Περιοδικό Βυθός : Νέο Τεύχος

Δύο μικρά καταπράσινα μάτια ήταν σαν να έφεγγαν μέσα στην θολούρα του νερού και ίσα που διέκρινα τις διάφανες βεντάλιες της σφυρίδας, που με παρατηρούσε δεξιά μου γεμάτη περιέργεια και τσαμπουκά που μπήκα στον χώρο της. Έκλεισα τον αγκώνα για να γυρίσω το 100αρι τουφέκι 90 μοίρες, χωρίς να ακουστούν τα λάστιχα και της έστειλα μια βέργα χωρίς πολλά...

Κι εγώ, βέβαια, που ξέρω τι γίνεται και που ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το Vigo, γιατί πιστεύω πως αυτά που γίνανε στο Ελσίνκι έπρεπε να έχουν γίνει εκεί, πάλι δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το «κάζο» που κάναμε στους Ευρωπαίους. Δεν είναι η νίκη που με ξενίζει. Κι ο Δεγαΐτας είχε τα ψάρια και τον τρόπο για το χρυσό το 2007 και ο Σιδέρης το 2008. Αλλά θα ήτανε χρυσά «ματωβαμένα» βαθμολογικά, όπως αρμόζει σε διεθνή πρωταθλήματα… Ετούτη εδώ την πρωτιά, την ξέραμε όλοι από το τέλος της πρώτης ημέρας. Με το Μακρή κοιτάγαμε τους ανυποψίαστους Ισπανούς και γελούσαμε, κάναμε πλάκα, επειδή δεν μπορούσανε οι άνθρωποι να φανταστούνε τι θα βλέπανε την άλλη μέρα στο ζύγι… Κι εμείς βέβαια ξέραμε, αφού ανακρίναμε κάθε βράδυ το Χάρη Αντωνάκη, βαρκάρη του Μανώλη… Η δεύτερη τράπεζα ήταν η «καλή» του αθλητή μας. Είχε βρει σε βάθη από 23 έως 30 μέτρα 11 μπακαλιάρους και τρεις σκορπίνες. Άπαξ και είχε κερδίσει την πρώτη ημέρα, δεν υπήρχε ελπίδα για κανέναν τη δεύτερη… Ave Caesar, morituri te salutant!

Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πραγματική και όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2011. Προκειμένου να μπορέσω να περιγράψω τα γεγονότα, η ύπαρξη του «ημερολόγιου σκάφους» έπαιξε σημαντικό ρόλο κυρίως ως προς το να θυμηθώ με ακρίβεια όσα συνέβησαν εκείνη την ήμερα, καθώς και αυτά που ακολούθησαν.  Τα κείμενα αυτού του άρθρου, είναι παρμένα ατόφια από το ημερολόγιο, όπου οι περιγραφές είναι ακριβείς σε κάθε τους πτυχή και οι αναμνήσεις έχουν κρατηθεί ζωντανές με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο. Αυτό έχει σαν στόχο, να μεταδώσω με ακρίβεια στον αναγνώστη, όσα απίστευτα μου συνέβησαν!

Το σύγχρονο Smart Apnea Mares, διαθέτει ένα πλήθος ενδείξεων για το διάστημα που θα βρίσκεστε στη θάλασσα, κι άλλες τόσες για το χρόνο που θα το φοράτε στη στεριά. Άλλωστε, ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι και ο όμορφος sportive σχεδιασμός του, που αν μη τι άλλο, δηλώνει παράλληλα και την καταδυτική ταυτότητα αυτού που το φοράει στον καρπό του...

«Μα πήγαμε 6 ώρες δρόμο και δεν είχε ούτε πέρκα». Και εντάξει είναι κάπως γραφικά αστείο όταν καταφέρεις να εξελιχθείς και κατόπιν εορτής αναμοχλεύεις τις φόλες που «καταβρόχθιζες» τα πρώτα χρόνια× ωστόσο αποτελεί υπαρκτό, μεγάλο και νοσηρό ζήτημα. Είναι μεγάλο θέμα καθώς αποτρέπει πληθώρα νέου κόσμου απ’ το να ασχοληθεί εντατικά, να παθιαστεί, γευόμενο τη χαρά τη σύλληψης ενός αξιόλογου θηράματος. Κόσμου που θα μεγάλωνε και θα ισχυροποιούσε το χόμπι μας, τόσο απέναντι στην πολιτεία, όσο και στους επαγγελματίες που για πολλούς λόγους, το κοιτούν με μισό μάτι. Αν οι ψαροτουφεκάδες πολλαπλασιαστούμε, πολλαπλασιάζεται και η φωνή μας, δυναμώνει η ίδια η ενασχόληση και εδραιοποιείται έτσι η μακροημέρευση της σε κάθε επίπεδο. Οι μεθαυριανοί αθλητές υποβρύχιας αλιείας από που θα προκύψουν άλλωστε;