Τους έχω κάνει πολλά είναι η αλήθεια, και νομίζω πως ενίοτε τους εκνευρίζω. Το λέω κομψά γιατί στην πραγματικότητα έχω γλιτώσει να με πατήσουν με το φουσκωτό, να μου ρίξουν με επτάρα, να με αφήσουν να γυρίσω κολυμπώντας ή να μην με ξαναπάρουν μαζί τους. 

Και λίγα λέω. Φίλοι, γνωστοί, κολλητοί, φίλοι φίλων. Έχω ψαρέψει με πολύ κόσμο τα τελευταία πολλά χρόνια και αυτό το βλέμμα το γνωρίζω καλά. Παγωμένο γελάκι, έκπληξη και πρόχειρη, απλοϊκή εξήγηση.

Και τι άλλο να κάνουν όταν το κορίτσι της παρέας γυρίζει με το μεγάλο ψάρι στη σημαδούρα; Συνήθως από τα ρηχά. Και εκείνοι έχουν λιώσει στις βουτιές, τα συρτά, τα καρτέρια, τα πλαναρίσματα. Απάντηση δεν υπάρχει, τουλάχιστον απλοϊκή όπως οι εξηγήσεις που δίνουν ο ένας στον άλλον.

Τι να κάνουμε; Μου κάθονται τα ψάρια κύριοι. Αποδεχτείτε το να πάμε παρακάτω! 

Γιατί αλλιώς πρέπει να αρχίσει η ψυχανάλυση. Να μην είμαι πολύ χαρούμενη και φαίνεται ότι προκαλώ. Να μην είμαι πολύ σοβαρή, γιατί φαίνεται ότι “το παίζω”. Να μην μιλάω για την σύλληψη του, γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Να μην ρωτήσω λεπτομέρειες από το ψάρεμά τους, γιατί πιστεύουν πως ρωτάω για να τους φτιάξω το κεφι. Να μην ζητήσω να διορθώσουν κάτι στο όπλο μου, γιατί είναι κουρασμένοι και "θα δούμε αύριο". Να κουβαλήσω μόνη μου ψυγείο, εξοπλισμό κλπ.

Να μην έχω κάποιον να πω τη χαρά μου και αυτές τις χαζές λεπτομέρειες που κάνουν τη σύλληψη του ψαριού ξεχωριστή. Να θέλω να βγάλω πολλές φωτογραφίες και να τραβάνε κόντρα στον ήλιο και με βαριά καρδιά...

Πόσα μα πόσα περιστατικά έχω να θυμηθώ με πρωταγωνιστές ψαροκυνηγούς, στους οποίους το ψάρεμα δεν πήγε όπως θα ήθελαν. Κύριοι συμβαίνουν αυτά, χωνέψτε το. Δεν είστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι μόνοι. Δηλαδή τι; να μην χαρούμε εμείς που το ψάρεμα μας πήγε καλά για να σας συμπαρασταθούμε; Δεν γίνονται αυτά. Ούτε εσείς το κάνετε.

Δεν συζητάω για την έπαρση όταν βγάζουν κάποιο ψάρι. Τότε πρέπει να ακούσω την ιστορία σύλληψης πολλές φορές, να τους βγάλω δεκάδες φωτογραφίες, να τα ξανακούσω όταν τα επαναλαμβάνουν στο τηλέφωνο σε όσους δεν ήταν μαζί και να εύχομαι να βγάλουν ψάρια και στο επόμενο ψάρεμα, για να περάσουμε καλά. Ρε τι τραβάμε και μεις τα κορίτσια που προτιμάμε τα μονόπετρα που έχουν ροφούς...

Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχει κλείσει αρκετά ο κύκλος των φίλων με τους οποίους ψαρεύω με αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί τα περιστατικά με τις αξιοσημείωτες αντιδράσεις στη θέα της σημαδούρας μου.

Όχι ότι λείπουν τελείως. Απλώς τώρα έχουν αλλάξει τα πειράγματα και οι πλάκες και στην τελική το ζευγάρι μου, εντός και εκτός θάλασσας δεν μπορεί να πει και πολλά. Δεν το ρισκάρει άλλωστε, γιατί παίζει να κοιμηθεί στο σπιτάκι του σκύλου...

Του έχω κάνει όμως και γω, όχι και λίγα...Και να πει κανείς ότι το επιδίωξα; Δεν θα το λεγα. Στην αρχή συστηθήκαμε, αν και προσωπικά ήξερα τι "ψάρια πιάνει". Ας είναι καλά ο ΒΥΘΟΣ που φιλοξενούσε άρθρα για τους Κρητικούς ψαροκυνηγούς. Άλλωστε τότε δεν είχαμε ίντερνετ, facebook, you tube, forum κλπ

Έχω πει πολλές φορές ότι ο καθένας αποδεικνύει την αξία του στη θάλασσα, γιατί από λόγια και μούρη έχουμε χορτάσει…

Στα πρώτα ψαρέματα λοιπόν ήρθε η ευχάριστη έκπληξη, μετά καμάρωνε σαν γύφτικο σκερπάνι που το κορίτσι βγάζει σοβαρά ψάρια, μετά μου εξέλιξε τον εξοπλισμό και μου μίλησε. Και μετά πήγαμε μαζί και είδα. Ε και μετά, ποιός με πιάνει!

Κάποτε οι ψαριές μου αποτελούνταν κυρίως από άσπρα ψάρια, ωραίες δεν λέω, αλλά μαύρα ψάρια έμπαιναν στην σημαδούρα σε μακρινά ψαρέματα, στις διακοπές ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Ε μετά αυτό άλλαξε. Και όταν λέω άλλαξε εννοώ πως πλέον δεν νοείται ψάρεμα για μένα χωρίς μαύρο ψάρι. Αυτοί οι ροφοί με έχουν ξεμυαλίσει. Περισσότερο από κάθε άλλο ψάρι. Δεν μιλάω για σπανιότερα είδη, όπως το μυλοκόπι που είναι πολύ ψηλά στην ψαρευτική μου λίστα, αλλά δεν κυκλοφορεί όλο το χρόνο. Μιλάω για ροφούς που εδώ στην Κρήτη τους συναντάμε όλες τις εποχές, άλλες φορές ακατάδεκτους και άλλες έτοιμους να πεθάνουν. Αυτούς αναζητώ πλέον στα ψαρέματα μου και δεν σταματάνε να με εκπλήσσουν με τη συμπεριφορά τους. Πόσο εύκολοι ή πόσο δύσκολοι μπορούν να γίνουν με τη λάθος κίνηση και αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση για μένα. Αυτούς βλέπουν μετά και τα αγόρια στη σημαδούρα μου και σκέφτονται να με ανεβάσουν ή όχι στο σκάφος...

Και πόσοι όμως με έχουν στοιχειώσει. Μεγάλα ψάρια που έφτασα ένα κλικ, μια απειροελάχιστη στιγμή από τη σύλληψη τους αλλά δεν τα κατάφερα. Αν δεν είχα βιαστεί, αν ήμουν πιο αθόρυβη, αν κοιτούσα δεξιά αντί για αριστερά, αν αν αν... και έρχεται η παρέα να με πάρει και τους λέω "Αχ έχασα ένα ψάρι..." και θα έλεγα πως διακρίνω κρυφά χαμόγελα. Εγώ έχω τον πόνο μου και αυτοί χαίρονται. Αλλά δεν μασάω, ήταν μόνο ένα ψάρι. Από τα πολλά. Που είναι εκεί έξω και περιμένουν να τα ανακαλύψω. Και θα τα ανακαλύψω. Χαρείτε το λοιπόν, όταν σας δίνεται η ευκαιρία γιατί ο “Ευτύχης” δεν το βάζει κάτω. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει...