Πανελλήνιο στον τόπο σου, για πές μας πώς ήταν;
Το μέρος που ήταν η τράπεζα του αγώνα δεν είναι από τα αγαπημένα μου, γιατί έχει θολά νερά, τα ψάρια έχουν αστάθεια και είναι ψάρεμα μόνο βαθιά με εναλλασσόμενα βάρη. Αυτό είναι κάτι που εμένα δεν μου αρέσει πολύ και δεν πάω συχνά το καλοκαίρι να τα ψαρέψω, δηλαδή φέτος πήγα μόνο μία φορά και μετά από 10 μέρες κατάλαβα ότι θα γίνει εκεί και αγώνας.
Σαν αναγνώριση έκανα αυτό που κάνω σε κάθε μέρος, ακόμα κι αν το γνωρίζω, δηλαδή τέσσερις μέρες βυθομέτρηση και βρήκα κάποια κομμάτια που θεώρησα ότι δεν θα τα βρει κανένας άλλος και μετά έκανα άλλες τέσσερις μέρες βουτιές σε αυτά τα κομμάτια, οπότε ο αγώνας για μένα στήθηκε σε τόπους που εγώ ουσιαστικά δεν ψαρεύω.
Απλά είχα την ευκολία ότι γύρναγα το βράδυ σπίτι μου, έτρωγα σπιτικό φαγητό αυτά…
Όλα αυτά έγιναν στην πρώτη τράπεζα. Έβγαλα αυτό το πρόγραμμα που σχεδίασα, θα έβλεπα και που πήγαιναν οι υπόλοιποι αθλητές από την εκκίνηση και στις τελευταίες μέρες δεν ξαναπήγα σε αυτές τις τράπεζες, γιατί θεώρησα ότι δεν έπρεπε να με δουν. Αυτό έχει αποτέλεσμα, γιατί στα κομμάτια που ψάρεψα ήμουν μόνος. Αυτά τα κομμάτια είχαν μεγάλα ψάρια, αλλά δυστυχώς την ημέρα του αγώνα αντί για σφυρίδες είχε μόνο γουρουνόψαρα. Αφού “απελπίστικά” μη βρίσκοντας τις σφυρίδες άρχισα να τα χτυπάω. Την μεγάλη σφυρίδα την πήρα μέσα στον κόλπο της Κοιλάδας σε ένα κομμάτι στα 45 m αρκετά βαθύ. Όταν ζύγωσε το ψάρι ήμουν κοντά στην τρύπα του και αυτό έφυγε. Αναρωτήθηκα που πήγε γιατί δεν το έβλεπα και σκέφθηκα αν έχει κι άλλη τρύπα που δεν μπορούσα να την δω, γιατί υπήρχε μικρή ορατότητα. Όταν έκατσα ουσιαστικά από την τρύπα και έκανα καρτέρι συνειδητοποίησα ότι αυτό στο στρίψιμο του είχε πάει και είχε κάτσει μπροστά στην τρύπα, απλά εγώ δεν το έβλεπα. Ήμουν δηλαδή 60 πόντους πάνω από το ψάρι. Όταν το συνειδητοποίησα τράβηξα το όπλο πίσω και έτσι το πήρα.
Τα 11 τελευταία λεπτά της πρώτης μέρας είχα τρία ψάρια (σφυρίδες) από 15 έως 18 kg στα 41 μέτρα. Είχα ξανά προσπαθήσει εκεί στην αρχή του αγώνα για μια σφυρίδα, αλλά πάντα το ψάρι έμπαινε μέσα.
Ουσιαστικά κάνεις καρτέρι έξω από την τρύπα και περιμένεις να δεις αν το ψάρι βγει έξω. Εκεί έκανα τρεις βουτιές στα 11 λεπτά δεν είχα καμία ιδιαίτερη “κάψα” για το ψάρι, θα έλεγα ότι ξεχάστηκα και έγινε ότι έγινε (συμπτώματα νόσου) στο τέλος της μέρας.
Το ατύχημα
Ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένος που πήγαινα να αγωνιστώ τη δεύτερη μέρα. Ουσιαστικά για μένα ο αγώνας είχε τελειώσει και απλώς πήγα να κάνω μία προσπάθεια ήπια και ανάλογα πως θα εξελισσόταν η μέρα, θα αποφάσιζα πως θα συνεχίσω. Ουσιαστικά ξεκίνησα από κάτι κατρακύλια στα 20 μέτρα που ήταν κάτι που αιφνιδίασε και τον δύτη ασφαλείας, που δεν περίμενε να με δει να βουτάω τόσο ρηχά. Απλά ήθελα να δοκιμάσω και να ξεκινήσω σιγά-σιγά να ζεσταίνομαι. Εφόσον το περιστατικό δεν ήταν σοβαρό, δηλαδή να έχρηζε νοσοκομείου και θαλάμου, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα με τη συμμετοχή μου στην επόμενη μέρα, απλά έβαλα εγώ όρια στον εαυτό μου από μόνος μου.
Εδώ θέλω να πω ότι ήταν λάθος οι πρώτες βοήθειες που μου δόθηκαν. Το σωστό ήταν να κάνω μία μπουκάλα στα -3 μέτρα εκείνη τη στιγμή κάτω από το σκάφος. Αντί αυτού με σκέπασαν με κάτι μπουφάν που ήταν όλα λάθος και αυτό με έφερε σε δυσκολότερη θέση. Το οξυγόνο στη βάρκα ουσιαστικά απαγορεύεται.
Διαβάστε περισσότερα για το θέμα της Νόσου, σε άλλο άρθρο του περιοδικού. Μας μιλά ο Γιάννης Σιδέρης.
Η συνέχεια του αγώνα
Για τη δεύτερη μέρα θεωρούσα ότι όλο το νησί είναι ψαρότοπους. Είχα κάνει τέσσερις μέρες αναγνώριση σε κάποια κομμάτια τα οποία μου κάνανε ένα κλικ. Βρήκα 3-4 ροφούς και κάποια άλλα ψάρια που θα μπορούσα να πάρω. Την ημέρα του αγώνα ένας μόνο ροφός ήταν όντως στη θέση του στα 54 μέτρα. Ήμουν την πρώτη ώρα του αγώνα εκεί και δεν ήμουν πολύ σίγουρος για τις δυνατότητές μου. Το ψάρι είχε προχωρήσει λίγο παρακάτω και μπήκε σε "λάθος σημείο" από κει που το ήθελα και το άφησα καλώς η κακώς…
Όταν ξεκίνησε ο αγώνας είχα κάποιες κρυάδες και προτίμησα να πάω στη νότια πλευρά του νησιού που έκοβε ο λίγος αέρας και υπήρχε μεγαλύτερη ηλιοφάνεια.
Όταν χτυπηθείς από τη νόσο υπάρχει ένα σύμπτωμα σαν να έχεις πυρετό, δηλαδή έχεις κρυάδες στο σώμα σου. Προσπαθείς να καταλάβεις αν είναι σύμπτωμα της νόσου ή απλά είσαι αδύναμος και κουρασμένος. Είναι η αντίδραση του οργανισμού σε μια πιθανά κακή εξέλιξη για το σώμα σου. Απλά για μένα ήτανε η ταλαιπωρία μου και ήμουνα κουρασμένος γι’ αυτό κρύωνα.
Μετά πήρα κάποια ψάρια λιανά, έκανα μία διπλέτα με ένα σηκιό και ένα σαργό, που αυτό όντως με βοήθησε πολύ. Μετά πήρα την σφυρίδα που έγραψες στο βίντεο…
Η σφυρίδα της δεύτερης μέρας. Είμασταν δίπλα του όταν βγήκε το ψάρι.
Ο εξοπλισμός μου
Είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι πια με την PATHOS. Συμπαθώ ιδιαίτερα τον ιδιοκτήτη της Άγγελο Μιχαλόπουλο και έχω τρομερή εμπιστοσύνη στα προϊόντα του που πια χρησιμοποιώ. Η εταιρεία έχει μεγάλη θέληση να σχεδιάσουμε πολλά νέα προϊόντα και αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Η θέληση του Άγγελου για εξέλιξη και για νέα προϊόντα.
Φορούσα λοιπόν ένα παντελόνι 6 χιλ. και ένα σακάκι 6,5 χιλ. Τα οποία εννοείται ότι φορέθηκαν τέσσερις φορές, δύο στον αγώνα και δύο στην αναγνώριση και τελείωσαν. Επειδή δε χρησιμοποιούμε πια φακούς στους αγώνες χρησιμοποίησα μακριά όπλα δηλαδή ένα 95άρι και ένα 120άρι με διπλά λάστιχα. Χρησιμοποιώ μία λεπίδα στα πτερύγια, που δεν υπάρχει στο εμπόριο και τη φτιάχνει η Meister αποκλειστικά για μένα.
Το έρμα που χρησιμοποιώ είναι 8 kg και πάνω μου - με αυτή τη στολή που φορούσα - είχα 4 kg. Δεν μου αρέσει εμένα να βουτάω χωρίς κιλά. Όταν κουράζομαι απλά προσθέτω λίγο βάρος στο έρμα και τα οκτώ κιλά μπορεί να τα κάνω εννιά. Προσπαθώ δηλαδή η ταχύτητα ανόδου και καθόδου να είναι η ίδια. Αν κάτι στραβώσει, κάποιο ψάρι να βραχώσει για παράδειγμα, όλα αυτά μπορεί να αλλάξουν…
ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ: