Περιοδικό Βυθός : Νέο Τεύχος

Καθώς έχω φτάσει στην όγδοη βουτιά θα πέσω για καρτέρι σε βάθος 15 μέτρα. Λίγο πριν φτάσω στον πάτο θα δω το ψάρι 10 μέτρα πιο μπροστά, θα πλαγιάσω προς το ψάρι χωρίς να κουνάω ούτε πέδιλα,

Βρίσκομαι σε ένα κόλπο σχεδόν στο σημείο που θα έβγαινα και με χωρίζει με το ψάρι ένας βράχος. Το βάθος ήταν 4-5 μέτρα. Πλησιάζω λίγο ήρεμα χωρίς να κουνάω τα πέδιλα και αντικρίζω το ψάρι μπροστά μου στην επιφάνεια, να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Για κάποια δευτερόλεπτα πάγωσα. Σκέφτομαι αμέσως αν η κάμερα είναι ανοιχτή και παίρνω το ρίσκο να πατήσω το κουμπί, χωρίς να ξέρω αν την έκλεισα ή την άνοιξα.

Χωρίς να ξέρεις το πώς και το γιατί παρασυρόμενος από το πάθος της πρώτης αγάπης, της πρώτης επαφής, θα κυνηγήσεις στην άμμο και στο φύκι προσπαθώντας να στριμώξεις κάποια μουρμούρα ή κάποιο κεφαλόπουλο στην καλύτερη. Γρήγορα όμως καθώς θα γίνεσαι ολοένα και καλύτερος θα αναζητήσεις άλλους πιο «φαντεζί» βυθούς. Θα ψάξεις την πέτρα, το θαλάμι και το βάθος αναζητώντας καλύτερα και μεγαλύτερα θηράματα. Η αλήθεια είναι ότι μετά από χρόνια όμως θα ξαναγυρίσεις στην αμμοφυκιάδα, είτε υποψιασμένος, είτε κατά τύχη για να βρεις τους θαμμένους θησαυρούς της

Δεν λέω ότι το βαθύ ψάρεμα δεν έχει συγκινήσεις, αλλά σαν το ρηχό ψαροτούφεκο και για να γίνομαι πιο συγκεκριμένος σαν το ρηχό καρτέρι δεν έχω βρει κάτι άλλο να με εξιτάρει περισσότερο.

Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Κρύο, λαβράκια, τζάκια αναμμένα να ψήνουν κάστανα σε σιγανές φωτιές. Μουντάδες που σε κάνουν να μην θες να βγεις από το σπίτι σου. Ίσως αυτή η περιγραφή ταίριαζε σε μια άλλη χρονιά και όχι σε αυτή που διανύουμε. Ο καιρός ως επί το πλείστον καλός, τόσο καλός που σε αφήνει να βγάλεις την στολή σου στον τόπο και να λιαστείς και όχι στο σπίτι σου μέσα στην μπανιέρα σου με ζεστό τρεχούμενο νερό τρεμάμενος από το κρύο.