Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες στιγμές από αυτές που δεν θέλεις ποτέ σου να ξεχάσεις και σκεπτόμενος αυτό θα αποτυπώσω τις παρακάτω γραμμές, για να θυμάμαι μια μέρα ιδιαίτερη, αλλά και για να σας ταξιδέψω με ένα ταξίδι του πνεύματος μέσα στο νερό τοποθετώντας σας δίπλα μου με την υπέρτατη δύναμη της νόησης στην σύλληψη του πρώτου μου μεγάλου ροφού. Όμως πριν διαβάσετε γι’ αυτό θα ήθελα να σας πω κάτι που με προβληματίζει τον τελευταίο καιρό. Πιστεύω ακράδαντα πως η θάλασσα βγάζει τον πραγματικό μας εαυτό. Όσο και να θέλουμε να κρυφτούμε από αυτήν δεν μπορούμε. Είναι μια μαγική και αρχέγονη δύναμη που έχει την ικανότητα ανάμεσα σε πολλές άλλες να διαβάζει η αλλιώς να καθρεφτίζει τον ψυχισμό του δύτη μέσα της.

Έτσι λοιπόν δίνοντας σας αυτήν την πληροφορία θα ήθελα να αναλογιστείτε πόσες φορές νιώσατε κάτι μέσα σας, παρατηρώντας τον εαυτό σας καθώς και το ζευγάρι σας που δεν σας άρεσε και θέλατε να το αλλάξετε. Βεβαίως αν μπορείτε να αλλάξετε κάτι πραγματικά, είναι μονάχα τον δικό σας εαυτό και αυτό μονάχα με πολύ κόπο και πόνο. Με αυτή την γνώση θα καταλαβαίνετε και θα καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι, όσοι βέβαια είναι σε θέση να αντιληφθούν, ποιόν άνθρωπο έχετε απέναντι σας να σας συντροφεύει στο μπλε, αλλά θα κατανοήσετε καλύτερα και τον ίδιο σας τον εαυτό. Η γνώση στην θάλασσα κτίζεται μέσα από την βαθύτατη παρατήρηση. Πόσοι είναι αυτοί που θα φωνάξουν πρωτόγονα και από χαρά στο πρώτο μεγάλο ψάρι που θα πιάνετε. Πόσοι κραύγαζαν δίπλα σας πραγματικά στα αλήθεια και όχι προσποιητά κοροϊδεύοντας όχι εσάς αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό. Πόσοι πιστεύετε ότι θα σας κοιτάνε σπιθαμή προς σπιθαμή την κάθε σας κίνηση μέσα στο νερό για την ασφάλειά σας από την επιφάνεια.

Δεν θέλω να κινδυνολογώ μα ούτε και να γεννώ φόβο, όμως προσέξτε με ποιόν θα μοιράζεστε τον χρόνο και την ενέργεια σας μέσα στο νερό, γιατί θα έρθει η ώρα που θα είναι αυστηρός κριτής στον καθέναν μας. Να αναλύετε τις προθέσεις των ανθρώπων με παγωμένο συναίσθημα, όπως αναλύετε και τις προθέσεις των ψαριών στο καρτέρι.

Η θάλασσα μας διδάσκει την αιτία. Για όλα υπάρχει μια αιτία. Να ψάχνετε το αίτιο και το αιτιατό. Μονάχα έτσι θα κατανοήσετε ποιόν πραγματικά έχετε δίπλα σας, αλλά για να επιτευχθεί αυτό πρέπει πρωτίστως να δείτε ποιόν έχετε μέσα σας...

Ο μαύρος επινέφελος

Η ψαρευτική μου ωρίμανση δεν είχε ποτέ της σχέση με τα θηράματα. Από την μια είχα την τύχη να δω στα χρόνια που ασχολούμαι όμορφα ψάρια και από την άλλη είχα μέσα μου έμφυτη την ικανότητα να τα θηρεύσω. Προσωπικά πιστεύω πως η ψαρευτική ωρίμανση έρχεται και εδραιώνεται με την ζωντανή αντίληψη, που αποκτά ο ψαροκυνηγός ζώντας δίπλα στην θάλασσα. Από μια άλλη οπτική πλευρά βέβαια το καμάκωμα ενός μαύρου επινέφελου έρχεται ευλαβικά να επισφραγίσει την εξέλιξη στον υποβρύχιο καμακιστή ψαριών, σε αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο ψαροντούφεκο και να ενταχθεί σαν αξιότιμο μέλος στην κοινωνία των ψαροκυνηγών. Κάθε φορά που έβλεπα την θάλασσα είτε από μέσα βουτώντας στα νερά της, είτε και από έξω ατενίζοντας την, αναζητούσα την εικόνα του μαύρου βασιλιά στο μυαλό μου. Όμως αυτήν την εικόνα τα μάτια μου δεν την είχαν αντικρίσει ακόμα καθώς τα μέτρα του βάθους ερχόντουσαν σιγά σιγά και με μέτρο.

Η ώρα πλησίαζε γοργά αλλά έμελλε να επιβεβαιωθεί. Καρτερικά περίμενα την ώρα που θα αντίκριζα έναν μαύρο βασιλιά, χρησμένος σαν σύμβολο ιδιαίτερης σημασίας σε ένα ψαροκυνηγό. Όσες φορές όμως νοητά τον έβλεπα στο μέσα μου, στον μυθικό ψαρόκοσμο της φαντασίας μου, η εικόνα έσβηνε και ξεθώριαζε σαν φάντασμα. Ίσως η ψαρευτική μου συνείδηση με προετοίμαζε ώστε να είμαι πιο ώριμος και να μην ονειροπολώ μέχρι να έρθει η ώρα. Ήταν άλλο ένα πράγμα που με έμαθε η θάλασσα. Κάθε πράγμα στον καιρό του.

Η ιστορία

Αρχές φθινόπωρου λοιπόν σε μια απρόσμενη Κυριακή η εξόρμηση προγραματίστηκε αβίαστα. Ένα τηλέφωνο λίγο καλή διάθεση και το αμάξι ήταν ήδη φορτωμένο χωρίς πολύ σκέψη, με ρότα χαραγμένη προς τον καλό μου φίλο Παναγιώτη. Θα ψαρεύαμε σε ένα καινούργιο μέρος που είχε ανακαλύψει, εναλλάξ λίγο πιο βαθιά από ότι βουτούσαμε συνήθως, χωρίς πολλές προσδοκίες και χωρίς έντονη την ανάγκη για κάποιο θήραμα ή για μεγάλες παραμονές στον βυθό. Οι βουτιές θα γίνονταν μονάχα για γυμναστική και προπόνηση, μα ο απώτερος σκοπός ήταν να ζήσουμε μέσα στην θάλασσα άλλο ένα φθινοπωρινό απόγευμα που δεν ζήλευε σε τίποτα το θέρος του καλοκαιριού. Οι βουτιές είχαν ξεκινήσει και το ζέσταμα είχε γίνει. Η προσοχή μας ήταν πάντα σε αυτόν που βρισκόταν μέσα στο νερό τηρώντας αυστηρά τους κανόνες ασφαλείας.

Είχαμε επιλέξει να ψαρέψουμε με ένα όπλο και το δεύτερο υπήρχε δεμένο στην σημαδούρα μονάχα αν το χρειαζόμασταν για μια δεύτερη βολή. Από τις πρώτες βουτιές η εικόνα ήταν θετική, καθώς ο Παναγιώτης είχε δει μια μεγάλη σφυρίδα να χάνεται προς τα βαθιά. Όμως αβίαστα ανέβηκε χαμογελώντας χαρούμενος, δίχως να τον πειράζει που δεν πέτυχε το ψάρι σε θέση βολής. Οι βουτιές συνεχίζονταν με καλή διάθεση. Ζούσαμε ένα απόγευμα ελεύθεροι στην αγκαλιά της θάλασσας. Ύστερα από λίγες βουτιές κάνοντας ασφάλεια στον Παναγιώτη άκουσα τον ήχο της βολής. Μονάχα όσοι κάνουν συντροφικό ψάρεμα γνωρίζουν πως ο ήχος της βολής του όπλου ταξιδεύει στην επιφάνεια. Προς έκπληξη μου τον είδα να ανεβαίνει με το μουλινέ ανοιχτό. Αφού βούτηξα να του κάνω πιο εύκολη την ανάδυση από τα βαθιά σπρώχνοντας τον προς την επιφάνεια, μου είπε γεμάτος χαμόγελο «μάζεψε το ψάρι». Ο πρώτος ροφός ήταν καμακωμένος με μια καίρια βολή σε ένα δυνατό συρτό στο χείλος του υποβρυχίου γκρεμιού. Γεμάτος χαρά μου εξήγησε πως κάποια μέτρα παραπέρα είδε μια φιγούρα ενός ψαριού μεγαλύτερου. Όμως η ώρα ήταν περασμένη και ο βυθός απόκοσμος, δύσκολος και γεμάτος κομμένα παραγάδια. Σκεφτόμουν απλά να κατέβω να δω δίχως όπλο. Δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλο ροφό. Όμως κάτι τέτοιο θα ήταν σίγουρο λάθος. Γεμάτος ψυχική γαλήνη και ηρεμία, που μονάχα η θάλασσα μπορεί να σου προσφέρει, λέω στον Παναγιώτη πως θα κατέβω να κάνω ένα συρτό να δω.

Μου έδωσε έντονα να καταλάβω πως ο βυθός δεν ήταν εύκολος. Θα πατούσα την σκανδάλη μονάχα αν μου δινόταν η δυνατότητα μιας καθαρής βολής στο ανοιχτό νερό. Έτσι με ένα σπάσιμο της μέσης πλανάρισα, κατεβαίνοντας προς το βαθύ γκρέμισμα νιώθοντας πως η αρχέγονη ύπαρξη του νερού με καλούσε να ζήσω μια στιγμή που θα έμενε βαθιά χαραγμένη μέσα στην ψαρευτική ψυχή μου. Προσπαθούσα να δω την τοτεμική ύπαρξη του ροφού. Νιώθοντας την πίεση του νερού να συμπιέζει το σώμα μου, η αίσθηση πως ο μαύρος επινέφελος βασιλιάς της αβύσσου βρισκόταν κάπου εκεί φούντωσε όπως φουντώνει το καλοκαιρινό μελτέμι του Αυγούστου. Στο τελείωμα του συρτού καρτερίου στο γκρέμι ο ροφός ήταν εκεί, να παρατηρεί κάτι που τα μεγάλα μάτια του δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν. Βρισκόμουν έχοντας πίσω μου τον ήλιο στο σωστό σημείο την καταλληλότερη στιγμή. Είχα ελάχιστα δευτερόλεπτα για μια σωστή βολή, δίχως να θέσω σε κίνδυνο ούτε την ασφάλεια μου, ούτε την ασφάλεια του ζευγαριού μου, αλλά ούτε το ίδιο το ψάρι.

Ο χρόνος πάγωσε φωτογραφίζοντας αυτήν την σκηνή για πάντα χαραγμένη μέσα στο μυαλό μου. Η σκανδάλη πατήθηκε καμακώνοντας τον μαύρο βασιλιά. Το ψάρι σοκαρισμένο προσπάθησε να μπει στην πρώτη τρύπα. Όμως η ώρα ήταν περασμένη και ένα πιθανό βράχωμα του ψαριού θα τα χαλούσε όλα. Θα χαλούσε μια ήρεμη βουτιά και μια σωστή βολή εκτός τρύπας που είχε δεχτεί. Η ανάδυση είχε αρχίσει με αγανταρίσματα, το ψάρι είχε ξεκολλήσει από τον σκοτεινό και θολό βυθό και ανηφόριζε προς την επιφάνεια. Ο πρώτος μου ροφός ήταν στα χέρια μου. Ο ήλιος έδυε και οι κραυγές χαράς του Παναγιώτη έδωσαν τον καλύτερο επίλογο σε αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο ψαροντούφεκο.

Ήταν μια εξόρμηση που θα την θυμάμαι για πάντα. Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω ένα ρητό του Αισχύλου. Είχε πει λοιπόν «Λίγοι το έχουν στην φύση τους να τιμούν χωρίς ζηλοφθονία έναν ευτυχισμένο φίλο τους». Νιώθω ιδιαίτερη τιμή να βλέπω έναν καλό φίλο να χαίρεται με την επιτυχία μου.

Αυτό το άρθρο αφιερώνεται στο φίλο και «συνβουτηχτή» στο μπλε ταξίδι Παναγιώτη Μπονέλη από το Αίγιο. Καλό χειμώνα να έχουμε!