Menu
  1. Αρχική
  2. ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ
  3. ΑΡΘΡΑ & ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
  4. ΤΕΧΝΙΚΕΣ
  5. ΕΙΔΗ ΨΑΡΙΩΝ
  6. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
    1. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ - ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ
    2. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ
    3. ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ / E-SHOP
  7. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ
  8. ΘΕΜΑΤΑ
  9. ΝΕΑ
  10. VIDEOS
Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2024

Περιοδικό Βυθός : Καλόγερας Λεωνίδας

Λεωνίδας Καλόγερας

Γεννήθηκα στις 11 Ιανουαρίου 1976 στην Σύρο. Σαν νησιώτης είχα λατρεία με την θάλασσα από πολύ μικρός. Τα πρώτα μου βήματα στο ψαροτούφεκο τα έκανα σε ηλικία 12 ετών, κυνηγώντας μικρόψαρα και χταπόδια. Στην ηλικία των 17 ετών ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο σωστά, ακολουθώντας τις συμβουλές του πρώτου μου δάσκαλου Παναγιώτη Κουντούρη. Από κει κι έπειτα έχοντας πάρει πλέον τις σωστές βάσεις, βουτούσα με ασφάλεια σε μικρά και μεσαία βάθη.

Κατόπιν γνώρισα τον δεύτερο δάσκαλο μου Πέτρο Πάπιτση, ο οποίος με τράβηξε σε βάθος. Από τότε ασχολούμαι εντατικά με το ψαροτούφεκο. Έχω πάρει μέρος σε πανελλήνιους αγώνες υποβρύχιας σκοποβολής και σε αρκετούς αγώνες που οργανώνει ο όμιλος της Σύρου στον οποίο ανήκω. Οι αγώνες αυτοί γίνονται κάθε χρόνο και παίρνουν μέρος πολλά μεγάλα ονόματα του χώρου (Κάλιτς, Κωστανάσιος κλπ).

Είμαι κάτοχος 3 αστεριών της AIDA INTERNATIONAL. Από το 2014 ανήκω στην ομάδα - οικογένεια του περιοδικού ΒΥΘΟΣ. Όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να πάρω μέρος σε αγώνες, ζευγάρι με τον γιο μου.


Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Του Νίκου Σταυρόπουλου (ΑΡΧΕΙΟ ΒΥΘΟΣ, Τεύχος 117, ΦΕΒ 2002)

  • Αρθρογράφος: Natex Media
  • Αριθμός προβολών: 32339
  • 0 Σχόλια
Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Υπήρχε μια μεγάλη, τεράστια θα έλεγα σπηλιά, όπου στο βάθος της οι ροφοί ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε φακούς ούτε πολύ δυνατά όπλα. Τους βλέπαμε να μπαίνουν στο μεγάλο άνοιγμα ο ένας μετά τον άλλον σίγουροι για το θαλάμι τους, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Έτσι επινόησα τον παρακάτω τρόπο για να τους πιάσουμε. Κατεβαίνω πρώτος εγώ με το όπλο. Ακολουθούσε ένας δεύτερος κυνηγός και μετά από λίγο ένας τρίτος. Έμπαινα μέσα στη σπηλιά και ο δεύτερος έπιανε τα πόδια μου από τα πτερύγια.

Προχωρούσαμε μαζί βαθύτερα στην σπηλιά - το φως από το μεγάλο άνοιγμα ήταν αρκετό - και ο τρίτος έπιανε τα πτερύγια του δεύτερου. Έριχνα προσεκτικά μιας και έπρεπε με την πεντάαινα να σκοτώσω αμέσως ψάρια 15 έως 20 kg το καθένα και έκανα με τα πόδια μου μία χαρακτηριστική κίνηση - σημάδι για τον δεύτερο και αυτός το ίδιο για τον τρίτο. Ο τελευταίος τραβούσε τον δεύτερο και αυτός εμένα.

Αυτό γινόταν γιατί όσο πήγαινε η τρύπα στένευε, χωρίς να αφήνει περιθώρια ελιγμών γι’αυτόν που είχε χωθεί μέσα-μέσα και για να μην θολώσει με άτσαλες κίνησης. Έτσι βγάλαμε εκείνη τη μέρα πολλά και μεγάλα ψάρια από το ίδιο θαλάμι.

ΚατηγορίαΙΣΤΟΡΙΑ - ΑΡΧΕΙΟ
Print
Back To Top