Menu
  1. Αρχική
  2. ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ
  3. ΑΡΘΡΑ & ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
  4. ΤΕΧΝΙΚΕΣ
  5. ΕΙΔΗ ΨΑΡΙΩΝ
  6. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
    1. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ - ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ
    2. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ
    3. ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ / E-SHOP
  7. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ
  8. ΘΕΜΑΤΑ
  9. ΝΕΑ
  10. VIDEOS
Πέμπτη, 21 Νοεμβρίου 2024

Περιοδικό Βυθός : Μητσόπουλος Γιώργος

Γιώργος Μητσόπουλος

Από μικρό παιδί είχα πάθος με την θάλασσα. Εκεί χανόμουνα με την πρώτη ευκαιρία, άλλες φορές στο λιμανάκι του εξοχικού μου προσπαθώντας να ψαρέψω κοκoβιούς με πετονιά και άλλες χαζεύοντας με μια μάσκα την ατελείωτη υποβρύχια ματιέρα.

Θυμάμαι… κοντά στις αρχές του '90, να ζητάω από τον πατέρα μου κάθε πρώτη του μηνός, να μου αγοράσει ότι περιοδικό υπήρχε στα περίπτερα και την λαχτάρα μου να τα ξεφυλλίζω μετά, για ατελείωτες ώρες ρουφώντας γνώση και εικόνες.

Οι τότε αρθρογράφοι ήταν οι μέντορες και οι ήρωες μου… σε αυτούς ήθελα να μοιάσω… Ήθελα να δώσω και εγώ με την σειρά μου ό,τι μπορούσα, για να μην σβήσει ποτέ αυτή η φλόγα. Έτσι το 2009 η γνωριμία μου με τον Μάνο Βλατάκη, με έφερε στην πόρτα του περιοδικού Βυθός και από τότε μέχρι και σήμερα επικοινωνώ μαζί σας, με άρθρα γύρω από το υποβρύχιο κυνήγι, μέσα σε αυτήν την όμορφη και μεγάλη παρέα μας.


Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Του Νίκου Σταυρόπουλου (ΑΡΧΕΙΟ ΒΥΘΟΣ, Τεύχος 117, ΦΕΒ 2002)

  • Αρθρογράφος: Natex Media
  • Αριθμός προβολών: 32316
  • 0 Σχόλια
Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Υπήρχε μια μεγάλη, τεράστια θα έλεγα σπηλιά, όπου στο βάθος της οι ροφοί ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε φακούς ούτε πολύ δυνατά όπλα. Τους βλέπαμε να μπαίνουν στο μεγάλο άνοιγμα ο ένας μετά τον άλλον σίγουροι για το θαλάμι τους, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Έτσι επινόησα τον παρακάτω τρόπο για να τους πιάσουμε. Κατεβαίνω πρώτος εγώ με το όπλο. Ακολουθούσε ένας δεύτερος κυνηγός και μετά από λίγο ένας τρίτος. Έμπαινα μέσα στη σπηλιά και ο δεύτερος έπιανε τα πόδια μου από τα πτερύγια.

Προχωρούσαμε μαζί βαθύτερα στην σπηλιά - το φως από το μεγάλο άνοιγμα ήταν αρκετό - και ο τρίτος έπιανε τα πτερύγια του δεύτερου. Έριχνα προσεκτικά μιας και έπρεπε με την πεντάαινα να σκοτώσω αμέσως ψάρια 15 έως 20 kg το καθένα και έκανα με τα πόδια μου μία χαρακτηριστική κίνηση - σημάδι για τον δεύτερο και αυτός το ίδιο για τον τρίτο. Ο τελευταίος τραβούσε τον δεύτερο και αυτός εμένα.

Αυτό γινόταν γιατί όσο πήγαινε η τρύπα στένευε, χωρίς να αφήνει περιθώρια ελιγμών γι’αυτόν που είχε χωθεί μέσα-μέσα και για να μην θολώσει με άτσαλες κίνησης. Έτσι βγάλαμε εκείνη τη μέρα πολλά και μεγάλα ψάρια από το ίδιο θαλάμι.

ΚατηγορίαΙΣΤΟΡΙΑ - ΑΡΧΕΙΟ
Print
Back To Top