Menu
  1. Αρχική
  2. ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ
  3. ΑΡΘΡΑ & ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
  4. ΤΕΧΝΙΚΕΣ
  5. ΕΙΔΗ ΨΑΡΙΩΝ
  6. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
    1. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ - ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ
    2. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ
    3. ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ / E-SHOP
  7. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ
  8. ΘΕΜΑΤΑ
  9. ΝΕΑ
  10. VIDEOS
Κυριακή, 28 Απριλίου 2024

Περιοδικό Βυθός : Ρομπέρτο Κάλιτς

Ρομπέρτο Κάλιτς

Όσοι ασχολούνται με το ψαροτούφεκο, έχουν ακούσει για «αυτόν»... τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Το 1983 λοιπόν, ήταν η χρόνια που ο Ρομπέρτο λάμβανε μέρος στο πρώτο του Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και το κέρδιζε στη Ντία, στο Ηράκλειο Κρήτης. Ποιος από τους παλιούς δεν το θυμάται;

Λίγοι τον γνώριζαν τότε, κυρίως από μια συνέντευξη που είχε δημοσιευτεί στον «Υποβρύχιο Κόσμο». Μια συνέντευξη σαν εκείνες τις εκατοντάδες, που δημοσιεύονται στα περιοδικά, από τις οποίες αρκετές ξεχνιούνται. Στο στενό τότε κύκλο των ψαροτουφεκάδων, ήταν κάπως πιο γνωστός, εξαιτίας του τρόπου που ψάρευε...

Η νίκη του σε εκείνο το Πανελλήνιο τον έκανε ευρέως γνωστό σε όλο το Πανελλήνιο και μετά από αυτό ξεκίνησε μια καλπάζουσα πορεία, στον αγωνιστικό αλλά και επαγγελματικό τομέα, που συνεχίστηκε για πολλά χρόνια!


Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Του Νίκου Σταυρόπουλου (ΑΡΧΕΙΟ ΒΥΘΟΣ, Τεύχος 117, ΦΕΒ 2002)

  • Αρθρογράφος: Natex Media
  • Αριθμός προβολών: 28038
  • 0 Σχόλια
Μανώλης Φωτιάδης. Η σπηλιά με τους ροφούς.

Υπήρχε μια μεγάλη, τεράστια θα έλεγα σπηλιά, όπου στο βάθος της οι ροφοί ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε φακούς ούτε πολύ δυνατά όπλα. Τους βλέπαμε να μπαίνουν στο μεγάλο άνοιγμα ο ένας μετά τον άλλον σίγουροι για το θαλάμι τους, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Έτσι επινόησα τον παρακάτω τρόπο για να τους πιάσουμε. Κατεβαίνω πρώτος εγώ με το όπλο. Ακολουθούσε ένας δεύτερος κυνηγός και μετά από λίγο ένας τρίτος. Έμπαινα μέσα στη σπηλιά και ο δεύτερος έπιανε τα πόδια μου από τα πτερύγια.

Προχωρούσαμε μαζί βαθύτερα στην σπηλιά - το φως από το μεγάλο άνοιγμα ήταν αρκετό - και ο τρίτος έπιανε τα πτερύγια του δεύτερου. Έριχνα προσεκτικά μιας και έπρεπε με την πεντάαινα να σκοτώσω αμέσως ψάρια 15 έως 20 kg το καθένα και έκανα με τα πόδια μου μία χαρακτηριστική κίνηση - σημάδι για τον δεύτερο και αυτός το ίδιο για τον τρίτο. Ο τελευταίος τραβούσε τον δεύτερο και αυτός εμένα.

Αυτό γινόταν γιατί όσο πήγαινε η τρύπα στένευε, χωρίς να αφήνει περιθώρια ελιγμών γι’αυτόν που είχε χωθεί μέσα-μέσα και για να μην θολώσει με άτσαλες κίνησης. Έτσι βγάλαμε εκείνη τη μέρα πολλά και μεγάλα ψάρια από το ίδιο θαλάμι.

ΚατηγορίαΙΣΤΟΡΙΑ - ΑΡΧΕΙΟ
Print
Back To Top