Περιοδικό Βυθός : Κελλής Γιώργος

Ο Alessandro Talo’ είναι ένας εντυπωσιακός υποβρύχιος κυνηγός από την Ιταλία με βαθιά αγάπη για τη θάλασσα και τα πλάσματά της. Ερωτεύτηκε τη θάλασσα στην εφηβεία του, ασχολήθηκε για χρόνια με την αγωνιστική ελεύθερη κατάδυση και την άπνοια και πλέον αρέσκεται να ενεδρεύει με το 95αρι του εντυπωσιακά θηράματα σε μεγάλα βάθη. Η συζήτηση μαζί του ήταν απολαυστική.

Ψαρεύω ώρα τώρα. Βρίσκομαι σε ένα πονηρό κομμάτι ιδανικό για ρηχό συρτό καρτέρι. Είχα πολύ καιρό να το επισκεφτώ, είχα γενικότερα καιρό να ψαρέψω άρα και να φάω ψάρι. Οι πρώτες ευμεγέθεις μπάφες το διαπίστωσαν με επώδυνο τρόπο. Την πρώτη την τουφέκισα ενώ ακόμη μασουλούσε παρέα με τη φίλη της κάτι από ένα χαμηλό βραχάκι. Τις είχα δει στιγμές νωρίτερα ενώ καρτέρευα, να βοσκάνε λίγα μέτρα πιο εκεί. Λουφάξα και παρατήρησα για λίγο την πορεία του ανενόχλητου τσιμπολογήματός τους. Με το που χάθηκαν πίσω από ένα βράχο, κινήθηκα αργά προς το μέρος τους, ωθούμενος μόνο από το ελεύθερο χέρι. Το άλλο έστρεψε το όπλο κατά πάνω τους και ετοιμάστηκε για βολή. Τις πλησίασα από πίσω και διαγώνια και με την υποψία στόχου πάτησα την σκανδάλη σημαδεύοντας το μάτι και λίγο πιο πίσω. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν και τώρα βρίσκεται κρεμασμένη στην ψαροβελόνα μου παρέα με μία ακόμη περίεργη που πλησίασε μαζί με το κοπάδι της να με επεξεργαστούν.

Τίποτα δεν μένει στάσιμο, το σώμα μας το ίδιο, το σύμπαν που μας περιβάλλει, όλα βρίσκονται σε μία δυναμική, διαρκώς μετατοπιζόμενη ισορροπία. Κάθε λεπτό που περνάει, κύτταρα πεθαίνουν και γεννιούνται, ζώα εξαφανίζονται, άστρα σβήνουν και άλλα λάμπουν για πρώτη φορά. Ο κόσμος μας είναι σε μία διαρκή κίνηση και εμείς σαν οριακά ανεπαίσθητες μονάδες αυτού του αχανούς και αεικίνητου συνόλου, βιώνουμε τον βίο που έχουμε επιλέξει ή καταλήξει, μετά από ένα πλήθος συνειδητών και ασυνείδητων επιλογών και τυχαίων αλλά επιδραστικών γεγονότων. Χρέος μας, μέσα σε αυτόν τον ρυθμό είναι να αφουγκραστούμε τις ανάγκες και τις ορέξεις μας και να πράξουμε ανάλογα εξασκώντας «τίμια» ακόμη και τα πάθη ή έστω την δραστηριότητα που μας παθιάζει. Χωρίς να είμαστε φυσικά επιζήμιοι.