Για καιρό με είχε προβληματίσει το θέμα της σύλληψης μιας μεγάλης συναγρίδας. Τα τελευταία χρόνια τις έβλεπα μέσα στο νερό, αλλά δεν μπορούσα να τις πιάσω. Η εικόνα τους και η θέα τους καθώς αποτελεί την ψαροτούφεκαδικη Mέκα, με έκανε να ανεβάζω παλμούς και να προδίδω την πρόθεση μου απέναντι τους. Έβλεπα με μανία βίντεο από άλλους ψαροκυνηγούς και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνουν οι άλλοι και δεν κάνω εγώ. Μετά από πέντε χρόνια η απάντηση ήρθε μόνη της ως δια μαγείας, σε ένα καφέ με έναν αδελφικό φίλο μου.
Μην βιάζεσαι. Αυτό το «μην βιάζεσαι» έκανε κρότο μέσα μου, σαν το πρώτο βαρελότο που πέφτει στην Ανάσταση του Κυρίου.
Η αλήθεια είναι ότι έχω την τύχη στην μέχρι τώρα πορεία μου με το μέρος μου και η θάλασσα έχει στείλει στο καμάκι μου πολλά καλά ψάρια. Αλλά με αυτούς τους κόκκινους δαίμονες δεν μπόρεσα ποτέ να αναμετρηθώ. Ίσως οι δικοί μου δαίμονες μέσα μου τις έδιωχναν παραπέρα μέσα στο νερό. Πλέον είμαι απολύτα σίγουρος ότι η μανία μου να πιάσω μια μεγάλη συναγρίδα λειτουργούσε αρνητικά στην τεχνική του καρτερίου μου. Τα έντονα συναισθήματα κάτω από νερό δεν ταιριάζουν. Θέλει απάθεια και ίσως κυνισμό. Κάποτε φορτώνοντας το αμάξι με τα πράγματα μου θυμήθηκα μια κινεζική παροιμία που έλεγε για να σκοτώσεις την τίγρη πρέπει να ντυθείς γουρούνι. Δηλαδή να μην δείχνεις την δύναμη σου και την πρόθεση σου.
Ο καιρός πέρναγε και πλέον λειτουργούσα διαφορετικά. Είχα απάθεια. Έλεγα πιάσω δεν πιάσω δεν με νοιάζει, αρκεί που τα βλέπω αυτά τα ψάρια και ίσως μια μέρα σταθώ τυχερός. Αυτό με έφερνε πολλές φορές κοντά στην θέση του παρατηρητή και όχι στην θέση του κυνηγού. Είχα πλέον σταματήσει να θέλω ένα ψάρι με έντονα συναισθήματα και προσδοκίες. Κυρίως είχα σταματήσει να βιάζομαι. Η θάλασσα ζητάει την δική της ωριμότητα και αυτή η ωριμότητα έρχεται με την επαφή και το ψήσιμο στην αλμυρά του ιωδίου της. Δεν γίνεται μέσα σε μια στιγμή όσο και να το ζητάς και αυτή είναι και μια συμβουλή που θα έδινα με αγάπη σε κάποιον που ξεκινάει τώρα το ψαροτούφεκο.
Η ιστορία έχει ως εξής λοιπόν. Αρχές καλοκαιριού ιδανική περίοδος για ρηχό ψαροτούφεκο που είναι η πλέον αγαπημένη μου τεχνική. Έχω κάνει δικό μου το νέο μου τουφέκι. Labraxgun 95 II με μία μπλε παραλλαγή που μόνο που την βλέπω μου φτιάχνει την διάθεση. Φόρτωσα το αμάξι και είπα μέσα μου Κωνσταντίνε αυτή η Κυριακή είναι για σένα. Για να είσαι σωστός σε όλους και σε όλες σου τις άλλες υποχρεώσεις πρέπει να κάνεις κάπου κάπου αυτό που σε ευχαριστεί και σε κάνει χαρούμενο. Έτσι λοιπόν δυνάμωσα την μουσική στο αμάξι και πήγα σε ένα νέο κομμάτι, γιατί είχα βαρεθεί να ψαρεύω τα ίδια και τα ίδια. Ξεφόρτωσα τα πράγματα χωρίς να έχω σβήσει τη μουσική, πράγμα που δεν συνήθιζα να κάνω. Καθώς κάθε φορά που πήγαινα σκεφτόμουν να ντυθώ να μπω γρήγορα με μια μούρλια στο κεφάλι, που δεν είχε λογική.
Αυτή την φορά ήμουν χαλαρός. Πολύ χαλαρός. Φόρεσα την μάσκα μου την στολή μου και μπήκα. Μπήκα κρατώντας το αγαπημένο μου όπλο. Δεν χρειάζεται να σας μιλήσω για πλευστότητα και λαβή, θα σας πω μόνο ότι είναι το αγαπημένο μου όπλο. Τεντώνω τα δυο 14αρια επάνω στην 6.5αρα βέργα και άρχισα να κολυμπάω. Ναι καλά διαβάσατε. Τα δυο 14αρια στην 6.5αρα με μήκος 130cm. Σας χάλασα το όνειρο ε; Μεγάλα όπλα πολλά λάστιχα και τα λοιπά. Δεν πειράζει. Με ότι την βρίσκει ο καθένας. Εξάλλου όλα βαράνε ψάρια και όλα πάλι χάνουν ψάρια. Μετά από λίγα καρτέρια σκίζω έναν σαργό ψιλά στην ράχη. Ευτυχώς το ψάρι θα ζήσει. Δεν πτοήθηκα ξαναόπλισα το όπλο μου και συνέχισα ατάραχος.
Αφού τον έχω ξεπεράσει τον πόνο του ξεψαρίσματος μετά από το μεγάλο Μαγίατικο που έσκισα πριν δυο καλοκαίρια. Ίσως αυτό να είναι το επόμενο μου άρθρο. Μετά από λίγες βουτιές παρακάτω βλέπω επιτέλους το λιανό σε ανησυχία. Άφησα την σημαδούρα μου λίγο πιο πίσω και χαλάρωσα για να πάρω την επόμενη μου βουτιά. Με ένα συρτό όπως θα δείτε στο βίντεο έκατσα πίσω από το ανήσυχο λιανό. Με δυο λαρυγγισμούς οι καλόγριες προδώσαν την ύπαρξη ενός θηρευτή.
Τεντώσα το χέρι κάνοντας το όπλο μου προέκταση του εαυτού μου. Το μυαλό μου αυτή την στιγμή βρισκόταν μέσα στο όπλο μου. Το ψάρι έκανε το κυριαρχικό πέρασμα του σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μακριά μου. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν μια βολή. Όλα τα υπόλοιπα είχαν γίνει. Ο δείκτης μου πάτησε την σκανδάλη. Η βέργα έκανε το μακρινό της ταξίδι, αλλά δεν με πρόδωσε. Σαν βέλος ενός πρωτόγονου τοξότη έφυγε να μπηχτεί στην σάρκα του θηράματος. Το μεγάλο αυτό ψάρι έχοντας επάνω του την βέργα έμπλεξε την πετονία επιπόλαια στα βράχια και μετά από δυο βουτιές ήταν πλέον στα χέρια μου. Βγαίνοντας αφού τράβηξα τις σχετικές φωτογραφίες, σκέφτηκα αυτό το “μην βιάζεσαι” του καλού μου φίλου…
ΥΓ
Ρηχά βαθιά δεν έχει σημασία...
Όπου μπορεί και όπου νιώθει καλά ο καθένας. Εξάλλου τα ψάρια είναι παντού. Αυτό το υπέροχο ψάρι - που για εμένα προσωπικά είναι και ένα μεγάλο τρόπαιο - έρχεται να μου διδάξει τρία πράγματα.
Υπομονή, επιλεκτικότητα και πίστη.
Αν έχεις μέσα σου αυτά τα τρία στοιχεία, αργά ή γρήγορα θα σε ανταμείψει...
Καλό ψαρευτικό καλοκαίρι φίλοι μου. Να προσέχετε!
ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO