Περιοδικό Βυθός : Δραπανιώτης Λεωνίδας

Όταν την άνοιξη του 2015 μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τον Χαράλαμπο Βρανά, τον άνθρωπο που είχε βρει το «εγκαταλελειμμένο» όπλο μου μετά από τρία χρόνια, το κρατούσα ήδη στα χέρια μου γιατί είχε φροντίσει εν άγνοια μου να το αγοράσει ο Πάνος Μπάρδης από τον τότε κάτοχο του Γεώργιο Μπαριωτάκη και να μου κάνει έκπληξη στέλνοντας το μου με μια εταιρία μεταφορών στο μαγαζί, που τότε διατηρούσα ακόμα. Έτσι όταν μιλούσα με τον Χαράλαμπο στο τηλέφωνο περιεργαζόμουν το όπλο, ακούγοντας όσα είχε να μου αποκαλύψει για τις συνθήκες ανεύρεσης του και σκεπτόμουν πόσο μάταιο ήταν να προσπαθώ να φανταστώ το πιθανό σενάριο σχετικά με το τι είχε συμβεί στην Τήνο από εκείνη την μέρα στα τέλη Αύγουστου του 2011, μέχρι το 2014 που το είχε βρει στην Άγρια Γραμβούσα.

Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πραγματική και όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2011. Προκειμένου να μπορέσω να περιγράψω τα γεγονότα, η ύπαρξη του «ημερολόγιου σκάφους» έπαιξε σημαντικό ρόλο κυρίως ως προς το να θυμηθώ με ακρίβεια όσα συνέβησαν εκείνη την ήμερα, καθώς και αυτά που ακολούθησαν.  Τα κείμενα αυτού του άρθρου, είναι παρμένα ατόφια από το ημερολόγιο, όπου οι περιγραφές είναι ακριβείς σε κάθε τους πτυχή και οι αναμνήσεις έχουν κρατηθεί ζωντανές με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο. Αυτό έχει σαν στόχο, να μεταδώσω με ακρίβεια στον αναγνώστη, όσα απίστευτα μου συνέβησαν!

Η ιστορία που ακολουθεί, ξεκινάει ουσιαστικά το 1984, όταν είχα συμμετάσχει για πρώτη φορά στο Κύπελλο Σύρου, καλεσμένος τότε του συναθλητή μου ιατρoύ από την Σύρο Γιώργου Καπέλα. Τότε μου είχε ξεκαμακωθεί ένας τεράστιος εύκολος δεκάκιλος ροφός, σε ένα σχίσμα στα 20 μ. στα δυτικά της ξέρας του Ασπρονησίου. Του είχα ρίξει σε πλανάρισμα καθώς λιαζόταν χωνεύοντας, μπροστά στο θαλάμι του με ένα κατοστάρι με 6mm βέργα και με ένα ζευγάρι 16φ άπλα λατέξ. Με τέτοια ψαρεύαμε τότε. Έτσι είχα χάσει την πρωτιά μέσα από τα χέρια μου.

Η ιστορία τούτη ξεκίνα το 1983 όταν 22 Αυγούστου ταξίδευα για διακοπές με το «Κίμωλος» για την Σίφνο για να συναντήσω τον φίλο μου Λυκούργο Παπαγιαννόπουλο, για να ψαρέψουμε μαζί τις Κυκλάδες. Ήταν από τους ελάχιστους που διέθεταν τότε μεγάλο φουσκωτό. Ήταν μάλιστα ο αντιπρόσωπος των φουσκωτών BAT στην Ελλάδα.

Έλα όμως που στο καράβι γνώρισα την «Ωραία Ελένη», ψιλή και μελαχρινή, κόρη μεταναστών από το Κιλκίς στην Γερμανία, η οποία με έπεισε να κατεβώ μαζί της στην Σέριφο λέγοντας «Θα χαρώ πολύ αν έρθεις μαζί μου για διακοπές».

Το μέρος το είχε βρει ο Γιάννης πριν από κάποια χρόνια. Πρέπει να ήταν στης αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Τυχαία είχε περάσει από πάνω και το βυθόμετρο είχε δείξει -45 μέτρα. Είχε ψάξει γύρω - γύρω για να βρει κάποιο πιο ρηχό, αλλά τίποτα. Βάθαινε σχεδόν απότομα μέχρι τα 70. Όταν μου το είχε αναφέρει χαριτολογώντας του είχα πει ότι μια μέρα θα πάμε να το βουτήξουμε. Έτσι πέρασαν τα χρόνια όπου συνεχίζαμε να βουτάμε και να βαθαίνουμε. Όμως σε εκείνο το κεφάλι μόνο για καθετή πήγαινε ο Γιάννης, όπου το σούρουπο δεν προλάβαινε να δολώνει τα αγκίστρια.

Συνήθως η Δευτέρα ήταν η μέρα που πηγαίναμε μαζί για ψάρεμα. Έτσι μία από τις τελευταίες Δευτέρες του Ιούλιου του 2012, που είχε μάλιστα καύσωνα, όταν συναντηθήκαμε στην γλίστρα της Αναβύσσου και μου ρώτησε που να πάμε, του είπα εκεί...