Περιοδικό Βυθός : Γιαννέλης Χρήστος

Βρίσκομαι σε ένα κόλπο σχεδόν στο σημείο που θα έβγαινα και με χωρίζει με το ψάρι ένας βράχος. Το βάθος ήταν 4-5 μέτρα. Πλησιάζω λίγο ήρεμα χωρίς να κουνάω τα πέδιλα και αντικρίζω το ψάρι μπροστά μου στην επιφάνεια, να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Για κάποια δευτερόλεπτα πάγωσα. Σκέφτομαι αμέσως αν η κάμερα είναι ανοιχτή και παίρνω το ρίσκο να πατήσω το κουμπί, χωρίς να ξέρω αν την έκλεισα ή την άνοιξα.

...Όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά. Ότι όπλο και να έχουμε στα χέρια μας, συμβατικό ή υπερόπλο, κοντό ή μακρύ, “ακούει” στους ίδιους βασικούς κανόνες, και σε αυτούς τους γενικούς κανόνες θα πρέπει να στηριχτούμε για να πετύχουμε το στόχο μας κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να ξέρουμε τι ζητάμε. Τι μας προβληματίζει δηλαδή, πάνω σε στιγμές του ψαρέματος και με βάση αυτό να δουλέψουμε συστηματικά μέχρι να βρούμε λύση.

Δεν λέω ότι το βαθύ ψάρεμα δεν έχει συγκινήσεις, αλλά σαν το ρηχό ψαροτούφεκο και για να γίνομαι πιο συγκεκριμένος σαν το ρηχό καρτέρι δεν έχω βρει κάτι άλλο να με εξιτάρει περισσότερο.

... Μια εξωφρενική ψαριά. Για να καταφέρει αυτόν τον «άθλο» ο Renzo Mazzarri χρησιμοποίησε αεροβόλα τουφέκια (Cressi-SL) με μήκος από 55 έως 70 εκατοστά εξοπλισμένα με πεντάαινες...

Δύο μικρά καταπράσινα μάτια ήταν σαν να έφεγγαν μέσα στην θολούρα του νερού και ίσα που διέκρινα τις διάφανες βεντάλιες της σφυρίδας, που με παρατηρούσε δεξιά μου γεμάτη περιέργεια και τσαμπουκά που μπήκα στον χώρο της. Έκλεισα τον αγκώνα για να γυρίσω το 100αρι τουφέκι 90 μοίρες, χωρίς να ακουστούν τα λάστιχα και της έστειλα μια βέργα χωρίς πολλά...