Ο νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Giacomo de Mola με εξοπλισμό Pathos.

Επτά ημέρες μετά το 32ο παγκόσμιο πρωτάθλημα υποβρύχιας αλιείας της CMAS και νομίζω ότι είμαι σε θέση να γράψω αντικειμενικά πλέον για το τι συνέβη στο Arbatax της Σαρδηνίας 18 με 19 Σεπτεμβρίου 2021. Τα συναισθήματα έχουν καταλαγιάσει και η ένταση έχει εξαφανιστεί. Έχοντας βιώσει το τραγικό γεγονός της απώλειας ενός συναθλητή στο Svendborg της Δανίας, το πρώτο που μου έρχεται στο νου να πω για το πρωτάθλημα του Arbatax είναι ότι ευτυχώς δεν είχαμε σοβαρά ατυχήματα. Το βάθος που κινήθηκαν οι περισσότεροι αθλητές ήταν τέτοιο που τα επικίνδυνα περιστατικά ήταν βέβαιο ότι δεν θα έλειπαν. Και δεν έλειψαν! Ένας Ισπανός είχε περιστατικό σύνθλιψης κι ένας Νοτιοαφρικανός συμπτώματα εμβολής αζώτου (νόσου των δυτών). Και οι δύο αντικαταστάθηκαν τη δεύτερη ημέρα. 

Από Ελληνικής πλευράς και οι τρεις αθλητές μας έφτασαν τα όρια τους από πλευράς καταδύσεων σε βάθος και χρόνους και ο Γιάννης Ρίγγας μάλλον τα ξεπέρασε εμφανίζοντας συμπτώματα πρωτόγνωρα για τον ίδιο μετά τις πρώτες δύο ώρες αγώνα τη δεύτερη ημέρα. Ευτυχώς, πρόκειται για έμπειρο δύτη και ώριμο άνθρωπο και που αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι το σώμα του δεν ανταποκρινόταν στις καταδύσεις που επιχειρούσε και τροποποίησε το πρόγραμμα του διαφυλάσσοντας την υγεία του. Είναι κρίμα που δεν θα μάθουμε τι σκορ θα μπορούσε να κάνει ο Ρίγγας αν ήταν καλά τη δεύτερη ημέρα, αλλά θα ήταν ασυγχώρητο αν ο ίδιος παρασυρόταν από την περιέργεια αυτή και πάθαινε σοβαρότερο ατύχημα (γιατί ατύχημα έπαθε!). Τέλος καλό, όλα καλά και το κυριότερο, γίναμε σοφότεροι όλοι!

Εξάλλου, και ο Ισπανός αθλητής Angel Crus Gutierrez, ουσιαστικά εγκατέλειψε νωρίς την πρώτη ημέρα, οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι είχαν πλεονέκτημα σε βάρος μας οι δεύτεροι τελικά Ισπανοί. Η τρίτη θέση στον κόσμο που κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της η εθνική μας εκτός έδρας είναι μία πολύ μεγάλη επιτυχία, όχι για τη θέση αυτή καθ' εαυτή (αφού το πρωτάθλημα ήταν στη Μεσόγειο και κρίθηκε βαθιά), όσο γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία της το διεκδίκησε επί ίσοις όροις! Είναι η πρώτη φορά που γράφω ότι η ομάδα κυνήγησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο εξωτερικό σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο και όποιος παρακολουθεί τα γραφόμενα μου επί είκοσι χρόνια αντιλαμβάνεται ότι έχω πλήρη επίγνωση του τι γράφω. Είναι γεγονός ότι ο Giacomo de Mola ήταν πολύ καλά προετοιμασμένος και ότι μάλλον θα κέρδιζε τις περισσότερες τροπές που θα μπορούσε να πάρει αυτό το πρωτάθλημα σηκώνοντας και την Ιταλία στην πρώτη θέση του ομαδικού. Ωστόσο υπήρχαν 2-3 εκδοχές στις 10, στις οποίες η Ελλάδα θα έστηνε τρόπαιο μέσα στην Ιταλία. Όσον αφορά δε στο απλό ατομικό μετάλλιο και τη δεύτερη ομαδική θέση, θεωρώ ότι κοιτάξαμε στα μάτια την Ισπανία. Οι διαφορές με τους Ισπανούς ήταν αστείες και όσο κι αν πονάει που βρεθήκαμε από κάτω τους, γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι στη Μεσόγειο οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Το ότι νικήσαμε τους Κροάτες στο ομαδικό για τέταρτη φορά στην ιστορία μας και δεύτερη σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (η πρώτη ήταν εντός έδρας στη Σύρο) για εμένα ήταν αυτονόητο απόντος του Gospic, αλλά δεν παύει να είναι ένα σημαντικό επίτευγμα απέναντι σε μια μεγάλη σχολή.

Το ότι ο Stjepko Kesic "έφαγε" το χάλκινο μετάλλιο απ' το Γ. Σιδέρη ήταν κάτι που με απογοήτευσε ιδιαίτερα, αλλά είναι κάτι που είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ως κοσμική ανακατανομή διακρίσεων. Ο Γιάννης έχει δύο μετάλλια σε παγκόσμια, ενώ ο Kesic δεν είχε μέχρι εχθές κανένα, ενώ αποτελεί ομολογουμένως παγκόσμιας κλάσης αθλητή. Στο Ευρωαφρικανικό της Κροατίας το 2017, ο Kesic είχε κάνει προετοιμασία και ήταν φαβορί για την πρωτιά. Με μια ανεξήγητη κίνηση ο αρχηγός της Κροατίας B. Ikic αντικατέστησε τον αθλητή του τελευταία στιγμή με τον Jakupovic και ο Kesic έδωσε τα στίγματα του (και πήγε βαρκάρης) στον Gospic ουσιαστικά στέφοντας τον πρωταθλητή Ευρώπης και Αφρικής για δεύτερη φορά μετά το 2007...

Ο Γιάννης Σιδέρης

Ήταν σκληρό για το Σιδέρη να είναι στη βρύση και να μην μπορεί να πιεί νερό, αλλά οι αγώνες είναι έτσι και ο ίδιος το ξέρει καλύτερα από όλους μας... Εξάλλου, ο Γιάννης δεν έχει πια να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν! Είναι ο κορυφαίος αθλητής υποβρύχιας αλιείας που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα και ένας από τους καλύτερους στον πλανήτη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ενδιαφέρεται για το σπορ σε όλο τον κόσμο, που να μην ξέρει τον Sideris! Αυτό είναι που εννοούσα το 2004, όταν έλεγα (έγραφα) ότι ο δρόμος για το παιδί αυτό ήταν η διεθνής καταξίωση και όχι οι εύκολες πρωτιές στην υποανάπτυκτη τότε αγωνιστικά Ελλάδα. Ο Γιάννης ήταν ακόμα μια φορά εκεί! Και αυτή τη φορά δεν ήταν μόνος! Ότι του στέρησε ο Kesic στο ομαδικό, του το αναπλήρωσαν με τόκο οι συναθλητές του στο ομαδικό ανεβάζοντας τον μαζί τους στο βάθρο και αφήνοντας τέταρτους τους Κροάτες.

Πάντα έλεγα ότι για μας που προσπαθούμε για την ομάδα, η σημαία είναι αυτή που μας δίνει κίνητρο. Είναι ανταμοιβή για τους κόπους και την αξία του αθλητή η ατομική διάκριση, αλλά για αυτούς που δίνουν χωρίς να είναι πρωταγωνιστές, μετράει η σημαία. Γιατί η σημαία μας πιάνει όλους! Μεγάλους, μικρούς, βαρκάρηδες, χορηγούς, ομοσπονδιακούς, συναθλητές, οπαδούς. Είμαστε τρίτοι στον κόσμο στη Σαρδηνία. Ανάμεσα σε 19 έθνη. Δε μας αρκεί, αλλά είμαστε όλοι υπερήφανοι!

Για να φτάσουμε εκεί χρειάστηκε να παραταχθεί μια εθνική με πρωταθλητές Ελλάδας και κατόχους μεταλλίων παγκοσμίων πρωταθλημάτων. Δεν έχουμε πολλούς, αλλά αυτή τη φορά, καταφέραμε να τους έχουμε μαζί και αυτό μας έκανε μια πολύ ισχυρή ομάδα. Ο Γεράσιμος Καββαδίας, τρίτος στο παγκόσμιο της Σύρου είναι μόλις η δεύτερη φορά που καταφέρνει να κατεβεί σε επίσημο πρωτάθλημα της CMAS. Μία 3η και μία 5^η θέση δείχνουν τη συγκρότηση αυτού του αθλητή που έλειψε πολύ από την ομάδα στα προηγούμενα πρωταθλήματα κι ενώ στην Ελλάδα έπαιρνε σταθερά μετάλλια στο πανελλήνιο πρωτάθλημα όλα αυτά τα χρόνια από το 2015 με αποκορύφωμα το Πόρτο Χέλι (2020) όπου πήρε το πρωτάθλημα ξεπερνώντας το Γιάννη Σιδέρη! Τα ίδια ισχύουν και για το Σιδέρη που μετά τη Σύρο, δεν είχε καταφέρει να μετάσχει σε μεγάλο πρωτάθλημα, παρότι στο εθνικό πρωτάθλημα ήταν μόνιμος πρωταθλητής την τριετία 2015 - 2018. Ο Ρίγγας ήταν από τους στυλοβάτες της ομάδας σε Περού, Κροατία και Πορτογαλία τις χρονιές 2014, 2017 και 2018, ενώ το 2019 στέφθηκε στη Λήμνο πρωταθλητής Ελλάδος. Δυνατός ψαράς με όλες τις τεχνικές είχε πια την εμπειρία να στηρίξει τους απόλυτους βαθύτες μας στα πιο βατά μέτρα της τράπεζας πληροφορώντας τους ενδεχομένως και για πράγματα που μπορεί να τους ξέφευγαν.

Οι κορυφαίοι αθλητές είχαν και πολύ ικανούς βοηθούς στις βάρκες. Οι Γιάννης Στούπας (στον Καββαδία), Erjon Seranllari (στον Σιδέρη) και ο rookie Απόστολος Τζουμάκας (στο Ρίγγα) αποτέλεσαν εγγύηση για να μη χαθούν βουτιές και να μην υπάρξει εκνευρισμός κατά τη διάρκεια του αγώνα. Από την άλλη πλευρά, οι απαιτήσεις της προετοιμασίας ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων των βοηθών σε βουτιές. Οι αθλητές μας χρειαζόντουσαν δύτες των 40 μέτρων για να τους αφαιρέσουν κόπωση και χρέωση σε άζωτο. Τέτοιου είδους υποστήριξη (όπως πχ είχαν οι Ιταλοί και οι Ισπανοί δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν οι δικοί μας. Το πρόβλημα ήταν από την αρχή γνωστό: Οι λίγοι που μπορούν να κάνουν τις βουτιές αυτές και έχουν ταυτόχρονα αγωνιστική «κρίση» για το τι βλέπουν, δεν είναι εύκολο να εγκαταλείψουν τις δουλειές και τα μεροκάματά τους για να βοηθήσουν την ομάδα. 

Παρά ταύτα, η σύνθεση αυτή, λύγισε τους Κροάτες και απείλησε Ισπανούς και Ιταλούς, αλλά δεν κατόρθωσε να τους νικήσει, κυρίως για τρεις λόγους:

1. Βάθος/χρόνοι βουτιάς-επιφάνειας/αποτελεσματικότητα. Σε ένα βυθό με βαθμούς αποκλειστικά από μικρά ψάρια, αν κάνεις ελάχιστες βουτιές (ακόμα και σε πολύ ζωντανά κομμάτια), έχεις πολύ μικρές πιθανότητες απέναντι σε αυτούς που μπορούν να κάνουν περισσότερες (μικρότερες σε διάρκεια ή/και βάθος) ακόμη και σε λιγότερο ενδιαφέροντα σημεία, που όμως είναι αναγνωρισμένα και προσφέρουν δυνατότητα σύλληψης. Όταν τον ήδη περιορισμένο αριθμό καταδύσεων μειώνει η περαιτέρω η αδιαθεσία που μπορεί να νιώσει κάποιος από τη συγκέντρωση φυσαλίδων αζώτου στους ιστούς του, τότε το πρόβλημα γίνεται ανυπέρβλητο. Τουλάχιστον 4 ώρες αγώνα χάθηκαν για τους αθλητές μας τη δεύτερη ημέρα λόγω αποχής που προκάλεσε η εμβολή αζώτου σε Καββαδία και Ρίγγα (1+3 αντίστοιχα). Και αν ο Καββαδίας συμπλήρωσε 27 βουτιές (οπότε έτσι κι αλλιώς δεν έπρεπε να υπολογίζει σε περισσότερες), ο Ρίγγας κατάφερε να προλάβει μόνο 12…
2. Σκορπίνες. Ίσως ο πιο σημαντικός παράγοντας της απώλειας του πρωταθλήματος ήταν το ψάρι αυτό. Οι αθλητές των χωρών που μας πέρασαν είχαν σχεδόν όλοι από 7 σκορπίνες μέσου βάρους πολύ πάνω από το όριο του μετρήσιμου αλιεύματος. Οι δικοί μας αθλητές είχαν ελάχιστα από αυτά τα ψάρια στις ψαριές τους, κι ενώ πρόκειται για ένα στατικό ψάρι που βρισκόταν σε καλούς πληθυσμούς, ακόμη και στα προσιτά βάθη της τράπεζας (ζώνη 30-35).
3. Σφυρίδες. Το ψάρι που μας «πόνεσε» εξίσου με τη σκορπίνα, καθώς παρά το ότι είχαμε βρει 5 τέτοια ψάρια (που είχαν ελεγχθεί 2^η φορά κατά τη διάρκεια της αναγνώρισης), τελικώς όχι μόνο δεν πήραμε ούτε ένα (χάνοντας και αλλεπάλληλες βουτιές σε δεύτερες και τρίτες επισκέψεις στα θαλάμια την ώρα του αγώνα), αλλά και τρία από αυτά (όχι τα ίδια) πήγαν σε διεκδικήτριες ομάδες. Από μία πήραν ο πρωταθλητής Giacomo de Mola (3.070 γραμμάρια – μετρούσαν από 3.000), ο έκτος του πρωταθλήματος, Ισπανός Oscar Hidalgo Hernandez (4,2 κιλά περίπου) και βέβαια ο χάλκινος Stjepko Kesic (7,5 κιλά), η οποία στέρησε από το Σιδέρη το μετάλλιο.

Ο Γεράσιμος Καββαδίας

Κατά τα λοιπά, το πρωτάθλημα αυτό περιορίστηκε σε σαργούς, σηκιούς και σαλούβαρδους, στους οποίους τα πήγαμε καλά, αλλά δεν είχαμε δικαίωμα να επωφεληθούμε από ροφούς (που υπήρχαν άφθονοι μετά τα -40 μ.) και δεν μας έκαναν το χατίρι ούτε οι συναγρίδες που ο Καββαδίας είχε εντοπίσει (και τσεκάρει) σε ένα κομμάτι γύρω στα 40 μ. βάθος στην τράπεζα της β’ ημέρας. Μοιραία, άλλοι βαθμοί δίχως τις σκορπίνες και τις σφυρίδες δεν υπήρχαν στην τράπεζα και οι βλέψεις μας για την πρωτιά δεν μπορούσαν να επαληθευτούν.

Αν σκεφτεί κανείς ότι το 2001 (Ευρωαφρικανικό) στις ίδιες τράπεζες η θέση της ομάδας ήταν περίπου η ίδια (4^η αλλά με Γαλλία στους συμμετέχοντες), αλλά ότι η βαθμολογία μας απείχε έτη φωτός από τις πρώτες ομάδες/αθλητές, μπορεί εκτός από την προφανή επιτυχία (που έτσι κι αλλιώς αποτελεί η τρίτη θέση) να διαπιστώσει και την πρόοδο που έχει σημειώσει το αγώνισμα αυτό στην Ελλάδα από τότε. Οι αθλητές μας έφεραν στη ζυγαριά 60 ψάρια τις δύο ημέρες του αγώνα δείχνοντας ότι μπορούν να τα βάλουν πλέον με τις χώρες που στηρίζονται στα πολλά μικρά ψάρια στους διεθνείς αγώνες.

Οι 19 χώρες που συμμετείχαν, από την 6^η και κάτω είχαν ελάχιστα αλιεύματα και βαθμούς, ενώ από την 17^η έως την 19^η θέση δεν έφεραν στη ζυγαριά ούτε ένα μετρήσιμο ψάρι. Ατομικά, μόνο 40 αθλητές από τους 59 που μετείχαν έφεραν μετρήσιμο αλίευμα στη ζυγαριά (27 στους 56 την πρώτη ημέρα και 34 στους 56 τη δεύτερη). Δηλαδή περίπου οι μισοί αθλητές σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, έμειναν άψαροι την κάθε ημέρα. Τα αντίστοιχα νούμερα στη Σύρο ήταν 38 στους 70 την πρώτη ημέρα και 35 στους 71 τη δεύτερη. Οι βαθμολογίες των δύο πρωταθλημάτων κυμάνθηκαν περίπου στα ίδια επίπεδα, μόνο που στο Arbatax βγήκαν περισσότερα αλιεύματα σε αριθμό, αφού απαγορεύονταν οι ροφοί και υπήρχαν πολλά λιανά ψάρια βαθιά, ενώ επιτρεπόταν ο φακός…

Ο Γιάννης Ρίγγας.

Αναφέροντας την εξέλιξη του αγώνα ανά αγωνιστική ημέρα, θα πρέπει να πούμε, ότι για την ομάδα μας η δύσκολη ημέρα ήταν η πρώτη, στη νότια και πιο φτωχή τράπεζα του πρωταθλήματος, όπου, όμως, οι αθλητές μας είχαν τις σφυρίδες… Σιδέρης και Καββαδίας γνώριζαν την ίδια τρύπα στα 50 μέτρα όπου και οι δύο είχαν εντοπίσει μια σφυρίδα 9 περίπου κιλών, ενώ ο Κερκυραίος αθλητής σε επόμενη επίσκεψή του στο θαλάμι είχε βρει ακόμη μία (μαζί) βάρους περίπου 12 κιλών… Μετά από συνεννόηση, ο Σιδέρης αποφάσισε να μην πάει πρώτη επιλογή στο συγκεκριμένο κομμάτι και να αφήσει το Γεράσιμο να δοκιμάσει την τύχη του. Όπως, όμως, είχε εύστοχα παρατηρήσει ο Giacomo de Mola: «Οι σφυρίδες εδώ είναι εντελώς αναξιόπιστες»! Τα ψάρια λείπανε, και ο Γεράσιμος περιορίστηκε σε ένα σηκιό… Στη διάρκεια της ημέρας θα επιστρέψει τέσσερις φορές στο σημείο αποκομίζοντας μόνο δύο σηκιούς. Θα πάει άλλες τρεις φορές στο θαλάμι μιας τεσσάρας σφυρίδας στα 44 μέτρα: Μάταια! Θα τελειώσει τον αγώνα με 33 βουτιές 8 ψάρια (4 σηκιούς, 2 μεγάλες σκορπίνες, 1 σαργό κι 1 μουγκρί).

Ο Σιδέρης είχε εκτός από το θαλάμι της μεγάλης σφυρίδας άλλα τρία με ψάρια γύρω στα 4-5 κιλά, αλλά κι εδώ οι βουτιές απλά τον καθυστέρησαν. Μάζεψε συνολικά 9 ψάρια (4 σηκιούς, 1 σαργό, 2 σαλούβαρδους, 1 σκορπίνα και 1 μουγκρί). Ο Ρίγγας πήγε σε μια επιλογή που είχε πολλούς σαργούς, αλλά ήταν 45 μέτρα. Χτύπησε τρία μετρήσιμα ψάρια και τρία που δεν μέτρησαν και πήρε ακόμα μια σκορπίνα κι ένα σαλούβαρδο καταγράφοντας 5 ψάρια συνολικά. Έκανε όμως πάρα πολλές βουτιές σε βάθος που δεν είναι συνηθισμένος να κατεβαίνει και παρά το ότι τηρούσε αυστηρά ένα όριο 12 λεπτών παραμονής στην επιφάνεια, ο οργανισμός του δεν αντέδρασε καθόλου καλά στη συσσώρευση επιπλέον αζώτου στους ιστούς του. Παρά το οξυγόνο που έκανε μετά το τέλος της ημέρας μαζί με τους συναθλητές του, η αποκατάσταση του οργανισμού του δεν πρόλαβε να συντελεσθεί, με επώδυνα αποτελέσματα την επόμενη ημέρα.

Οι αθλητές μας ήταν στις 6^η (Καββαδίας), 7^η (Σιδέρης) και 12^η (Ρίγγας) θέσεις μετά την πρώτη ημέρα και η Ελλάδα στην 3^η με πολύ μικρή διαφορά από τους Ισπανούς (που ήταν στη δεύτερη). Πρώτη με καλή διαφορά (50% περίπου) η Ιταλία.

Την ημέρα αυτή για την πρωτιά μονομάχησαν οι De Mola, Cervantes και Kesic.Ο Κροάτης πήρε στην πρώτη βουτιά τη σφυρίδα των 7,5 κιλών μέσα από τα χέρια του Ιταλού Cristian Corrias και στη συνέχεια μάζεψε άλλα 8 ψάρια (κυρίως σκορπίνες) κατατασσόμενος 3^ος με 19.026 πόντους και 88,77%. Αμέσως από πάνω του με 19.124 πόντους και 89,23% βρέθηκε ο Ισπανός Oscar Cervantes, ο οποίος έπιασε 14 ψάρια (τα περισσότερα της ημέρας) βάρους 9,6 κιλών. Ο Ισπανός έκλεισε σκορπίνες (7) παίρνοντας το μπόνους των 1.000 πόντων. Θριαμβευτής της ημέρας ήταν ο «δικός μας» (ζει στην Ελλάδα) Ιταλός Giacomo De Mola που έπιασε 12 ψάρια (μέσα σε αυτά 7 σκορπίνες και μία σφυρίδα 3.075 γραμμαρίων) και πήρε 21.432 πόντους και το 100% της βαθμολογίας. Οι διαγωνισμοί της Μαγιόρκα, που εδώ και τέσσερα χρόνια έχουν φέρει αντιμέτωπους τον Ισπανό και τον Ιταλό τους έχουν ανάγει σε εξπέρ της σκορπίνας και βαθείς γνώστες της σημασίας της στους αγώνες. Δεν ήταν σύμπτωση ότι στις ψαριές των δύο πρωταθλητών στη δύσκολη τράπεζα του πρωταθλήματος, η σκορπίνα αποτέλεσε πάνω από το 50% του αριθμού των ατόμων τους, αλλά και των βαθμών τους!

Μετά την πρώτη ημέρα, ξέραμε ότι τα πράγματα ως προς τη διεκδίκηση των βάθρων, είχαν δυσκολέψει. Για το ατομικό βάθρο, με βάση τη δυναμικότητα των αθλητών που ήταν ήδη στις 3 πρώτες θέσεις, προσωπικά το θεωρούσα αδύνατο. Στόχος πλέον να πάνε για την 4^η και 5^η θέση τα παιδιά στο ατομικό και τη δεκάδα ο Ρίγγας. Στο ομαδικό η Ισπανία δεν θα παραδινόταν εύκολα, αλλά μαθηματικά είχαμε πολλές ελπίδες. Ακόμα καλύτερες ελπίδες, όμως, είχαν οι Κροάτες να αναρριχηθούν στο βάθρο περνώντας από πάνω μας… Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ικανοποιημένος. Σκέφτηκα τους κόπους των παιδιών, τα έξοδα των χορηγών τους και την ευκαιρία που φαινόταν να γλιστράει μέσα από τα χέρια μας… Ο κόσμος των λιανών είναι πάντα σκληρός για τους Έλληνες και οι Ιταλοί είχαν αποκλείσει ουσιαστικά τα μαύρα. Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν πήραμε μια σφυρίδα βάραινε σαν πέτρα τις τελευταίες σκέψεις μου πριν τον ύπνο. «Ο θεός είναι Ρωμαίος», σκέφτηκα, αποφεύγοντας να τον προκαλέσω με λεπτομερέστερα σχόλια… Εξάλλου την επόμενη είχαμε το δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης…

Τη δεύτερη ημέρα, τα πράγματα θα ήταν πιο παραγωγικά όσον αφορούσε τα άσπρα ψάρια. Από μαύρα, στην τράπεζα υπήρχαν μόνο ελάχιστες πίγγες. Ο Καββαδίας είχε δει μία, αλλά δεν την ξαναβρήκε στην αναγνώριση και ο Σιδέρης είχε άλλες δύο στο όριο. Ούτε αυτές έκαναν τη χάρη στους Έλληνες, ευνοώντας τον Ιταλό Dario Maccioni, που ήταν ο μόνος που έφερε τέτοιο ψάρι (5 κιλών) στη ζυγαριά. Ο Σιδέρης έσκισε τη δική του μετά από πολύ δύσκολη βολή κατά προσέγγιση μέσα σε τρύπα, με αδυναμία ευθυγράμμισης όπλου και ψαριού και στην τελευταία βουτιά του αγώνα απέφυγε να ρίξει σε άλλη μία που προφανώς δεν θα έβγαινε στην ίδια βουτιά…

Ο Καββαδίας είχε την ελπίδα για μια μεγάλη συναγρίδα την ημέρα αυτή (γύρω στα 7 κιλά), αφού είχε βρει ένα σημείο στα 40 μέτρα, όπου τέτοια ψάρια έρχονταν εύκολα μπροστά του. Για να κάνουμε ανατροπές, ένα τέτοιο ψάρι, ήταν απαραίτητο. Από την Πέμπτη που το έμαθα, έως την Κυριακή σκεφτόμουν ότι το 2001 θα ξαναζωντανέψει μπροστά μου και ότι μια 7άρα συναγρίδα θα μας έφερνε και πάλι φάτσα με μια ιστορική επιτυχία. Δεν ήταν, όμως, γραφτό… Αντ’ αυτού ο Γεράσιμος άρχισε τη μέρα με 4 χαμένες βουτιές… Ο θεός είναι Λατίνος!

Την ίδια ώρα στις 6 πρώτες βουτιές του, ο Giacomo De Mola έχει 12 ψάρια με κλεισμένες τις σκορπίνες… Στη μία ώρα αγώνα είχε 14 ψάρια με κλεισμένους και τους σαργούς. Κάπου εκεί το όνειρο της ανατροπής των χθεσινών δεδομένων, σταματάει και ξεκινά η προσπάθεια διατήρησης των κεκτημένων. Ο Σιδέρης έχει ξεκινήσει πολύ δυνατά σε σηκιούς και αποθαρρύνει τους δύο τρεις που τον μαρκάρουν (ένας εξ αυτών ο Ιταλός Cristian Corrias). Πήρε πέντε ψάρια απ’ το σημάδι και αμέσως μετά δύο σαλούβαρδους κι ένα σαργό. Δεν χάνει βουτιά και κυνηγάει το 100ρικο που μπορεί να του δώσει ελπίδα για μετάλλιο. Στη μέση του αγώνα έχει ήδη 7 σηκιούς, 7 σαργούς (με δύο τριπλέτες, αλλά οι τρείς δεν θα μετρήσουν), 3 σαλούβαρδους και 2 σκορπίνες, Ο Giacomo τώρα έχει προσθέσει και τρεις σηκιούς στη συλλογή του.

Ο Γεράσιμος στέλνει σημάδια με σαλούβαρδους που έχουνε πιαστεί για να τα αποφύγει ο Σιδέρης. Ο Γιάννης τελειώνει τον αγώνα με 7 σηκιούς, 4 σαργούς, 6 σαλούβαρδους, 2 σκορπίνες και 1 σμέρνα σε 28 βουτιές. Συγκέντρωσε 27.654 πόντους και το 79,74% των πόντων του Giacomo. Είναι εξαντλημένος και δεν μπορεί ούτε να σηκώσει τα ψάρια του. Ο Giacomo θα τον προσπεράσει εύκολα με 22 ψάρια και 34.682 πόντους παίρνοντας και τη δεύτερη ημέρα το 100ρικο. Ακόμη και να έπαιρνε ο Γιάννης το κατοστάρικο δεν θα έπαιρνε το μετάλλιο, καθώς η ψαριά του Kesic είναι καλή με 14 ψάρια (21.960 πόντους) και του άρκεί με το παραπάνω. Ο Σιδέρης μένει 4^ος μετά από μια απίστευτη αγωνιστική ημέρα όπου για 34 γραμμάρια έχασε τη δεύτερη θέση από τον Oscar Cervantes, που με 16 ψάρια και 27.688 πόντους διαφύλαξε εύκολα τη 2^η θέση του στο ταμπλό.

Πέμπτος στο παγκόσμιο ο Γεράσιμος Καββαδίας που με 14 ψάρια (6 σαργοί, 4 σηκιοί και 4 σαλούβαρδοι) και 20.846 πόντους ήταν έβδομος τη δεύτερη ημέρα, αλλά προσπέρασε κι αυτός δύο ακόμα από τους προπορευόμενους της πρώτης μέρας για να ξεπεραστεί τελικά κι αυτός από το Σιδέρη. Ο αγώνας τελείωσε για το Γεράσιμο στις 4 ώρες μια και οι 27 βαθιές βουτιές του ήταν περισσότερες απ’ όσες έπρεπε για το συγκεκριμένο χρόνο και ο αθλητής αισθάνθηκε ότι θα ήταν επικίνδυνο να συνεχίσει. Ο Γεράσιμος είναι πραγματικό φαινόμενο και αν αντέξει να ασχοληθεί για κάποια χρόνια ακόμα με τους αγώνες, θα κάνει ακόμα μεγαλύτερα πράγματα από αυτά που έχει πετύχει ως τώρα. Το γεγονός ότι έχει αυτές τις καταδυτικές επιδόσεις, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται ως καθηγητής σε δημόσιο σχολείο, αποτελεί παράδοξο, άξιο έρευνας! Αν δε, στις καταδυτικές ικανότητες, προσθέσει κανείς τη συγκρότηση, τη δυνατότητα οργάνωσης, την ηρεμία και την ανιδιοτέλεια που τον διακρίνει, γίνεται φανερό ότι αυτός είναι ο επόμενος που θα πάρει τη σκυτάλη από το Σιδέρη για να κρατήσει ψηλά το επίπεδο της χώρας.

Οι θέσεις των δύο κορυφαίων αθλητών μας μπορεί να μην έφεραν μετάλλια, είναι, όμως, ονειρικές! Όπως ονειρική είναι και η 12^η θέση του Γιάννη Ρίγγα, ιδίως αν κανείς αντιληφθεί ότι πάρθηκε με 1,5 μέρα αγώνα μόνο! Ο Γιάννης ξεκίνησε τον αγώνα πολύ δυνατά πιάνοντας απανωτά τρία ψάρια στις πρώτες τρεις βουτιές του. Στη μία ώρα κι ένα τέταρτο ήρθε ακμαίος δίπλα στον Corrias (στον οποίο ήμουν κριτής) και πήρε μια καλή σκορπίνα. Τίποτα δεν πρόδιδε τη συνέχεια. Στις δύο ώρες αγώνα χτυπάει μια σκορπίνα στα 39 μέτρα. Το καμάκι βράχωσε στην τραγάνα και δε βγήκε ποτέ. Στις επόμενες απόπειρες να πάει κάτω ο Γιάννης άρχισε να νιώθει πρωτόγνωρα και ανησυχητικά συμπτώματα δυσφορίας και αποπροσανατολισμού και ευτυχώς είχε τη σωφροσύνη να διακόψει τις προσπάθειές του και να περιφρουρήσει την υγεία του. Έκοψε την πετονιά της σκορπίνας και αποσύρθηκε ρηχά να δει αν μπορεί να συνέλθει. Ουσιαστικά δε βούτηξε ξανά με αξιώσεις μέχρι το τέλος, ενώ όσο περνούσε η ώρα και δεν συνερχόταν συνειδητοποίησε για τα καλά ότι η κατάσταση της υγείας του ήταν οριστικά βεβαρυμμένη. Έφερε στη ζυγαριά 4 ψάρια (δύο σηκιούς, ένα σαργό και μια σκορπίνα) και πήρε 6.092 πόντους. Και οι τρεις αθλητές μας έκαναν αποκατάσταση με οξυγόνο μετά τη λήξη του αγώνα.

Με τα ανάμεικτα αυτά συναισθήματα και τη σιγουριά ότι οι προσπάθειές μας έπρεπε να τύχουν καλύτερης ανταμοιβής, παρακολουθήσαμε όλοι την επίσημη απονομή του ατομικού και ακούσαμε μετά από πάρα πολλά χρόνια τον Ιταλικό εθνικό ύμνο! Ήταν η ώρα του «Γιακουμή» (έτσι τον λέμε χαϊδευτικά όσοι τον ξέρουμε) να δρέψει τις δάφνες για τους κόπους 5 ολόκληρων χρόνων. Παρακολουθούσα αυτόν τον άνθρωπο από κοντά από το 2016 που αποφάσισε να ασχοληθεί με τους αγώνες. Αυτά που κατόρθωσε μέσα σε 5 χρόνια είναι πραγματικά εξωπραγματικά. Με την υποστήριξη μιας ελληνικής επιχείρησης, το μοναδικό καταδυτικό ταλέντο, την κατεύθυνση της ιταλικής σχολής, αλλά και τη διάθεση να ματώσει για να πετύχει, ο Giacomo είναι το απόλυτο παράδειγμα του «δεν υπάρχει δεν μπορώ»! Από την 5^η θέση της Σύρου (στα Ελληνικά νερά που έχει μάθει να ζει και να ψαρεύει), στις πρωτιές και τα μετάλλια σε Μαγιόρκα και Κροατία, στο βάθρο του Ευρωαφρικανικού του Mali Losinj (2017), στα βάθρα δύο Ιταλικών πρωταθλημάτων (β και α κατηγορίας), στο 4^ο σκαλί του επάρατου Ευρωαφρικανικού του Svendborg (2019), στον εθνικό Ιταλικό τίτλο του 2021, ως την κορυφή του κόσμου μέσα στην πατρίδα του, ο Giacomo δεν έχει δείξει να ξαποσταίνει λεπτό!

Οι βουτιές και τα μέτρα, οι ροφοί και οι σφυρίδες, δε λένε όλη την ιστορία. Το αγωνιστικό ψαροτούφεκο είναι ένα αγώνισμα στρατηγικής και τακτικής, το οποίο επιβάλλει μόνιμη εξέλιξη και συγκέντρωση. Καμία μάχη δεν είναι ίδια με την επόμενη κι ο στρατηγός δεν μπορεί να θεωρεί ότι θα νικήσει σίγουρα ούτε καν στο ίδιο πεδίο… Κατά τη γνώμη μου, εκεί που ο De Mola έμαθε να κερδίζει ήταν η Μαγιόρκα. Εκεί όπου οι σφυρίδες μπορούν να γίνουν στάχτη εν ριπή οφθαλμού από σκορπίνες και χριστόψαρα, εκεί όπου τα κλεισίματα συγκεκριμένου αριθμού ατόμων ψαριών αποτελούν το κλειδί για τη νίκη και τέλος εκεί που το αγωνιστικό είναι επιστήμη εξελιγμένη από τους κορυφαίους του πλανήτη, εκεί τα μαθήματα είναι ταχύρρυθμα.

Κανένας από την Ελλάδα δεν θέλησε να επενδύσει στα τουρνουά της Πάλμα. Πνιγμένοι στα έξοδα και παγωμένοι από το κρύο του Γενάρη, οι Έλληνες μόνο για το δικό μου χατίρι χαλαλίζουν πρόχειρα δύο – τρεις ημέρες για το τουρνουά αυτό. Ο Giacomo, όμως, πήγε το 2016, πριν το παγκόσμιο της Σύρου και βγήκε με τους συναθλητές του 2^ος στο open! Μετά τη Σύρο είχε δικαίωμα να πέσει και στο ατομικό: Το 2017 πήγε, είδε, έχασε (8^ος στο ατομικό, αλλά δεύτερος στο εταιρειών και τρίτος στο open)! Και μετά ξαναπήγε και ουσιαστικά δεν ξανάχασε! Εκτός από τις πρωτιές στα κύπελλα open (2018, 2019) και τα Μάστερ (2019, 2020), ο Giacomo ήταν πάντα στο βάθρο μιας πολύ δύσκολης έδρας. Δεν έφταναν οι Ισπανοί παγκόσμιοι πρωταθλητές και οι νεότεροι επίδοξοι διάδοχοί τους, από κοντά σε όλους τους αγώνες μετείχε πάντα και ο δαιμόνιος Gospic! Αν είσαι μεσόγειος και δεν μάθεις εκεί να νικάς, δεν θα μάθεις πουθενά!

Η ελληνική εταιρεία Blue Hunter είναι ο επίσημος χορηγός ρουχισμού για τις εθνικές ομάδες υποβρύχιας αλιείας και αθλητικής αλιείας, αλλά και της επιτροπής των αγώνων του Παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Δεν ξέρω τι στοίχισε στον Άγγελο Μιχαλόπουλο και την Pathos η επένδυση 5 ετών στη Μαγιόρκα. Δεν ξέρω αν τη θεώρησε αξιόλογη ή υπερβολική. Εκείνο που γνωρίζω είναι πως αυτή την ώρα τα πιτσιρίκια στην Ιταλία βλέπουν το sniper και λένε: «Campione del Mondo»! Όπως έλεγα εγώ από το 1992 μέχρι και πρόσφατα για το Apache! Για κάποιους αυτό μπορεί να μην έχει αξία (σύμφωνα με τη βλακώδη ρητορική ερώτηση: «Τι αύξηση προκάλεσε αυτό στην κερδοφορία;»). Γι’ αυτούς που καταλαβαίνουν, η επένδυση της Μαγιόρκα ήταν αστεία μπροστά στο όφελος. Εκεί σφυρηλατήθηκε η στρατηγική ικανότητα του πρωταθλητή, εκεί τέθηκαν οι υψηλότατες σταθερές για το τι σημαίνει επιτυχία και το πώς μπορεί κανείς να σχεδιάσει μια νίκη.

Και έτσι ήρθε μοιραία το 100% συν 100% σε έναν αγώνα στον οποίο ένας από τους διεκδικητές αθλητές την πρώτη ημέρα πήρε μια σφυρίδα 7,5 κιλών. Η μοναδική πόρτα που άφησε ανοιχτή ο Τζακ για τον τίτλο ήταν αυτό το ψάρι να πήγαινε στο δεύτερο Oscar Cervantes. Ναι, τότε μπορεί να έχανε. Αλλά μόνο τότε και μόνο έτσι. Όλα τα άλλα τα «σκέπασε»! Αναλόγως του που θα γίνουν οι επόμενοι διεθνείς αγώνες, περιμένω να δω πολλά από το «Γιακουμή»! Κυρίως θέλω να δω αν μπορεί να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις ωκεανού. Έχω την υποψία ότι κακώς δεν τον επέλεξαν στο Sagres…

Στην απονομή του ομαδικού ήταν η σειρά μας να διώξουμε τα «αν» από το κεφάλι μας και να σκαρφαλώσουμε στο τρίτο «κουτί» του βάθρου, εκεί όπου κανένας Έλληνας δεν πάτησε ποτέ το πόδι του σε παγκόσμιο πρωτάθλημα του εξωτερικού. Το σκαλί μας φάνηκε ρηχό, δε δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Είχαμε άλλα όνειρα… Γι’ αυτούς που κοίταζαν από κάτω, όμως, το ύψος φάνταζε σίγουρα μεγαλύτερο και η επιθυμία το μεγάλωνε ακόμη περισσότερο. Τελικά πετυχαίνεις μεγάλα πράγματα όταν κυνηγάς μεγαλύτερα, αλλά μπορεί και να τσακιστείς αν δεν γνωρίζεις καλά τις δυνατότητές σου.

Δίπλα μας οι πρώτοι Ιταλοί και παραδίπλα οι δεύτεροι Ισπανοί απόλαυσαν κι αυτοί τις λιγοστές στιγμές για τις οποίες παλεύουν χρόνια ολόκληρα. Η τελική εικόνα, άκρως συμβολική στα δικά μου τουλάχιστον μάτια! Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη μια προσπάθειας μιας μικρής παρέας ανθρώπων σε μια φτωχή και μικρή χώρα, ήταν αρκετά για να χώσουμε τη μούρη μας στη φωτογραφία με τα μεγαθήρια του αθλήματος παγκοσμίως. Επίμονοι, φιλόδοξοι, θρασείς!

Οι Έλληνες είμαστε εδώ και πάμε για το επόμενο!

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ