Το κοινό θαυμάζει τη μεγάλη ψαριά του Μανώλη
ΧΧΙΧ Ευρωαφρικανικό πρωτάθλημα Υ/Β Αλιείας CMAS Helsinki 29-30 Ιουνίου 2013.
«Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ FRITZ επιβλήθηκε στο Ελσίνκι και επιτέλους το χρυσό στο Ευρωαφρικανικό Πρωτάθλημα κατακτήθηκε από Έλληνα ψαροτουφεκά, μετά από 57 χρόνια ονείρων και προσπαθειών». 2η η Εθνική σε ομαδικό επίπεδο, επίσης για πρώτη φορά σε διεθνές πρωτάθλημα.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς αυτά που γίνανε στο Ελσίνκι, αφού κινδυνεύει από τη μία να υπερβάλει χάνοντας το μέτρο, και από την άλλη να καταντήσει πεζός υποβιβάζοντας την τρομερή έμπνευση, απόδοση και επίδοση του Μανώλη Γιάνκου, ακριβώς επειδή φάνηκε να επιτεύχθηκε με τόση άνεση κι ευκολία όση δείχνει η βαθμολογία...
Ο προπονητής και φίλος του Λευτέρης Λιθαδιώτης τα είπε όλα με τρεις λέξεις όταν ο Μανώλης τον πήρε στο τηλέφωνο από τη βάρκα μόλις τελείωσε και η δεύτερη ημέρα του αγώνα και του είπε ότι μάλλον ήταν και αυτή την ημέρα πρώτος: «Καλά ρε Μανώλη, με τα ΚΑΠΗ σε ρίξανε να ψαρέψεις;». Και είχε δίκιο ο άνθρωπος! «Τι είναι αυτά» σου λέει «που ακούω;». Ξεκίνησε κάποιος από την Ελλάδα και σε 20 μέρες έμαθε τη Βαλτική καλύτερα απ’ όλους και «τσάκισε» με διπλό σκορ τους καλύτερους της Ευρώπης; Κάτι σου λέει δεν πάει καλά εδώ…
Κι εγώ, βέβαια, που ξέρω τι γίνεται και που ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το Vigo, γιατί πιστεύω πως αυτά που γίνανε στο Ελσίνκι έπρεπε να έχουν γίνει εκεί, πάλι δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το «κάζο» που κάναμε στους Ευρωπαίους. Δεν είναι η νίκη που με ξενίζει. Κι ο Δεγαΐτας είχε τα ψάρια και τον τρόπο για το χρυσό το 2007 και ο Σιδέρης το 2008. Αλλά θα ήτανε χρυσά «ματωβαμένα» βαθμολογικά, όπως αρμόζει σε διεθνή πρωταθλήματα… Ετούτη εδώ την πρωτιά, την ξέραμε όλοι από το τέλος της πρώτης ημέρας. Με το Μακρή κοιτάγαμε τους ανυποψίαστους Ισπανούς και γελούσαμε, κάναμε πλάκα, επειδή δεν μπορούσανε οι άνθρωποι να φανταστούνε τι θα βλέπανε την άλλη μέρα στο ζύγι… Κι εμείς βέβαια ξέραμε, αφού ανακρίναμε κάθε βράδυ το Χάρη Αντωνάκη, βαρκάρη του Μανώλη… Η δεύτερη τράπεζα ήταν η «καλή» του αθλητή μας. Είχε βρει σε βάθη από 23 έως 30 μέτρα 11 μπακαλιάρους και τρεις σκορπίνες. Άπαξ και είχε κερδίσει την πρώτη ημέρα, δεν υπήρχε ελπίδα για κανέναν τη δεύτερη… Ave Caesar, morituri te salutant!
Ο μεγάλος θριαμβευτής!
Τα έχω πει για τους αγώνες. Δε χρειάζεται να γίνεις καλύτερος από τον ντόπιο στο ψάρεμά του για να κερδίσεις. Πολλές φορές αρκεί να έχεις ανοιχτό μυαλό και να ψάχνεις εκεί που δεν πάει ή δεν μπορεί να πάει κανένας άλλος… Κι ο Μανώλης το έχει αυτό στον απόλυτο βαθμό. Ψάχνει καλά και ψάχνει παντού. Μέχρι εχθές, τα δεδομένα τα διαχειριζόταν μέτρια. Στη Φινλανδία ήρθε η ώρα της κρίσεως. Δεν θα γινόταν λάθος. Και δεν θα υπήρχε έλεος! Το πλάνο του ήταν να ψαρέψει κανονικά για κάποιο διάστημα μαζί με όλους στα ρηχά και όταν θα έπιανε αυτά που έπρεπε, τότε να πήγαινε για τα extra ψάρια για να μην υπάρξει ζήτημα να μπερδευτεί στη βαθμολογία ακόμα και με τους πολύ καλούς…
Όσοι γνωρίζουν το Μανώλη Γιάνκο, ξέρουν καλά ότι είναι ξεχωριστός. Το βλέπεις από τις πρώτες κουβέντες ή κινήσεις του ότι το μυαλό και το βλέμμα του είναι στραμμένα σε διαφορετικά πράγματα από εκείνα που εστιάζουν τα μυαλά και τα βλέμματα των υπολοίπων. Αθλητής κολύμβησης από μικρό παιδί, στη συνέχεια ελεύθερος δύτης με μεγάλες επιδόσεις και ρεκόρ. Η επίδοση των 100 μέτρων στα σταθερά βάρη της ελεύθερης έγινε από το 2008. Mετά ουσιαστικά η ταυτότητα του Γιάνκου τον «στιγμάτιζε» ακόμη όταν ήρθε η ώρα να ασχοληθεί σοβαρά με το αγωνιστικό ψαροτούφεκο…
Ο Γιάνκος; Αυτός είναι για να βουτάει βαθιά λέγανε οι «εξπέρ» του χώρου. Τι να κάνει αυτός με τα «γατιά» τους ψαροτουφεκάδες; Βέβαια αυτοί που βλέπανε και είχανε μυαλό και εμπειρία καταλαβαίνανε… Ο Τσέντας είχε πει ότι όταν ασχοληθεί ο Μανώλης με το ψαροτούφεκο, το επίπεδο σε όλα τα πράγματα θα αλλάξει για πάντα. Ο Σιδέρης βλέποντας ένα βίντεο του Μανώλη με ψαροτούφεκο είχε πει ότι ξαφνιάστηκε, γιατί οι κινήσεις του στο νερό ήταν αυτές που θα έκανε κι εκείνος, αναγνωρίζοντάς του σπουδαία και αμιγώς ψαρευτικά χαρίσματα και ο Δεγαίτας ότι ο Μανώλης όταν ασχοληθεί με το αγωνιστικό, θα τα φτάσει όλα στο τέλος τους, επειδή είναι ο μοναδικός 100% συνειδητοποιημένος αθλητής.
Εγώ δεν είχα απολύτως καμία άποψη. Έχω μάθει να μη σχολιάζω το περιτύλιγμα και να περιμένω τη ζυγαριά. Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος είναι αθλητής, χοντρός, καπνιστής ή γυναικάς. Το ζήτημα είναι να μπορεί να κερδίζει και ακόμα κυριότερο να έχει αυτή τη φιλοδοξία και αυτή τη δίψα που θα τον υποχρεώνει να προσπαθεί κάθε φορά και περισσότερο. Κατά την απονομή στο Peniche το 2011, ο Μανώλης γύρισε και μου είπε: «Εμένα που με βλέπεις, μια μέρα θα ανέβω εκεί πάνω» και μου έδειξε το βάθρο. Είναι βαριά κουβέντα να την πεις μετά το πρώτο σου διεθνές πρωτάθλημα, ακόμα κι αν η θέση σου είναι ιδιαίτερα αξιόλογη (έκτος). Φυσικά και δεν αισθάνθηκα καθόλου σίγουρος ότι θα τα καταφέρει επειδή έτσι είπε. Αισθάνθηκα όμως σίγουρος ότι τα επόμενα χρόνια της εθνικής στους αγώνες, θα ήταν καλά χρόνια…
Και να που τώρα είναι γεγονός. Η Ελλάδα έχει χρυσό στο ψαροτούφεκο. Δεν είναι πια φαντασίωση, γνώμη ή άποψη. Ο Μανώλης πραγματοποίησε την υπόσχεσή του. Όχι μόνο ανέβηκε στο βάθρο, αλλά ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος στο πρωτάθλημα χαρίζοντάς μας τεράστια ικανοποίηση και ξορκίζοντας το φάντασμα των μέτριων εμφανίσεων σε τέτοιου είδους συνθήκες (θολά και παγωμένα νερά), όπως αυτές της πρωτόγνωρης Βαλτικής. Βρήκε τους μπακαλιάρους και μετέτρεψε μια αμφίρροπη μάχη σε περίπατο. Ο νόμος του Murphy «εμπλουτίσθηκε» από το νόμο του Fritz: «Ότι μπορεί να πάει στραβά θα πάει και στο τέλος θα κερδίσει ο Fritz, γιατί θα το έχει προβλέψει…». Η τεράστια επιτυχία του Helsinki έχει πολλά περιθώρια ακόμα να «μεγαλώσει» και να περάσει στη σφαίρα του «μύθου», όπως της αξίζει. Είναι νωρίς για να συνειδητοποιήσει οποιοσδήποτε από εμάς τις ακριβείς της διαστάσεις…
Τυπικό νησάκι των τραπεζών του αγώνα έξω από το λιμάνι του Helsinki
To χρονικό της πιο επιτυχημένης εμφάνισης
H εθνική μας έχει συμμετάσχει 12 φορές σε Ευρωαφρικανικό πρωτάθλημα. Η Φινλανδία μας αιφνιδίασε όλους το Γενάρη του 2012 στη Μαγιόρκα, όταν απέσπασε από την αρμόδια επιτροπή της CMAS το κατ’ αρχήν θετικό της ψήφου για τη διοργάνωση του Ευρωαφρικανικού του 2013 στο Helsinki. Όσο και αν η ΕΟΥΔΑ προσπάθησε τους επόμενους μήνες να φέρει το πρωτάθλημα αυτό στην Ελλάδα και τη Σύρο, κάτι τέτοιο στάθηκε αδύνατο. Εγώ προσωπικά αρχικά δεν έτρεφα καμία ελπίδα για καλή παρουσία της ομάδας μας στη Φινλανδία. Καινούρια νερά (ουσιαστικά λίμνη), ελάχιστα χρήματα και ακριβή χώρα, με ανάγκαζαν να σκέφτομαι αρνητικά. Λίγο πριν από το τέλος του 2012, όμως, συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά η Βαλτική θα είναι πρόβλημα και για τους ισχυρούς του χώρου. Δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτα για τον τόπο εκεί, δεν είχαν ξαναπατήσει το πόδι τους. Είπα στο Μανώλη, που είχε τα χρήματα για σοβαρή προετοιμασία, ότι ίσως δεν ήταν χαμένη υπόθεση το Ελσίνκι. Ίσως από μηδενική βάση να εξαφανίζονταν τα πλεονεκτήματα της τεχνογνωσίας και των πληροφοριών των αντιπάλων και να άξιζε να επενδύσει στο συγκεκριμένο αγώνα.
Στη Μαγιόρκα τον περασμένο Ιανουάριο γνωρίσαμε τον κύριο μοχλό της διοργάνωσης του Elsinki Tapio Salakari και τον αθλητή Kim Jaatinen. Πήραμε τις πληροφορίες που χρειαζόντουσαν και αποφασίσαμε ο Μανώλης να προετοιμαστεί για 20 μέρες με δικό του βαρκάρη και να προσπαθήσει και σ’ αυτό το πρωτάθλημα τη διάκριση. Αναχώρησε στις 6 Ιουνίου 2013 μαζί με το Χάρη Αντωνάκη για το Ελσίνκι όπου η υπόλοιπη αποστολή τον αντάμωσε στις 24 Ιουνίου αργά το βράδυ. Η προετοιμασία του μέχρι εκεί (ξενοδοχείο, βάρκα, διατροφή) στοίχισε έξι με επτά χιλιάδες ευρώ. Η όλη αποστολή για τους 4 αθλητές από τις 24 Ιουνίου μέχρι την επιστροφή μας κόστισε € 8.500, εκ των οποίων τα € 1.000 μπήκαν από την τσέπη των Δερτιλή – Μπαρσάκη.
Τα νέα από τις τράπεζες του αγώνα ήταν απογοητευτικά, τόσο για τις ορατότητες, όσο και για την παρουσία των ψαριών. Η εθνική Ισπανίας είχε αφιχθεί από τις 10 Ιουνίου και λίγο αργότερα έφθασαν οι Ιταλοί. Τα ψάρια του αγώνα θα ήταν τα bream (κάτι σαν κυπρίνοι) που μετρούσαν από 600 γρ. και τα white fish (έμοιαζαν με κέφαλο) που μετρούσαν από 400 γρ. Το «λαβράκι» του πρωταθλήματος θα ήταν η πέστροφα, που λογικά κάποια κομμάτια θα έβγαιναν στον αγώνα, αλλά θα ήταν θηράματα της στιγμής… Στην τράπεζα υπήρχε ακόμη ένα ψάρι που το λέγανε pearch (κάτι σαν τη δική μας πέρκα με άλλα χρώματα), αλλά μετρούσε από 300 γρ.. Όλα τα ψάρια ήταν του καρτεριού και μέχρι τα 10 μέτρα βάθος. Τα breams και οι πέστροφες πιο ρηχά, τα υπόλοιπα βαθύτερα. Τέλος, υπήρχανε και κάποιες γλώσσες στις τράπεζες, οι οποίες ζούσαν στην άμμο. Σπανιότατα θα συναντούσε κανείς και κάποιο χέλι.
Άλλα ψάρια δεν υπήρχαν. Δεν υπήρχαν; Ναι όπως το ακούτε, δεν υπήρχαν! Οι Ισπανοί έδιναν οργισμένες συνεντεύξεις στο διαδίκτυο για τον τόπο του πρωταθλήματος αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα κέρδιζε όποιος ήταν απλά τυχερός και ότι δεν υπήρχε τρόπος να εξασφαλιστεί αξιοκρατία σε τέτοιου είδους τράπεζα. Ο Μανώλης, όμως, που δεν μπορούσε να αφήσει τόσο ανοικτό το παιχνίδι «αλώνιζε» τις τράπεζες ρηχά – βαθιά για να βρει κάτι που θα του έδινε ένα πλεονέκτημα. Με το υποτυπώδες βαθύμετρο της βάρκας του δεν μπορούσε να εντοπίσει τα δύο ναυάγια, τα οποία σημειώνονταν στο χάρτη των τραπεζών και ευτυχώς κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το ένα ήταν «καλαδουριασμένο» από Diving Club και κατάφερε να το βρει και να το βουτήξει. Σε επτά βαθμούς θερμοκρασία νερού, στο απόλυτο σκοτάδι των 23 μέτρων, στο οποίο μόνο με φανάρι μπορούσες να δεις, κάποια στιγμή εντόπισε ένα μπακαλιάρο. Το ψάρι ακινητούσε μεταξύ κοίτης του ναυαγίου και πυθμένα και ο Μανώλης αρχικά το θεώρησε απολύτως φυσιολογικό που βρήκε ένα τέτοιο ψάρι.
Μπακαλιαράκια είχε δει και το 2011 στο Peniche (ο Μπαρσάκης είχε χτυπήσει και τρία) και υπήρχαν στη λίστα των ψαριών που μας είχανε δώσει οι διοργανωτές. Μετρούσαν από 400 γραμμάρια… Το ψάρι ελέγχθηκε τις επόμενες ημέρες και ήταν πάντα εκεί, δίνοντας στο Μανώλη το έναυσμα να ψάξει και για άλλα ναυάγια, μάταια, όμως, αφού δεν είχε καλό όργανο. Μια μέρα βγαίνοντας από τη θάλασσα είδε στο ντόκο τα σκάφη των Ισπανών αρματωμένα με μεγάλα βαθύμετρα προσαρμοσμένα με ιδιοκατασκευές στα νοικιασμένα σκάφη. Τον έπιασε «πονοκέφαλος», καθώς θεώρησε ότι ήξεραν κάτι παραπάνω και ότι ο ίδιος μειονεκτούσε σε υλικοτεχνική υποδομή.
Αμέσως παρήγγειλε να του στείλουν με κούριερ το όργανο του σκάφους του και κίνησε γη και ουρανό για να καταφέρει να το εγκαταστήσει στο νοικιασμένο του φουσκωτάκι. Πολύτιμη η βοήθεια του φίλου του Χάρη, που με τις γνώσεις του βοήθησε να δουλέψει το τρισδιάστατο Lowrance με την τεράστια οθόνη και να μπουν, πέντε ημέρες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, τα θεμέλια για μια πολύ σημαντική σελίδα του Ελληνικού αγωνιστικού ψαροτούφεκου. Παρεμπιπτόντως, ο Χάρης Αντωνάκης δούλεψε διπλοβάρδια 7 το πρωΐ με 11 το βράδυ. Τόσες ήταν οι ώρες που αναγνώριζε ο Μανώλης. Επτά άνοιγε ο μπουφές του πρωϊνού στο ξενοδοχείο και έντεκα το βράδυ έκλεινε η κουζίνα του πιο αργού εστιατορίου στο Helsinki. Γιατί φως υπήρχε κι άλλο (δε νυχτώνει το καλοκαίρι στο Ελσίνκι) και όσοι γνωρίζουν το Μανώλη ξέρουν ότι μόνο όταν «σβήνει» το φως βγαίνει από τη θάλασσα…
Με το Lowrance o Μανώλης άρχισε να αποκαλύπτει τα μυστικά της «σκοτεινής λίμνης»… Κοντά σε κάτι λαμαρίνες ναυαγίου, εντόπισε σε μια πέτρα το μπακαλιάρο Νο 2. Από τότε άρχισε να «σαρώνει» το βυθό για μονόπετρα, να βάζει στίγματα και να τα βουτάει. Για όσους ενδιαφέρονται να δουν πως, επειδή δεν περιγράφεται με λόγια, ας μπουν στις διευθύνσεις http://www.youtube.com/watch?v=l6N8d8phk4E και http://www.youtube.com/watch?v=Yn_XIeBAzqk. Αποτέλεσμα ήταν όταν έφτασε η υπόλοιπη ομάδα στο Ελσίνκι οι μπακαλιάροι στα βαθιά να είναι 8 και να έχει βρει και μία σκορπίνα. Η σκορπίνα δεν υπήρχε στη λίστα των θηραμάτων, αλλά θα μετρούσε από 400 γρ. κατά την υπόδειξη των διοργανωτών.
Ο Κώστας Μακρής στην έναρξη της δεύτερης ημέρας
Ο Γιάνκος γρήγορα αντιλήφθηκε ότι κράταγε στα χέρια του το κλειδί του αγώνα και δεν μιλούσε σε κανένα για τα ψάρια στο «σκοτάδι». Εγώ που τον είδα το πρωί της 25ης Ιουνίου στο πρωινό κατάλαβα ότι είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μου είπε ότι έχει τελειώσει με τα ψάρια του αγώνα και ότι ψάχνει επί πλέον πόντους. Κοιτάζοντας τη λίστα των ψαριών, τον ρώτησα για κανένα σαλούβαρδο, αλλά μου απάντησε αρνητικά. Δεν τον είχα ξαναδεί τόσο σίγουρο πριν από πρωτάθλημα. Μου εξήγησε τα υπόλοιπα δεδομένα των τραπεζών, βούτηξε τον Αντωνάκη από το γιακά και εξαφανίστηκε για να πάει για αναγνώριση.
Η υπόλοιπη ομάδα με Δερτιλή, Μπαρσάκη και Μακρή ρίχτηκε στη μάχη της αναγνώρισης το μεσημέρι της 25ης Ιουνίου και είχε ουσιαστικά μόνο τρεις μέρες στη διάθεσή της για να εγκλιματιστεί και να βρει μερικά σημεία για ψάρεμα. Παραδόξως, ο Λάμπρος βρήκε σχετικά γρήγορα τα bream στο γιαλό και εξήγησε και στο Μπαρσάκη πώς να πάει για να τα εντοπίσει. Τα παιδιά βρήκανε bream σε τόσα σημεία, που θεωρήσανε ότι το να πιάσει κανείς τα 5 κομμάτια που επέτρεπε ο κανονισμός θα ήταν παιχνιδάκι στον αγώνα. Γρήγορα στράφηκαν στα white fish, αλλά με αυτά τα ψάρια τα βρήκαν μπαστούνια και δεν μπόρεσαν να βρουν πόστα για να τα καρτερέψουν.
Την τελευταία ημέρα της αναγνώρισης, ο καιρός χάλασε πολύ και ένας 6άρης νοτιάς έκανε τις τράπεζες «σουμάδα» (1 μέτρο ορατότητα) και τα ψάρια (bream και white fish) να εξαφανισθούν… Ο Μανώλης «άστραψε» από χαρά. Οι συνθήκες αυτές τον ευνοούσαν. Τώρα πια δεν θα ήταν εύκολο για κανέναν να πιάσει τα bream και οι πιθανότητές του αύξαναν ακόμη περισσότερο. Συν τοις άλλοις είχε βρει ακόμα 5 μπακαλιάρους και ένα σαλούβαρδο (!). Το σαλούβαρδο μας τον είπε, τα υπόλοιπα τα μαθαίναμε από το Χάρη αργά το βράδυ… Ο ένας μπακαλιάρος ήταν κοντά στα 5 κιλά. Το Μακρή τον έπιασε το κεφάλι του: «Να πάει αμέσως στους μπακαλιάρους πες του! Μη κάνει καμιά κουταμάρα και πάνε άλλοι πρώτοι!». Οι υπόλοιποι είμαστε πιο ψύχραιμοι: «Ποιος θα πάει ρε Κώστα στα 25 μέτρα μεσ’ το σκοτάδι να ψάχνει μπακαλιάρους; Είσαι τρελός; Εσύ γιατί δεν πήγες άμα είναι έτσι;». Ο Κώστας επέμενε: «εγώ δεν έχω βαθύμετρο, οι Ισπανοί έχουν». Ο Μπαρσάκης έσπασε: «Έχει δίκιο ο Μακρής, να πάει στους μπακαλιάρους κατευθείαν, είναι 30.000 βαθμοί, δεν παίζεις με αυτά τα πράγματα, θα πάθουμε καμιά ζημιά…». Εγώ, πάλι, ήμουνα απόλυτος: «Δεκαπέντε μέρες έψαχνε και ψάρευε τα bream και τα white fish. Θα τα πιάσει αυτά και μετά ας πάει στους μπακαλιάρους να το τελειώσει. Κανείς σοβαρός αθλητής δεν αφήνει τα ψάρια του αγώνα εξ ολοκλήρου στους αντιπάλους. Ετούτοι εδώ οι Ισπανοί είναι του ωκεανού. Δεν έχουνε ψάξει στα 25 μέτρα στο έρεβος, σας το εγγυώμαι εγώ!».
Έτσι ήταν τα νερά στη διάρκεια των αγώνων
Κάπως έτσι με μια ενοχλητική πρωινή βροχή ξεκίνησε το 29ο Ευρωαφρικανικό την 29η Ιουνίου 2013.
Στην τράπεζα της πρώτης ημέρας
O Μανώλης εκεί είχε μόνο 2 μπακαλιάρους και το σαλούβαρδο από ψάρια της τρύπας. Ήταν η τράπεζα που φοβόμασταν… Ο καιρός έφτιαξε από αέρα, αλλά η θολούρα κράταγε ακόμη καλά.
Ο Λάμπρος ξεκίνησε δυνατά βλέποντας 4 φορές bream την πρώτη ώρα, αλλά αδυνατώντας να τουφεκίσει. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να φανταστεί ότι όταν του εμφανίσθηκε σα φάντασμα μέσα στη θολούρα μια πέστροφα και την ντουφέκισε στα ψαχνά της, θα ήταν η τελευταία του ευκαιρία για βαθμούς σε αυτό το πρωτάθλημα. Το ψάρι είχε πολύ μαλακό δέρμα και κρέας και σκίστηκε εύκολα παίρνοντας μαζί του στην πηχτή θολούρα τις ελπίδες του Λάμπρου για μία αξιόλογη βαθμολογία.
Ο Μπαρσάκης, πάλι βουτούσε κρυωμένος χάρη στον άστατο καιρό του καλοκαιρινού Ελσίνκι (και την ελαφρομυαλιά του βέβαια για το πρόχειρο ντύσιμο), αλλά δεν νομίζω ότι ήταν αυτό που βάρυνε στο να βγάλει ο μικρός μόνο ένα ψάρι που δεν μέτρησε για 40 γρ. Περισσότερο και για εκείνον και για το Λάμπρο, μέτρησε μάλλον όσα γνωρίζουνε για το ρηχό καρτέρι (και γνωρίζουν πολλά) στα πολύ θολά, εν προκειμένω δεν είχε σοβαρή εφαρμογή. Από τις συζητήσεις μου με διάφορους αθλητές, διαπίστωσα ότι τα ψάρια αυτά δεν είναι πολύ κινητικά και ότι αργούν πάρα πολύ να «μπουν» στο οπτικό πεδίο του ψαροκυνηγού, ενώ μπορεί να βρίσκονται ώρα δίπλα του. Και στο Μανώλη και σε κάποιον Τούρκο αθλητή, κάποια ψάρια μπήκαν στο καρτέρι τους μετά τα 2 λεπτά. Ακόμη, ο Μανώλης επιμένει ότι τα ψάρια είναι πολύ δειλά και απαιτούσαν αυστηρή ακινησία, αλλιώς «χάνονταν». Όπως και να έχει το πράγμα, όταν βλέπει κανείς την εθνική Ιταλίας, η οποία ειδικεύεται στο καρτέρι, να μαζεύει σε δύο ημέρες όλα - όλα 12 ψάρια, καταλαβαίνει ότι για κανέναν δεν ήταν εύκολα, ούτε οι συνθήκες, ούτε τα συγκεκριμένα ψάρια.
Ακόμα και ο Μανώλης, που είχε μελετήσει πολύ καλά την τράπεζα και είχε ψαρέψει τέτοια ψάρια στην προετοιμασία, ζορίστηκε να βγάλει δύο bream στις πρώτες 4 ώρες του αγώνα. Μετά πήγε στο σαλούβαρδο, τον οποίο πήρε με τρομερή δυσκολία από τα 22 μέτρα. Τέλος στράφηκε στους μπακαλιάρους, οι οποίοι του έπαιξαν διπλό παιχνίδι. Το ακίνητο ψάρι του ναυαγίου έλειπε, αλλά στην πέτρα του δεύτερου ψαριού βρέθηκαν δύο μαζί (ένας κιλού κι ένας δίκιλος) κι έτσι ο Γιάνκος κατάφερε να υπερνικήσει και στην κακή του τράπεζα όλους τους αντιπάλους του και κυρίως τον Santiago Lopez Cid, o οποίος έκανε το απόλυτο στα bream με 5 κομμάτια μαζεύοντας πολλά bonus. Ο Μανώλης αρνήθηκε να βγάλει φωτογραφίες στο ντόκο. Δεν ήθελε να αρχίσουν οι ερωτήσεις για το που και το πώς… Τρίτος την πρώτη ημέρα ο Ισπανός Tomas με 4 bream και 4ος ο εντυπωσιακός Κροάτης Jakupovic, επίσης με 4 bream. Ο πέμπτος του ταμπλό την πρώτη ημέρα ήταν Τούρκος (Hasan Salbas) με 3 bream κι ένα white fish.
Εντυπωσιακοί την πρώτη ημέρα ήταν ακόμα ο Βούλγαρος Plamen Arabadjiev και ο Ισπανός Antonio Linares με 5 white fish (με bonus κομματιου τα 400 και όχι τα 600 του bream), ο καθένας (10ος και 7ος αντίστοιχα). Για να καταλάβει κανείς τι έγινε, πρέπει να ειπωθεί πως μετά τους πρώτους 10 αθλητές, οι επόμενοι 29 είχαν είτε δύο ψάρια (11 αθλητές), είτε ένα ψάρι (13 αθλητές), είτε κανένα (5 αθλητές).
Ο τρίτος του πρωταθλήματος Ισπανός Samuel Tomas
Ομαδικά η Ισπανία ήταν πρώτη, δεύτερη η Τουρκία, τρίτη η Ουκρανία, τέταρτη η Κροατία, 5η η Ελλάδα και 6η η Βουλγαρία. Ως εδώ τα πράγματα έδειχναν φυσιολογικά. Πρώτος ήταν ένας τρελός από την Ελλάδα που είχε κατασκηνώσει 20 μέρες στο Ελσίνκι και τυραννούσε το βαρκάρη του 7 το πρωί με 11 το βράδυ και έτσι κατάφερε και βρήκε και δύο μπακαλιάρους. Μπορεί οι ντόπιοι να έκαναν τεράστιο θέμα τους δύο μπακαλιάρους (που είχαν να ψαρευτούν από το 1983 στο Ελσίνκι), αλλά στο κάτω – κάτω 94% είχε ο Cid, οπότε όλα ήταν ανοικτά για τη δεύτερη ημέρα. Σε τόσο θολά νερά με καρτερόψαρα, το ότι οι Τούρκοι, Ουκρανοί και Βούλγαροι είχαν πάει καλά στο ομαδικό δεν ήταν έκπληξη, ενώ Κροάτες και Πορτογάλοι είχαν κρατηθεί σε αξιοπρεπή επίπεδα. Δύο αρνητικές εκπλήξεις είχε το πρωτάθλημα. Η μία ήταν η Ιταλία και η άλλη η Φινλανδία. 11η η Ιταλία, 12η η διοργανώτρια. Πριν την αναχώρησή τους, είχα πει στα παιδιά ότι θα είναι ιδιόμορφο πρωτάθλημα και να μην το πάρουν κατάκαρδα αν τα πράγματα πάνε πολύ στραβά. Επιμένω σε αυτό, ακόμα και τώρα που ήρθαμε δεύτεροι και δεν θεωρώ ντροπιαστική καμία θέση σε αυτό το πρωτάθλημα για καμία ομάδα, παρότι οι υψηλές θέσεις είναι σίγουρα τιμητικές…
Για μας τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει από την πρώτη ημέρα. Το πρώτο 100άρικο της ιστορίας μας δεν μας ήταν αρκετό. Ξέραμε ότι αγγίζαμε ήδη το «χρυσό». Οι Ισπανοί δεν γνώριζαν το ψάρι «μπακαλιάρος» ούτε το βιότοπο αυτού και επρόκειτο να στεναχωρηθούν πολύ την επομένη. Με πολύ δυσκολία και χάριν του Μανώλη που έπρεπε να μείνει συγκεντρωμένος κρατούσα την ομάδα μακριά από υπερβολές. Αλλά τα σχόλια και οι ατάκες για το «μπακαλιάρο» δεν μπορούσαν να κοπούν και τελείως. Με βοήθησε το ότι ο Μπαρσάκης ήταν σε κακό χάλι με βαρύ κρυολόγημα και το ότι ο Λάμπρος δεν είχε πιάσει ψάρια. Ακόμα κι ο Μακρής που ήταν όλο χιούμορ σοβαρεύτηκε όταν του είπα ότι πέφτει την άλλη μέρα. Εγώ πάλι δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτα. Είχαμε φθάσει κι άλλες φορές κοντά. Πάντα σέβομαι τους αντιπάλους και φοβάμαι την τύχη. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν κι ο Μανώλης. Δεν υπήρχε χώρος για λάθη. Τίποτα δεν τελειώνει πριν τραγουδήσει η χοντρή, που λένε και οι αμερικάνοι…
Την επόμενη ημέρα
Τα ψάρια ήταν ακόμα πιο λίγα στην τράπεζα και οι αθλητές δυσκολεύονταν πολύ να πάρουν βαθμούς. Ο Μανώλης άργησε λίγο, αλλά έβγαλε τρία bream του κιλού. Με αυτά τα ψάρια ήταν ήδη στο βάθρο. Μετά τις δύο ώρες αγώνα, κατευθύνθηκε στους μπακαλιάρους. Έριχνε το καλαδούρι στο σημάδι και μετά βουτούσε στο σκοτάδι και το κρύο. Το μεγάλο ψάρι έλειπε αλλά βρέθηκε ένα μισόκιλο στη θέση του που ήρθε στη βάρκα. Στο επόμενο ψάρι ήρθε ένα σκίσιμο να ταράξει λίγο την ψυχραιμία του Μανώλη. Στο επόμενο ψάρι πάλι σκίσιμο. Ο αθλητής μας αποφάσισε να πάρει την πεντάαινα και να τελειώνει το θέμα. Βρήκε το τραυματισμένο ψάρι και μετά έκανε άλλα 4 στη σειρά. Το μεγαλύτερο ήταν 1,7 κιλών. Ο Γιάνκος τέλειωσε με τη σκορπίνα που μετρούσε και αυτή. Δέκα ψάρια και διπλό σκορ στο δεύτερο Cid ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε κι αυτό για το οποίο ο Μανώλης είχε δουλέψει τόσο σκληρά.
Ο Λάμπρος Δερτιλής στάθηκε και πάλι άτυχος με το ψάρι του να μη μετράει για 10 γρ...
Το 2006 είχα πει στα παιδιά της αποστολής ότι οι διεθνείς αγώνες δεν έχουν πολλές φορές άλλη ομορφιά από την ίδια τη νίκη! Αυτός ήταν ένας τέτοιος αγώνας. Το μόνο που άξιζε από αυτόν ήταν η ανακάλυψη του κρυφού χαρτιού και η εκτέλεση της τακτικής της νίκης. Λυπόμουν πραγματικά για τη φοβερή ταλαιπωρία και απογοήτευση όλων αυτών που ήρθαν με όνειρα στη Φινλανδία για να πάρουν τελικά το σκληρό μάθημα του διεθνούς αγωνιστικού ψαροτούφεκου. Λυπόμουν γιατί ήξερα στο πετσί μου πως ένιωθαν εκείνη τη στιγμή. Από την άλλη πλευρά δεν μπορούσα να μη συγκινούμαι βλέποντας μετά από τόσα χρόνια έναν δικό μας αθλητή να παραδίδει το σκληρό μάθημα...
Ο Ισπανός Cid πάλεψε μέχρι το τέλος. Κατάφερε να «κλείσει» πάλι τα bream χτυπώντας 5 από αυτά, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει κάτι άλλο από το να κρατήσει τη δεύτερη θέση. Τρίτος και χάλκινο μετάλλιο, ο επίσης Ισπανός Samuel Tomas στην παρθενική του εμφάνιση σε διεθνή αγώνα. Έπιασε 3 bream. Τέταρτος ο Κροάτης Jakupovic, επίσης με τρία bream. Ο Μακρής δεν μπόρεσε ούτε κι αυτός να χτυπήσει κάποιο ψάρι, ενώ χωρίς βαθμολογία έμεινε και ο Λάμπρος, του οποίου δεν μέτρησε μια πέρκα για 10 γρ. Εκτός απ’ όλα τα άλλα που μπορεί να σκεφθεί κανείς για την αποτυχία των άλλων αθλητών μας να συλλάβουν κάποιο ψάρι, εγώ θα έλεγα ότι σίγουρα ήταν και ιδιαίτερα άτυχοι. Δεν έχω μιλήσει ποτέ για ατυχία στους αγώνες. Ετούτη τη φορά, η επίδοση ανθρώπων όπως αυτοί, δεν επιδέχεται διαφορετική εξήγηση…
Όπως και να έχει, τους κάλυψε ο Μανώλης, όπως είχαν κάνει κι εκείνοι γι’ αυτόν στο Peniche και στο Vigo. Οι ομάδες δεν διαχωρίζονται όπως με δίδαξαν εύγλωττα οι Ισπανοί δια στομάτων του αρχηγού Sureda και του αναπληρωματικού Heras: «Πες στα παιδιά ότι είστε δεύτεροι στην Ευρώπη, και για όποιον έχει απορίες για το ποιος έπιασε τα ψάρια, πείτε του ότι ολόκληρος Gospic έπιασε ένα και είναι 31ος στην κατάταξη. Τι πρέπει να κάνει δηλαδή αυτός, να αυτοκτονήσει;». Και έτσι είναι. Είμαστε δεύτεροι στην Ευρώπη! Όποιος δεν καταδέχεται να δεχθεί να μοιραστεί τους βαθμούς του Μανώλη και του οποιουδήποτε Μανώλη, δεν αξίζει να είναι στην ομάδα. Η χώρα ανέβηκε άλλο ένα σκαλί. Από τρίτη στο Peniche, έγινε δεύτερη στο Helsinki. Ούτε χθεσινή είναι ούτε «μονόπατη». Τα λέω για να προλάβω τίποτα «εξυπνάδες» που εδώ στην πατρίδα φύονται με το κιλό…
Κατά τα λοιπά, όντως τα φώτα στο λιμάνι του Ελσίνκι πέσανε επάνω στο θριαμβευτή. «Turska, turska» φωνάζανε οι Φινλανδοί στην προκυμαία. Προς στιγμήν φοβήθηκα ότι θα μας περάσουνε οι Τούρκοι στο ομαδικό, αλλά μετά κατάλαβα ότι «Turska» είναι ο μπακαλιάρος στα Φινλανδικά… Και οι φωνές ήτανε για το Γιάνκο, όχι για τους Τούρκους. Σήμερα οι φωτογραφίες επιτρέπονταν κι ο πρωταθλητής μας σήκωσε τα ψάρια του στον ουρανό του Ελσίνκι να τα θαυμάσουν οι θεατές. Χρειάστηκε να έλθει ένας Μεσόγειος στη Φινλανδία για να σωθεί το πρωτάθλημα. Τι θα κάνανε όλοι αυτοί που μας τραβολογήσανε στη λίμνη τους αν ο πρωταθλητής έβγαινε με 5 κυπρίνους; Ο μεγάλος Carbonell έχει πει ότι οι αγώνες είναι και θέαμα. Δεν μπορείς να ενθουσιάσεις τον κόσμο με 5 κυπρίνους κι ας έπρεπε να είσαι ο μάγος του Οζ για να τους πιάσεις.
Έξι μπακαλιάροι, τρία bream και μία σκορπίνα, όμως, είναι θέαμα ακόμα και για τον πιο δύσκολο θεατή! Περιχαρής μονολογούσε ο πρόεδρος της επιτροπής υ/β αλιείας της CMAS κ. A. Cruz: «Ορίστε που δεν είχε ψάρια! Εμείς τους φταίγαμε που δεν μπορούσανε να τα βρούνε; Ο Έλληνας που τα βρήκε δηλαδή;». Ούτε αριθμομηχανή ούτε τίποτα δε χρειάστηκε στο ζύγισμα της δεύτερης ημέρας. Εγώ κοίταζα αν παίζει το cd με τον ύμνο και τι θέση θα έπαιρνε η ομάδα. Φοβόμουνα λιγάκι τους Βούλγαρους… Ο Μανώλης ζύγισε τελευταίος μέσα σε αποθέωση. Μέχρι να ζυγιστούνε τα ψάρια του ήτανε αγέλαστος. Σα να τον είχανε μαζέψει από καβγά. «Iceman» τον αποκάλεσε ο συμπαθής εκφωνητής για τη βλοσυρότητά του. Εγώ τον καταλάβαινα. Ο άνθρωπος ήταν ακόμα από τη μάχη. Και δεν το είχε δει ποτέ αλλιώς. Ήτανε μάχη μέχρι το τέλος. Και οι μάχες δεν έχουνε χαριεντίσματα, ούτε χαμόγελα. Οι μάχες έχουνε ένταση. «Εγώ ήρθα εδώ να σας κερδίσω όλους» έλεγε με το βλέμμα του. «Τους αθλητές, τους διοργανωτές, τους θεατές, όλους! Τι χαμόγελα θέλετε, δε χάσατε όλοι;». Μετά το ζύγισμα, όμως, χαλάρωσε. Τον έπεισε το θερμό χειροκρότημα και η ειλικρινής αποδοχή που ήταν άμεση και καθολική. Τι τη σκορπίνα θέλανε να φωτογραφήσουνε, τι τους μπακαλιάρους, μία ώρα τον κράτησε ο κόσμος στη σκηνή.
Ο Μανώλης Γιάνκος στο βάθρο με τους συναθλητές του Cid και Tomas
Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν αμέσως και γρήγορα στήθηκε το βάθρο για την απονομή. Την απονομή που ήτανε η πιο γλυκιά για όλους εμάς που προσπαθούμε όλα αυτά τα χρόνια να κρατήσουμε αυτή την ομάδα ψηλά. Στη μακρινή Σκανδιναβία ανακρούσθηκε επιτέλους ο ύμνος ο δικός μας αντί για κάποιον άλλο. Πόση σημασία έχει να παιχθεί μια μελωδία για μερικά δευτερόλεπτα κάπου ή να μη παιχθεί; Τι σημασία έχουνε τελικά αυτά; Κανείς δεν νομίζω ότι μπορεί να το εξηγήσει! Εγωισμός ή ματαιοδοξία; Συμβολισμός ή ανούσιο πείσμα; Δεν έχω κι εγώ απάντηση συγκεκριμένη. Το μόνο που ήξερα την ώρα της απονομής ήταν ότι εγώ βρισκόμουν εκεί γι’ αυτό το λόγο. Ούτε τους κυπρίνους πήγα να δω, ούτε το Helsinki, ούτε το ξενοδοχείο. Δεν είχα και δεν έχω ποτέ την απαίτηση να ακουστεί ο δικός μου ύμνος στο τέλος της γιορτής. Αλλά σίγουρα είναι ο σκοπός για τον οποίο είμαι εκεί και βέβαια ήμουν ευτυχισμένος…
Στη δεξίωση τα συγχαρητήρια ήλθαν βροχή από όλους. Πέρασαν όλες οι ομάδες από το τραπέζι μας να μας συγχαρούν δείχνοντας πως ξέρουν και να χάνουν, αλλά και να εκτιμούν την ποιότητα και την ανωτερότητα. Πρώτοι και καλύτεροι οι Ισπανοί που απέδειξαν και στο Helsinki ότι είναι τεράστια ομάδα και ότι δε θα παραδώσουν εύκολα τα σκήπτρα σε κανέναν. Κι αν ο αλυτάρχης του αγώνα Ισπανός Sergio Perez έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι πρέπει να φέρουνε πίσω τον Carbonell για να ξαναδούνε χρυσό, εγώ έχω να πω ότι δε συμφωνώ. Το να φοράς τη φανέλα που φορούσε ο Pedro είναι τόσο βαρύ που τα παιδιά αυτά είναι φυσιολογικό να μη το αντέχουν. Χρειάζονται χρόνο κι εμπιστοσύνη για να αναπτύξουν τέτοιου είδους προσωπικότητα. Και να το πούμε κι αλλιώς: Carbonell ήταν ένας, δεν θα ξαναβγεί, οπότε μην περιμένουν ξανά ανάλογα μεγαλεία οι Ίβηρες.
Ευρωαφρικανικό πρωτάθλημα έχουν κατακτήσει 24 άνθρωποι (από 2 έχουν οι Ισπανοί Gomis και Amengual και 4 ο Carbonell) στα 57 χρόνια που διεξάγεται ο θεσμός. Ένας εξ αυτών είναι πλέον Έλληνας (οι υπόλοιποι από Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Κροατία και Πορτογαλία). Δεν μπορώ να ξέρω πόσο δυσκολεύτηκε να το πετύχει ο Γιάνκος. Πέρσι είχα πει στην ομάδα ότι για να πάρεις μετάλλιο σε διεθνές πρωτάθλημα πρέπει να γίνουν τα σωθικά σου αλοιφή. Και στην αναγνώριση, αλλά κυρίως στον αγώνα. Δε γίνεται αλλιώς, είναι το επίπεδο τέτοιο. Όσο κι αν η ανέκφραστη φιγούρα του Μανώλη το αντιπαρέρχεται γιατί έχει μάθει να αγωνίζεται αγόγγυστα από μικρό παιδί, είμαι σίγουρος ότι το μετάλλιο και μάλιστα το χρυσό δεν ήρθε χωρίς δοκιμασία. Φοβάμαι ότι πολλοί δεν θα καταλάβουν τη δουλειά και τη βάσανο που απαιτήθηκε και θα παρεξηγήσουν. Φοβάμαι ότι θα ειπωθούν πάλι κουταμάρες και μεγάλα λόγια χωρίς να υπάρχει η ειλικρινής διάθεση να παρθεί το μάθημα από αυτή την επιτυχία. Και το μάθημα είναι ένα: «για να πετύχει κανείς απαιτείται προσήλωση στο στόχο και δουλειά, πολλή δουλειά». Επίσης, καλό είναι να προτιμάει κανείς τη δουλειά από την κριτική, αφού έτσι αποκλείεται να εκτεθεί…
Το χρυσό του Μανώλη στη Φινλανδία είναι ύμνος στην αφοσίωση στο στόχο και την εργατικότητα από έναν άνθρωπο που ήταν ήδη ψηλά σε όλους τους τομείς που απαιτούνται για να κάνεις κάτι σε αυτό το σπορ. Και ήταν ψηλά γιατί δούλευε από μικρός, σε ανύποπτους χρόνους, χωρίς να έχει χρήματα και χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα από κανέναν. Μόνο και μόνο επειδή έτσι αντιλαμβάνεται τη ζωή. Και ήρθε η ώρα, η στιγμή που η πλάση στρώθηκε ευμενής μπροστά του. Ο Picasso έλεγε ότι η έμπνευση υπάρχει, αλλά για να την εκμεταλλευτείς πρέπει να σε πετύχει επάνω στη δουλειά. Το Μανώλη τον βρήκε εκεί, πάνω στον οργασμό της προσπάθειας. Και ήρθε κι «έδεσε»! Τα διέλυσε όλα ο άνθρωπος, τα κοντέρ, τα ρολόγια, τις απόψεις και τις θεωρίες. Γίνανε όλα ίσιωμα στο σκοτάδι και την παγωνιά της Βαλτικής. Πήρε το χρυσό και το κάρφωσε τόσο ψηλά που ούτε με επί κοντό δεν το φτάνανε οι άλλοι. Πάνε περίπατο οι μύθοι ότι πρέπει να ‘σαι επαγγελματίας για να τα κάνεις αυτά, πάνε όλα «άπατα» σ’ «ένα βαθύ πηγάδι» (που λέει και το τραγούδι του Θεοδωράκη που τραγουδάγαμε εκστασιασμένοι και με το φίλο μου το Λάμπρο μετά την απονομή)…
Το ζύγισμα α' ημέρας. Κάτω αριστερά ο Δημήτρης Μπαρσάκης.
Εύχομαι να αντιληφθούν και άλλοι την αρχή που οδηγεί στην επιτυχία και να την εφαρμόσουν σε οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνονται στη ζωή τους. Μόνο έτσι θα δει άσπρη μέρα αυτή η χώρα, η οποία είναι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία όχι χάρη στο λαό της, ο οποίος ήταν και παραμένει ίδιος με όλους τους υπολοίπους του πλανήτη, αλλά για τις εξέχουσες προσωπικότητές της. Για κάποιο μυστηριώδη λόγο παράγουμε αναλογικά με τον πληθυσμό μας πολλές και ιδιάζουσες προσωπικότητες που μας τιμούν και μας διαφημίζουν διεθνώς μέσα από κάθε είδους δραστηριότητα. Με σπάνιες εξαιρέσεις φροντίζουμε διαχρονικά να τους εξορίζουμε, φυλακίζουμε, εξοντώνουμε, καταστρέφουμε μόλις αυτό καταστεί εφικτό. Ελπίζω αυτό κάποτε να αλλάξει. Η στιγμή, τώρα που μαστιζόμαστε από μια απάνθρωπη κρίση, είναι η πιο κατάλληλη να το συνειδητοποιήσουμε…
Εύχομαι να μπορούσα να υποσχεθώ μεγάλη συνέχεια για το μέλλον, αλλά δεν είναι λογικό να το κάνω. Το 2014 έχουμε παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Περού, το οποίο είναι μακριά και τα οικονομικά μας δεν αντέχουν ούτε καν τα αεροπορικά εισιτήρια για εκεί. Οι επιδιώξεις οι δικές μου δε σταματούσαν ποτέ σ’ ένα μετάλλιο, ακόμα κι αν αυτό θα ήταν το χρυσό. Γι’ αυτό και δεν βιάστηκα να φέρω ένα πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Εγώ αυτό που επιδιώκω είναι να γίνουμε «σχολή» στο ψαροτούφεκο και να μοιραζόμαστε τα σκήπτρα με Ισπανία και Ιταλία στα διεθνή πρωταθλήματα, όπου κι αν γίνονται αυτά: στην Ισπανία, τη Βενεζουέλα τη Φινλανδία ή το «Ταμ – Τουμ». Θέλω οι Έλληνες να πρωταγωνιστούμε παντού. Γιατί; Επειδή μπορούμε! Αυτό το πράγμα, εκτός από δουλειά, όμως, για να γίνει, χρειάζεται χρηματοδότηση, η οποία δυστυχώς στην εποχή μας δεν μπορεί να υπάρξει.
Παρά ταύτα, εμείς δεν ασχολούμαστε με το τι θα κάνει η Ελλάδα για μας, αλλά με το τι θα κάνουμε εμείς για εκείνη. Και αυτό που κάνουμε εμείς τα τελευταία χρόνια είναι να της δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Μέχρι στιγμής, με τις χορηγίες ανθρώπων που εμπνέονται από την προσπάθεια μας, καταφέραμε βήμα – βήμα να κάνουμε την εθνική όχι μόνο άξια σεβασμού, αλλά να τη βάλουμε και στους πίνακες με τις στατιστικές και τις διακρίσεις. Τρία ατομικά μετάλλια και δύο θέσεις στο βάθρο του ομαδικού τα τελευταία 6 χρόνια μαρτυρούν την πρόοδο μας. Βαρύγδουπες υποσχέσεις, συνεπώς, δεν μπορούμε να δώσουμε, αλλά όσο είμαστε «ακόμα ζωντανοί» θα προσπαθούμε για το καλύτερο με την ελπίδα να γυρίσει ο τροχός και να έλθουν καλύτερες μέρες για τα οικονομικά της Ελλάδας.
Η εθνική ομάδα αφιερώνει το χρυσό του Μανώλη Γιάνκου σε όλους όσους την παρακολουθούν από κοντά με αγάπη και αγωνία και όλους όσους τη βοηθάνε έμπρακτα κάθε χρόνο αγοράζοντας t-shirts ή με άλλους τρόπους. Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλουμε στους χορηγούς μας Marzor Trading Ltd. (Pathos – Α. Μιχαλόπουλος), C-CAAN A.E. (Δ. Μπαχράμης), Δημήτρη Πανταζή (Alchemy), τους χορηγούς επικοινωνίας (Περιοδικό ΒΥΘΟΣ) και βέβαια την Ε.Ο.Υ.Δ.Α. για την αμέριστη συμπαράσταση που μας παρέχει. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε χάρη στη βοήθεια όλων να βρεθούμε και στο Περού για να παλέψουμε κι εκεί να κρατήσουμε το όνομα της Ελλάδας όσο ψηλότερα γίνεται. Άλλωστε «η νίκη δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το θάρρος να συνεχίζεις…» (Wisnton Churchill).