Το λυσσαλέο ξεροβόρι είχε κάνει την εμφάνιση του.

Οι ειδικοί τον βάφτισαν Διομήδη. Είναι της «μοδός» άλλωστε να δίνουμε ονόματα στα πάντα.

Διομήδης λοιπόν. Ανάλυση: Διός - Ζεύς + μήδομαι - σκέφτομαι – συμβουλεύω, αυτός που έχει θεϊκή άποψη, που τον συμβουλεύει ο Δίας. Αυτά για την ιστορία.

Εγώ πάλι το λέω ξεροβόρι, γιατί ξερό είναι το κεφάλι μου και είπα να πάω με τόσο αέρα για ψάρεμα, μιας και η αποχή με είχε χτυπήσει κατακούτελα λόγω υποχρεώσεων. Φόρτωσα τα πράγματα από το βράδυ και καθώς άκουγα τον αέρα να σφυρίζει σαν θεριό, σκεφτόμουν κοιτώντας το ψαρευτικό μου ημερολόγιο, τι κομμάτια έπρεπε να επισκεφτώ ούτως ώστε να μπορέσω να πάρω κανά δυό ψαράκια για το τραπέζι μας. Το ξημέρωμα ήρθε, το ρεπό αναβλήθηκε και έπρεπε να πάω για δουλειά. Ξανά άλλαξα τα πλάνα μου και αποφάσισα δίχως επιλογή να επισκεφτώ ένα μέρος μικρό με απάγκιο στον καιρό ίσα να βραχώ. Έτσι για λίγα χειμωνιάτικα απογευματινά καρτεράκια.

Έφτασα στον τόπο και αφού γύρισα το αμάξι κόντρα στον καιρό άνοιξα το πορτ μπαγκάζ και με ανοιχτό το καλοριφέρ ντύθηκα. Έφτιαξα με γρήγορες κινήσεις τα πράγματα μου, μιας και ο χρόνος ήταν περιορισμένος και έπεσα παρέα με δυο τουφέκια, που μου έχουν κάνει κάποιες φορές τα χατίρια. Ξεκίνησα με το 85αρι και στα πρώτα κιόλας καρτέρια οι εικόνες ήταν ενθαρρυντικές. Μια ωραία τσιπούρα μου έδωσε βολή. Το ηθικό είχε ανέβει στα ύψη. Όμως το ένστικτο μου, μου έλεγε να αλλάξω όπλο και να συνεχίσω με το 95αρι. Έτσι και έγινε λοιπόν...

Αλλαγή όπλου με το 85αρι να παίρνει θέση στην σημαδούρα. Στην συνέχεια του ψαρέματος ήθελε λίγο πίστη, γιατί η κίνηση των ψαριών είχε μειωθεί. Ακούραστα και δίχως δισταγμό - ενώ ο αέρας από έξω σφύριζε λυσσασμένα - συνέχισα ελπίζοντας σε κάτι ακόμα. Ωραίου μεγέθους μπάφες έμπαιναν σε απόσταση βολής, όμως η ελπίδα για ένα λαβράκι δεν με άφηνε να πατήσω την σκανδάλη μου. Η ώρα περνούσε και τα λαβράκια άφαντα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ρίξω σε ένα κοπάδι από πελαγίσιες μπάφες, ένα νόστιμο και όμορφο ψάρι. Η ψαροβελόνα είχε ασημί ήδη πάνω της και το ηθικό μου ανέβαινε περισσότερο. Μικρού μεγέθους κέφαλοι είχαν στριμωχτεί μπροστά μου δίνοντας μου την εντύπωση ότι κάτι τα κυνηγάει. Έσπασα αμέσως την μέση για ένα ακόμη καρτέρι στα ρηχά.

Μια μούρη μπήκε αμέσως και απειλητικά και δίχως δισταγμό έριξα. Μια λίτσα είχε περαστεί στην πετονία. Γεμάτος χαρά πήρα πορεία προς το αυτοκίνητο μιας και το τραπέζι μου θα ήταν ήδη γεμάτο. Όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Έτσι βυθίστηκα στο νερό μια φορά ακόμη για το αγαπημένο μου ψάρι. Είπα μέσα μου ένα καρτέρι ακόμα...

Το λαβράκι εμφανίστηκε σαν φάντασμα μπαίνοντας από τα δεξιά και στα μεσόνερα, ενώ το βλέμμα μου κοιτούσε από την αντίθετη κατεύθυνση. Όμως το ένστικτό μου, μου είπε να γυρίσω. Έτσι και γύρισα βλέποντας το ψάρι που αναζητώ να έχει γυρίσει δείχνοντας μου ουρά. Με αλάθητη εμπιστοσύνη στο όπλο μου έριξα σε μια αρκετά δύσκολη γωνία βολής περνώντας το ψάρι. Το λαβράκι είχε ξαπλώσει με την βέργα επάνω του στην άμμο.

Με παγωμένο χαμόγελο βγήκα να πάω στο αυτοκίνητο καθώς είχα μια ψαροβελόνα γεμάτη ασήμι. Ακολούθησε η καθιερωμένη φωτογραφία και τα πειράγματα με τους φίλους.

Αυτό το ψάρεμα το αφιερώνω σε τρία φιλαράκια που με αγαπάνε!