Ήταν Οκτώβρης του 2009 ημέρα Σάββατο και το μικρό συμβατικό βαρκάκι μου με την 15αρα μηχανούλα για ακόμα μια φορά είχε βάλει πλώρη προς το αγαπημένο μου νησί. Σχεδόν κάθε Σάββατο με τον κολλητό μου Κυριάκο ψαρεύαμε στην ακτογραμμή του με καρτέρι και ποτέ δεν φεύγαμε παραπονεμένοι, η κοντινή του απόσταση από την πόλη και οι πολλές επιλογές από πλευράς θηραμάτων, το έκαναν ιδανικό προορισμό για εμάς.

Έτσι και εκείνη την μέρα ξεκινήσαμε κατά εκεί με την μόνη διαφορά ότι στην παρέα μας είχαμε και τον φίλο και αργότερα κουμπάρο μου Γιάννη, στα πρώτα του βήματα με την ενασχόληση μας..!

Tο 2009 λίγους μήνες μετά από αυτό το ταξίδι ξεκίνησα να αρθρογραφώ και στο περιοδικό μας και το πρώτο μου άρθρο ήταν αφιερωμένο σε ένα σπάνιο και εντυπωσιακό ψάρι που περιέργως είχα κατορθώσει να έχω συχνές επαφές μαζί του και συνάμα αρκετές επιτυχίες στο κυνήγι του, μιας και εντελώς τυχαία κυνηγούσαμε στον ίδιο ψαρότοπο και στα ίδια πόστα, την Λίτσα...

Ξαναγυρνάμε όμως πίσω σε εκείνο το ταξίδι που όπως είχα γράψει και στο πρώτο μου άρθρο τότε, εκείνη την μέρα είχα την τύχη να συλλάβω την μεγαλύτερή μου μέχρι και σήμερα, που δυστυχώς όμως δεν είχα κατορθώσει να αποτυπώσω σε βίντεο, μιας και οι κάμερες τότε ήταν ογκώδεις και για τον λόγο αυτό και την δικιά μου δεν την έπαιρνα σε πολλά ψαρέματά μου. Ήταν όμως ένα ψάρι σταθμός που ακόμα το θυμάμαι γιατί με αυτό άνοιξα την πύλη της αρθρογραφίας και γιατί δώδεκα χρόνια μετά ο δείκτης του χεριού μου έχει ακόμα την ουλή από το κέβλαρ που τον έκοψε σαν λεπίδα.

Τα χρόνια πέρασαν το συμβατικό μου πουλήθηκε και τα ταξίδια στις Κυκλάδες και σε μακρινούς προορισμούς με έκαναν να ξεχάσω το νησί. Είχα πάει κατά καιρούς με φίλους για να το ψαρέψω, αλλά ποτέ φθινόπωρο, που είναι ο μήνας που αυτές βγαίνουν στις ακτές για να κυνηγήσουν και τις λίγες φορές το ψάρεψα στα πιο βαθυνά του κομμάτια και όχι στα ρηχά και στα πόστα που ήξερα ότι περνούν τα συγκεκριμένα ψάρια. Τα χρόνια περνούσαν και πολλές φορές σκεφτόμουν τις συγκινήσεις που μου είχε χαρίσει το συγκεκριμένο κυνήγι, ήθελα να ξαναζήσω μια ανάλογη εμπειρία και γιατί όχι αυτή τη φορά να το έχω και σε πλάνο, για να μπορώ να ξαναζώ την στιγμή μιας και οι κάμερες δεν έχουν πια τον ίδιο όγκο και έχουν γίνει αχώριστος σύντροφος πάνω στο όπλο μου…

Οκτώβρης του 2021 ημέρα Σάββατο και το φουσκωτό του Δημήτρη έχει βάλει πλώρη για το νησί, στόχος είναι να ψαρέψω όπως τότε κοντά στην ακτογραμμή του. Κρυφός μου πόθος που δεν μπορώ να μαρτυρήσω στο ζευγάρι μου είναι μια σκέψη, ένα όνειρο που θέλω μέσα μου να βγει αληθινό. Ξέρω ότι τα όνειρα με την πραγματικότητα απέχουν πολύ και ότι μετά από τόσα χρόνια το να συμβεί κάτι τέτοιο φαντάζει ακατόρθωτο, αλλά τις τελευταίες μέρες έχουν βγει αρκετά ψάρια του είδους στα ίδια νερά και οι συνθήκες και η εποχή είναι ιδανικές.

Βέβαια μιλάμε για ένα πελαγίσιο ψάρι που κάνει περάσματα οπότε και πάλι οι πιθανότητες να το συναντήσω είναι μηδαμινές. Εδώ όμως θέλω να ανοίξω μια παρένθεση και να σας πω ότι τόσα χρόνια στην θάλασσα έχω αρχίσει να πιστεύω στα θαύματα, έχω αρχίσει να πιστεύω όπως έλεγε ο Πάολο Κοέλο στον αλχημιστή που διαβάζαμε μικροί, πως όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις, βέβαια θέλω να προσθέσω ότι πρέπει να είσαι εκεί για να αδράξεις την στιγμή και να έχεις και τύχη που πάντα χρειάζεται σε ανάλογες περιπτώσεις… κλείνω παρένθεση λοιπόν και συνεχίζω...

Το σίδερο έπεσε στο νερό και η πρώτη μας επιλογή ήταν ένα κομμάτι μικρό που κατά καιρούς κρατάει μαύρα και συναγρίδες. Πράγματι μετά από λίγες βουτιές σε ένα καρτέρι σε γνωστό πόστο έπιασα μια μικρή συναγρίδα από ένα γνώριμο κοπάδι, με μια πανέμορφη βολή πράγμα που με έκανε να χαρώ και να ξεχάσω προς στιγμήν το αρχικό μου πλάνο. Ειλικρινά το λέω πως αν και το ψάρι δεν ξεπερνούσε το ενάμισι κιλό, ήταν μια συναγρίδα πιασμένη όμορφα με μια εξαιρετική βολή, που της είχε σπάσει στην σπονδυλική στήλη και όλα αυτά ήταν αρκετά για να μου δώσουν την χαρά του κυνηγιού και το αίσθημα της πληρότητας που αναζητούσα.

Ανεβήκαμε στην βάρκα βάλαμε την μικρή βασίλισσα στο ψυγείο και κατευθυνθήκαμε προς την αγαπημένη μου ρηχοπατιά, αυτήν που είχα χρόνια να διαβώ και που μου είχε χαρίσει τεράστιες συγκινήσεις στο παρελθόν. Έπεσα στο νερό πολύ χαλαρός σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από τότε, ίσως να έφταιγε και η προηγούμενη επιτυχία που είχε εξασφαλίσει το φαγητό της οικογένειας, ίσως και να μην πίστευα μέσα μου όπως προ είπα ότι θα ζούσα κάτι δυνατότερο... Λόγω του μικρού βάθους πήρα στο χέρι το αγαπημένο μου 95αρι που είναι έτσι φτιαγμένο για να στρίβει με την σκέψη και να ρίχνει σαν διαβήτης ενώ ταυτόχρονα τα διπλά του 14αρια και η εξιμισάρα είναι χρόνια η αγαπημένη μου επιλογή στο ρηχό ψάρεμα, διότι μου χαρίζουν δύναμη και ευκολία στην όπλιση.

Ευθύς κατευθύνθηκα προς τα πρώτα μου πόστα που ήταν εκεί αναλλοίωτα στον χρόνο και ξεκίνησα τις πρώτες βουτιές. Είκοσι οκτώ χρονών τότε, σαραντάρης σήμερα και το «ψιλό» εκεί, η πέτρα με την εσοχή που κρυβόμουν εκεί όλα ίδια εκτός από μένα… Στην τρίτη βουτιά και σε ενάμισι μόλις μέτρο βάθος την είδα στα αριστερά μου να στέκει αγέρωχη, ήταν και αυτή εκεί, σαν να με περίμενε φίλοι μου, σαν μια ανώτερη δύναμη να με χτύπαγε στον ώμο και να μου έλεγε συνέχισε να πιστεύεις στα θαύματα…

Το μεγάλο ψάρι ορμώμενο από νόμους και κανόνες, που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν θα κατανοήσουμε ποτέ, επίλεξε όπως και τότε την ίδια εποχή να διαβεί τα ίδια πόστα και να με συναντήσει. Η καρδιά μου πάγωσε και ο χρόνος σταμάτησε… εκφράσεις κλισέ που όμως μπορούσαν να αποτυπώσουν πλήρως την συγκεκριμένη στιγμή. Το πίστεψα ότι θα την κάνω δικιά μου, αλλά ενώ στην αρχή έδειξε ενδιαφέρον κεφαλώνοντας προς εμένα, όπως συνήθως κάνουν τα μεγάλα πελαγίσια ψάρια… μετά γύρισε το σώμα της απότομα και σε αρκετά μεγάλη απόσταση βάζοντας πλώρη προς τα βαθιά. Τότε κατάλαβα ότι η ευκαιρία θα χαθεί και πως το ψάρι δεν θα ξαναγυρίσει…

Έτσι έσφιξα ενστικτωδώς την λαβή του όπλου, ευθυγράμμισα και αποφάσισα να επιχειρήσω την βολή που λόγω απόστασης και μεγέθους θηράματος εμπεριείχε μεγάλο ρίσκο. Η βέργα έφυγε με ορμή και έπληξε το μεγάλο ασημένιο σώμα της καίρια σπάζοντας την σπονδυλική στήλη και προκαλώντας μεγάλη ζημιά… Λόγω της απόστασης όμως και της σκληρής ραχοκοκαλιάς που προσέκρουσε δεν ξετρύπησε το ψάρι, αλλά μπήκε μέχρι τα φτεράκια και έτσι η Λίτσα με δυο τινάγματα ελευθερώθηκε ρίχνοντάς την στον βυθό. Τα συναισθήματα μου εκείνη την στιγμή δύσκολα θα μπορούσα να τα αποτυπώσω σεαυτό το κείμενο, σε μια στιγμή η χαρά του ψαριού που χτυπιέται πάνω στην βέργα μετατρέπεται σε εφιάλτη…

Οι στιγμές που ξετυλίγονται και που ευτυχώς έχω αποτυπώσει και σε βίντεο δείχνουν έναν αλαφιασμένο υποβρύχιο κυνηγό να κυνηγάει από πίσω το τεράστιο θήραμα, που ελεύθερο πια ξεμακραίνει προς τα βαθιά… Αδρεναλίνη στα ύψη αφού την μια στιγμή χανόταν στον ορίζοντα και νόμιζα ότι έφυγε για πάντα και την αμέσως επόμενη την πρόδιδε η τεράστια γυαλάδα του ατσάλινου κορμιού της.

Η κατάληξη θα ήταν άσχημη λοιπόν αν όπως προείπα δεν είχε γίνει αυτή η απίστευτη βολή που φέραν το ψάρι σε μειονεκτική θέση, μιας και ανά τακτά χρονικά διαστήματα έφερνε ομόκεντρους κύκλους, μη μπορώντας να κολυμπήσει σωστά δίνοντας μου έτσι τον απαραίτητο χρόνο για να το ακολουθήσω και να το δευτερώσω. Μετά ήρθε ο Δημήτρης δίπλα μου, που τόση ώρα περπατούσε στο νερό για να με φτάσει και με μια τρίτη βολή από το ψαροτούφεκό του στον εγκέφαλο της, έκλεισε η ψαρευτική αυλαία και έφερε τους σφυγμούς μου στην θέση τους. Η ευτυχία και η δικαίωση που αισθάνθηκα δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια και ο επεισοδιακός τρόπος που πιάστηκε έκανε ακόμα πιο έντονες τις στιγμές!

Το ήθελα πολύ αυτό το ψάρι και ήμουνα πολύ τυχερός που μου το έδωσε η γαλανή, αλλά δεν αρκεί μόνο η τύχη φίλοι… γιατί όπως έχω ξαναγράψει το βασικότερο όλων είναι να είμαστε εκεί και να αδράξουμε τις ευκαιρίες όταν μας παρουσιαστούν, δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ ούτε να απογοητευόμαστε και πιστέψτε με οι επιτυχίες θα έρθουν αργά η γρήγορα ακόμα και σε πολύ μικρά βάθη. Το ψάρι κόπηκε σε φιλέτα το ίδιο απόγευμα και αφού κράτησα αρκετό για την οικογένεια μου το υπόλοιπο μοιράστηκε σε φίλους και συγγενείς όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο θήραμα!

Καλές αναδύσεις και καλές βουτιές!!

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO