Περιοδικό Βυθός : Θέματα

Καθώς έχω φτάσει στην όγδοη βουτιά θα πέσω για καρτέρι σε βάθος 15 μέτρα. Λίγο πριν φτάσω στον πάτο θα δω το ψάρι 10 μέτρα πιο μπροστά, θα πλαγιάσω προς το ψάρι χωρίς να κουνάω ούτε πέδιλα,

Βρίσκομαι σε ένα κόλπο σχεδόν στο σημείο που θα έβγαινα και με χωρίζει με το ψάρι ένας βράχος. Το βάθος ήταν 4-5 μέτρα. Πλησιάζω λίγο ήρεμα χωρίς να κουνάω τα πέδιλα και αντικρίζω το ψάρι μπροστά μου στην επιφάνεια, να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Για κάποια δευτερόλεπτα πάγωσα. Σκέφτομαι αμέσως αν η κάμερα είναι ανοιχτή και παίρνω το ρίσκο να πατήσω το κουμπί, χωρίς να ξέρω αν την έκλεισα ή την άνοιξα.

Δεν λέω ότι το βαθύ ψάρεμα δεν έχει συγκινήσεις, αλλά σαν το ρηχό ψαροτούφεκο και για να γίνομαι πιο συγκεκριμένος σαν το ρηχό καρτέρι δεν έχω βρει κάτι άλλο να με εξιτάρει περισσότερο.

Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Κρύο, λαβράκια, τζάκια αναμμένα να ψήνουν κάστανα σε σιγανές φωτιές. Μουντάδες που σε κάνουν να μην θες να βγεις από το σπίτι σου. Ίσως αυτή η περιγραφή ταίριαζε σε μια άλλη χρονιά και όχι σε αυτή που διανύουμε. Ο καιρός ως επί το πλείστον καλός, τόσο καλός που σε αφήνει να βγάλεις την στολή σου στον τόπο και να λιαστείς και όχι στο σπίτι σου μέσα στην μπανιέρα σου με ζεστό τρεχούμενο νερό τρεμάμενος από το κρύο.

Για καιρό με είχε προβληματίσει το θέμα της σύλληψης μιας μεγάλης συναγρίδας. Τα τελευταία χρόνια τις έβλεπα μέσα στο νερό, αλλά δεν μπορούσα να τις πιάσω. Η εικόνα τους και η θέα τους καθώς αποτελεί την ψαροτούφεκαδικη Mέκα, με έκανε να ανεβάζω παλμούς και να προδίδω την πρόθεση μου απέναντι τους. Έβλεπα με μανία βίντεο από άλλους ψαροκυνηγούς και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνουν οι άλλοι και δεν κάνω εγώ. Μετά από πέντε χρόνια η απάντηση ήρθε μόνη της ως δια μαγείας, σε ένα καφέ με έναν αδελφικό φίλο μου.