Ο πρώτος μου αγώνας ψαροτούφεκου στο εξωτερικό και μάλιστα σε Ευρωαφρικανικό πρωτάθλημα στη Τυνησία. Ήταν μια τεράστια εμπειρία για εμένα και φυσικά αυτός ο αγώνας θα μου μείνει αξέχαστος. Στην αναγνώριση είχαμε εντοπίσει πολλά ψάρια, είχε πραγματικά παρά πολλούς ροφούς, μεγάλες στήρες και πίγκες, σε αντίθεση με τα άσπρα ψάρια ήταν πολύ λιγότερα. Με εξαίρεση τις συναγρίδες, οι οποίες είναι πολύ δύσκολες στην σύλληψη κατά την διάρκεια του αγώνα.   

Πως ήταν ο αγώνας;

Στον αγώνα όμως οι συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές. Το ρεύμα που είχε, δεν το είχα εγώ προσωπικά ξανασυναντήσει στο ψάρεμα μου και έτσι έχασα τις πρώτες δυο ώρες του αγώνα. Στην συνέχεια χτύπησα έναν ροφό, ο οποίος απλά έστρεψε λίγο και βράχωσε στα 42 μέτρα. Έδεσα την σημαδούρα, αλλά το ρεύμα την βούλιαζε. Έδεσα και μια δεύτερη σημαδούρα για να μπορεί να μένει στην επιφάνεια. Για να ξαναβουτήξω στο ίδιο μέρος έπρεπε να πέσω πάνω από 100 μέτρα μπροστά από το στίγμα, όπλιζα και όταν έφτανα περίπου 30 μέτρα μπροστά από το κομμάτι βούταγα με την ελπίδα να ξανασυναντήσω κάπου την πετονιά και να συνεχίσω το ξεβράχωμα.

Μετά από περίπου 2 ώρες η πετονιά κόπηκε από την ένταση που της ασκούσε το ρεύμα, όμως για καλή μου τύχη έκανα μια ακόμα βουτιά και είδα το ψάρι αρκετά βαθιά στην τρύπα. Τότε του έριξα στον εγκέφαλο και βγήκε το ψάρι στην ίδια βουτιά. Μου είχαν απομένει περίπου 25 λεπτά αγώνα και έτσι βούτηξα τρεις κοντινές επιλογές με ροφούς, μεγάλες στήρες και πίγγες αλλά τα δεν είδα τα ψάρια (ίσως τα είχε χτυπήσει κάποιος άλλος αθλητής) και ο αγώνας τελείωσε για εμένα με έναν ροφό.

Την δεύτερη μέρα το ρεύμα ήταν ίδιο έτσι πάλι χάθηκε μιάμιση ώρα αγώνα, στην συνέχεια στην αποχή από ένα ρηχό κεφάλι χτύπησα μια πίγκα περίπου 3 κιλά, αλλά δυστυχώς ξεψάρισε. Μετά βουτάω ένα κομμάτι που είχα έναν μεγάλο ροφό και σηκιούς. Το ψάρι ήταν εκεί αλλά δεν πήγε προς το θαλάμι του έφυγε από τον τόπο και πήγε 30 μέτρα πιο πέρα σε μια άλλη τρύπα, έτσι δεν μπόρεσα να το χτυπήσω στην ίδια βουτιά. Επόμενη βουτιά σε τόπο με πολλούς μεγάλους ροφούς, τα ψάρια όμως είχαν αλλάξει και ήταν όλα μέχρι 6 κιλά, τελικά εντοπίζω έναν πάνω από 11 κιλά. Τον χτυπάω στην τρύπα αρκετά μέσα στην μουσούδα και μόλις πιάνω την βέργα ξεψαρίζει. Γυρίζω στον προηγούμενο και με ένα μεγάλο καρτέρι τον χτύπησα στο πλάι, μπήκε όμως στην τρύπα και συνέχισα το ξεβράχωμα. Το ψάρι βγήκε, έκανα κάποιες άλλες άκαρπες βουτιές και στην τελευταία βουτιά ξεψάρισε ένας καλός σηκιός.

Τελικά είσαι ευχαριστημένος;

Το συμπέρασμα ήταν ότι σχεδόν δεν πήγε τίποτα όπως το είχα υπολογίσει, όμως καλύτερα γιατί τα λάθη σημειώθηκαν και θα προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον γνωστό σε όλους ΜΠΕΚΕΝ, τον παππού μου που ήταν μαζί μου όλες τις μέρες στην βάρκα και με υποστήριξε σε δύσκολες και εύκολες στιγμές. Επίσης τον πατέρα μου Βασίλη Τζουμάκα ο οποίος τα παράτησε όλα και ήρθε στην Τυνησία και με βοήθησε τις ημέρες του αγώνα στην βάρκα. Τον Νίκο Καμπάνη ο οποίος οργανώνει όλες αυτές τις αποστολές και επίσης με βοήθησε μερικές μέρες στην αναγνώριση βουτώντας μαζί μου. Επίσης τον Άγγελο Μιχαλόπουλο και την εταιρία Pathos που βοήθησε πολύπλευρα να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι.

Τέλος θέλω να δώσω πολλά συγχαρητήρια στον Γεράσιμο Καββαδία και τον Στέλιο Χρηστάκη για τις εξαιρετικές εμφανίσεις τους και την εξωπραγματική προσπάθεια!