Περιοδικό Βυθός : Γιαννέλης Χρήστος

Ο Άγγελος Γρίβας είναι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, φτιαγμένος με υλικά που πλέον σπανίζουν. Ταπεινός, ευγενικός και λιγομίλητος, επιμένει να μιλά με πράξεις και αγωνιστικές διακρίσεις 20 και πλέον χρόνια τώρα σε μία εποχή που οι περισσότεροι περιαυτολογούν ανούσια. Προσηνής και πηγαία καλοσυνάτος, είναι πάντα πρόθυμος να μοιραστεί και να βοηθήσει, να ακούσει και να καταλάβει, χωρίς κανένα είδους στόμφο ή έπαρση. Έφεδρος καταδρομέας, καλλιτέχνης, οικογενειάρχης και αθεράπευτος εραστής της θάλασσας, είναι ένας σιωπηλός ήρωας της καθημερινότητας, απ’ αυτούς που δεν διψούν για δόξα και αρκούνται στη συναισθηματική πληρότητα που χαρίζει το κράτημα της ανάσας και η επαφή με το νερό. Απολαύστε τον.

«Μα πήγαμε 6 ώρες δρόμο και δεν είχε ούτε πέρκα». Και εντάξει είναι κάπως γραφικά αστείο όταν καταφέρεις να εξελιχθείς και κατόπιν εορτής αναμοχλεύεις τις φόλες που «καταβρόχθιζες» τα πρώτα χρόνια× ωστόσο αποτελεί υπαρκτό, μεγάλο και νοσηρό ζήτημα. Είναι μεγάλο θέμα καθώς αποτρέπει πληθώρα νέου κόσμου απ’ το να ασχοληθεί εντατικά, να παθιαστεί, γευόμενο τη χαρά τη σύλληψης ενός αξιόλογου θηράματος. Κόσμου που θα μεγάλωνε και θα ισχυροποιούσε το χόμπι μας, τόσο απέναντι στην πολιτεία, όσο και στους επαγγελματίες που για πολλούς λόγους, το κοιτούν με μισό μάτι. Αν οι ψαροτουφεκάδες πολλαπλασιαστούμε, πολλαπλασιάζεται και η φωνή μας, δυναμώνει η ίδια η ενασχόληση και εδραιοποιείται έτσι η μακροημέρευση της σε κάθε επίπεδο. Οι μεθαυριανοί αθλητές υποβρύχιας αλιείας από που θα προκύψουν άλλωστε;

Tα τελευταία χρόνια ψαρεύω πολύ συχνά στην αρχόντισσα των Κυκλάδων, τη Σύρο. Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία που επισκέπτομαι πολύ συχνά για κολυμπητό ψάρεμα είναι ένας μικρός κάβος κυριολεκτικά πάνω στον καιρό. Η διαμόρφωση της ακτής εκεί, είναι τέτοια που μόνο σε ένα σημείο είναι δυνατή η είσοδος στο νερό όταν λυσσομανάει ο βοριάς. Όταν πάλι επικρατούν καλύτερες συνθήκες σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, σ’ αυτήν την μικρή εγκόλπωση το νερό είναι τόσο ήρεμο που μοιάζει με λίμνη. Πολύ συχνά που συνηθίζω να περνώ τα τελευταία λεπτά της εξόρμησης επιπλέοντας νωχελικά εκεί, καθαρίζοντας ταυτόχρονα τα λίγα ψάρια που μπορεί να έχω πιάσει.

To 95 κυκλοφόρησαν οι The Smashing Pumpkins το album Mellon Collie and the Infinite Sadness. Την ίδια χρονιά ο Mathieu Kassovitz πρόβαλε στις Κάννες την ταινία La haine. To καλοκαίρι του 95 έγινα 14 χρονών και έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου ένα τεύχος του Βυθού. 24 χρόνια μετά το αγαπημένο μου όπλο είναι το 95. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σφόδρα αλληλένδετα ωστόσο οι επιρροές των ερεθισμάτων, αλλά και πως αυτές ωριμάζουν μέσα καθορίζουν αυτά που είμαστε, αυτά που επιλέγουμε. Και όλα συνδέονται απλά είναι πολύ δύσκολο να τα χωρέσει άμεσα ο νους. Ίσως με λίγο χρόνο...

Το υποβρύχιο κυνήγι είναι ομαδική ενασχόληση. Το ζευγάρι δεν είναι τόσο ζήτημα επιλογής όσο κυρίως προϋπόθεση, θεμελιώδη συνθήκη ασφάλειας. Δεν είναι τυχαίο πως όσοι έχασαν τη ζωή τους στη θάλασσα κάνοντας ψαροτούφεκο, ήταν σε εκείνη τη μοιραία τελευταία κατάδυση του, μόνοι τους. Επέστρεψαν, χωρίς κάποιον να τους προσέχει, να καιροφυλακτεί για αυτούς και αυτό πέρα από ανείπωτα λυπηρό είναι αυτόματα ένα αδιάσειστο δεδομένο που δεν σηκώνει κανένα είδος αμφισβήτησης. Ο θάνατος όπως και η γέννηση είναι ίσως τα μόνα φαινόμενα που χαίρουν απόλυτης αντικειμενικότητας. Το εντυπωσιακότερο όλων όμως είναι πως αρκεί μόλις μια λάθος εκτίμηση, μία λάθος βουτιά για να τελειώσουν όλα ανεξάρτητα εμπειρίας και πλήθους προγενέστερων επιτυχημένων επαναλήψεων...