Περιοδικό Βυθός : Καμπάνης Νίκος

Άλλο ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υποβρύχιας αλιείας πέρασε στην ιστορία. Ήταν το 10ο που παρακολούθησα από κοντά και το μαζικότερο με συνολικά 96 αθλητές και αθλήτριες από 23 έθνη. Ένας διοργανωτικός εφιάλτης σε ένα εξουθενωτικό τριήμερο για όλους τους συμμετέχοντες από οποιοδήποτε πόστο.

Άλλο ένα Ευρωαφρικανικό Πρωτάθλημα προστέθηκε στην αλυσίδα της αρχαιότερης διοργάνωσης αγώνων υ/β αλιείας της παγκόσμιας Ομοσπονδίας (από το 1954 ως Ευρωπαϊκό). Εξήντα οκτώ χρόνια μετά το ξεκίνημά της, η Ευρωαφρικανική κόντρα των καλύτερων υποβρύχιων ψαράδων των δύο ηπείρων συνεχίζει να ηλεκτρίζει με το επίπεδο και το συναγωνισμό της.

Είναι πικρό να είναι κανείς τόσο κοντά στο μετάλλιο και να μην το φτάνει! Αλλά τα δάκρυα για το Γεράσιμο Καββαδία σταματούν εκεί! Τεράστιος αθλητής, αρνείται για τρίτο διεθνές πρωτάθλημα να πέσει κάτω από την πεντάδα.

Κι εγώ, βέβαια, που ξέρω τι γίνεται και που ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το Vigo, γιατί πιστεύω πως αυτά που γίνανε στο Ελσίνκι έπρεπε να έχουν γίνει εκεί, πάλι δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το «κάζο» που κάναμε στους Ευρωπαίους. Δεν είναι η νίκη που με ξενίζει. Κι ο Δεγαΐτας είχε τα ψάρια και τον τρόπο για το χρυσό το 2007 και ο Σιδέρης το 2008. Αλλά θα ήτανε χρυσά «ματωβαμένα» βαθμολογικά, όπως αρμόζει σε διεθνή πρωταθλήματα… Ετούτη εδώ την πρωτιά, την ξέραμε όλοι από το τέλος της πρώτης ημέρας. Με το Μακρή κοιτάγαμε τους ανυποψίαστους Ισπανούς και γελούσαμε, κάναμε πλάκα, επειδή δεν μπορούσανε οι άνθρωποι να φανταστούνε τι θα βλέπανε την άλλη μέρα στο ζύγι… Κι εμείς βέβαια ξέραμε, αφού ανακρίναμε κάθε βράδυ το Χάρη Αντωνάκη, βαρκάρη του Μανώλη… Η δεύτερη τράπεζα ήταν η «καλή» του αθλητή μας. Είχε βρει σε βάθη από 23 έως 30 μέτρα 11 μπακαλιάρους και τρεις σκορπίνες. Άπαξ και είχε κερδίσει την πρώτη ημέρα, δεν υπήρχε ελπίδα για κανέναν τη δεύτερη… Ave Caesar, morituri te salutant!

Το πρωτάθλημα είχε επιτυχία, αφού βοήθησε πολύ ο καιρός, αλλά και οι 16 συμμετοχές. Θα είχαμε 20, αλλά οι Καββαδίας, Ρίγγας και Σαραντινός είχαν θέματα υγείας, ενώ ο Περιστέρης δεν επιτρεπόταν να αγωνισθεί με τα χρώματα της Λήμνου, αφού αυτή δεν είχε ακόμη αθλητική αναγνώριση για την υποβρύχια δραστηριότητα.

Από τους 16 που μετείχαν, οι 11 ήταν και πέρσι στο Πόρτο Χέλι, ενώ θα ήταν 13 με Ρίγγα και Καββαδία, αν δεν είχαμε το παγκόσμιο που τους στοίχισε. Αυτό επιτέλους δείχνει μια συνέπεια που τόσο μας λείπει στο άθλημα. Είχαμε κατά καιρούς πολλούς ευκαιριακούς και λίγους μόνιμους. Αυτό δείχνει να αλλάζει. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά δεν φοβούνται τις άγνωστες τράπεζες!