Menu
  1. Αρχική
  2. ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ
  3. ΑΡΘΡΑ & ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
  4. ΤΕΧΝΙΚΕΣ
  5. ΕΙΔΗ ΨΑΡΙΩΝ
  6. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
    1. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ - ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ
    2. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ
    3. ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ / E-SHOP
  7. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ
  8. ΘΕΜΑΤΑ
  9. ΝΕΑ
  10. VIDEOS
Πέμπτη, 21 Νοεμβρίου 2024

Περιοδικό Βυθός : Γελαγώτης Στρατής

Στρατής Γελαγώτης

Γεννήθηκε το 1970 στη Λέσβο. Από μικρός με πάθος για την θάλασσα και τα πλάσματά της, μυήθηκε στα μυστικά του μοντέρνου ψαροντούφεκου από τα μέλη του ΣΦΥΚΘ στην Θεσσαλονίκη, όπου βρέθηκε για να σπουδάσει. Από τότε έχει γραφτεί μια ιστορία συνεχούς σχέσης με τη θάλασσα, με μεγάλη αδυναμία στο ψάρεμα με καρτέρι.

Αγαπημένα θηράματα τα μεγάλα λαβράκια τον χειμώνα και οι συναγρίδες το καλοκαίρι. Άλλη μεγάλη αδυναμία οι δοκιμές όπλων, ειδικά αυτών που αποτελούν καινοτομίες, και μάλιστα από ελληνικά χέρια.

Έχει κάνει επτά ταξίδια στο Εξωτερικό (Αυστραλία και Μεξικό) για ψάρεμα στον Ωκεανό και έχει συλλάβει μια ποικιλία θηραμάτων - τροπαίων μάλλον μοναδική από Έλληνα δύτη: dogtooth tuna, yellowfin tuna, sailfish, green jobfish, wahoo, pargos, snappers, amberjacks, gulf grouper, broomtail grouper και άλλα, πολύ συχνά σε πολύ μεγάλα μεγέθη. Επίσης, είναι εκπαιδευτής ελεύθερης κατάδυσης στο σύστημα του FDI και αρθρογραφεί στον “ΒΥΘΟ” από το 2007.

Ο Στρατής Γελαγώτης είναι ιατρός στο επάγγελμα και υπηρετεί σαν Διευθυντής Γενικής - Οικογενειακής Ιατρικής, στο Κέντρο Υγείας Καλλονής, στη Λέσβο.


Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Του Νίκου Σταυρόπουλου (ΑΡΧΕΙΟ ΒΥΘΟΣ, Τεύχος 117, ΦΕΒ 2002)

  • Αρθρογράφος: Natex Media
  • Αριθμός προβολών: 32294
  • 0 Σχόλια
Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Υπήρχε μια μεγάλη, τεράστια θα έλεγα σπηλιά, όπου στο βάθος της οι ροφοί ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε φακούς ούτε πολύ δυνατά όπλα. Τους βλέπαμε να μπαίνουν στο μεγάλο άνοιγμα ο ένας μετά τον άλλον σίγουροι για το θαλάμι τους, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Έτσι επινόησα τον παρακάτω τρόπο για να τους πιάσουμε. Κατεβαίνω πρώτος εγώ με το όπλο. Ακολουθούσε ένας δεύτερος κυνηγός και μετά από λίγο ένας τρίτος. Έμπαινα μέσα στη σπηλιά και ο δεύτερος έπιανε τα πόδια μου από τα πτερύγια.

Προχωρούσαμε μαζί βαθύτερα στην σπηλιά - το φως από το μεγάλο άνοιγμα ήταν αρκετό - και ο τρίτος έπιανε τα πτερύγια του δεύτερου. Έριχνα προσεκτικά μιας και έπρεπε με την πεντάαινα να σκοτώσω αμέσως ψάρια 15 έως 20 kg το καθένα και έκανα με τα πόδια μου μία χαρακτηριστική κίνηση - σημάδι για τον δεύτερο και αυτός το ίδιο για τον τρίτο. Ο τελευταίος τραβούσε τον δεύτερο και αυτός εμένα.

Αυτό γινόταν γιατί όσο πήγαινε η τρύπα στένευε, χωρίς να αφήνει περιθώρια ελιγμών γι’αυτόν που είχε χωθεί μέσα-μέσα και για να μην θολώσει με άτσαλες κίνησης. Έτσι βγάλαμε εκείνη τη μέρα πολλά και μεγάλα ψάρια από το ίδιο θαλάμι.

ΚατηγορίαΙΣΤΟΡΙΑ - ΑΡΧΕΙΟ
Print
Back To Top