Η επιστημονική ονομασία του μελανουριού είναι oblada melanura και ανήκει στην οικογένεια των σπαριδών. Είναι από τα ψάρια που υπάρχουν (ακόμα) σε μεγάλες ποσότητες στις ελληνικές θάλασσες. Έχει έντονο ασημί χρώμα, στενό σώμα, μεγάλα μάτια και μια κάθετη μαύρη ρίγα στην ουρά του. Το βάρος του σε βάθος έως 30 μέτρα σπάνια ξεπερνά τα 500-600 γραμμάρια. Σχηματίζουν κοπάδια συνήθως λίγων ψαριών αλλά δεν είναι απίθανο να δούμε ξαφνικά μπροστά μας μεγάλους αριθμούς ψαριών.
ΠΟΥ ΤΑ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ
Τα μελανούρια θα τα συναντήσουμε σχεδόν σε όλα τα βάθη. Από τα πολύ ρηχά νερά έως και τα 40-50 μέτρα. Θα τα βρούμε καθ όλη την διάρκεια του χρόνου. Είναι ψάρια που κινούνται διαρκώς μπαινοβγαίνοντας μέσα σε τρύπες, χαράκια και σχισμές με μεγάλη ταχύτητα. Η καλύτερες ώρες για να τα συναντήσουμε είναι νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα.
ΤΡΟΠΟΣ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ
Το ψάρεμά τους έχει κάποιες ιδιομορφίες. Κατά κάποιο τρόπο παίζει τον ρόλο του “ρουφιάνου” γιατί πολλές φορές θα μας υποδείξει κάποιο μαύρο ψάρι. Γι αυτό λοιπόν προσοχή όταν το εντοπίσουμε να μπαίνει σε κάποια τρύπα και αμέσως το δούμε να βγαίνει με μεγάλη ταχύτητα καλό θα είναι να ψάξουμε πολύ καλά. Στα ανοιχτά νερά ανάλογα με το βάθος και τον τρόπο που κινούνται μας δίνουν πληροφορίες για την κίνηση των πελαγίσιων ψαριών. Τα μελανούρια είναι ευαίσθητα στο φως του φακού γι αυτό καλό θα ήταν να μην τον χρησιμοποιούμε. Το ψάρι αυτό έχει μαλακή σάρκα και σκίζεται εύκολα με αποτέλεσμα να ξεψαρίζει συχνά. Ιδανικό όπλο είναι ένα 60αρι με τετράενα και μαλακά λάστιχα 16 χιλιοστά με σκοπό να κάνουμε όσο πιο αθόρυβη βολή γίνεται για να έχουμε ευκαιρία να πάρουμε κι άλλο ψάρι από το ίδιο κοπάδι.
ΚΕΦΑΛΟΣ
Η επιστημονική ονομασια του είναι Mugil cephalus. Θα τον συναντήσουμε σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου ακόμα και σε ψαρότοπους που θεωρούνται «καμμένοι». Κυκλοφορούν σε κοπάδια να μπαινοβγαίνουν σε σπηλίτσες και πλάκες της ακτογραμμής. Συχνά θα τους πετύχουμε στριμωγμένους κάτω από πλάκες να κάθονται ακίνητοι και να περιμένουν την βέργα μας...
ΤΡΟΠΟΣ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ
Οι κέφαλοι είναι πολύ ευάλωτοι στο καρτέρι. Αν κάτσουμε στο καρτέρι μας και γύρω υπάρχουν κέφαλοι θα είναι τα πρώτα ψάρια που θα πλησιάσουν σχεδόν αμέσως. Το καλό είναι πως αργούν να πάρουν είδηση τι γίνεται και μετά από βολές απλά μετακινούνται λίγο παραπέρα. Προσοχή όμως οι βολές να είναι καλές, γιατί είναι αρκετά δυνατό ψάρι κι όταν δίνει μάχη με μια κακή βολή συνήθως την κερδίζει.
ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Με τον Σωτήρη έχουμε γίνει ζευγάρι σχεδόν σε όλα τα ψαρέματα, οπότε η ερώτηση αφορούσε στο που θα πηγαίναμε. Η απάντηση ήταν βόρεια για μελανούρια που τέτοια εποχή το τρώνε όλο το φαί τους και είναι χοντρά. Ο καιρός ήταν νότιος με αρκετή θολούρα στον ορίζοντα αλλά δεν βαριέσαι… είχε και ένα τριαράκι ενοχλητικό να μας ταλαιπωρεί. Κατά την πορεία μας είδαμε ένα σκάφος αρκετά μπροστά μας να έχει πορεία ίδια με την δική μας και αφού την έχουμε πατήσει αρκετές φορές να μας πάρουν έναν τόπο ενώ εμείς ήμασταν ήδη εκεί, αποφασίσαμε να πάμε με φουλ ταχύτητα για να φτάσουμε πρώτοι. Έτσι βρεθήκαμε να πηγαίνουμε με 30+ μίλια κουτρουβαλώντας στα κύματα.
Ρίχνουμε άγκυρα και ξεκινάμε με μεγάλη όρεξη να βάζουμε τις φόρμες μας ακούγοντας το αγαπημένο μου τραγούδι (clocks coldplay) το οποίο ο φίλος μου πλέον έχει σιχαθεί. Πέφτοντας στο νερό με τα 75άρια στα χέρια βρεθήκαμε μπροστά σε αρκετή θολούρα (που πας ρε Καραμήτρο με νοτιά;). Στα πρώτα είκοσι λεπτά δεν έχουμε δει ούτε καλόγρια και σκέφτηκα ότι μας τιμωρεί ο Ποσειδώνας επειδή ίσως να πήραμε τον τόπο του άλλου σκάφους. Κολυμπήσαμε αρκετά και το αποτέλεσμα ήταν να μας έχουν φύγει δυο μεγάλοι σαργοί και τα νεύρα μας να γίνονται τσατάλια. Στην συνέχεια είπαμε να ανέβουμε στο σκάφος να αλλάξουμε μέρος. Στην πορεία ο Σωτήρης λέει στοoooooπ εδώ θα πέσουμε. Σε εκείνο το σημείο έχω ψαρέψει πολλές φορές χωρίς ιδιαιτέρα αποτελέσματα αλλά είπα να μην του χαλάσω χατίρι και έτσι ρίξαμε άγκυρα. Πέφτοντας στο νερό είδαμε ότι υπήρχαν αρκετά μελανούρια και μερικοί σκάροι και το ηθικό μου άρχισε να ανεβαίνει και ειδικά μετά την επιτυχημένη πρώτη βολή έφτασε στα ύψη.
Με σχολαστικό ψάξιμο σε κάθε πέτρα και κάθε σχισμή καταφέραμε να πάρουμε αρκετά ψάρια δυστυχώς όμως μας ξεψάρισαν μερικά κι αυτό μετρίασε λίγο την χαρά μας. Προσπαθήσαμε να μην τρομάζουμε τα ψάρια για να μείνουν στον τόπο αρκετή ώρα. Αυτό που μου φάνηκε περίεργο είναι ότι ενώ ξέρω πως τα μελανούρια είναι νευρικά ψάρια, αντιθέτως εκείνη την ημέρα απλά κρύβονταν στα βράχια. Ίσως να τα είχε τρομοκρατήσει η παρουσία κάποιου πελαγίσιου ή κάποια φώκια. Ίσως να έφταιγε ο καιρός ότι κι αν ήταν πάντως μας έκανε το ψάρεμα ένα κλικ πιο εύκολο. Μετά από δυο ώρες περίπου είχαμε πιάσει αρκετά μελανούρια και αποφασίσαμε να βγούμε στο σκάφος να πιούμε τον καφέ μας και να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, αφού ήμασταν αρκετά χορτασμένοι.
Τελικά μας βγήκε σε καλό που δεν χάλασα το χατίρι του φίλου μου αφού η έμπνευση του Σωτήρη να ψαρέψουμε σε εκείνον τον τόπο χωρίς να ξέρει τι έχει από κάτω ήταν σωστή. Πείτε το διαίσθηση ή όπως αλλιώς θέλετε αυτό που έχει σημασία είναι ότι και πάλι η θάλασσα μας έδωσε τα δώρα της και περάσαμε υπέροχα μακριά από τα βάσανα της καθημερινότητας έστω και προσωρινά...
ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ… ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΜΑΛΛΙΑ…
Πριν αρκετά χρόνια είχα μαλλιά θυμάμαι… τότε που δεν μας ένοιαζε αν έχει 6άρι νοτιά ή 7άρι βοριά αρκεί να είμασταν στην θάλασσα, είχα την τύχη να πάω ψάρεμα με τον φίλο μου τον Πέτρο. Αυτός πιο παλαβός από όλους στην παρέα. Το τηλέφωνο έπεσε και το ραντεβού κλείστηκε για τις 3 το μεσημέρι στην μαρίνα. Προορισμός; Ανατολικά της Άνδρου σε κάποιους γνωστούς κάβους του Πέτρου. Στις 3:15 είμασταν ήδη έξω από το λιμάνι και περιμέναμε πως και πως να φτάσουμε στον προορισμό μας. Φτάνοντας στον πρώτο κάβο ντυνόμαστε σε νεκρό χρόνο και βρισκόμαστε στην θάλασσα, κάνοντας το απαραίτητο ζέσταμα στα ρηχά. Σε ένα γύρισμα του κάβου εντοπίζω μερικούς σαργούς που έτρωγαν κι ευτυχώς δεν με πήραν είδηση. Κάνω βουτιά σε βαθύτερο σημείο ώστε να τους βγω από κάτω και για καλή μου τύχη δεν έγινα αντιληπτός ώσπου έγινε η βολή, αλλά τότε ήταν αργά, γι αυτούς αφού είχα πάρει ήδη τον πιο μεγάλο.
Καθίσαμε εκεί γύρω με τα ευέλικτα 75άρια στο χέρι και με ψαχτήρι καταφέραμε να πάρουμε άλλους δυο σαργούς, μια χιόνα και μερικά μελανούρια στα κατρακύλια. Το καλό ήταν ότι δεν είχαμε αστοχία και δεν προκαλέσαμε πανικό στην περιοχή. Ήταν όμως ώρα να βαθύνουμε λίγο. Κάναμε εναλλάξ πλαναρίσματα σκανάροντας τον βυθό μήπως εντοπίσουμε κάποιο αξιόλογο. Ανεβαίνοντας στο σκάφος για να αλλάξουμε μέρος ο Πέτρος μου είπε τι ψάρι θέλω να δω και του απάντησα ορθά κοφτά «φίλε γουστάρω συναγρίδα». Στον δρόμο για τον επόμενο κάβο κάνουμε μια στάση στην μέση του πουθενά. Ρωτάω τον Πέτρο γιατί σταματήσαμε και μου λέει μα για την συναγρίδα. Κοιτάζω το βυθόμετρο και έγραφε... αρκετά μέτρα. Οk λέω, κάτι παραπάνω θα ξέρει. Χαλαρώνουμε και οι δυο και περιμένω τον φίλο μου να κάνει την πρώτη βουτιά. Φεύγει για κάτω και ίσα ίσα τον διακρίνω από την επιφάνεια. Τον βλέπω να στέκεται πίσω από μια συστάδα με πέτρες και μετά από λίγο να παίρνει τον δρόμο της επιστροφής, έχοντας ρίξει βολή και έχοντας το μουλινέ ανοιχτό.
Στην επιφάνεια μου είπε να φέρω το σκάφος κοντά για να φύγουμε κι εγώ νόμιζα πως αστόχησε και θεώρησα καλό να μην ρωτήσω τίποτα. Όταν έφτασα με το σκάφος, μου πετάει πάνω μια συναγρίδα και με ένα πλατύ χαμόγελο με ρωτάει «εντάξει τώρα ρε μ@λ@κα θες κάτι άλλο» εγώ να έχω πέσει κάτω από τα γέλια τον ρώτησα αν έχει κι άλλες και φυσικά δεν πήρα απάντηση…
Αυτές οι στιγμές δεν θα σβήσουν ποτέ από την μνήμη μου και δοξάζω τον Θεό, που έχω πλέον έναν γιο 8 ετών τρελό και παλαβό με το ψάρεμα και σχεδόν κάθε μέρα θέλει να του λέω ιστορίες με ψάρια. Περιμένει πως και πως το καλοκαίρι να κάνει την πρώτη του βουτιά κρατώντας το πρώτο του ψαροτούφεκο δια χειρός μπαμπά…