τι θες να μάθεις;», με ρώτησε ο Σαρρής περνώντας στο θέμα. Δύσκολη ερώτηση. Πώς να διαλέξεις τι θες να μάθεις από τις δεκαετίες του '50, του '60 και του' 70 σχετικά με το ψαροτούφεκο στην Ελλάδα; Τι ήταν αυτό που θα μου έλεγε ένας από τους σκαπανείς του ψαροτούφεκου παγκοσμίως που θα μπορούσε να αλλάξει την αντίληψή μου για την εποχή αυτή;
Ο Έφορος υ/β αλιείας της ΕΟΥΔΑ το 2013 και συντάκτης του ΒΥΘΟΥ Νίκος Καμπάνης, με τον 97χρονο πρωταθλητή Ελλάδος υ/β αλιείας 1962 και 1966 Γιώργο Σαρρή.
Η απάντηση είναι, τίποτα συγκεκριμένο. Ήθελα απλώς να πάρω τη γεύση από το ταξίδι του ανθρώπου αυτού μέσα από τα μάτια του για να το συγκρίνω με το δικό μου. Ήθελα να δω αν αυτά που με οδήγησαν εδώ θα κλονίζονταν, ή αν θα βγαίνανε δυναμωμένα μέσα από την άμεση επαφή με έναν από τους αυθεντικούς εκφραστές της «πρώτης» εποχής, ουσιαστικά έτη φωτός μακριά από τη δική μου. Από τα πραγματικά περιστατικά της ζωής του Σαρρή, μόνο για ένα είχα πραγματικά βασανιστική περιέργεια: Να μάθω πώς στο διάολο έπιασε το φαραώ του 1962 και πήρε το πρωτάθλημα στην Κέρκυρα μέσα από τα χέρια του Σκιαδόπουλου...
«Τι να θέλω να μάθω κ. Γιώργο», του απάντησα. «Όλα θέλω να μου τα πεις, τώρα που τα έχεις πίσω σου. Τώρα που ανοίγουνε τα αρχεία της KGB, θέλω να μου τα πεις χαρτί και καλαμάρι!». Και μας είπε κάμποσα ο Σαρρής, με ειρμό απίστευτο ακόμα και για νέο άνθρωπο. Η μνήμη του για κάποια περιστατικά ήταν κρυστάλλινη, σα να γίνανε χτες και οι απαντήσεις του με απίστευτες λεπτομέρειες, τις οποίες επιβεβαίωνα από τα χαρτιά που είχα μαζί μου. Αλλά αυτό που αξίζει να πω για το Σαρρή πριν αναφέρω γεγονότα για τη ζωή του, είναι η μετριοπάθειά του, η οποία ως κυρίαρχο συστατικό του χαρακτήρα του στηρίζεται σε πολύ φιλοσοφημένη αντίληψη για τους ανθρώπους και τα κίνητρά τους στη ζωή και σε μια ευθυκρισία και αποφασιστικότητα, που όμως οδήγησαν σε μετριοπάθεια και δεν τροφοδότησαν την αυταρέσκεια ή τον εγωισμό. Ο Σαρρής υπήρξε «κάποιος» στη ζωή του. Ακόμα και σήμερα στην Πεύκη πολλοί έχουν να λένε πως στη γειτονιά τους έχουν έναν από τους κορυφαίους της Ελλάδας στο ψαροτούφεκο. Όμως, ο ίδιος παραμένει απλός και γνήσιος σα μικρό παιδί. Κι αν αισθάνομαι υποχρέωση να μεταδώσω κάτι από τη γνωριμία μαζί του, είναι αυτό.
Τα μοναδικά πράγματα στο
σπίτι του κου Σαρρή που θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν του είναι μια μάσκα, δύο βατραχοπέδιλα, ένα ψαροτούφεκο με λάστιχο, μια κουκούλα κι ένα μαχαίρι που τα έχει κρεμασμένα στον τοίχο σαν εικονοστάσι μαζί με ένα αναμνηστικό δίπλωμα από το πανελλήνιο του 1960. Πράγματα παλιά, αλλά αυθεντικά, σαν τον ίδιο το Γιώργο και τη ζωή του. Πράγματα που δίνουν το στίγμα του καλύτερα από τα κύπελλα που τα χρησιμοποίησε κάπου που του ήταν πιο χρήσιμα από τον τοίχο ή τη βιβλιοθήκη.
Είναι ωραίο να γνωρίζεις από κοντά έναν άνθρωπο για τον οποίον είχες ακουστά για κάτι αξιόλογο που έκανε και να αποδεικνύεται ανώτερος ο ίδιος από εκείνο που έκανε. Λέξη δεν είπε ο Σαρρής για τα πρωταθλήματα, κύπελλο δεν είχε στο σπίτι του και πικρία δεν έβγαλε για κανέναν από τόσα χρόνια ζωή. Δύσκολα πράγματα, δυσεύρετα, από εκείνα που ζηλεύω πραγματικά. Αν βοηθάει η θάλασσα να γίνεσαι έτσι, πρέπει όλοι να πηγαίνουμε περισσότερο κοντά της. Η πατρίδα θα βελτιωθεί αυτόματα... Αν από την άλλη δεν είναι θέμα θάλασσας και είναι θέμα βιοπάλης, πάλι το μέλλον μας φαντάζει καλύτερο τώρα που θα χρειαστεί οι περισσότεροι να μοχθήσουμε πραγματικά στη ζωή μας...
Η ιστορία του
Ο Σαρρής κατάγεται από τα Χανιά της Κρήτης, έζησε όμως στον Πειραιά, όπου δούλευε στο εργοστάσιο του ΟΣΕ στα τραίνα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατασκεύασε εκ του μηδενός ψαροτούφεκο στις αρχές της δεκαετίας του '50. Το αντέγραψε από ένα γαλλικό που του είχε φέρει κάποιος από το εξωτερικό. Έπεφτε στο Τουρκολίμανο και βάραγε κέφαλους και άλλα ασπρόψαρα και άρχισε να κατασκευάζει ψαροτούφεκα ελατηρίου και να τα πουλάει. Μάλιστα όταν ξεκίνησε ο Κολάρος τη Balco του είχε ζητήσει να συνεταιρισθούν, αλλά ο Σαρρής δεν θέλησε.
Φωτό άκρα: Ο σαργός φαραώ του Γ. Σαρρή στο πρωτάθλημα του 1962, ζύγιζε 3,650 κιλά.
Φωτό κέντρο: Το 1962 με ψαροτούφεκο ελατηρίου.
Πολύ γρήγορα απέκτησε σακάκι φόρμας και έφτιαξε και στεγανούς φακούς για να φωτίζει κάτω από τις πέτρες. Από τη δουλειά του δίνανε συνέχεια άδειες για να τους φέρνει ψάρια. Πήγαινε με το λεωφορείο στο Φάληρο και στον Αγ. Κοσμά και ψάρευε. Τα ψάρια τα πουλούσε και έβγαζε αρκετά χρήματα. Έπιανε πολλά. Στον Αγ. Κοσμά, μάλιστα, τα ψάρια του τα αγόραζε μια κυρία κάθε μέρα και τα χάριζε σε κάποιο ίδρυμα για παιδιά. Μετά απέκτησε κάποιο τρίκυκλο και με αυτό γύρισε όλη την Ελλάδα ψαρεύοντας. Και στην Κρήτη πήγαινε πολύ για ψάρεμα. Ήταν ο τόπος του και ακόμα πηγαίνει τα καλοκαίρια, αλλά τότε κατέβαινε συχνά για ψάρια. Είχε φίλους καϊκέρηδες και πηγαίνανε μαζί. Παραγάδια αυτοί, ψαροτούφεκο αυτός και η παρέα του. Μια φορά στην Κρήτη έπιασε σούρουπο 10 σαργούς 20 κιλά από μια τρύπα στα 3 μέτρα νερό...
Ήταν από την αρχή (πριν ακόμα γεννηθεί Ομοσπονδία και πρωτάθλημα) αθλητής του Συνδέσμου Ερασιτεχνών Αλιέων Αθηνών με έδρα τον Πειραιά (Τουρκολίμανο)... Μετείχε στα πανελλήνια 1956 (δεν έχουμε την κατάταξή του), 1957 (8ος), 1959 (5ος), 1960 (13ος), 1962 (1ος), 1966 (1ος), 1967 (10ος) και 1972 (20ος) και ήταν διεθνής με την Εθνική Ομάδα σε 2 αποστολές του 1962.
Το 1962, στο πανελλήνιο της Κέρκυρας (22.7.62) ο Σκιαδόπουλος πήρε το μεγαλύτερο ψάρι στο πρωτάθλημα αυτό (ροφός 10,4 κιλών), αλλά έχασε τον τίτλο για 630 βαθμούς από το Σαρρή, ο οποίος έπιασε 34 ψάρια. Ο Σκιαδόπουλος ήταν Κερκυραίος και πρωταθλητής στην Κύμη το 1959. Ήταν τρομερό την εποχή εκείνη να κερδίσεις μέσα στην Κέρκυρα (που είχε την ελίτ των Ελλήνων ψαροκυνηγών) με άσπρα ψάρια. Τα μέγιστα στην επιτυχία του Σαρρή συνέβαλε ένας σαργός φαραώ 3,650 κιλά. Επιτέλους έμαθα από το στόμα του ίδιου του πρωταθλητή πως πιάστηκε αυτό το ψάρι...
Τον πλανάρισε στα 3 μέτρα νερό. Στην πρώτη βολή του σκίστηκε, όμως κατάφερε να τον ξαναχτυπήσει ημιθανή και να τον πιάσει στα χέρια του. Πάντως, το 1966 που ξανακέρδισε στην Κέρκυρα ο Σαρρής, φαραώ δε βάρεσε. Ήταν «σκούπα» στα ρηχά και οι πολλές βουτιές που πραγματοποιούσε στο μικρό βάθος δεν ήταν εύκολο να ξεπεραστούν από κάποια μεγαλύτερα ψάρια που ενδεχομένως πιάνονταν σε μεγαλύτερο βάθος με πολύ μεγαλύτερες καθυστερήσεις.
Η εθνική Ελλάδος του 1962. Από αριστερά καθιστοί οι Μακρής, Σαρρής, Σκιαδόπουλος.
Πάντως, ο Σαρρής έπιανε πολλά μαύρα κι ας είχε τη φήμη του «ασπρά». Τους ροφούς τους καρτέρευε στο προθαλάμι κι αν δεν τα κατάφερνε την πρώτη φορά ή τη δεύτερη, επέστρεφε πάντα μέχρι να πιάσει το ψάρι, το οποίο είχε ελάχιστες πιθανότητες να του ξεφύγει.
Με άλλους αθλητές της εποχής του δεν έκανε παρέα. Γι’ αυτό και χάθηκαν τα ίχνη του όταν αποχώρησε.
Το 1962, μετά το πανελλήνιο της Κέρκυρας, έγινε το 1ο Ευροαφρικανικό Πρωτάθλημα της CMAS (μέχρι τότε διεξαγόταν μόνο Ευρωπαϊκό χωρίς τη ζώνη της Αφρικής) στα νησιά Tremiti στην Αδριατική. Το χρονικό της αποστολής σώζεται ολόκληρο στην έκθεση του αρχηγού αποστολής Σπύρου Μακρή προς την Ομοσπονδία. Οι Κερκυραίοι Μακρής και Σκιαδόπουλος πήγαν με το ferry από την Κέρκυρα στο Brindisi όπου στις 2.8.62 αφίχθη και ο Σαρρής, ο οποίος είχε πετάξει με το αεροπλάνο στη Ρώμη. Από το Brindisi η αποστολή πήγε με λεωφορείο στο Termoli και από εκεί με πλοίο στα Tremiti.
Όταν πήγε η καμαριέρα το Σαρρή στο δωμάτιό του, εκείνος σάστισε και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Η καμαριέρα περίμενε να σηκωθεί ο Σαρρής και διόρθωσε το κάλυμμα του κρεβατιού να είναι τεντωμένο. Από όλο το ταξίδι στην Ιταλία, στο Σαρρή αυτό το περιστατικό έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση: «Δεν ήξερα εγώ από τέτοια, ήμουν «μπουνταλάς»», ομολόγησε.
Ο αγώνας την πρώτη ημέρα έγινε στις 4.8.62 στο νησί Cretaccio και ο Μακρής κατέλαβε τη 10η θέση (5 ψάρια 5.710 βαθμούς) και ο Σαρρής τη 12η (4 ψάρια 4.520 βαθμούς). Ο Σκιαδόπουλος δεν κατατάχτηκε καθώς ο σάκος του με δύο ψάρια 3,5 κιλών περίπου έπεσε στη θάλασσα και χάθηκε. Ο Σαρρής θυμάται ότι το σάκο διατηρούσε ο Σκιαδόπουλος στο νερό και εν πλω για να είναι τα αλιεύματα φρέσκα. Κάποια στιγμή κόπηκε το κορδόνι και πήγε το σακί στον πάτο. Ο Μακρής ζήτησε μπουκάλα να κατέβει να πιάσει το σάκο, αλλά όλες οι μπουκάλες ήταν άδειες, χρησιμοποιημένες από τους ρεπόρτερ του αγώνα...
Τη δεύτερη ημέρα ο Σαρρής ήταν 14ος (7 ψάρια 8.820 βαθμούς). Στην τελική βαθμολογία κατέλαβε τη 17η θέση ανάμεσα σε 27 αθλητές. Ο Μακρής ήταν 20ος (6 ψάρια 6.605 βαθμούς) και 18ος στην τελική κατάταξη, ενώ ο άτυχος την πρώτη ημέρα Σκιαδόπουλος, τη δεύτερη ημέρα κατατάχτηκε 10ος με 1 ψάρι 9.160 βαθμούς) και τελική θέση την 15η. Η Ελληνική ομάδα ήταν 6η ανάμεσα σε 9 χώρες. Το μεγαλύτερο ψάρι του πρωταθλήματος ήταν ροφός 27,3 κιλών του Ιταλού τελικού πρωταθλητή Vincenzo Paladino.
Το επίσημο πρόγραμμα του Ευρωαφρικανικού Πρωταθλήματος 1962 στα νησιά Τρέμιτι & το επίσημο πρόγραμμα του 4ου διεθνούς κυπέλλου Ustica.
Στην επιστροφή στο Termoli ο Μακρής αγόρασε του Σαρρή σακάκι αξίας 140 δρχ. «δεδομένου ότι αι αποσταλείσαι φόρμαι ήσαν λερωμέναι σε βαθμόν που να μη φοριούνται»... Η αποστολή πήγε στη συνέχεια στη Νάπολη όπου διέμεινε 3 ημέρες και κατόπιν μετέβη στο Παλέρμο για να λάβει μέρος στο 4ο διεθνές πρωτάθλημα της Ustica. Στην Ustica, στις 11 Αυγούστου 1962 η ομάδα παρακολούθησε το παγκόσμιο ρεκόρ ελεύθερης κατάδυσης του Enzo Majorca στο βάθος των 51 μέτρων. Το βράδυ της ίδιας ημέρας έγινε επίδειξη μόδας πλαζ στο ξενοδοχείο που διέμεναν οι ομάδες.
Την επόμενη, 12.8.1962 έγινε το πρωτάθλημα της Ustica, όπου ο Σαρρής κατατάχθηκε 14ος με 3.110 βαθμούς ανάμεσα σε 30 αθλητές. Η εθνική ήταν 3η ανάμεσα σε 10 ομάδες.
Ο Σαρρής υπήρξε ψαράς, αθλητής και οικογενειάρχης στη ζωή του και ήταν «γνήσιος» σε όλα του. Και η ζωή φυσικά τον αντάμειψε με όλα όσα πραγματικά έχει να σου προσφέρει. Τώρα στα γεράματά του έχει ακόμα την υγειά του, έχει σύντροφο που τον παραστέκει, έχει παιδί κι εγγόνια που τον υπεραγαπάνε και είναι και τα δύο στον αθλητισμό. Κι έχει και περιβόλι μπροστά στο σπίτι του και του επιτρέπει ο Θεός ακόμα να το σκαλίζει. Όποιος ξέρει αν η ζωή έχει κάτι καλύτερο να δώσει σε κάποιον, να μου το πει κι εμένα, γιατί ειλικρινά το αγνοώ...
Φεύγοντας, ο Τσουκαλίδης πείραξε το Σαρρή και τον ρώτησε αν έχει ρακί... Όποιος πει τέτοια κουταμάρα σε Κρητικό, πίνει ρακί στη μία το μεσημέρι, όρθιος και νηστικός μέχρι να το πάρει πίσω... Αφού δεν τρακάραμε στο δρόμο της επιστροφής, όλα τέλειωσαν καλά. Και στο μυαλό μας τώρα είναι πως θα μαζέψουμε ένα βράδυ όλους τους «θρύλους» μαζί για ένα κρασάκι και κουβέντα για ανούσια πράγματα. Γιατί όπως έχουνε διδαχθεί καλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι της θάλασσας στη ζωή τους, κουβέντες και ουσία είναι πράγματα αντίθετα...