Η βροχή χτυπάει το ύφασμα της ευτυχώς αδιάβροχης σκηνής και δεν με αφήνει να κοιμηθώ. Ακόμα και να μην έβρεχε πάλι θα δυσκολευόμουν, αυτή τη φορά το jet lag με κράτησε περισσότερο απ' ότι συνήθως. Ίσως να φταίει ότι είχα καιρό να ταξιδέψω στο Εξωτερικό, ίσως να μεγαλώνω. Δεν πειράζει, όλα καλά, todos bien, που λένε και οι Μεξικάνοι... Ο Ειρηνικός, 100 μέτρα πιο πέρα, συνεχίζει να παίζει ένα μονότονο ακομπανιαμέντο, με το αιώνιο σουέλ του να χτυπά την αμμώδη παραλία. Μας έκανε το χατίρι και μας άφησε να ψαρέψουμε 5 μέρες, αλλά από αύριο χαλάει πολύ κι έτσι θα φύγουμε μια μέρα νωρίτερα για την Λα Παζ. Και πάλι όλα καλά, δεν θέλω να σκοτώσω άλλα ψάρια, ειδικά ροφούς.
Ο Μπανταλούκας στο κρεβάτι του κοιμάται σαν αρνάκι, φαίνεται ευτυχισμένος στον ύπνο του. Λογικό, πήρε τα πλάνα που ήθελε, του έδωσα κι εγώ ουκ ολίγα και θα βγει ένα ωραίο βιντεάκι να το δουν οι φίλοι μας και να έχουμε κι εμείς αποδείξεις, όταν δεν θα μας πιστεύουν τα εγγόνια μας. Ευτυχώς δεν ροχαλίζει, μεγάλο πράγμα αυτό. Αύριο γυρνάμε στον πολιτισμό, με τα wi-fi και τα fb του και την κινητή τηλεφωνία του. Ειλικρινά δεν ξέρω αν μου έχει λείψει, αν εξαιρέσεις την αδυναμία επικοινωνίας με την οικογένειά μου. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως...
ΤΑ ΑΠΡΟΟΠΤΑ
Πρωί της 4ης Νοεμβρίου βρίσκομαι στην Αθήνα. Την προηγούμενη πήρα πάλι την πρώτη θέση στον αγώνα σκοποβολής με αεροβόλα, πράγμα που μου δίνει την ελπίδα ότι θα υπερασπιστώ τον τίτλο μου στο «ενδοσυλλογικό τουρνουά». Ο Μπανταλούκας έχει ξεκινήσει πρωί-πρωί από την Άρτα και κουβαλάει μαζί και το φουσκωτό του, που θέλει κάτι μερεμέτια. Περιμένω λοιπόν να το παραδώσει στον μάστορα και να περάσει να με πάρει να πάμε παρέα στο αεροδρόμιο. Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα στραβά, του σπάει ένα σωληνάκι, έχει διαρροή καυσίμου και είναι ακόμα στην Κόρινθο. Μετά από μια απίστευτη ταλαιπωρία που περιλαμβάνει αστυνομίες, οδικές βοήθειες, τον μάστορα που ήρθε να πάρει το φουσκωτό, το που θα αφήσει το αυτοκίνητο κι άλλα τόσα καταφέρνει να φτάσει στο Αεροδρόμιο με την ψυχή στο στόμα.
Δεν είναι λίγο, 4 χρόνια προσπαθούσε να με καταφέρει να ξαναπάμε ταξίδι και να το χάσει με αυτόν τον τρόπο; Εγώ είμαι ήδη εκεί κι έχω ήδη παραδώσει δυστυχώς τις αποσκευές μου. Το δυστυχώς θα το καταλάβετε μετά. Τον βοηθάω να ζυγίσει και να τσεκάρει και πάμε για την πρώτη πτήση: Αθήνα- Άμστερνταμ με KLM. Μετά την σχετική αναμονή εκεί μπαίνουμε στο αεροπλάνο για την δεύτερη πτήση: Άμστερνταμ - Μέξικο Σίτυ και λίγο πριν ξεκινήσουμε μια υπάλληλος της Αερομέξικο με πολύ χαρούμενο ύφος μου ανακοινώνει πως «ξέρετε, δεν μπορούμε να βρούμε την μια σας αποσκευή, αυτή που είναι 23 κιλά βάρος». Συμπληρώνω ένα έντυπο, της δείχνω και μια φωτογραφία με το μεγάλο sportube, μου λέει ξαναέρχομαι κι εξαφανίζεται! Το αεροπλάνο απογειώνεται, με έχουν πιάσει τα διαόλια μου γιατί καταλαβαίνω τι έχει συμβεί, όταν πήγα να παραδώσω την ασημί, μήκους 175 εκ. αποσκευή στον ιμάντα για τα μεγάλα αντικείμενα ο υπάλληλος εκεί μου είπε ότι δουλεύει ενώ στο γκισέ μου είπαν ότι έχει πρόβλημα. Η αντίστοιχη αποσκευή του Σωτήρη φορτώθηκε στον άλλο ιμάντα και πέρασε, η δικιά μου έμεινε μέσα! Ο φίλος μου προσπαθεί να με παρηγορήσει αλλά εκεί μέσα έχω 2 όπλα, πέδιλα ολοκαίνουρια της Apnea, bungie, σημαδούρες, μαχαίρια, ανταλλακτικά...
Τέλος πάντων όταν φτάνουμε στο Μεξικό πάω να δηλώσω την απώλεια, αλλά μου λένε ότι αυτό πρέπει να γίνει στον τελικό προορισμό, δηλαδή στη Λα Παζ. Την ώρα δε που πάμε να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο βλέπουμε να φορτώνουν 4(!) sportube και το ένα είναι ασημί! Είδες, μου λέει ο Σωτήρης, το βρήκανε! Εγώ είμαι δύσπιστος κι ο φίλος μου στο αεροπλάνο αναλαμβάνει ρόλο ντεντέκτιβ, ρωτάει όποιον του φαίνεται ψαροντουφεκάς για να δει αν του ανήκει η αποσκευή και από διαολική σύμπτωση στην ίδια πτήση υπάρχουν ψαροντουφεκάδες, υποβρύχιοι φωτογράφοι και ένας κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων (αυτός φορούσε Suunto και γι αυτό τον ρωτήσαμε).
Στην Λα Παζ περιμένοντας να έρθουν να μας πάρουνε παίρνω τηλέφωνο τον Σταύρο που έρχεται από Λος Άντζελες το απόγευμα να μου φέρει ένα ζευγάρι πέδιλα. Ευτυχώς, στην άλλη αποσκευή έχω μέσα στολή, γάντια, καλτσάκια, μάσκα, κάμερα, οπότε θα ψαρέψω αρχικά με δανεικά όπλα και πέδιλα. Κάνω και την δήλωση και φεύγουμε για την έδρα της επιχείρησης που μας οργανώνει το ψάρεμα, τους Pistoleros del Mar. Οδηγός μας θα είναι ο Λουίς, θαλάσσιος βιολόγος και καλός δύτης σαν και τον Patrick, τον ιδρυτή της επιχείρησης, η οποία βρίσκεται στην Μαρίνα της Λα Παζ, ένα υπέροχο μέρος πραγματικά. Πάμε ξενοδοχείο για να την πέσουμε και το απόγευμα καταφθάνουν τα άλλα 2 μέλη της παρέας, ο Σταύρος και ο Ken. Μετά από ένα ωραίο δείπνο πέφτουμε για ύπνο δηλαδή προσπαθούμε. Υποτίθεται πως θα ξυπνήσουμε στις 5:30 κι εμείς είμαστε ξύπνιοι από τις 02:00. Μας έχει πιάσει η χαζομάρα με τον Σωτήρη, φοράμε μπλουζάκια από ηπερήρωες που έχει φέρει μαζί (λόγω κιλών εγώ Superman κι εκείνος Spiderman) και το γέλιο πάει σύννεφο με κίνδυνο να ξυπνήσουμε τους δίπλα, που αυτοί δεν υποφέρουν από jet lag.
ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ
To χάραμα μας βρίσκει στον δρόμο για το Σαρχέντο, ένα ψαροχώρι που είχα επισκεφτεί στο πρώτο μου ταξίδι στο Μεξικό το 2009. Βέβαια, τώρα το μέρος έχει πάρει μεγάλη ανάπτυξη, κυρίως λόγω του ότι αποτελεί πλέον προορισμό για kite surfing και δυσκολεύομαι πραγματικά να το αναγνωρίσω. Μπαίνουμε σε 2 πάνγκας (μεξικάνικες ψαρόβαρκες) και δρόμο για το νησί Σεράλβο, τα νερά του οποίου μου είναι γνωστά και βρίσκεται στην θάλασσα του Κορτέζ. Πρώτη στάση στα ανοιχτά για blue water hunting και κυρίως για wahoo, αλλά για όσο μείναμε εκεί δεν είδαμε πελαγίσιο πέραν από μεγάλες παλαμίδες, που έτρωγαν με μανία τις σαρεδέλες που οι πανγκέρος προηγουμένως είχαν πιάσει με πεζόβολο. Μετακινούμαστε παράκτια στις γνωστές μου επιμήκεις παράλληλες με την ακτή ξέρες, για το κυνήγι των μεγάλων φαγκριών (Pargos) και ευτυχώς τα νερά είναι καθαρά. Με ταλαιπωρεί ένα φριχτό μπούκωμα και δυσκολεύομαι πολύ να βουτήξω κάτω από τα 12 μέτρα, το αποσυμφορητικό βρίκεται στην αποσκευή που μου χάσανε. Παρόλα αυτά καταφέρνω σε μια πλάκα ένα αξιοπρεπές ψάρι των 9,5 κιλών και στο ανοιχτό νερό ένα μικρότερο οπότε είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ο Σωτήρης θα πάρει ένα πολύ ωραίο ψάρι γύρω στα 18 κιλά κι έτσι θα κλείσει η ημέρα με τον καλύτερο τρόπο.
Ακόμα πιο καλά είναι τα νέα στην ακτή, μου βρήκανε την αποσκευή και είναι στο Αεροδρόμιο. Γυρνώντας εγώ θέλω να περάσουμε από εκεί, οι άλλοι λένε να πάμε για φαί και να την πάρουμε στον γυρισμό αφού θα φύγουμε για την εξωτερική πλευρά της χερσονήσου της Μπάχα που βρέχεται από τον Ειρηνικό. Πραγματικά, το φαγητό είναι υπέροχο, σεβίτσε από παπαγαλόψαρο (σαν XXL σκάρος) και φαγκρί τηγανητό, αλλά φτάνουμε στο Αεροδρόμιο στις 7:20 και το γραφείο έχει κλείσει πριν 20 λεπτά!! Δεύτερη μέρα με δανεικά πράγματα, την τύχη μου μέσα! Αφού ρίχνω τα καντήλια μου στους κοιλιόδουλους, κάνουμε στάση σε ένα σούπερ μάρκετ για τα χρειαζούμενα (μπίρες και τεκίλα) και μέσα στην νύχτα φεύγουμε για τον καταυλισμό.
Ο ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟΣ
Είναι να αγριεύεσαι! Μετά από μισή ώρα οδήγησης μπαίνουμε σε ένα χωματόδρομο και συναντάμε ένα χωριό ψαράδων. Εδώ είναι και το τελευταίο σημείο που υπάρχει σήμα τηλεφώνου, από εδώ και μετά δεν υπάρχει επικοινωνία με τον έξω κόσμο! Ο Κεν έχει ένα δορυφορικό μαραφέτι, με το οποίο μπορείς να στείλεις γραπτά μηνύματα μόνο, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο δουλεύει. Ξεχάστε Ίντερνετ και τα λοιπά, μιλάμε για πραγματική απομόνωση! Τα φώτα του αυτοκινήτου (ένα θηριώδες διπλοκάμπινο αγροτικό F 350) αποκαλύπτουν τεράστιους κάκτους που ξεραίνονται λόγω κάποιας ασθένειας, κουκουβάγιες, όρνια, κογιότ και λαγούς! Φτάνουμε στην φυλασσόμενη πύλη ενός τεράστιου ράντσου και συνεχίζουμε για την ακτή. Όλη αυτή η έκταση ανήκει σε έναν Νοτιοαφρικανό που έχει χτίσει το σπίτι του εδώ και πουλάει κομμάτια γης σε όποιον θέλει να χτίσει κι εκείνος. Όχι και η καλύτερη επενδυτική ιδέα, μου είπε κατά λέξη: "Αν θες να βγάλεις ένα εκατομμύριο στην Μπάχα φέρε δύο!" Μέτρησα συνολικά 6 σπίτια, εν μέσω μιας πραγματικά αχανούς έκτασης. Εκατό μέτρα από την ακτή υπάρχει ένα οίκημα που διαθέτει ρεύμα, ένα ντους και τουαλέτα καθώς και αποθηκευτικό χώρο και υπαίθρια κουζίνα. Εμείς κοιμόμαστε σε καλής ποιότητας σκηνές με κανονικά κρεβάτια και κουβερτούλες, απαραιτήτως.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ
Πρώτη μέρα στον Ειρηνικό. Θα πάμε βόρεια σήμερα και θα ψαρέψουμε κομμάτια κατά την επιστροφή μας. Τα νερά όπως είναι αναμενόμενο, είναι πιο κρύα από εχθές αλλά δυστυχώς και πολύ πιο θολά. Ξέροντας τι μας περιμένει αποφασίζουμε να ψαρέψουμε με ένα όπλο με τον Σωτήρη και να κρατήσουμε ένα με μουλινέ στην βάρκα για δευτερώματα. Το χοντρό βέλος 7,5 - 8 χιλιοστών είναι δεμένο με καθαρό dyneema κατευθείαν σε float line, χωρίς καμιά ελαστικότητα η οποία συνδέεται με μια σημαδούρα. Βουτάμε εναλλάξ γύρω από ένα καλαδούρι που ποντίζουν οι καπετάνιοι και με πλαναρίσματα προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε το μέρος, κάτι πολύ δύσκολο, γιατί υπάρχει έντονο ρεύμα αλλά και φοβερή θολούρα. Εδώ μιλάει η εμπειρία που έχουμε από τα δύσκολα Ελληνικά νερά και κάποια στιγμή ο Σωτήρης ρίχνει κατακέφαλα σε ένα ροφό 12-13 κιλών. Τα βουλωμένα μου αυτιά δεν μου επιτρέπουν να ακούσω την βολή από την επιφάνεια και να κοντράρω κι έτσι βραχώνει σε μια σχισμή κυρίως λόγω της βέργας. Τον δευτερώνω μετά και με την βοήθεια ενός υποτυπώδους γάντζου. O πρώτος ροφός είναι στα χέρια μας. Είναι ένας broomtail grouper (ονομάζεται έτσι λόγω του σχήματος της ουράς του) με πολύ ωραία σχέδια.
Ασχολούμαστε σε επόμενες σκάντζες με διάφορα είδη φαγκριών και συναγριδοειδών με μικρό βαθμό δυσκολίας και κάποια στιγμή ο Σωτήρης χτυπάει έναν μικρότερο ροφό και σε επόμενη βουτιά χτυπάω έναν του ίδιου είδους 17-18 κιλών σε ανοιχτό νερό. Σήμερα είμαι λίγο καλύτερα αν και το μπούκωμα σε συνδυασμό με το άσθμα που με ταλαιπωρεί τελευταία δεν μου αφήνει περιθώρια μεγάλων παραμονών. Επιτέλους, γυρνώντας στην στεριά με περιμένει και η αποσκευή μου, ας ήτανε!
ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ
Πάμε νότια και πρώτη στάση για wahoos. Έχω χτυπήσει 3 τέτοια ψάρια στην ζωή μου, ένα μεγάλο στην Αυστραλία μου το φάγανε οι καρχαριούληδες, ένα μου σχίστηκε στην Πούντα Μίτα κι ένα που το κεραυνοβόλησα στο Σεράλβο το 2009. Εδώ, λόγω της διεύθυνσης του ρεύματος δεν υπάρχει τίποτα. Έχω το Neptunus 125 στα χέρια και του φοράω 170 εκ. και 8 χιλ. rob allen βέργα για το ταξίδι, 10 εκ. πιο μακριά απ' ότι συνήθως. Κάνουμε 2 βολές σε παλαμίδες να το δοκιμάσουμε και ρίχνει εξωπραγματικά! Δυστυχώς, όσες φορές το δοκίμασα στο ανοιχτό νερό δεν ήρθαν πελαγίσια και στα θολά δεν μπορούσα να το ψαρέψω γιατί φοβόμουν μήπως χτυπήσω κάποιον από τους άλλους δύτες.
Σε άλλο μέρος παίρνω το M-Teak 117 που η Mesogeios Teak μου έφτιαξε ειδικά για το ταξίδι. Το όπλο είναι fusion 2 (που στην ουσία είναι σαν να οπλίζεις ένα διλάστιχο) και δεν το έχω ξαναψαρέψει γιατί απλά το πήρα στα χέρια μου τελευταία στιγμή. Φέρει 7,5 χιλ. βέργα 150 εκ. μήκος και η μοίρα του είναι να δοκιμαστεί σε χοντρό ροφοκέφαλο! Πράγματι στην επόμενη βουτιά περνάει από κάτω μου ένας καλός California grouper, ροφός που μοιάζει πολύ με τους δικούς μας αν εξαιρέσεις την τεράστια ουρά, ίδια με πίγγας. Πιστεύω πως το ψάρι είναι γύρω στα 17-18 κιλά και του ρίχνω οπότε συμβαίνουν 2 πράγματα: 1) δεν κατάλαβα πως έριξα, μιλάμε πως έχω 75άρι με περισσότερη ανάκρουση και 2) το ψάρι κεραυνοβολείται και το ανεβάζουμε στην επιφάνεια πανί. Επίσης όσο ανεβαίνει μεγαλώνει και καταλαβαίνω πως του έριξα από πολύ μακριά... Η ζυγαριά στην παραλία θα δείξει 30 κιλά τελικά, το καλύτερο δώρο για την γιορτή μου. Η μέρα κλείνει με τα απαραίτητα pargos που αποτελούν πλέον την βάση της διατροφής μας.
ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ
Σήμερα το πρόγραμμα έχει επίσκεψη στο «ενυδρείο», έτσι το βαφτίσαμε. Πρόκειται για μια μικρή ρηχή ξέρα που όμως είναι τίγκα στους ροφούς και των 2 ειδών. Η συμφωνία είναι να μην χτυπήσουμε ροφό, απλά να τραβήξουμε βίντεο. Το θέαμα είναι απίστευτο πραγματικά, αφήνω τον Σωτήρη να τραβήξει τα πλάνα που θέλει αφού είναι ειδικός κι εγώ πάω να κυνηγήσω φαγκριά, γιατί θέλω να δοκιμάσω το 117 με 8άρα βέργα και πιο δυνατό κάτω λάστιχο. Μένω ικανοποιημένος από τις βολές και η επόμενη επίσκεψη γίνεται σε ένα βαθύ κομμάτι που στο βυθόμετρο δεν δείχνει ενδιαφέρον. Πρόκειται για σχετικά επίπεδο, κυρίως αμμώδη βυθό με χαμηλές πλάκες. Κι όμως, έχει τεράστιους ροφούς!
Σε κάποια φάση βουτάει ο Σωτήρης και με το ακούω την βολή έχω βρεθεί 5 μέτρα κάτω από την επιφάνεια και κοντεύει να μου φύγει η μάσκα, νομίζω πως με τραβάει τόνος. Πρόκειται για ένα θηρίο άνω των 50 κιλών, καλιφορνέζικος ροφός που η βέργα του μπήκε πάνω από μισό μέτρο στον σβέρκο και με σέρνει για 30 μέτρα υποβρυχίως κι άλλα τόσα στην επιφάνεια προτού δυστυχώς ξεψαρίσει... Ακολουθούν διάφορα τρελά σκηνικά: ο Σωτήρης ρίχνει σε ένα μικρό φαγκρί ενώ του την έχουν πέσει τεράστια, εγώ κατεβαίνω και 3 ροφοί μου το παίζουν σφυρίδες μέσα στη θολούρα, έχω έναν μπροστά μου και δεν τον βλέπω κι άλλα τέτοια χαριτωμένα. Μετά έρχεται ο απολαυστικότερος διάλογος του ταξιδιού -να τον δείτε στο βίντεο- και μια βουτιά που με φέρνει αντιμέτωπο με έναν τεράστιο broomtail grouper της τάξης των τεσσάρων κιλών. Ευτυχώς και εγώ και το M-Teak στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων και το ψάρι με συνοπτικές διαδικασίες μπαίνει στην βάρκα όπου επιδιδόμαστε στο άθλημα της άρσης ροφών...
ΠΕΜΠΤΗ ΗΜΕΡΑ
Ο καιρός αρχίζει να χαλάει, ξαναπάμε νότια αλλά δεν υπάρχει κίνηση, οι ροφοί έχουν εξαφανιστεί και ο Σωτήρης παίρνει έναν 12άρη για παρηγοριά. Εγώ δεν θέλω άλλα μαύρα οπότε την πληρώνουν τα φαγκριά πάλι, αλλά σε συνθήκες πολύ δύσκολες με ανυπόφορο σουέλ και η επιστροφή στην βάση μας είναι σκέτη δοκιμασία για τα σκάφη και τις μεσούλες μας. Αύριο θα επιστρέψουμε τελικά στον «πολιτισμό», ο οποίος μάλλον δεν μας έλλειψε καθόλου και η επιστροφή ευτυχώς δεν μας επιφυλάσσει άλλα απρόοπτα. Του Σωτήρη το τζιπ φτιάχτηκε κι εμένα δεν μου έχασαν τίποτα!
HIGHLIGHTS ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ
- Το βάλε-βγάλε της βάρκας γίνεται με την αρωγή αυτοκινήτου, συνήθως σε άθλια κατάσταση
- Η δύναμη ροφών και φαγκριών: και τα δύο ψάρια είναι τεθωρακισμένα και λυγίζουν τις οκτάρες για πλάκα. Το στιλέτο για την ευθανασία μπαίνει με πολλή προσπάθεια στα ροφοκέφαλα και κάναμε το λάθος να τους σχίσουμε κάτω από το στόμα, για να τους κρατήσουμε από εκεί: παραλίγο να καταλήξουμε με σπασμένα δάκτυλα.
- Είχαμε μαγείρισσα που ετοίμαζε πρωινό και δείπνο, δεν μπορείς να φας πιο παραδοσιακό Μεξικάνικο. Αν δεν ήταν η Κριστίνα μάλλον θα γυρνούσα και κατά 2-3 κιλά ελαφρύτερος.
- Η νοστιμιά του τηγανητού ροφού.
- Το εστιατόριο που τρώγαμε στην Λα Παζ.
- Ο επαγγελματισμός των Pistoleros del Mar. Muchos gracias Patrick e Luis de Anzorena.
Δείτε το video του ταξιδιού:
| Κατηγορία | ΨΑΡΕΜΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ |