Μια ηλιόλουστη μέρα του Γενάρη το 2005, μας βρήκε με τον φίλο μου τον Κώστα στην Πάχη για λαβράκια. Έχοντας ξεκινήσει αργά για το συγκεκριμένο ψάρεμα, μπορώ να πώ πως η μίνι εξόρμηση φλέρταρε επικίνδυνα με τον φίλο μας τον Φιάσκο...
Σκάντζα στην σκάντζα και με τον ήλιο να μας έχει βράσει μέσα στο τζιπάκι αρχίσαμε την κουβέντα για καφέδες και σουβλάκια (πρωτάκουστο έτσι); Τέλος πάντων έχοντας δοκιμάσει όοοολα τα γνωστά και καλά σημεία του μέρους αρχίσαμε την πλάκα, διότι όταν θέλεις να πάς για να πιάσεις λαβράκια μεσημέρι με μπουνάτσα και ηλιοφάνεια σε πολυψαρεμένο τόπο, μάλλον η εκδρομή θα καταλήξει σε καμιά καφετέρια ή σε καμιά καντίνα στην εθνική και θα γυρίσεις πολύ νωρίς σπίτι σου…
Σε μια στάση λοιπόν και ενώ αγναντεύαμε την θάλασσα αποχαυνωμένοι από την ζέστη του ήλιου, που διαπέρναγε το παρ-πριζ τσάκωσα τον χάρτη από το ντουλαπάκι και έδειξα στον Κώστα ένα σημείο που δεν είχαμε τσεκάρει ποτέ!
Άντε να πάμε και εκεί -του λέω, τελευταία στάση και την κάνουμε, έχω σκυλοβαρεθεί απίστευτα…
Φτάσαμε αρκετά γρήγορα - μέσα σε 10 λεπτά - σε μια πανέμορφη τοποθεσία με βαρκούλες και κάτι υπέροχες μονοκατοικίες σε μια παραλία μήκους 200 μέτρων με βότσαλα και σχήμα μισοφέγγαρου.
Ωραία (σκέφτηκα) για να δούμε έχει καμιά καλή καφετέρια;
Τι λαβρακομέρος μου λέτε και κουραφέξαλα, μιλάμε ότι ο Φιάσκος αχνοφαίνονταν στην άκρη της παραλίας να έρχεται προς το μέρος μας... Εντελώς βαριεστημένα πήρα το ενενηντάρι και τα μολύβια και ακόμα πιο βαριεστημένα άρχισα να μπαίνω στο νερό, ενώ ο Κώστας έφυγε με το αμάξι για να πάει παρακάτω και να ψαρέψει και εκείνος (αν και μεταξύ μας τον έκοβα για να έριχνε κάνα ξεγυρισμένο ύπνο μέσα στο τζίπ)… Με το που έβαλα το κεφάλι στο νερό διαπίστωσα πως η οριζόντια ορατότητα ξεπερνούσε τα 10 μέτρα, με τίποτα για 90αρι όπλο δηλαδή και αρχίζω να γελάω πλέον μέσα από την μάσκα ενώ στρίβω το κεφάλι δεξιά και βλέπω ένα λαβράκι 2 κιλά να φεύγει τρομαγμένο, ε δεν είμαστε με τα καλά μας! Βουτάω και πιάνομαι ευθύς αμέσως από την πρώτη άγκυρα που βρήκα με μισή ανάσα, το λαβράκι φρενάρει τρομάζοντας κάτι κεφαλόπουλα και στρίβει ερχόμενο με λύσσα προς το όπλο μου, το οποίο ανάγκασε το λαβράκι να ξαναφρενάρει με μια βέργα κατά μήκος του κορμιού του!
Μάλιστα, από το πουθενά στην κυριολεξία, τέλεια... Κρεμάω το ψάρι και αρχίζω τα καρτέρια, περνάνε 25 λεπτά χωρίς να δώ λέπι και λέω εντάξει πολλά θές, άντε να πας προς τον Κώστα να βγάλουμε καμιά φωτο και να την κάνουμε, αποφασίζω να κολυμπήσω λίγο πιο γρήγορα και ανοιχτά για να μην έχω τα σχοινιά από τις βαρκούλες με το όπλο στο πλάι μου και την μύτη μπροστά.
Πρέπει να έχω κάνει 7 μέτρα απόσταση και περνάει από κάτω μου ένα λαβράκι 4 κιλά εντελώς ατάραχο και με το πάσο του. Σταματάω το κολύμπι για να μην με προσπεράσει μιας και έρχεται αντίθετα με την φορά μου και πιάνω το όπλο με το ελεύθερο χέρι από τον σωλήνα για να κατέβει γρήγορα στις 90 μοίρες και να προλάβω να ρίξω στην ράχη του λάβρακα!
Και η τύχη μου συνεχίζεται μιας και διαπιστώνω πως το μάτι που έχει στραμμένο προς τα εμένα είναι αλλοιωμένο, είναι τυφλό το λαβράκι. Ηρεμώ στρώνοντας το τουφέκι πάνω του με ηρεμία πλέον, καταφέρνοντάς του μια βολή στην ράχη…
Τι να πώ πραγματικά δεν ξέρω. Εντάξει, βγήκα έξω και πήγα στο τζιπάκι περπατώντας με τα ψάρια να κρέμονται, ενώ ο Κώστας έβγαινε εκείνη την στιγμή και αυτός με ένα δίκιλο λαβράκι στην βέργα του.
Πάμε για καφέ τώρα; Του φώναξα. Εννοείται φίλε -μου απάντησε- με ένα χαμόγελο μέχρι την ζώνη πλάτης του…