Περιοδικό Βυθός : Τρούπης Κωνσταντίνος

Η μια βουτιά δεχόταν την άλλη. Το ένα συρτό κατέβασμα στην πρώτη αποχή υποδεχόταν το άλλο, κι αν εξαιρέσεις μια ευκαιρία που έχασε για να πιάσει ψάρι, ο άλλος χρόνος πέρασε χωρίς να συναντήσει κάτι καλό. Σε μια κατάδυση, όταν έφτασε στο βυθό, αντίκρισε μπροστά του μια μεγάλη πέτρα. Καθώς είναι δεξιόχειρας, πάντα έσκαγε μύτη να δει κρυφά, τι κρύβεται πίσω από ένα βράχο, από την δεξιά μεριά, γιατί έτσι μπορεί να μετακινεί το όπλο αθέατο από το ψάρι. Το ήξερε πως από την αριστερή μεριά, η κίνηση του όπλου, ώστε να έρθει σε θέση βολής, είναι πιο δύσκολη και άβολη. Παρόλα αυτά ενέργησε λάθος, και το λάθος αυτό του στοίχισε ένα ωραίο μαυρόψαρο, ένα ροφό, που τόσο πολύ ήθελε. Τσιγκουνεύτηκε την άπνοια του και αντί να προχωρήσει έρποντας προς την δεξιά μεριά, κατευθύνθηκε στην αριστερή που ήταν πιο κοντά του. Σχεδόν στο μέσον του βράχου από την πίσω μεριά, «ίπταται» λίγα εκατοστά από τον πυθμένα, ένας ροφός κοιτώντας προς το πέλαγος, περιτριγυρισμένος από ένα κοπάδι με καλογρίτσες.

"Το θήραμα τον παρασέρνει με απίστευτη δύναμη παράλληλα με την στεριά, κόντρα στον καιρό"

Η μεγάλη λίτσα πέρασε από πάνω, αφήνοντας τον δύτη ανίκανο να αντιδράσει. Καθώς καρτέρευε στο βυθό, ήρθε από πίσω του κι όταν σήκωσε το όπλο, δίστασε να πατήσει την σκανδάλη… Έβλεπε το πίσω μέρος του σώματός κι η καμακιά δεν θα την συγκρατούσε. Ωστόσο η εικόνα που έμεινε στο μυαλό του, ήταν το χοντρό σώμα κι η ψαλιδωτή μεγάλη ουρά, που χανόταν αργά στην θολούρα…

Έκανε «μια βουτιά» και πέρασε η μέρα… Έκανε «δυο βουτιές» και πέρασε ένας χρόνος… Έκανε «τρεις βουτιές» κι αισθάνθηκε το σώμα του βαρύ. Έζησε την νιότη μέσα στο νερό. Τρεις δεκαετίες γεμάτες θάλασσα, κολύμπι κι άπνοια. Αρχικά τον κάλεσε το θήραμα. Αυτό που έπιανε, αυτό που του έφευγε μέσα από τα χέρια, αλλά κι αυτό που έβλεπε και δεν μπορούσε να πιάσει. Όμως καθώς πέρασαν τα χρόνια, κι άλλαζε το σώμα, άλλαξε κι η σκέψη του. Κι ήρθε η στιγμή που κατάλαβε, πως δεν ήταν μονάχα το ψάρι, που τον τραβούσε στο νερό. Ήταν το ταξίδι, η βουτιά, οι εικόνες του βυθού. Μα πρώτο και καλύτερο, το άγνωστο, το απρόοπτο, που προκύπτει όταν κυνηγά το ψάρι. Γεννά συναίσθημα, χαρούμενο και λυπητερό μαζί που δύσκολα το χαρακτηρίζεις. Είναι τα καμώματα της «ξελογιάστρας» θάλασσας, το «αιώνιο παιχνίδι». Έτσι μάγεψε τον ψαροτουφεκά και τον κρατά κοντά της...

Το φθινόπωρο όλα αλλάζουν μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Η διάθεση, η καθημερινότητά του, καθώς κι ο τρόπος που δραστηριοποιείται. Αισθάνεται μια «γαλήνια μελαγχολία». Από την μία, θυμάται το γλυκό καλοκαιράκι που μόλις πέρασε, και από την άλλη σκέπτεται τον δύσκολο χειμώνα που πλησιάζει. Κι όλο αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι του ελεύθερου πνεύματος, το οποίο ως γνωστό δεν αιχμαλωτίζεται, δεν μπαίνει σε περιορισμό. Κι αν σου αρέσει να παρατηρείς, να ζεις κοντά στην φύση, τότε ήρθε η ώρα. Πάνω στην αλλαγή της εποχής αφήνεις το πνεύμα να σε οδηγήσει. Να σε «μεταμορφώσει», σε ένα χελιδόνι που είναι έτοιμο να ταξιδέψει προς το νότο. Σε ένα μαυρόψαρο που προετοιμάζεται για τον λήθαργο του χειμώνα. Τέλος, αν ο νους είναι τόσο ανήσυχος, γιατί όχι, σε ένα φύλλο από τα χιλιάδες ενός γεροπλάτανου, που κιτρινισμένο καταλήγει στην γη…

Είχε εγκλωβιστεί θολό νερό σε εκείνη την πάντα. Μέσα σε αυτόν τον τεράστιο όγκο υδάτων, τα ψάρια ήταν ελάχιστα και νευρικά. Ότι «κόλπο» κι αν έκανε ο ελεύθερος δύτης, κανένα ψάρι έστω και μέτριο σε μέγεθός δεν του έδινε ευκαιρία για μια βολή. Αυτό που θα έσωζε την ψαριά του, ήταν το κομμάτι με την καθαρή θάλασσα. Είχε συναντήσει πολλές φορές αυτό το φαινόμενο, ήξερε εκ των προτέρων την κατάσταση, όμως η ορατότητα από την επίπεδη στεριά, δεν του επέτρεπε να διαπιστώσει την διαύγεια του νερού, πριν βουτήξει. Μπήκε μέσα μην έχοντας άλλη λύση, με την ελπίδα πως λίγο παρακάτω, το νερό θα γινόταν πιο καθαρό…